Maand: april 2022

Aan mijn oud-collega op de Academie voor Journalistiek, professor journalistieke ethiek Huub Evers.

Beste Huub. Het schokt me van alles nog het meest welk een volstrekt onbeheersbare wraakzuchtige situatie er rond Johan Derksen is ontstaan. Hélène Hendriks, die er geen zak mee te maken heeft, die de reserve presentatrice is achter Genee, zij wordt nota bene met de dood bedreigd. Omdat ze als vrouw bij de redactie van VI hoort. In Grolloo hing een doek met daarop ‘Hier woont een verkrachter’. Hype, hypocrisie, bedenkelijk moralisme. Schijnheiligheid. Roofdieren. Elkaar de strot af bijten. We zijn een land vol hyena’s. Lijkenpikkers. Waarmee het verhaal van Johan Derksen met die bewusteloze vrouw en die kaars uit de vlegeljaren ’70 niet zijn goed gepraat natuurlijk. Maar…. Stommiteit, een grote stommiteit die anekdote. Ik zag het gebeuren. Er lijkt geen weg meer terug. Kwalijker vond ik de rol aan tafel bij dat verhaal van Van der Gijp. Die lachte en vroeg geloof ik bovendien of de kaars was aangestoken. Geen antenne voor de gevoeligheid waar het dit onderwerp betreft. Van der Gijp lachen, de studiogasten ook, al dan niet een beetje. Toen was de anekdote van Derksen al helemaal zijn context kwijt. Want er wás een context. Eens? De jeugdzonde begon vanuit een context. Ik ben benieuwd hoe jij dat ziet. Maar nog even en de BN’ers, en het grote publiek rond alle talkshowtafels, vragen om gevangenisstraf voor Derksen en steniging. De journalistiek is kennelijk klaar met Oekraïne en heeft een nieuw onderwerp nodig. De hijgerige talkshows met stiekemerds. Die hebben het achter de ellenbogen. Ze verlekkeren zich aan de uitglijder van Derksen. Wie zonder zonden is… Vooral BN’ers lijken dat nog wel eens te vergeten. Bij het uiterst journalistiek zwakke programma Goede Morgen Nederland – meer een schoolkrant – bevielen de weloverwogen antwoorden van Catherine Keyl de beginneling van een presentatrice niet. ‘Maar mevrouw Keyl, u bent toch ook wel met me eens dat Johan Derksen…’ Ziekmakend. Zit je nu iemand te interviewen of ben je die persoon aan het bekeren? Keyl vond dat Derksen al genoeg op zijn nummer was gezet en dat we niet met heel veel leedvermaak moesten blijven stampen. Ik kon haar niet anders dan gelijk geven. Ik betreur het stoppen van VI. Er viel vaak te lachen. We houden de moralistische treurigheid over. Mevrouw Kaag heeft desgevraagd ook al gereageerd op Derksen – dacht meteen: houd jij je mond alsjeblieft. Niet Johan Derksen is ons probleem maar de media zijn dat die van hype naar hype gniffelen. Ze zijn zoetjesaan de hype.

Beste groet. Johan. (Johan C, wel te verstaan).

Beste Johan,

Ook ik heb met verbazing naar de ophef zitten kijken. Derksen is een vlegel die diep door het stof had moeten gaan en duidelijk had moeten maken dat hij het vreselijk vindt wat veel vrouwen wordt aangedaan. Dan was de kous af geweest. Nu laat de redactie alles een tijdje boven de markt hangen en gaan alle praatprogramma’s zich over de kwestie buigen. Ik kijk nooit naar het programma, niet principieel, maar het kleedkamergeouwehoer boeit me niet. En Van der Gijp ginnegapt een beetje mee. Ik moet zeggen dat de reactie van het publiek me nog meer zegt dan de uitlatingen van Derksen. Terwijl ik me realiseerde dat ik zelf nog niet gebeld ben hierover, ging enkele minuten geleden de telefoon: de Telegraaf. Of ze echt gaan stoppen. Volgens mij komen ze op een of andere manier terug wanneer straks in Qatar de bal gaat rollen. Het geheugen van het publiek is kort. Over de vorige affaire (met Akwasie) heeft niemand het meer. Toen stopten ze ook definitief.

Tot spoedig ziens, Johan. Groetjes, Huub.  

