Maand: juni 2020

Heel Nederland natuurlijk in het verzet tegen racisme en discriminatie. Daar staat ons land al door de eeuwen heen om bekend. Iedereen een schoon geweten. Heel Nederland in het verzet, net als in de Tweede Wereld tegen de Duitsers en hun transporten met joodse medeburgers naar het Muiderpoortstation en zo verder via Westerbork richting de vernietigingskampen. Iedereen weigerde tussen 1940 en 1945 ook maar elke medewerking aan de nazi’s. Ook de politie en de vervoersbedrijven. Geen tram of trein kwam de remise uit. In andere landen gebeurde dat niet, in Nederland wel. Iedereen maakte deel uit van het verzet. We slaan verbouwereerd en vol afschuw een hand voor onze mond als Johan Derksen met een zwarte piet faux pas uit de bocht sjeest. We moeten met vlugzout weer op de been worden geholpen. En hij kan honderd keer zeggen dat het een slechte en verkeerde grap was, een misplaatste, het ordentelijke Nederland van miljoenen dominees blijft over hem heen vallen. Aan de hoogste boom die snor. Ineens zitten we weer allemaal in het verzet. In Nederland hoeven migranten niet hun naam te veranderen omdat ze anders geen schijn van kans maken bij het solliciteren naar een baan. Dat is alleen elders zo. In Nederland wordt bij de Jumbo geen jonge vrouw met hoofddoek uitgekafferd omdat ze te lang treuzelde bij de vitrine met zuivelproducten. Dat gebeurt alleen in andere landen. Mocht een vriendin van ons bij Albert Heijn niet even passeren in het gangpad omdat de man die zich omdraaide zei dat hij mensen met zwart haar niet kon luchten of zien? Onze vriendin zal het wel verkeerd begrepen hebben. De man was de vorige dag nog op de Dam wezen protesteren tegen racisme en discriminatie. Volkomen onzin van onze vriendin om verdrietig zonder boodschappen de Albert Heijn te verlaten. Want in Nederland gebeuren zulke dingen als het beledigen van migranten niet. En zeker niet in Zeist. Beschaafde gemeente. We staan voor tolerantie. We staan voor medemenselijkheid. De Rotterdamse politie die racisme onderzoekt binnen een appgroep van eigen agenten? Dat moet een misverstand zijn. Land met groot politiek en cultureel engagement. En vol fatsoenridders. En ook nog eens een enkele hoogstaande moraalrukker als Arie Boomsma die de adverteerders van Veronica Inside adviseerde dat programma vanwege Derksen de nek om te draaien. Op Arie kunnen we bouwen! Moet ineens terugdenken aan een oude bekende. Hij moest niets hebben van homo’s. Over transgenders maakte hij in huiselijke kring maar al te graag denigrerende opmerkingen. En toen zat René van der Grijp plots als omgebouwde Renate met blonde pruik aan tafel bij Veronica Inside. Niemand zo hard schande over Gijp horen roepen als onze oude bekende die nooit iets van homo’s en transgenders moest hebben. Plots leidde hij maar al te graag het verzet tegen grappen over transgenders en tegen Veronica Inside. Dat was tv voor tokkies. Zo noemde hij dat. Totdat hij er achter kwam dat Veronica Inside wekelijks werd bekeken in kringen waartoe hij zelf graag wilde behoren. Veronica Inside het favoriete programma van mensen als Joop v.d. Ende en zijn vrouw? Nee, dat wist hij niet. Zolang Nederland nog vol zit met Boomsma’s en Baudets hebben we niets te vrezen. Malse regen daalt over ons neer. De tuin vaart er wel bij. Ons bewustzijn hopelijk ook. Corona en een aantal behoorlijke hete dagen hebben voor een vernauwing in het hoofd gezorgd. Het is ook allemaal onzin wat Johan Derksen over Saudi Arabië en Qatar zegt. Daar gebeuren niet de meest vreselijke dingen. Stadions in de zandbak Qatar die duizenden naamloze en rechteloze en afgebeulde slaven uit Pakistan, India en Bangladesh het leven kostten? En de heren voetballers die nu Veronica Inside boycotten, hebben helemaal gelijk als ze zeggen dat ze in het verzet zitten tegen racisme en discriminatie, maar dat een WK het hoogtepunt van hun carrière vormt en dat ze zich dat niet laten afnemen. Al zou zo’n toernooi in de martelkamers van Qatar worden verspeeld, dan nog niet. Heel Nederland begrijpt dat, behalve Johan Derksen. Daarom moet Veronica Inside maar weg.

