Maand: mei 2018

Dag Taco.

Las waarom Marianne Thieme zelden parlementaire vergaderingen van de Tweede Kamer bijwoont. Geen tijd. Ze is veel het land uit vanwege ‘de internationalisering van het dierenpartijwezen’. Ja, zet voor een beetje frisse lucht maar eerst even je balkondeur open. Zo’n Thieme zit met vijf zetels in de volksvertegenwoordiging! Je zou dit soort idiotie bijna gebruiken om alles via referenda te laten beslissen. Maar nee. Misschien verleidt een dierendonorwet Thieme tot een paar spaarzame uurtjes in de Kamer. Ter zake nu. Met interesse je oproep gelezen bij mijn eerste kopje koffie van hedenochtend. Ik begrijp het betoog van Hans van Veenendaal, en ik ben het ook wel hier en daar met hem eens. Maar ik steun jou daarentegen wél. Maar luister: het systeem voornamelijk creëert stoethaspels, zoals jij ze noemt, en niet andersom. Daar ben ik van overtuigd. Ik doel vooral op de mores in de politiek. Parlementariërs moeten daarin mee vanwege hun eigen hachje. Ze fungeren als stemvee. Velen komen met veel strijdlust en ambitie naar de Kamer, maar veranderen daar bliksemsnel in grijze muizen. We moeten nodig iets zeggen van de CPN van eertijds Paul de Groot en Marcus Bakker. In de Kamer is geen ruimte voor een eigen geluid. Die mores, die verander je niet één twee drie. Ze zijn ingesleten. Daarom: gooi dat raadplegend referendum niet weg. En iets anders: WIJ zijn niet de baas, niet die volksvertegenwoordigers, het hogere partijechelon is de baas, die hebben de macht. We mogen om de zoveel tijd naar de stembus, en ons daarna verbazen en ergeren. Referenda: onder het huidige politieke handjeklap heel goed zelfs, graag dus, maar die referenda (eens met jou) beperken tot ethische kwesties binnen de kaders van het grote algemene belang. Inderdaad, een hak zetten is een zwaktebod. Geef ik Van Veenendaal gelijk in. Dat (een hak zetten) mag nooit een argument zijn. En er is meer waarbij je de indruk wekt je vooreerst (al dan niet vanwege de warmte) te laten leiden door (overigens te plaatsen) irritatie en afschuw van de Haagse operette. Zelfgenoegzaamheid? Je kunt die honderdvijftig Tweede Kamerleden toch niet over één kam scheren. Met irrationele opwinding ondergraaf je je goeie intenties. Waarom ik een goed onderbouwd en glashelder geformuleerd referendum voor speciale aangelegenheden als ethische kwesties zou willen is….. 1. de voortdurende vergeefse pogingen van de oppositie om de almacht van de coalitie te doorbreken zoals laatst andermaal (voor de zoveelste keer) bleek in relatie tot het teflonmannetje zoals jij hem noemt. Er wordt gestemd langs fractielijnen en -discipline. Ergerlijk. Fractietucht, schrijf jij. Eens! Veel Kamerdebatten zijn bij voorbaat een farce. Debatten zijn een middagje en avondje elkaar voor de camera vliegen afvangen met spreekvaardigheid en quasi cabareteske spitsvondigheden. Een ander pijnpunt voor mij is (2.) het gemakkelijke tussentijdse vertrek van gekozen parlementariërs naar aanlokkelijker (carrièreperspectief/ partijprioriteiten) plekken dan het Binnenhof. Ze gaan tijdens hun termijn zelfs om strategische redenen naar de lokale politiek (niet alleen Dijksma, PvdA, Amsterdam en mevrouw Van Tongeren, GroenLinks). Dat is kiezersbedrog. Ik moet ook even denken aan die ongelofelijke Wassenaarse trut die als nota bene fractievoorzitter van de PvdA in de Senaat een buitengewoon belangrijk en doorslaggevend debat (Pia Dijkstra) (persoonlijke levenssfeer van de burger) volgde vanuit haar strandstoel op de Maldiven. Hoe kon dit? Ook dit is volksverlakkerij. In de top van de PvdA moeten ze geweten hebben dat die Marleen Barth op een exotisch eiland ver weg met een flacon zonnebrand zat te snipperen. Waar ik ook erg veel moeite mee heb is dat de uitkomst van de gemeenteraadsverkiezingen veelal niet is terug te vinden in de samenstelling van de stadsbesturen. Het regent weer voorbeelden hieromtrent. Ons politieke systeem lijdt aan metaalmoeheid. Noem het anders roestvorming. Erosie man! Je ziet het ook met die achterkamertjespraktijken om aan een nieuwe vicevoorzitter van de Raad van State te komen. Maar belangrijker zijn voor mij de argumenten 1. en 2. Je maakt, vind ik, principieel je termijn van vier jaar af in de Kamer. Tenzij je doodziek wordt. Of ineens dood blijft, dan heb je al helemaal geen keus. En bij een stemming niet braaf je fractieleider na papegaaien. Maar ja, het systeem, sektarisch gedoe, je wordt geacht jezelf indien nodig te verloochenen. Kijk naar de huidige fractie van D66. Kwesties als de donorwet zijn, wat mij betreft, voor referenda zeer goed verdedigbaar. Dan gaat het dus aantoonbaar om de direct-persoonlijke-levenssfeer. Daar gaat die gewetenloze huisjesmelker uit de fractie van de VVD niet over. Komt tenslotte mijn argument nummer 3. Die man, ik ben zijn naam even kwijt, het voorbeeld staat niet op zichzelf, had op morele gronden nooit tot de Tweede Kamer mogen doordringen. Opmerkelijk dat niet een onpartijdig gremium daarover besliste maar de top van de VVD zelf. En die dacht maar aan één ding: de getalsverhouding in de Tweede Kamer. Ook hier faalt de parlementaire democratie. De zaak rond die huisjesmelkende VVD’er is niet uniek. Er is een patroon. Kortom Taco: er is zoveel mis aan de dagelijkse gang van zaken op het Binnenhof, hetgeen nog steeds als democratie wordt verkocht, dat het schrappen van raadplegende referenda in dit stadium een stomme zet zou zijn. Nog even heel kort ter afhechting Hans van Veenendaal. Hij schrijft: wij kunnen de volksvertegenwoordigers kiezen en wegsturen. Ik heb mijn sterke twijfels of dit de facto ook zo is. Het morele gehalte is vaak te gering gebleken. En populisten? Een dooddoener. Zeiden ze van Rotterdam ook, had je in de tijd van Fortuyn de PvdA in Rotterdam moeten horen! We waren er beiden als docenten van de Erasmus zelf getuige van. We stonden er met onze neus bovenop. De politiek steile Gerbrandy’s van deze tijd nemen te snel en te vaak het woord populist in hun mond, maar vergeten hun eigen rol. Zoals ook Van Veenendaal, als niet-politicus, zo ik veronderstel, me even te makkelijk het woord populist laat vallen. Gegroet. Johan.

