Lief en onvervangbaar combo van Zorgteam-Ellen.
Ze zou het zo graag nog zélf willen zeggen, onze eigen Máxima. Helaas lukt dat niet meer. Maar weet hoezeer ook Ellen blij is met het kerstpakket dat namens jullie hier zaterdagmiddag 22 december werd afgeleverd. En wat werkelijk een rijke schakering aan lekkernijen. Ik zag de glimlach bij Ellen doorbreken. Opnieuw: ze krijgt nog heel veel mee! Het is alweer heel wat jaren geleden, we woonden nog op de Odenveltlaan in Vleuten. Hoe oud zal Ellen geweest zijn? De vijftig gepasseerd. Zeker wel. Ze had die avond kerstfeest gevierd met haar kleuters van school. Een collega van haar zette Ellen voor de deur af. Ellen belde aan, ongedurig belde ze aan. Ze kon niet zo gauw bij haar huissleutel. Daar stond ze, opgetogen als een springerig pubertje. In haar handen een grote kartonnen doos. Het eerste kerstpakket dat ze ooit in haar leven ontving. Van de oudercommissie of van de gemeente, dat weet ik niet meer. Wat ik wel weet dat is dat onze eigen Máxima, mijn muze, zich bijna schaamde voor haar blijheid. Altijd kwam ik met kerstpakketten van de krant thuis, zij nooit eens van het onderwijs. Toen ineens wel. Ik moest maar weggooien wat ik onzin aan haar kerstpakket vond. Het idee al! Niets werd er natuurlijk weggegooid. De schaal voor Italiaanse pastagerechten hebben we nog steeds, en gebruiken we ook nog steeds. Jullie kennen ‘m – rode rand en tekst. Die schaal herinnert aan één van de vele bijzondere avonden met de vrouw die onze liefde en steun, ook die van jullie, dubbel en dwars waard is. Zo mooi die grote doos met jullie attenties en met jullie kaart. Daarvoor onmetelijk veel dank. Wij zo goed voor jullie? Maar zo hoort het toch! We gaan een mooie week in. Diverse afspraken voor bezoek. Jullie kerstpakket komt prima van pas. Maar nóg belangrijker: jullie hart dat spreekt. Lees maar verder dit blog. Het getuigt van verbondenheid. Van toewijding. Een zekere Maudy die me naar aanleiding van het portret in de krant van haar oma Line mailt: ‘Wat lijk ik toch op mijn grootmoeder die ik nooit heb gekend.’ Een doorbraak op de afdeling voor parkinson in Kerkrade. De dagen van bezinning. We maakten een ommetje met de rolstoel. Passeerden in de wijk een mevrouw die haar stoepje stond te vegen. ‘Zij wordt gelukkig vaak uitgelaten hè.’ Daar hadden we er weer zo één. ‘Ik ben alleen het schepje en het plastic boterhamzakje vergeten mevrouw, uitlaten doen we de hond.’ Ach, de schat kon het ook niet helpen. Ze stamelde haar excuses. Dit blog is het laatste van dit jaar. Uitgeschreven voorlopig. Een paar goeie bekenden bedankten voor de blogs in het afgelopen jaar. Die blogs waren voor enkele mensen wel zeer in het bijzonder geschreven. Ik zeg niet wie. Maar op de achtergrond zijn ze tijdens het schrijven altijd wel meer of minder aanwezig geweest. Dat zullen ze blijven. Ik mis ze. Als ze dat weten dan is het goed. Misschien zeggen ze later nog eens zoiets als: ‘We mogen trots zijn.’ Enfin. Om ons hangt een floers van tevreden vermoeidheid. De Oud-Utrechter gaat ons kerstverhaal over de slagboom van Zánka en de bergflanken van Pammier publiceren. Dat wilden ze graag. Ze trekken er een hele pagina voor uit. Beetje trots. Een zee aan kerstgroeten ontvangen. Zelfs enkele oud-studenten die van zich lieten horen. Met één een eetafspraak. Ook verdrietigheden rond enkele zeer goede bekenden die slecht nieuws te horen kregen over hun gezondheid. Twee gaan het blijkens de laatste berichten niet redden. De foto’s vormen onze kerstkaart. We sluiten de kou buiten. En vooral ook de onophoudelijke regen. We trekken hier de deur achter ons dicht. ’s Ochtends weet je al dat het die dag amper licht wordt. Maar er komt wat zon met de Kerst. Maar eens wat bladharken in de tuin. Volop bezig in de biografie over Remco Campert. Een wel heel bijzondere man. Voor later in de week ligt Maarten van Rossem klaar met ‘Wat is geluk’. Ik zag het boekje pas geleden liggen in die winkel op de hoek van de Maliebaan en Nachtegaalstraat in Utrecht. Ja wat is geluk? Dat leer je vanzelf. Geluk? Het zijn de geluksmomenten. Zoals zo’n kerstpakket van jullie. En nu maar proberen om voorbij kerstavond 22.00 uur te komen. Dan namelijk vinden er statistisch wereldwijd de meeste hartstilstanden plaats. Emotie? Een te weinig of te veel aan geluksmomenten? In elk geval is kerstavond 22.00 uur een hachelijk moment, leert Zweeds medisch-wetenschappelijk onderzoek dat de Britten deze week publiceerden.
Houd goed voor de laatste week van dit jaar het rooster in de gaten. We hanteren in de laatste week van het jaar enigszins aangepaste tijden om Ellen te verzorgen. En duim maar mee dat de APK-keuring op Oudejaarsdag niet al te veel geld gaat kosten. Onze vriend in Oekraïne vermaakt zich kostelijk. Hij liet ons weten dat een glas chardonnay daar maar zestig eurocent kost. Begrijp nu beter dat hij gisteren tegen een deurpost opknalde en op zoek moest naar een apotheek.
E & J.
Beste meneer Carbo,
Een tijd geleden typte ik de namen van mijn grootouders in op Google en kwam ik terecht op uw site.
Met heel veel plezier heb ik de verschillende blogs gelezen die u over ze geschreven hebt.
Met name ‘Lessinglaan 9’ vond ik geweldig.
Ik heb mijn oma nooit mogen leren kennen, ze overleed toen ik 2 jaar oud was. Maar in veel van de karaktertrekken die u van haar beschrijft, herken ik mezelf grappig genoeg.
Ik heb in mijn leven een hoop verhalen over mijn grootouders gehoord, van mijn ouders, van oud-UVV’ers. Die van u maken het allemaal nog wat completer.
Ik wilde u hier eigenlijk alleen maar even voor bedanken, want helaas heb ik alleen foto’s van ze. Uw verhaal in de Oud-Utrechter gaat ingelijst worden en hier thuis een plek krijgen aan de muur.
Met vriendelijke groet, fijne feestdagen toegewenst, ook voor uw dierbare Ellen,
Maudy Klein.
Beste Johan.
Mooi artikel. Las het in De Oud-Utrechter. Ik herinner mij Tom Klein als Tonny Klein, samen met zijn knappe vrouw Line actief voor Zwemlust waar mijn vader Anton Winkelaar in het waterpoloteam speelde. Zij woonden op de Socrateslaan in Utrecht. Daar hadden in de oorlog grote feesten plaats. Vanwege de spertijd de hele nacht door (met mij als baby in de reiswieg). Mijn herinnering als kind was dat de Klein’s grote feestnummers waren.
Hartelijk groetend. Karel Winkelaar.
De laatste twee weken van december. We sluiten de kou buiten. We trekken de voordeur achter ons dicht. Nog altijd samen. Genieten van kleine dingen. En dan ineens bericht van een oud-student die van de aardbol verdwenen leek, maar die zich met een aangrijpende brief weer op onze deurmat meldde. Zijn studie bracht hem een mooie baan in de journalistiek bij het programma EenVandaag. Daarvoor werkte hij twee jaar in Suriname.