Ha die Johan,

Ja, we zij zeker goed aangekomen in Zuid-Frankrijk, ook al ben ik onderweg mijn smartphone kwijt geraakt, wat een hoop tijd en gezanik en ergernis (over mezelf) heeft gekost. Onopgelost raadsel, diefstal kunnen we ons haast niet voorstellen. Een vriendin in NL koopt een nieuwe en stuurt die op, dat is de handigste manier omdat ik mijn oude nummer wil behouden. Hier hebben we die van Marc en bovendien de laptop en doorgaans de wifi dankzij de kabel van de buurman.

Bij aankomst bleek de deur op slot en de sleuteldrager elders aan het werk. Een waterballet toen we de hoofdkraan openzetten en alle kranen nog open bleken te staan, inclusief de toevoer naar de wasmachine. Het duurde even voor we dat in de gaten hadden. Dweilen dus met letterlijk nog een kraan open. Klein leed dat gauw vergeten was.

En nu is het al ruim een week heerlijk, ook dankzij het weer. Vandaag wat drukkend met tien regendroppels, maar voordien een lekker soort warm weer met een fris windje. We leven volgens een soort los-vast patroon; we doen waar we zin in hebben, waaronder mijn door-de-weekse joggen, een rondje van bijna een half uur. Marc wandelt dan en ziet wat er nu weer in de buurt op de hoogvlakte voor onheil wordt aangericht: rommelige weggetjes – nou ja -tjes… -voor weer een paardenfokkerij of een kippenfarm die soms nooit echt ontstaat. De twee jaar oude afgraving voor een equitaine therapie voor autisten die paarden, ezels en schapen zouden mogen aaien, borstelen en soms berijden (de schapen niet, meen ik) is ook nog afgraving gebleven en een autist heb ik er nog niet gezien. Toch leuk bedacht en wij hebben er nog mooie platte natuurstenen voor muurtjes aan overgehouden. In het kader van werkzaamheden aan huis en tuin: de burgemeester is langs geweest omdat onze zieke buurman onze wei niet kon maaien en het gras nu te hoog was voor iedere amateur. De burgemeester, een amateur politicus (nou ja: bestuurder), wilde het veld, zo groot als een half voetbalveld, wel maaien voor de opbrengst van het hooi. Vonden wij prima, fles wijn erbij van onze kant, waar hij erg van opkeek: “Il n’y pas de vin en Hollande, hein?” En blij met de twee ronde grote balen hooi. Blijkt zo’n enorme Swiss Roll bio hooi wel 40 tot 120 euro te kunnen opleveren… Zo begint nou corruptie, dachten wij en hoorden achteraf dat de burgemeester, die overigens ook voor Fransen een onverstaanbaar zuidelijk Frans blijkt  te spreken, helemaal niet van wijn houdt.  Zo blijven wij naïeve stedelingen.

De pastoor van 94 is overleden, die man wiens 60-jarige priesterjubileum wij als overtuigde atheïsten nog mee hebben opgeluisterd. Gelukkig helemaal aan het begin van de corona-beperkingen, want deze geestige man Gods liep al jaren altijd met een zuurstof tankje in zijn rugzakje. Hij verklaarde eens dat “wij jullie niet meer doden hoor!” Dit toen hij hoorde dat wij ons plutôt als protesten beschouwden dan als katholieken. Vooral ik was te schijterig om als “athé” zoals het modern heet uit de kast te komen. Dacht dat de man geschokt zou zijn. Maar aan dat zogenaamde protestantisme hebben we toch weer deze mooie anekdote te danken!

Corona heeft in ons gehucht nog niet toegeslagen en in de omgeving ook nauwelijks, gelukkig maar. Goed, dit ons wereldnieuws van hier, andere keer weer wat anders.

Hoe is het met jullie? De korte hittegolf hopelijk geen nadelige invloed op Ellen? En op jou vast niet, want je bent nogal van de zonaanbidders, toch? Maar drukkend Hollands weer vind ík nooit zo fijn. Misschien viel het mee onder jullie reuzenparasol en ben je nu solidair met al die rare boeren vanwege regenval die zo goed is voor het land, nee toch? Ik hoop natuurlijk dat alles goed loopt met je noodroosters en dus minder Diana dan jullie gewend zijn. Hopelijk niet teveel ergerlijke zaken in de wereld van de zorg die jij niet kunt veranderen, maar waar je wel last van hebt. Wat een zegen dat Ellen niet in een verpleeghuis meer zit, je moet er niet aan denken…