(Je vroeg naar Ellen. Die ligt hier voor Pampus. Dertig graden is te veel van het goede voor iemand met parkinson. Zeker als het ook nog eens zo ongelofelijk benauwd is. Geen zuchtje wind. Ellen beleeft die warmte als een straf, als een juk. Wat zal het momenteel een toestand zijn in die verpleeghuizen met onvoldoende personeel. Die zorg in Nederland lijkt me trouwens meer prioriteit te verdienen dan de internationalisering van het dierenpartijwezen. Zo’n Kamervoorzitter moet bij Thieme maar eens de temperatuur opnemen). 

NB. Op de valreep Taco.

Volkomen eens met Taco. Ik steun zijn oproep. Jij bepleit minder emotioneel zijn, akkoord, snap ik, maar ook kan ik begrijpen dat we ‘ze’ een hak moeten zetten. Taco geeft een goeie onderbouwing. Jij schrijft over die dierenzusterpartijen in het buitenland. Ik had er ook over gehoord. Die Thieme zit voortdurend in het buitenland. Wat bezielt haar? Betalen wij daarvoor nou belasting? Ik heb nog nooit zoiets geks meegemaakt. Het verhaal van Hans van Veenendaal vind ik wat magertjes. Geef mij dan maar Taco! Ik steun hem. 

Charles.

 

Johan:

Twee dingen:

Ik vind dat Taco terecht zegt ‘laten we ze een hak zetten’. De burger wordt toch ook een hak gezet door opeens 1,4 miljard pegels per jaar aan steenrijke hedge funds te doneren? De grote meerderheid van de D66 -,  CU –  en zelfs CDA-stemmers is het daarmee niet eens. Met dat structurele geld zou een stap gezet kunnen worden om de problemen in onderwijs, zorg en bij de politie op te lossen.

Hans van Veenendaal: kunnen wij (burgers) volksvertegenwoordigers wegsturen? Ze plakken vier jaar vast!

Jan van Ewijk. 