Dank al degenen die ons zo verwend hebben in de aanloop naar Pasen 2022. Want dat was het: verwennerij. Allereerst de persoon die we veel te lang in ons leven hebben gemist, die we hebben moéten missen, die een brief voor ons had maar die brief niet durfde posten. Heel veel jaren lang niet. Die we opspoorden, en die na een blij gesprek van bijna een uur beloofde terug te zullen bellen voor een afspraak, en die woord hield. Dank Jan van den Heuvel voor de compilatie van klassieke muziek die je, bij het inluiden hier van Pasen 2022 bij een goed glas wijn en een Afghaanse snack, meebracht voor Ellen. Zo’n bijna Provençaalse ambiance onder de luifel op onze estate, het verdrijft voor even de angst voor de toekomst die zich feitelijk al in het heden bevindt, en ook weer niet. Nergens lijkt het woord onnavolgbaar zo op van toepassing als op het ziektebeeld van parkinson en LB. Het werd ná de bescheiden en ingetogen borrel, en eenieder weer zijns weegs, Charles met één stap over de heg, nog een prachtige avond in de tuin welke steeds meer een groene voorjaarsgloed vertoont. De serene sacrale rust van Stille Zaterdag. Ruisende bomen aan het einde van ons erf. Op de lauwwarme bries mee deinende roomwitte gordijnen. Ellen tot bijna in de tuin aan de rand van de schuifpui. Blos op haar wangen. De klanken van Pasen uit onze jeugd – ze spraken tot de verbeelding. Pasen van vroeger, en wel heel anders en zoveel karakteristieker dan de kitsch van The Passion met ook nog eens hakkelende acteurs. Voor deze humanist en atheïst, opgevoed op het snijvlak van gereformeerd en Nederlands-Hervormd, geïnjecteerd met de ernst van het geloof, want daar mag je niet mee spotten, heeft de platte theatrale The Passion niets van het dichterbij brengen voor jongere generaties van het paasverhaal. The Passion afficheert zich officieel als ‘evenement’ over het lijden van Jezus Christus. Nou ja zeg: evenement. Had vroeger op de van Asch van Wijckschool in de Louis Couperusstraat en het Christelijk Lyceum, niet ver daarvandaan aan de Utrechtse Koningsbergerstraat, de kruisiging van Jezus eens als een evenement beschouwd! Je had op slag een 0 voor Bijbelse geschiedenis te pakken. Het voelt met The Passion met al zijn fanfare als op commercie gebaseerde heiligschennis, en niet anders. Het is in de media al reli-porno genoemd. Dank Diana voor de hapjes. Helin voor de Arabisch kaas. Charles, Wil en weer Jan voor de sauvignon blanc. Dank Cinta en Ad voor het boeket bloemen als zichtbaar op de foto. Tante Nasima voor de extra handen aan het bed van de vechtjas Ellen. Las dat er dagelijks in ons land 95.000 zorgmedewerkers zijn die ziek thuis zitten. Ellen, waar ben je in de verpleegzorg voor bespaard gebleven! Tien procent ziek in een essentieel beroep!

Hoe houd je ondanks de moeilijke omstandigheden huiselijk geluk vast? Nou zo. Even een glaasje met wat vrienden in de middagzon. Dank Thom en Yvonne voor de mooiste hotelkamer met tuin die jullie me voor een nachtje gaven. Leuk jong stel uit Hoogeveen hadden jullie aan een van de gastentafeltjes zitten. Waren voor het eerst buiten Drenthe. Meteen een praatje toen ik met de krant aanschoof voor het ontbijt en ermee begon, uit angst een pyromaan te worden, twee kaarsen uit te blazen. Dank Moni voor wederom je stimulansen op stralend Witte Donderdag. Je nam me voor twee extra terrasstoelen mee naar de woonboulevard van Heerlen. En vandaar voor lavendel naar een speciale kwekerij in Nuth. Vervolgens naar de Maas in Eijsden voor een hap bij Oan ’t Bat. Ik dacht dat IK snel aan kleurde! De lavendel vormt nu een groot perk hier in de tuin. En vanaf het balkon de Oekraïense vlag, want onmiskenbaar: deze Paasdagen verdienen het predicaat vrolijk zeker niet. Pasen 2022 is Oekraïne, en in bloed onder gedompeld, en van de gruwelijkste gruwelijkheid der gruwelijkheden. We mogen er niet aan voorbij. Beestachtige kwaadaardigheid. Vernielzucht. Het moedwillig beschieten zelfs van kraamklinieken. Hoe diep kan de mensheid gezonken zijn. Geen zin om ons over de telkens ongeloofwaardige mevrouw Kaag druk te maken. Misschien wel over die malle, na ja malle, eerder gevaarlijke, Forumscholen van het dwaallicht Baudet. De meisjes van Goede Morgen Nederland keuvelen maar lekker door. Zoetjesaan komt er een einde aan de blogs. Het zijn er sinds maart 2016 bijna vierhonderd geworden over vooral ons wel en wee. De blogger is uitgeschreven, zijn pen hapert, zijn inkt is trouwens bijna op. Nog een heel klein bodempje. Het stoppen nadert. In de blogs geprobeerd een eerlijk beeld te schetsen van het omgaan met de ziekte van Parkinson en Lewy Body. Een schets met niet zelden een scherts van de beursnoteringen in ons verdere bestaan nadat het leven ons zo’n rot streek had geleverd.