Johan, het landleven biedt niet zoveel sappige anekdotes, dus dit was het. Nog één ding: ik las hier het boek van Pieter van Os: ‘Liever dier dan mens’. Een overlevingsverhaal van een Pools joods meisje dat jarenlang voor een niet-joods meisje wist door te gaan en zo de gevaarlijkste situaties wist te overleven.. Deze Pieter van Os, zoon van de museumman Henk van Os, heeft een hele holocaust-bibliotheek en nog meer gelezen en die vat hij doorgaans adequaat samen op die punten waar hij vermoedt dat de lezer meer wil weten. Soms is dat een beetje storend, want soms te veel en dan weer te weinig, maar over het algemeen zeer informatief. Ook over Israëls onafhankelijkheidsoorlog en de gruwelen daarin begaan. Van Os was Oost-Europa correspondent voor NRC en De Groene en woont nu al vier jaar in Tirana. Wij vonden een paar dagen daar heel interessant, maar er wonen… Hij heeft misschien een hang naar het macabere?

Houd je goed, ik hoop en “bid” dat je het nog steeds aan kunt en betuig je nogmaals mijn respect daarvoor, zo plechtig als dat klinkt.

Veel groeten van hier met liefs, ook voor Ellen, dat spreekt,

Jeannette en Marc.

Hallo Ellen en Johan,
Met heel veel interesse heb ik deze dagen het boek ‘Mogen wij altijd in dit kamp blijven’ gelezen. Bedankt daarvoor. Indrukwekkend boek. Ellen wat moet jij, net als de schrijfster, veel hebben meegemaakt in je prille jeugd op Java. Vreselijk! Daar hebben wij geen enkele weet van. Hoop dat je deze zeer warme dagen goed doorkomt. Tot gauw!
Lieve groet, Wil.

****

Ha Wil!