 

Hallo Taco,

Dank voor je heldere uiteenzetting. Ik ben het met een belangrijk ding oneens. Het argument hak zetten is waarbij je mij kwijtraakt. Ik heb in korte tijd teveel simpele stellingen gehoord die in referenda zijn voorgelegd. Ik wil je graag de idioot Jan Roos in herinnering brengen. In de huidige wereld van Facebook en YouTube is menig wereldburger niet in staat om helder na te denken over zaken die er echt toe doen. Ik kies ervoor om daar de volksvertegenwoordigers voor te gebruiken. Die kunnen wij kiezen en wegsturen. Ik zou graag pleiten voor een kiesdrempel waardoor er minder versnippering ontstaat en de populisten minder kans krijgen.

Conclusie is dat ik je niet steun in de handtekeningen. Overigens waardeer ik enorm jouw oprechte standpunt in deze.

Groet en ik hoop jou (jullie) snel weer te zien en spreken.

Hans van Veenendaal.

 

Beste vrienden,

Ik stuur jullie onderstaande mail in een poging dit akelige kabinet van dat teflonmannetje (alles glijdt van hem af, zelfs een vriend(in) een voet dwars te zitten. De initiatiefnemers van ‘’Hart voor de Democratie’’ willen met 300.000 handtekeningen proberen te voorkomen om het raadplegend referendum niet zomaar af te schaffen en dat we via zo’n plebisciet als democraten ons onomwonden kunnen uitspreken of die donorwet er nu wel of niet moet komen.  Laat ik jullie eerst mijn keuze kenbaar maken: ik ben voor de donorwet en ik ben onder bepaalde voorwaarde voor het doorslaggevend referendum (geen volksraadpleging), mits de vraagstelling zelfs voor een kind te begrijpen valt. Daarbij lenen niet alle politieke onderwerpen zich voor zo’n referendum. Kijk naar de politieke chaos en verdeeldheid in het Verenigd Koningrijk over Brexit.Maar zowel de donorwet als een doorslaggevend referendum is bij uitstek geschikt om ons te laten stemmen of we dat nu wel of niet een goed idee vinden. De parlementaire democratie – gebaseerd op algemene verkiezingen van partijen en hun vaak loze beloften en het extreem gehalte aan zelfgenoegzaamheid van politici die de kiezer veelal 4 jaar niet meer zien staan – is als vertegenwoordiger van de kiezer bij bepaalde grote, voor ons allemaal belangrijke zaken, niet toereikend. Daarover behoren we ons dan rechtstreeks uit te spreken. Met name de VVD (de ‘’nacht van Wiegel’’) en het CDA (dat nog steeds denkt dat het volk vanaf de kansel verteld moet worden wat zij moet doen) zijn mordicus tegen een referendum. Laten we ze even een hak zetten en ze met 300.000 handtekeningen (of meer) tot de orde roepen. Die politieke stoethaspels onder de Binnenhof-stolp moeten we weer eens even laten weten dat uiteindelijk WIJ de baas zijn en niet die baantjesjagers, bonnetjeszoekers en aan de fractietucht onderworpen opportunisten van dat politieke carrousel in Den Haag.

Namens alle echte democraten bij voorbaat dank en tot ziens.

Taco

 