Hallo Johan,
Fijn om van je te horen. Bedankt voor je kerstverhaal. Zánka, Pammier en ruimhartigheid! Stof tot nadenken. Om maar direct met de deur in huis te vallen: het is geen fijn jaar geweest. Een hele goede vriendin van me pleegde in juni zelfmoord en dat was heel zwaar. Ik stuur je in de bijlage een artikel dat de plaatselijke krant over haar schreef. Dat Kirsten in zulk zwaar weer zat heb ik nooit echt geweten, ze verdween plots en dat heeft veel pijn gedaan. Anderhalve maand terug overleed ook haar moeder aan een hartstilstand en dat maakt het nog droeviger. Het maakt dat ik het afgelopen halfjaar wat machteloos kijk naar wat er allemaal om me heen gebeurt en dat ik dit jaar liever achter me laat. Concluderend denk ik dan maar: dat hoort bij het leven, maar het is wel lastig. Altijd welkom in Amsterdam voor een goed glas met een mooie maaltijd. Hoe is het met Ellen? Hoe gaan jullie de Kerst in? Zullen we wat afspreken? Een lieve groet voor jullie beiden van mij. I.
Beste Ellen en Johan,
Gisteren de Oud-Utrechter gelezen en genoten van het mooie stuk over Line Klein. Wat gaat de tijd snel. Vervolgens in diezelfde krant het verhaal over jullie belevenissen op straat en in winkels. Je moet je eigenlijk nergens meer over verbazen, alleen maar verwonderen.
Ellen en Johan, ik wens jullie gezellige Kerstdagen en een goed en begripvol 2019.
Hartelijke groeten en liefs van
Mien Konings.
Dag Johan,
Dank voor je interessante kerstbrief (Zánka en Pammier). Ik leef als geen ander met je mee, daar ook mijn vrouw met de verwoestende ziekte ‘LBD’ te maken heeft. Ik ben bij je thuis geweest om het boek ‘Kijkje achter de schemering’ op te halen. Misschien kun je het nog herinneren. Je had toen Ellen naar huis gehaald, ik heb daar veel bewondering voor en ik begreep uit je kerstbrief dat je niet de mogelijkheid hebt om gebruik te maken van een passieve lift en Ellen uit de stoel of bed getild moet worden. Dit is ook de reden dat ik mijn vrouw niet meer thuis kon verzorgen. Ik wist toen niet dat die dingen bestonden en er is mij toen ook niet op gewezen. Ik heb mijn vrouw 4½ jaar thuis verzorgd, totdat het mij te zwaar werd. Nu is ze 3½ jaar geleden opgenomen in de Coninckshof. Ik ga iedere middag naar d’r toe en op het moment dat ze wakker is, is ze blij. Ik doe zoveel als mogelijk de verzorging en dat is best intensief. Drinken, fruit, eten geven, wassen, tandenpoetsen, omkleden voor de nacht, tilmat aan en koppelen aan de passieve lift, en dan komt de verzorgende en brengen we haar naar het toilet en dan ligt ze om zeven uur op bed. De momenten dat ze wakker is worden steeds korter, ik vraag me dan af, waar gaat het heen, die gedachte is best beangstigend. Ik wil je dit nog even laten weten, dat ik ook met jou meeleef en ik weet uit ervaring hoe zwaar het is voor een echte mantelzorger. Johan ik wens je heel veel sterkte in het nieuwe jaar en geniet nog van de schaarse wakkere momenten samen.
Hartelijke groeten,
Reitze Bosma
Beste Marco.