Het boek was je van harte gegund. Dat schrijf ik je vooral namens Ellen die me naar je toestuurde om het je te brengen als cadeautje. Zoals je weet probeer ik dagelijks te raden wat Ellen zou willen zeggen, maar wat haar door die verdomde ziekte van Parkinson verdrietig genoeg niet meer lukt. Je stelt je vaak genoeg belangeloos beschikbaar om bij Ellen te zijn voor een paar uurtjes. We stellen je gezelschap zeer op prijs. En ook jij concludeert bij herhaling hoeveel je van het ziekteproces van Ellen leert. Net als de verzorgenden Diana, Trudy en Elly die met Ellen een schat aan ervaring opdoen. Het geldt ook voor de jonge fysiotherapeut Max, en voor Leroy die nu osteopathie doet in een andere praktijk en Ellen daar naartoe heeft meegenomen. Wilde hij vooral ook zelf graag. Het boek dat ik aantrof bij de nieuwe Broese in het voormalige monumentale Postkantoor aan de Neude in Utrecht gaat niet over de prilste jeugd van Ellen, maar tegelijkertijd ook weer wél. Te veel aanknopingspunten. Dat las ik al bij de recensies op de achterflap. Alle kampkinderen hebben hun eigen ervaringen, maar ze delen er ook samen heel veel: de angst, de honger, de viezigheid, de diarree en andere bacteriële aandoeningen, dood en verderf, de brandende zon, de straffen, het opsluiten in hondenhokken buiten bij een temperatuur van meer dan veertig graden, de openbare terechtstellingen, het dwaze buigen voor een goddelijke keizer, het onbestemde en het ongerijmde. ‘Mogen we voor altijd in dit kamp blijven’. Ik heb het boek zelf niet gelezen, maar ik gok dat deze hartenkreet vooral ook sloeg op de periode meteen ná het einde van de Tweede Wereldoorlog en de capitulatie van de Jap in de Indische Archipel. De ene oorlog met internering was nog niet afgelopen of er kwam een volgende oorlog aan waarin de Indonesische vrijheidsstrijders de Europeanen naar het leven stonden. Letterlijk werd je kop eraf gehakt, door eerst de jap en daarna de Indonesische nationalisten als je blanda hoofd ze niet aanstond. Over de miserabele omstandigheden in het kamp van Ambarawa 6 heeft Ellen me het nodige verteld, voor zover ze zich dat kon herinneren. En de rest in ons boek ‘Mam kijk naar de sterren’ was van horen zeggen, de verhalen van haar ouders die overigens heel spaarzaam waren in een terugblik op die verscheurende oorlogsjaren. De oorlog liep diepe wonden na. Lange marsen door de bloedhitte van kamp naar kamp en sommigen vielen er letterlijk dood bij neer. Met Ellen gaat het goed. Ze is een avondmens geworden. ’s Avonds gaan de ogen open en komt ze tot leven. Gisteren vroeg ik haar of ze het leuk vond als ik naast haar kwam liggen met mijn boek over de jacht in Bolivia op de wereldberoemde revolutionair Che Guevara. Een geweldig interessant boek trouwens over de ondergang van de ‘T-shirt-icoon’ Ernesto Che Guevara van twee Amerikaanse onderzoeksjournalisten Kevin Maurer en Mitch Weiss op basis van regeringsrapporten, documenten en ooggetuigenverslagen. Het is een fascinerende reconstructie van één van de eerste succesvolle missies van de US Special Forces in de geschiedenis. De jacht in 1967 op de topguerrilla Che in de schier ondoordringbare jungle van het Latijns-Amerikaanse Bolivia leest als een thriller. De missie zou later worden gekopieerd in Afghanistan en Irak. Maar nu heel iets anders want ik dwaal af: de onverwachte momenten van Ellen, daar wilde ik je graag even over vertellen. Ik vroeg dus of Ellen het leuk vond als ik naast haar kwam liggen. ‘Jááá, goed’, klonk het als een pistoolschot. Ik kon mijn oren niet geloven. Zoiets geeft meteen iets feestelijks aan de avond. Ik begon Ellen meteen op een ijsje te trakteren. Vandaag hadden we wederom zoiets. Zo-even zei Diana tegen Ellen dat ze niet zo moest snurken. ‘Jawel hoor’, en weer met een krachtige stem. We moesten er vreselijk om lachen. Bedankt nog voor die tip van taalcoach voor mensen met een migrantenachtergrond. Ik had je verteld dat ik me gemeld had en dat ik heel snel een reactie kreeg. Vanmiddag had ik een afspraak ter kennismaking. Afgaande op haar naam had ik te maken met een mevrouw uit de Arabische wereld. Ze vertelde me een aantal blogs te hebben gelezen die ze ‘buitengewoon inspirerend’ vond. Ik begin in september met een klas. Het valt goed in te passen in het programma van de zorg voor Ellen. Dit is een bezigheid die alles van doen heeft met mijn vak. Ben jij trouwens ook zo verbaasd over alle ophef rond Johan Derksen? Het is de zoveelste hype. Het was een heel verkeerde grap die Derksen maakte en dat geeft hij toe. Nou laat het daar dan ook bij. Uit eigen ervaring weet ik hoe snel je iets zegt waarvan je achteraf in de auto terug naar huis spijt hebt. Of op z’n minst twijfel. Meerdere keren gaf ik een lezing over de boeken van Ellen en mij. De lezing zelf was geen probleem. Maar na afloop kwamen er soms wel dertig vragen uit de zaal. Bij vraag 25 kon ik wel eens te losjes worden. In de buurt van Brussel stond eens plotseling een mevrouw op die de zaal verliet. Ojee, dacht ik. Ik had iets gewaagds gezegd over het katholicisme. Iedereen heeft nu de mond vol van racisme en discriminatie, maar ondertussen. Laatst in de Jumbo stond een zelfingenomen blonde suikerspin een meisje met een hoofddoek uit te snauwen. Het meisje met hoofddoek stond volgens die suikerspin te lang voor de geopende vitrine met de yoghurtjes. Zeker vijf klanten liepen er met hun winkelwagentje langs zonder er iets van te zeggen. Er zullen zeker moraalridders bij zijn geweest. Maar bij de Jumbo de andere kant op kijken. Selectieve verontwaardiging. Ik kon het niet helpen maar ik gaf die suikerspin haar vet. Ik beet haar toe dat ze moest opdonderen omdat dit nou precies een voorbeeld was van waarom bepaalde bevolkingsgroepen in Nederland zich minderwaardig behandeld voelen. Ik foeterde dat het meisje met hoofddoek net zolang naar de yoghurt mocht kijken tot de houdbaarheidsdatum in zicht kwam. Het resulteerde in het verzoek van een snotneus van de Jumbo om de winkel te verlaten. Dat deed ik natuurlijk niet. Bij de kassa wachtte een man mij op met een badge die aangaf dat hij de filiaalmanager was. Hij vroeg naar het voorval en bood meteen zijn excuses aan. Even later passeerde het meisje met hoofddoek bij de kassa. Ze stak haar duim naar me op. Zachtjes hoorde ik: ‘Heel erg bedankt meneer.’ De filiaalchef glimlachte. Even later een jongen in een kanariegeel sweatshirt. ‘Deed U goed meneer, bedankt.’ De filiaalchef lachte nog maar eens zijn bescheiden boerenkiespijn lachje. Ik moest daar in de Jumbo aan de verhalen van Diana denken. Derksen zou het ook ogenblikkelijk in de Jumbo voor dat meisje met hoofddoek hebben opgenomen. Daar meen ik hem goed genoeg voor te kennen. Bij de Judas Wilfred Genee heb ik mijn twijfels. Dat is een gladjanus. Laat dat programma in godsnaam terugkomen na de zomer. Het is heerlijk origineel en controversieel. Ze praten niemand naar de mond. Je kunt vaak vreselijk lachen. Het is het favoriete tv-programma van Joop v.d. Ende, Alexander Pechtold, Klaas Dijkhoff en zo meer. Ik kijk uit naar twee nieuwe boeken over die vreselijke Trump van wie de Amerikanen hopelijk bij de komende verkiezingen af komen. Trump is momenteel razend druk als president en belangrijkste man van deze wereld met het verbieden van boeken. Hij heeft dagwerk aan het verbod op publicaties. Eerst John Bolton en nu ook zijn nicht Mary, de dochter van zijn overleden broer Fred jr. De titel van het boek van Mary Trump belooft al heel veel: Too Much and Never Enough. Misschien wordt er in dit boek ook meer duidelijk over dat zwaar geestelijk en lichamelijk gehandicapte neefje dat voor verdere behandeling financiële ondersteuning nodig heeft. Maar oom Donald zou niet thuis geven. Al jaren niet. Oom Donald heeft alleen maar iets met succes. Het kwam al in eerdere biografieën aan de orde. De president van Amerika is een hartvochtig personage bij wie alles om hemzelf draait. De querulant twittert zich dagelijks een tennisarm en je vraagt je af hoe vol zijn hoofd aan tegenstanders zit. Ellen geniet zichtbaar van de warme zomeravond. Het bed staat tot bijna in de tuin. Een meter bij haar vandaan stond ik zopas de tuin de sproeien. In de opening van de schuifpui twee brandende citroenkaarsen in zo’n glazen pot van de super. Het scheelt in muggen in huis. Het ruikt ook nog aangenaam. De vlinderstruiken staan binnen twee dagen vol in bloei. Andere planten ook. We staan aan de vooravond van een geweldige bloemenpracht. Maar hoe houd ik dat zo? Daar kan geen water tegenop met de droogte en ongenaakbare zon van de laatste tijd. Het is een kleine wereld maar geen klein bestaan. Het is een zware tijd maar tegelijkertijd ook een bijzondere. We zien je inderdaad hopelijk weer gauw.