We laafden ons de zaterdagmiddag voor Pinksteren aan de uitbundige preek over liefde van die formidabel indrukwekkende, zwarte Amerikaanse bisschop Michael Curry. De Brits-Amerikaanse huwelijksplechtigheid bracht vooral ook prinses Diana weer op ons netvlies. Niet zoveel op met blauw bloed, monarchieën en erfopvolging, alle middeleeuwse pracht en praal en het ingestudeerde volautomatische gewuif naar het gepeupel. Maar dit was toch even anders. Het hoofd van de episcopaalse kerk in de VS had het over het geloof als steunpunt tijdens de slavernij. Het was adembenemend en meeslepend qua inhoud en intonatie. Dit oversteeg alles. We lieten ons meteen erna verder ontroeren door dat briljante Afro-Amerikaanse gospelkoor met zijn vertolking van ‘Stand By Me’ (1961/ Ben E. King). ‘When the night has come and the land is dark, oh darlin’ stand by me.’ De dubbele culturele achtergrond van de bruid weerspiegeld in wat de vonk en de sensatie mocht worden genoemd in St. George’s Chapel op Windsor Castle. Nauwelijks nog te overtreffen. Het was een doorbraak. De Britse koninklijke familie was te gast op zijn eigen feestje. Je zag het stijve Britse hof denken: ‘Zo kan het dus ook!’ De actrice Meghan en haar verlegen moeder brachten een stel houten Koninklijke Klazen in een andere wereld. Wat zou de oude Queen in haar gifgroene mantelpakje, met wel heel erg contrasterend dieppaars ruikertje op haar hoedje, bij die vurige preek nog meer hebben gedacht? Ja, het kon ook anders, en verder? Was ze trouwens niet in de war met die kleurencombi? Veronderstelde ze bij het opstaan dat ze naar tennisfinale op Wimbledon moest in plaats van naar een Royal Wedding? Charles die de bruid mocht ‘weggeven’. Rare uitdrukking trouwens dat ‘weggeven’. Dat had overigens beter een ander kunnen doen. Trump bijvoorbeeld. Dat zou onovertrofen televisie hebben opgeleverd. Die zou het exotische bruidje waarschijnlijk voor zichzelf hebben gehouden. ‘Wat een ouwe lul die Charles’, hoorde ik onze verzorgende Elly vooral tegen zichzelf zeggen. ‘Ik hoop dat Ber van mij over acht jaar nog steeds wat vlotter is.’ Dat zal toch wel? Ze zou Ber vast waarschuwen. Elly Wolf vormt aangenaam gezelschap om naar royalty te kijken. Een moordwijf. ‘Toen ik trouwde zat ik met Ber van mij in één auto. Moet je dit zien, het kan niet op. ‘Ik had ook een boeketje bij me. Had ik in de auto op mijn schoot in een schoenendoos met stro. Anders waren die bloemen er geweest nog voordat we op het gemeentehuis waren. Het vroor die dag dat het kraakte.’ Elly was het eens dat je niet in een trouwjurk van zeventigduizend euro kon verschijnen. Haar trouwjurk kwam van de lapjesmarkt in Utrecht, als ik me nog goed herinner. Had haar moeder genaaid. En toen dat telefoontje naar ons, uit Limburg. Van een ons volslagen onbekende mevrouw. Ze introduceerde zichzelf met een boterzachte G als mantelzorgcoach in enkele verpleeginstellingen. Ze vroeg naar ‘Dankjewel voor je liefde’ en de andere boektitels over het omgaan met parkinson en Lewy Body dementie. Ze had erover gehoord, en over gelezen. Of ze de boeken over Ellen voor haar werk mocht gebruiken en waar ze die kon bestellen? Hoe het toch met Ellen na al die jaren parkinson nog zo relatief goed bleef gaan! Het antwoord was terug te vinden in onze boeken en viel zeker ook uit de preek van die Amerikaanse bisschop te halen. Liefde. Geborgenheid. Geloof. Niet zozeer in OLH, eigenlijk helemaal niet in OLH, maar in onszelf. Stand by me! Dat zeker ook bovendien. En meer. Een supertrio verzorgenden voor Ellen. Een klein hecht groepje getrouwen. Een adresje om de hoek dat heel dikwijls voor ons meekookt. Ze willen er niet eens geld voor. Een grandioos goeie relatie met de huisarts, de fysiotherapie en de apotheek. Assertiviteit als wapen om er ogenblikkelijk op af te gaan zodra er met de belangen van Ellen zelfs nog maar dreigt te worden gesold. Desondanks, en openlijk toegegeven, ook veel aanvaringen van de mantelzorger met zichzelf. Want het blijft een slijtageslag met rafelranden. Goeie en leerzame boeken bieden de mantelzorger bij dips uitkomst. Zoals ‘Raadselvader’ waarin Jolande Withuis de pen als scalpel gebruikt om met chirurgische precisie het leven van haar communistische vader te ontleden. ‘Ja’, hoorde ik mezelf tegen die onbekende mevrouw uit Limburg zeggen: ‘We hebben een tuin, een onbeschrijfelijk mooie tuin. Daar in die overweldigende en weelderige tuin, daar ontmoet je de liefde van de natuur. Ik ga ‘m voor de Pinksteren weer verder optuigen, die tuin, met prachtig gedekte tafels om ons supertrio verzorgenden en hun aanhang op asperges te trakteren. Zo’n tuin, alleen daarmee al is een mens rijk. Het adresje van om de hoek kookt. Eenieder brengt een fles witte wijn mee. Een enkeling zijn fles vruchtensap.’ (Dat er één onderweg de dop van zijn plastic bidon sap verloor, en de helft aan sap onderweg verloor, dat wist ik natuurlijk nog niet). Ze luisterde, de mantelzorgcoach uit Limburg. Ze moest achteraf zelf maar op onze website kijken naar de foto’s. Want ja een staffotografe, die hadden we ook. En oh ja, na de asperges stond alweer een volgend dinertje gepland. Op voorspraak van buurtgenoot Elly Wolf. Mosselen. Het hele clubje had al ingetekend. Was dit ons geheim? In elk geval nooit bij de pakken neerzitten, funest gewoon. Je op een zaterdagmiddag laten inspireren door een Amerikaanse bisschop wiens vader als activist meevocht voor de beëindiging van de rassenscheiding in de VS. En genieten zodra Ellen weer even uit haar schemering tevoorschijn kwam. Zoals bij de fysiotherapie bijvoorbeeld. In de wachtkamer een apathische moeder met een vervelend jengelend kind. De onbenul bladerde afwezig in een beduimeld tijdschrift. Ellen die vanuit haar rolstoel het hoofd oprichtte met: ‘Hou je kop eens even jij.’ Overbuurvrouw Cinta, ook in die wachtkamer voor haar wekelijks fysiotherapie, die grote ogen opzette. En Cinta toen op fluistertoon: ‘Heel goed Ellen, heel goed hoor, ze worden tegenwoordig niet meer opgevoed.’ De schooljuf van oudsher openbaarde zich in enkele seconden daar in die krappe wachtkamer. Het kind hield meteen zijn muil. Het viel volkomen stil. Moeder bleef apathisch. Het leek haar zelfs allemaal te ontgaan, de stakker. Ach, je wordt tegenwoordig al gauw genomineerd voor de prijs van Vader of Moeder van het Jaar. In Engeland is prins William kandidaat. Het juryrapport: ‘Hij weet toch maar wekelijks enkele ogenblikken te vinden om heel even met zijn kinders te spelen.’ Kate heeft William voorgedragen. Durf dan maar eens te weigeren. Stand by me Ellen! ‘Zullen we da’lijk whisky kopen? Zo’n klein heupflesje? Lekker met koffie en slagroom. Irish koffie voor na de pannenkoeken. Doe ik hetzelfde als in Cajou. Houd ik een lucifer bij de whisky. Verwarm ik het spul. Moet alleen niet ons huis met tuin en al de lucht in vliegen. Wat vind jij?’ Een grijns. ‘Doen. Nippie nippie.’ 