Mooi nieuws aan de ontbijttafel van hotelabdij Rolduc dat jij – meer of minder geïnspireerd door de logeerpartijen van Ellen op jouw directeurskamer in verpleeghuis Lückerheide – thans bezig bent met een verbouwing van jouw veel geprezen, in de ziekte van Parkinson gespecialiseerde afdeling. Een verbouwing die mede moet leiden tot twee gastenvertrekken in Kerkrade voor parkinsonpatiënten die met hun mantelzorger op vakantie komen. Of die bij jou in goeie professionele handen voor een paar dagen met een gerust mantelzorghart kunnen worden achtergelaten. Zodat de mantelzorger weer even zelf op adem kan komen. En kan bijtanken. Zó belangrijk om het te kunnen blijven volhouden. Het is weer een hele goeie stap in de richting van het zo begripvol en menselijk mogelijk omgaan met die verdomd lastige en verwarrende ziekte. De ingang tot jouw kliniek in Kerkrade wordt verplaatst, zodat bezoek niet onnodig langer hoeft te worden geconfronteerd met alle andere uitingsvormen van hersenbeschadiging. Bravo! Vooral de aanblik van jeugddementie hakte er behoorlijk in op de centrale gang. Prachtig die twee kamers voor vakantiegangers met twee bedden en een klein keukentje. En bovendien de gelegenheid om op die gastenkamers het eten uit de centrale keuken aangereikt te krijgen. Dit schuift behoorlijk op in de richting van een klein zorghotel voor specifiek de ziekte van Parkinson die zoveel extra expertise van het zorgpersoneel verlangt. We hadden het er al een paar keer over gehad, en nu gaat het er dus van komen en ben jij in Kerkrade-Chèvremont met de verbouwing bezig. Fantastisch. We kunnen hier in het Utrechtse daar een puntje aan zuigen. De zorg vereist veel specialisatie en differentiatie. De verpleeghuizen in hun huidige vorm hebben allang hun tijd gehad. Holisme is uit den boze. Daar is geen enkele patiënt met een hersenaandoening bij gebaat. Er zal veel meer individugericht gewerkt moeten gaan worden. Je ziet aan Ellen wat er nog zoal van het leven in blessuretijd gemaakt kan worden. Ik boek als één van de eersten een gastenkamer in januari. Ik heb het er met onze privéverzorgende en gouvernante Diana alreeds bij terugkeer uit Limburg deze week over gehad. In januari wordt hier thuis de benedenverdieping geschilderd. Die verflucht is niks voor Ellen. Bovendien moet het bed de kamer uit en mogelijk even geparkeerd worden in de achtertuin. Veel soesa rond zo’n schilderklus. Met andere woorden: een vakantiekamer bij jou komt in januari als geroepen. Ik laat je nog even weten welke data precies voor ons vooral welkom zijn. Tijdens het verblijf wisselt Diana graag ervaringen in het vak uit met jouw parkinson-verpleegkundigen Ivanka en Annelies, en uiteraard ook met de verzorgenden. Voor nu een mooie Kerst voor jou, Christel en de kinderen. En natuurlijk voor je afdeling niet te vergeten. Je trof me met het nieuws van het overlijden van één van je verpleegkundigen. Ik ben haar naam kwijt, maar ik heb een gezicht bij haar. Zo jong nog. Zoveel inspanningen moeten plegen om zwanger te raken en een kind te baren. Een kind ter wereld brengen maar zelf aan complicaties overlijden. Ja Marco, het leven is niet louter kerstversiering en lamsbout. Ik zie hologige mensen in de supermarkt met onverzadigbare winkelwagentjes langs de schappen racen. Het is waar: we gaan ten onder aan hebzucht en vraatzucht. Maar zulke waarschuwingen mogen niet overal vandaan komen, niet uit het Vaticaan en van hun paus. Zelfs Limburg zal dat met me eens zijn.
Beste groeten, Johan.
Ha Johan en Ellen,
Wat een mooie mail (in briefvorm) weer van jullie!!! Zeer goed initiatief van Marco zeg, ik heb als dementieconsulent met uiteraard ook parkinson-cliënten wel iemand in gedachten die ik daar in het nieuwe jaar maar eens over ga benaderen.
Groet en fijne dagen. Albert.