Lieve Johan,

Wat een allerakeligst verhaal over Ellen met wie het even mis leek te gaan, alweer twee weken geleden. Wat zal jij in de rats hebben gezeten na die zo te horen wel erg stellige uitspraak van de waarnemend arts, die het vast goed bedoelde, maar kennelijk niet subtiel en precies genoeg was. En dan je aardige eigen arts die ook nog kwam maar op zijn beurt jou ook niet werkelijk gerust kon stellen. Maar de kuur sloeg gelukkig weer aan! Ellen die als je het zo hoort, de regie in eigen hand nam en weer opknapte. Jij blijft zitten met de naweeën van wat er gebeurd is en de onduidelijke duiding daarvan, waarbij je je ongetwijfeld aan het voorbereiden was op wat er in korte of langere tijd kon gebeuren. Daarnaast vraag je je vast en zeker af wat zij van de hele toestand heeft meegekregen (of was daar geen sprake van?) en bovendien met de onbeantwoorde vraag (neem ik aan) wat er nu precies met haar aan de hand was. Ik hoop van ganser harte dat zoiets niet nog eens gebeurt, want dat is beslist voor niemand goed. Dat druk je zelf ook al met die ‘kouwe kleren’ uit. En onderwijl maar voorzichtig zijn vanwege de gevaren. Ik mag hopen dat dat in De Meern gemakkelijker is dan hier, waar de mensen op de terrasjes doen alsof er niets aan de hand is. Ik geloof helemaal niet dat men het vergeet, ik denk eerder aan  egoïsme: “Mij treft het toch niet, dus die anderen bekijken het maar”, zoiets.

Wij vertrekken inderdaad als althans het sein helemaal op veilig staat. We zijn voorzichtig en bovendien keert de verzekering niets uit als je tegen een reisadvies in wel op pad gaat en onverhoopt met artsen en ziekenhuizen te maken krijgt. Ik ben niet bijgelovig, maar je moet de kat niet op het spek binden aangezien ik wel eens op de eerste hulp beland ben.