 

‘Dit was genieten met Pinksteren. Wat bracht Elly weer een geweldig diner met asperges op tafel. Die fruitsalade ook! Wat was er veel werk van gemaakt en wat was de tuin mooi ingericht.  Veel dank. Maggy & Henk.

Hallo Ellen en Johan. Even een berichtje van ons. IJsland is een prachtig land. Veel schitterende natuurelementen van watervallen, warmtebronnen, en zo meer. Helaas ook bijna per uur een wisselend klimaat. Hier nu acht graden, maar van alles al gehad: storm, regen, kou, en o ja: heel af en toe ook de zon. Dus ik ben blij dat onze huurauto stoelverwarming heeft haha. Vandaag beginnen we aan onze rondtoer. Lieve groeten van Norbert en Trudy.

Hallo Trudy en Norbert.

Dank voor jullie mail uit IJsland. Wat vreselijk leuk en vooral ook attent. Ik las over jullie ontberingen toen ik even, om de tropische warmte van welhaast dertig graden te ontvluchten, aan een zoektocht was begonnen naar de zonnecrème. Eenmaal weer beneden meldde Diana zich en kon ik voor twee uurtjes mantelzorgverlof met een boek naar de Vinkeveense Plassen. Zwaaide eerder je collega Elly Wolf uit. Die is naar de Toppers in het Johan Cruijffstadion. Indrukwekkende vakantie van jullie. En verdomd nog aan toe zeg, jullie maken me oprecht nieuwsgierig naar IJsland. Moest lachen om die stoelverwarming. Genieten hoor! Ellen gaat goed. Het is zoals haar collega-parkinsonpatiënt Jan van Amerongen, de postbode, deze week zei: die hitte is goed voor de spieren. Geen paracetamol nodig als pijnstiller. Geen enkele, de hele dag niet. Geen spieren die voortdurend opstandig samentrekken. Maar de vermoeidheid doet zich gelden. Meer nog dan anders. Ellen ligt veel op bed in de schaduw. Veel drinken. Een biertje op z’n tijd. Gisteravond helemaal achterin de tuin gezeten. Rosé in een koeler en de kaarsen aan. Dit was het even. Fijne dagen nog toegewenst en dank voor jullie mail. Lieve groeten vanuit de zondagsrust in De Meern. Hoor alleen nog maar vogels. 

Johan.

Dag Johan,

Goed om weer een dagelijks moment uit jullie leven te mogen lezen. Nog leuker met hoeveel humor en scherpte je dit in blogs beschrijft.

Het is en blijft bijzonder hoe Ellen zich stabiel houdt. Zeker ook door het trio dat jij beschrijft: de liefde, maar bovendien jouw aanhoudende optimisme, met soms een vleugje venijn naar de maatschappij, het houdt jou scherp, én! je standvastigheid om zo optimaal mogelijk nog jaren met elkaar door te brengen.

Fijn om te zien en nog steeds bijzonder (ik weet dat jij dat normaal vindt) om te mogen aanschouwen hoe jij deze rol vervult.  Je weet hoe 80% van de patiënten dit helaas anders moet ondergaan. Dus voor jou, geen Vader van het Jaar, maar Echtgenoot van het Leven!!!!!!!.

Mocht er ooit een award hiervoor in het leven geroepen worden, dan zal ik als een ridder voor jou/jullie strijden, om deze prijs aan jou toe te kennen.

Ik wens jullie een zonnig zomerweekend toe. Woensdag ga ik je haar weer in iets minder professorale staat knippen! Ik reken ook op Ellen. Breng haar weer mee!

Danny.  

 

 

 

 

 

De Panne als panacee. Als een toverdrank. Opnieuw bewezen. Wéér was het volop genieten en opkikkeren in het Belgisch-Franse kuuroord. En vooral ook in gemoedelijk en bourgondisch familiehotel Cajou met al zijn aan persoonlijke aandacht en warmte ontsproten grandeur. Ellen behoudt er haar waardigheid. Geen stigma. Heel veel dank richting het echtpaar Bruno en Chris en hun fantastische hofhouding. Knap, razend knap om zoveel jaren achtereen het hotel met dezelfde brigade te runnen en op een zo fantastisch hoog niveau te houden. Andermaal een majesteitelijke ontvangst en verzorging met alle avonden prachtige diners – op zaterdagavond speciaal voor ons en de verzorgende een hoofdschotel met van knoflookolie glanzende kikkerbilletjes. Alsof we met onze smaakpapillen de Hof van Eden betraden. Ellen had haar goeie dagen en de wat mindere. Schommelende dagkoersen. Het fluctueerde. Gelijk Wallstreet. Soit. Het hoort erbij. Ook de mindere dagen. Dan was ze moe. Dan bleef ze moe. Dan was het hoofd gebogen en bleef dat zo. Natuurlijk de vaste wandelingen over de boulevard en door de rustieke Dumontwijk – bergje op en bergje af – te midden van de verstilde duinen. Alreeds veelvuldig bezongen die schitterende omgeving met cottages van de architecten vader en zoon Dumont. Boeiende bouwstijlen! Jammer dat sommige optrekjes zoveel achterstallig onderhoud vertonen en erger: verwaarloosd zijn. Op de dag van bijgaande foto’s rebbelde Ellen aan één stuk door. Pretogen. Ze was niet altijd even goed te verstaan, maar dat deed er niet eigenlijk toe. Het deed niets af aan de vreugde. In de O.L.V van Fatima uiteraard een kaarsje opgestoken en een wens gedaan. Die wens laat zich raden. Het is wonderbaarlijk, maar Ellen gaat nog maandelijks een paar dagen op vakantie. In het buitenland! Aan ‘de nazi en de psychiater’ buitengewoon interessant leesvoer op het strand van De Panne. Over de aanloop naar de processen van Neurenberg, de psychologische en psychiatrische voorbereidingen daarop, en over de narcistische (totaal gebrek aan morele waarden) oorlogscrimineel en ziekelijke ijdeltuit Hermann Göring vooral. Hij gaf zich in 1945 als gevangene over aan de Amerikanen met zestien koffers vol gejatte medailles, dollars, juwelen en cyanidecapsules. Een fascinerend en diepgravend boek over een man die liet zien dat het kwaad overal de kop kan opsteken. En over een Amerikaanse legerpsychiater in Neurenberg die eenmaal weer thuis bij zijn vrouw zelf knetter werd en zelfmoord pleegde identiek aan zijn beruchte patiënt Göring. Misschien zelfs wel met een capsule die hij van Göring als souvenir (zonder aanhalingstekens) cadeau had gekregen. Las ergens dat het niet meer zo zou boteren tussen het poenige echtpaar Yo en Les. Hoe moet het nou met hun tatoeages? Welk opgewonden huwelijk is trouwens tegen Qatar bestand? Een tatoeëerder in Zweden zou zijn dag niet hebben gehad. Zijn slachtoffer kreeg van schrik een hartaanval. Gelukkig zou Patty Brard zich weer volledig in Nederland willen vestigen. Je kunt geen dag zonder nieuws. Club Brugge