Over Femke Halsema ben ik het niet met je eens, maar dat moet kunnen, zoals dat eens heette. Tegenwoordig lijkt er weinig meer te [moeten] kunnen… Ik vind wel dat ze een aantal ernstige fouten heeft gemaakt, maar het is mij niet duidelijk geworden of het hele politieapparaat wél naar behoren heeft gefunctioneerd. Haar optreden in de raad vond ik netjes en de reacties van “rechts” meteen na het hele gebeuren meer dan walgelijk, je zag het likkebaarden van Telegraaf, Forum en Wilders al in de hoogste versnelling inzetten. En natuurlijk hoor jij niet bij rechts als je kritiek op de burgemeester hebt, daar hoef je (bij mij!) niet bang voor te zijn, dat weet je toch wel.

Ik word bepaald niet minder somber van alles wat er gebeurt, denk ook niet dat het racisme in de praktijk heel veel minder zal worden na al deze adhesiebetuigingen van aardige lieve mensen. Het werd toch al te snel een vanzelfsprekend “uitje” in een soms vrolijke sfeer. Er is helaas geen breed gedragen beweging die ook politiek denkt en eisen weet te formuleren die je bij partijen op tafel kunt leggen. En van boosheid alleen is de wereld volgens mij nog nooit beter geworden. Ik weet weinig van racisme in theoretische zin en ik begrijp dat heel veel met het slavernij-verleden te maken heeft. Maar er is veel meer, neem nou de Marokkanen en andere niet West-Europeanen die hier ook enorm benadeeld worden.

Dat zou een mooi onderwerp zijn om eens rustig met elkaar over te praten, Johan! Dat stellen we dus uit tot zodra wij weer terug zijn ­ deo volente.

Dat jullie samen een rustige en harmonieuze zomer mogen hebben, zonder nare onvoorziene gebeurtenissen en mét heldere momenten van Ellen, die er dan blijk van geeft de essentie van jullie bij – elkaar-horen ondanks alles goed te beseffen.

Johan, ik moet niet van alles voor jou onder woorden gaan brengen, daar heb je mij echt niet voor nodig! Je mooie tuin is een zegen, een kleine Hof van Eden – voor of na de zondeval, dat laat ik aan jou over! Vier je bot op het onkruid en laat de bloemen bloeien en zit er vooral in samen met Ellen en jullie getrouwen.

Ik vind het fantastisch dat je dit zware leven al jaren en jaren weet vol te houden, ook in coronatijd die alles er bepaald niet makkelijker op maakt. Laat je liesbreuk je althans een beetje met rust? In ieder geval fijn dat je niet vandaag of morgen geopereerd hoeft te worden.

We houden contact, sterkte gewenst met hartelijke groeten, ook van Marc, en liefs ook aan Ellen,

Jeannette

****

Lieve Jeannette.