voetbalkampioen van België. We leefden mee via de tv op onze hotelkamer. Club Brugge zonder, dat wel, onze geblesseerde favoriet Kenneth Vermeer in de goal. Spijtig. Het enige minpunt aan de 1-1 tegen Standard in Luik. Wat is dat toch met die Vermeer dat hij de laatste twee jaar zo sukkelt met langdurige kwetsuren? Lichamelijk niet meer tegen topsport opgewassen? En hij is zoveel completer en dus beter dan zijn rivaal tot voor kort bij Feyenoord. Die Australiër – ik wil niet op zijn naam komen – heeft een traptechniek van een beginneling. Op woensdagmiddag voorafgaande aan de verkeerschaos van Hemelvaartsdag naar De Panne afgereisd. Op de vertrouwde hotelkamer neergestreken na een rit van bijna viereneenhalf uur. Antwerpen: zie er tegenwoordig maar eens door de vermaledijde Kennedytunnel te komen. Ellen genoot als enige van al het blinkende blik om haar heen dat zich richting Gent (en zo verder) wurmde. Op de hotelkamer meteen ’s avonds een met veel egards uitgeserveerde maaltijd van asperges met garnalen en witte wijn. Na vijf overnachtingen vertrokken op maandag voor dag en dauw. Hoe is het toch te verklaren dat Ellen in De Panne na het innemen van haar levo dopa geen pijn had van opstandig samengetrokken spieren en ze geen paracetamol ter verzachting behoefde? En dat haar mantelzorger er vaak het risico loopt zich te verslapen? Veel verwennerij. Sangria. Krantje. Zon en strand. Terrasjes. Een bruine huid. Zeer bruine zelfs. Maar aan de Belgische kustlijn ook relatief koude uren met vanuit zee een venijnige wind. Extra pluim voor Bianca, de dirigente van het ontbijt in Cajou. Elke ochtend om half acht alvast een kannetje koffie voor op de kamer. En yoghurt voor Ellen. De volgende keer krijgt Bianca speciaal een bloemetje van ons. Gaan we dan voor naar de zaterdagmarkt in De Panne. Thuis na een rit van onvoorstelbaar nauwelijks drie uur. De natuur deed ondertussen zijn werk. Onze enkele tientallen meters diepe achtertuin in alle schakeringen groen. Het lover was de grond uitgespoten! En bloemen, de eerste bloemen, diepblauwe wilde geraniums, blauwe pinksterbloemen, en ook passiebloemen in paars. Een plaatje die tuin met verschillende zitjes, helemaal bij strijklicht. Onze eigen ansichtkaart. Eigenlijk zijn we nog steeds een beetje rijk. Het leven is ver-ruk-ke-lijk, schreef de romanticus Remco Campert al geruime tijd geleden. Inderdaad. Gelijk heeft-ie. De vakantiedagen kwamen als geroepen. Net op tijd. We hadden even een ander behangetje nodig. Weer even een andere omgeving om de accu op te laden. Het hoofd in de zeebries. De emotie ging de ratio overheersen. De Panne + bij terugkeer uitstekende kwartaalcijfers voor Ellen bij bloedonderzoek (periodieke check ups) inspireerden tot de organisatie met Pinksteren van een tuinmaaltijd van asperges voor de verzorgenden met hun aanhang en een paar vaste getrouwen. Op z’n Provençaals een lange gedekte tafel onder de luifel. Of verderop in de tuin tussen twee vlinderstruiken met hun gelijk pubers onvoorstelbaar gretige groeistuipen. Dat wordt vooraf een rit naar het tuincentrum voor een paar potten lavendel als aankleding op tafel. Misschien een gestoffeerd idee om de asperges aan de vooravond van Pinksteren zelf uit de grond te steken bij boeren in Limburg ter hoogte van Weert. Deden we in het verleden wel eens. Of anders brachten Limburgse studenten journalistiek wel een wagonlading asperges gewikkeld in natte theedoeken mee naar hun college. Welja, een ritje Weert. Zouden we dan toch echt de kunst verstaan om er onder alle omstandigheden nog iets fijns van te maken? Wie het weet, mag zijn vinger opsteken. Wacht even, we steken zelf de vinger op. 

 

 

  

In de (zopas gratis door de garage met was gepoetste) Skoda op weg voor een paar boodschappen. We rijden de Zonzijde af. Of is het ‘uit’? 

‘Ellen, kijk eens, overal vlaggen.’

‘Hoera, 10 maart!’

‘Watte??? Welnee gekkenhuis, niks 10 maart, 4 mei, Dodenherdenking. Je bent helemaal niet jarig.’

‘Hoera.’  Armen die een heel klein beetje in de lucht gaan. ‘Hoera.’ 

De auto naar de kant van de straat gemanoeuvreerd. Te hard lachen maakt immers ongelukken in een woonwijk.

‘Oké, die tulpen van Albert Heijn van vanmorgen zijn voor je verjaardag, jij je zin.’

‘s Avonds veel ach en wee tijdens de verzorging door steunpilaar Elly Wolf.

‘Ellen, hou nou op met dat gekreun en gesteun alsjeblieft, je lijkt godsamme wel een ouwetje.’

‘Dat ben je zelf ook bijna.’

‘Welnee, zie me nog eens staan in korte broek en op slippers. Geen grammetje vet. Nou ja, een paar grammetjes. Mij hoor je niet piepen. Wie legt mij – ik zeg míj – straks zo lekker in bed? Morgen gaat de vlag weer uit, Ellen. Doen alle anderen om ons heen ook. Dan ben je opnieuw jarig. Oké?’

Haar gezicht straalt. Bij de pinken. Zoals ze zo-even ook heel alert/ gefascineerd (en weg uit de schemering) luisterde naar de stemmige muziek tijdens de Dodenherdenking op de Dam.

De kuur tegen een gemeen loerende bronchitis en een heel voorzichtig beginnetje van een longontsteking slaat aan, zo te horen. Er wordt niet meer gereuteld. Op het weer van de laatste tijd is het moeilijk haar voor buiten te kleden. De wind kan nog guur zijn. Zodra de zon zich meldt, loop je te zweten. Alle winkelcentra bij ons zijn tochtgaten. Vooral rolstoelhouders hebben het zó te pakken. Die reutelhoest joeg schrik aan. Maar nu wordt het echt zomers! En bijna weer De Panne aan zee! 

Ik neem me voor ook op 5 mei weer een bos tulpen voor haar te kopen. Ze kan niet vaak genoeg jarig zijn.

Op Bevrijdingsdag Ellen gewassen en gestreden voor het tuincentrum. 

‘We gaan de potten laten vullen met geraniums en zo, Ellen.’

‘Moet dat?’

‘Ja, dat moet. Laat ik maar eens streng zijn.’

‘O jee.’ 

Ach, ik rouw, en voel dat ook zo. Ik voel mijn benen. Pap. Knieën die tegensputteren. Ik verleg steeds meer de pijngrens. Ik gun mezelf dikwijls geen tijd en geen rust. De buren gaan op Bevrijdingsdag ‘Utrecht onveilig maken’. Had graag meegedaan. Maar dan wel met Ellen. Helaas. Jaloeziescheuten. De poging, zo goed en zo kwaad als het gaat, in de waarheid verder te leven. Gelukkig komt de diva ‘La El’ soms nog heel geestig en gevat uit de hoek. Dan veer ik op. Het zijn de opkikkertjes zoals ‘Hoera’. Ze vullen de leegte. Het zijn de vitaminebommen. Dan komt de energie terug.

Die ‘dure meneer’ die op Bevrijdingsdag plots achter de struiken van zijn voortuin tevoorschijn schoot, hij had gelijk. ‘Moeilijk hè?’ Ik begreep hem aanvankelijk niet zoals hij in zijn nette pak en met zijn autosleuteltjes in zijn hand ineens achter me stond. Vriendelijke man die naar een receptie moest, zo leek. Inderdaad, zei ik hem, moeilijk was het, knap lastig. Ik wist eigenlijk geen raad met de okergele stola van Ellen. Het was op de vroege ochtend nog allemaal krap aan met de zon. Hij corrigeerde me. ‘Nee, ik bedoel iets anders, ik bedoel die ziekte, mijn vrouw, mijn vrouw heeft ook Alzheimer. Uw vrouw parkinson en een vorm van dementie die met parkinson te maken heeft? Allemaal even verschrikkelijk.’ Vertelde de onbekende over het vlaggen en dat Ellen dacht dat het voor haar verjaardag was. Een wrang lachje. ‘Herken ik. Ik ga da’lijk weer naar mijn vrouw toe. Het is dagelijks pendelen geworden, pendelen tussen hier en het verpleeghuis. En dat met al die vrolijkheid om je heen van de lente en die bijzondere dagen in mei.’

Hij noemde de naam van het verpleeghuis. Iets met ‘park’, in Vleuten. ‘Knap wat u doet. Mij lukte het op een gegeven moment niet meer om mijn vrouw thuis te houden. Het ging gewoonweg niet meer. Dan praat ik over anderhalf jaar geleden. Het is leeg geworden, het leven is leeg geworden. Weinigen die dat begrijpen.’ Hij zuchtte en schudde nog maar eens zijn grijze hoofd. 

Hij zou nog zo graag. Zo ook ik… M’n soulmate ‘La El’ niet minder. Maar er kan nog met haar gelachen worden. Bij rouw kunnen maar weinigen je adviseren. Rouw beschouw ik als de achterkant van liefde. Wie het meest afweet van die liefde en de achterkant? Driemaal raden.

De Skoda.