Het is gelukkig allemaal weer redelijk op zijn pootjes terecht gekomen met Ellen. Maar even spannend was het wel twee weken geleden. En dan komt er een ambulance de straat in, stappen daar een arts en een aio uit, en die gaan op de stoep voor maanvrouwtje spelen in hun coronapak met mondkapje en geplastificeerde handschoenen. Het gasmasker ontbrak nog. Gelukkig ontging het de meeste omwonenden. Want belangstelling is goed, maar nieuwsgierigheid is vreselijk. Het zijn bij Ellen de bronchiën. We zaten dicht bij een longontsteking. Zulke spannende en zelfs hartslag verhogende momenten spelen zich af in de dampkring van ons bestaan. De rol van onze eigen huisarts nadien was natuurlijk weer een formidabele. Hij heeft een groot psychologisch inzicht ook. We dragen hem op handen. Nu gaat het weer veel beter hier. De liesbreuk hield zich een poos koest. Dus ging ik weer minder zorgvuldig met die blessure om. Sjouwen, en dat soort dingen. Te zwaar tillen, ik voel het meteen. Gisteren voor een dagje bij vrienden in Leeuwarden. Bij een oud-schoolvriendinnetje van Ellen en haar man. Een buitengewoon ontspannen dagje mantelzorgverlof. Kan ik erg van genieten. Ben met weinig tevreden. Terug op de autoradio een verpleeghuisdirectrice uit de Flevopolder. De verpleeghuisbewoners mochten nu weer een beetje bezoek ontvangen. Dat werd op lijsten bijgehouden. Een behoorlijk aantal van de bewoners had de crisis rond corona niet overleefd. Maar, zo sprak de directrice, veel sterfgevallen hadden ook te maken gehad met eenzaamheid en niet meer willen eten. Niet meer willen eten omdat het bezoek wegbleef. Dat begrepen de verpleeghuisbewoners niet. Ze gingen zichzelf ook verwaarlozen. Sommigen wilden niet eens meer een kam door hun haar. Volgens de directrice lagen er nog geen protocollen voor een eventueel tweede golf aan coronagevallen. Ze vreesde dat ook het zorgpersoneel bij zo’n nieuwe uitbraak eraan onderdoor zou gaan. He rek was eruit. Dat is nu wat ik Halsema verwijt. Heel veel mensen hebben grote offers gebracht de afgelopen maanden. Voor zichzelf maar ook voor hun leefomgeving. En voor personen die verder reikten dan hun eigen leefomgeving en die ze niet eens kenden. Artsen op de ic’s waagden hun eigen leven om dat van anderen te redden. Een buurman van me verloor zijn vriend aan corona. De overledene was zestig en nog heel fit en levenslustig. Dood binnen goed en wel een week. Van kerngezond in een paar dagen naar het crematorium. Naast die vriend lag iemand van vijftig met corona op de ic. Die overleefde het wel. Maar de man schijnt nu eenmaal weer thuis vanuit de huiskamer niet eens zijn keuken meer te halen. De longen schijnen na corona onherkenbaar te zijn. Ik las erover op internet. Alreeds zwaar geteisterde horecaondernemingen krijgen fikse boetes of moeten zelfs hun toko sluiten omdat ze de anderhalve meter uit het oog verliezen. En zet dat eens af tegen het beeld van de Dam op Tweede Pinksterdag. Ik rijm dat niet. Dan laat ik die opgewonden Ghanese rapper maar even buiten beschouwing. Die hadden ze de microfoon moeten afpakken. Halsema heeft om politieke redenen een demonstratie laten doorgaan zonder ooit goed te hebben kunnen inschatten hoe groot de toeloop zou kunnen worden. Immers: Tweede Pinksterdag, mooi weer en de horeca met zijn terrassen weer sinds lange tijd permissie. De artsen waren flabbergasted en begrijpelijk. Natuurlijk tikten ze met hun wijsvinger hun voorhoofd aan. Ik hoop dat een onafhankelijk onderzoek alsnog de val van Halsema inluidt. Nou waren we zó voorzichtig met Ellen. Als zij corona krijgt wordt het haar dood. Dan is er geen houden meer aan. Ze zal niet eens naar een ic gaan. En dan die massaliteit op de Dam?! Het maakte me razend. Maar ik begrijp desondanks de wereldwijde woede om de politiemoord in Minneapolis. Natuurlijk begrijp ik die. Die boosheid heb ik ook. Maar je gaat niet tijdens een pandemie selectief om met de veiligheidsregels. Zo van: we zien wel wat er van komt. Ook op de autoradio gisteren een wethouder uit Rotterdam. Het ging over de beeldenstorm van nu. Die begreep hij. Maar toch wilde hij de beelden laten staan van criminele zeehelden. Liever een bordje erbij, zoals ook zijn partijgenoot en minister-president Rutte bepleitte. Een bordje met daarop waarom de man van het standbeeld eigenlijk geen standbeeld verdiende. Hoe hypocriet. Wat zou er bij Piet Hein in Delfshaven in Rotterdam ter nadere duiding bijgeschreven moeten worden? Hij was een niets en niemand ontziende rover? Of: Helemaal volmaakt was ook Piet niet? Haal ze weg de standbeelden van de misdadigers tegen de menselijkheid. Trek ze van hun sokkel. Laat dat niet aan betogers over maar doe dat als gemeente zelf. Ik zie de standbeelden van Jan Pieterszoon Coen, Piet Hein, Jo van Heutz en ook Johan van Oldenbarnevelt als een foutief eerbetoon en een verkeerd signaal van de Nederlandse overheid aan de huidige generaties van het multiculturele Nederland. Het zijn provocaties geworden. Ze worden uitgelegd als een verheerlijking van personages die verre van rechtschapen bleken. Hun beelden dienen net als die van Edward Colston in Bristol te water te gaan of beter: naar de schroothoop te worden gereden. Door de gemeenten die zij ontsieren. J.P. Coen moordde in het belang van de VOC 15.000 Molukkers op de Banda-eilanden uit vanwege het nootmuskaatmonopolie. Zelfs in de zeventiende eeuw met zijn eigen mores werd Coen al als een wreedaardig beest gezien. Te water met die bruut. Suriname heeft op zijn blote knieën Nederlandse steun gevraagd omdat onze vroegere kolonie een tweede uitbraak van corona moest registreren. Suriname heeft een tekort aan alles. Niet alleen aan beademingsapparatuur. We hebben massaal gedemonstreerd. De Dam, Rotterdam, Den Haag, Utrecht, in alle grote steden. Ook Arnhem, Nijmegen, Tilburg, Breda, en zo kan ik nog even doorgaan. Jeannette, ik vertelde je van die mevrouw met zwart haar in Albert Heijn. Ik vertelde je van die Hollander, die bakra, die blanda, of hoe we die imbeciel ook noemen willen. Diezelfde mevrouw, ook jij kent haar. Lichtbruine tint. Gevlucht uit oorlogsgebied. Ze kan nooit meer naar haar geboortegrond terug. Jaren geleden zaten haar twee kinderen op de lagere school in een keurige Nederlandse gemeente. Mevrouw gaf haar kinderen elke dag hun broodtrommeltje mee met boterhammen en fruit. De kinderen kwamen met een leeg broodtrommeltje ’s middags weer thuis. Het begon de moeder op te vallen dat haar kinderen rammelden van de honger. Ze waren steeds bij de koekjestrommel te vinden. Eindelijk kwam het hoge woord eruit. Hun broodtrommeltje werd afgepakt door schoolkameraadjes. De inhoud werd op het schoolplein in een prullenbak gekieperd. De kinderen van die altijd hoffelijke mevrouw met lichtbruine tint en zwart haar kregen van de klasgenootjes het broodtrommeltje leeg terug. Zulke dingen schijnen nauwelijks gemeld te worden. Ze blijven onder de radar. Dat weten we allemaal. Ze worden niet gemeld omdat de gekleurde slachtoffers hun hoofd niet nog een keer willen stoten bij het doen van aangifte op het politiebureau. Ik ken een jongen met een bruine tint en zwart haar die zijn voornaam veranderd heeft om meer kans te maken bij sollicitaties. Iedereen is tegen elke vorm van racisme. Jaja (….) Iedereen begrijpt dat veel emotie bij de zwarte bevolking mede zijn oorsprong vindt in wat er ooit in driehonderd jaar slavernij is gebeurd. Jaja (….) Welnu, we mogen nu laten zien hoezeer we het met z’n allen menen met onze luidkeels verwoorde afschuw van racisme. We mogen tonen hoezeer wij ons ervan bewust zijn dat een kleurlijn door de eeuwen heen een blanke uitvinding was. De blanke superioriteit en zelfgenoegzaamheid. Het neerkijken op zwarte en bruine mensen. Het mishandelen van deze mensen. Ik hoop dat we zonder verdere condities Suriname op volle kracht gaan helpen. Met apparatuur en medisch personeel. En ik hoop dat we buiten beschouwing laten dat Desi Bouterse weliswaar de verkiezingen heeft verloren maar daar nog altijd wél president is.

Een roekeloze, partijpolitieke burgemeester. Een vaandeldrager van links. Iemand die zich geen burgemeester van alle Amsterdammers voelt. Spotten met het nog altijd aanwezige virus dat al zoveel slachtoffers maakte.

‘Heb er geen goed woord voor over wat er Tweede Pinksterdag op de Dam in Amsterdam gebeurde. Er zijn nu al schattingen dat het mogelijk wel tienduizend demonstranten waren. Dat van de Amerikaan George Floyd is verschrikkelijk, het verdient de hoogst denkbare straf, daarover geen enkel misverstand. Maar een demonstratie laten doorgaan in coronatijd is onverantwoordelijk gegeven ook het feit dat bij een nieuwe golf besmettingen en doorbraak van ernstige gevallen de medische wereld niet nogmaals die ongelofelijk grote inspanning op de ic’s en elders kan leveren. De verpleeghuizen kunnen niet nogmaals op slot. De artsen waren flabbergasted en terecht. Het was op de Dam spelen met vuur. De beelden waren onthutsend.’ Dit is kort samengevat de reactie van een aantal vrienden en vrienden uit onze inner circle op dit blog. Niemand die het had over: moet kunnen. Albert Schuurmans probeert in deze corona maanden zijn werk als dementieconsulent met huisbezoeken nog steeds zo goed mogelijk te doen. Hij rijdt dagelijks door de wijk. Het is niet zonder risico voor hemzelf. Hij weet dat, maar hij neemt zijn verantwoordelijkheid. Vooral hij haalde ongemeen fel uit naar Halsema.