****

Dag Johan en Ellen, aan de vooravond van Pasen 2022,

Ellen zal dit niet kunnen lezen, maar het gaat wel over haar. Zij is een van die vrouwen die ik heb leren kennen als een sterke vrouw. Dat gaat niet voorbij als je in omstandigheden raakt zoals zij nu meemaakt. Het is een deel van haar leven. De herinnering aan toen zijn sterk en levend.

Ik stuur je een foto van een sterke vrouw die op 22 april 101 jaar zou zijn geworden. Zij woonde in Utrecht en is gefusilleerd in Duitsland, vanwege haar moord op het hoofd van de politie in Utrecht, Gerard Kerle. Ik schrijf moord. Maar was het een moord? Ik mijn ogen niet, ik vind het een heldendaad van een meisje, een heel jonge vrouw, die heeft voorkomen dat die man nog meer slachtoffers zou maken. Ik zie in de oorlogskranten, die ik heb bewaard, de dagelijkse bekendmaking van gefusileerden.

Truus van Lier krijgt op 22 april een standbeeld in Utrecht. Het wordt geplaatst aan het Willemsplantsoen, bij hoek Walsteeg, waar ze Kerle doodschoot.

Terug naar jouw brief. Is het mogelijk voor Ellen om nog waardig en draaglijk verder te leven? Ik lees de indicatie van de huisarts. Het fluctueert hè? Wij hebben toevallig deze week een gesprek gehad met onze huisarts over het traject dat wij hebben vastgelegd in ons levenstestament, dat is gericht op niet zinloos lijdend afscheid nemen van het leven. Hij kon onze verzekeren dat er Leeuwarden geen huisarts is te vinden die hieraan zal meewerken. Dat is in ieder geval duidelijk.

Ik kom met enige regelmaat in een christelijk verpleeghuis in Veenwouden. Waar momenteel zeer toevallig onze overbuurvrouw is opgenomen en ook onze goede vriend uit Goutum. Zij is zeer christelijk, Kees ongeveer het tegenovergestelde. Ze hebben een kamer op dezelfde afdeling, tegenover elkaar, eten in dezelfde huiskamer. Hij moet elke dag mee luisteren naar een verplichte bijbellezing van een half uur. Het verblijf omschrijft hij als in een gevangenis. ‘Ik ben niemand meer’. Met z’n nog maar zeer beperkte mogelijkheden om zich uit te drukken maakt hij met een grijns op z’n gezicht een gebaar of hij zijn nek door snijdt. Diep triest en eenzaam.

Het terug vinden van zo’n belangrijk persoon uit jullie leven samen, zoals wij lazen, voelt als een klassiek drama van verlangen, onbereikbaarheid en terug vinden. Het is mooi dat jullie dat overkomt. Ondanks de zware weg die je met Ellen mee loopt, breng je op een bijzonder manier nuances in je leven aan door contacten met mensen uit onder meer Koerdisch Syrië (Aleppo) en Afghanistan niet te vergeten. Hoe jullie met elkaar omgaan, Ellen en jij, dat is heel bijzonder.

Ons leven verloopt op dit moment chaotisch door het kort achtereen overlijden van veel goede vrienden, kennissen. Heel verwarrend om het allemaal een plek te geven. Het gaat toch om relaties die je tientallen jaren met elkaar hebt gehad. Vanaf het begin van mijn en onze Delftse en Haagse tijd.

Je ontboezeming over de beestachtige kwaadaardigheid van oorlog komt voor mij heel dichtbij. Ik heb gisteren nog mijn gemoed de vrije loop gelaten. Iemand verweet mij dat ik oorlogstaal gebruikte in mijn nieuwsbrief over misbruik van onze geachte volksvertegenwoordigers jegens hun eigen inwoners.

De Oekraïnse gebeurtenissen raken ons evenzeer. Onbegrijpelijk. Mijn herinneringen van de oorlog in Soest kwamen razendsnel en onontkoombaar langs op de eerste dagen. Versterkt door het vele internationale vliegverkeer op vliegbasis Leeuwarden. Waarbij ik dacht aan de bombardementen op Soesterberg, rond 1943/1944.

Dit was het even voor nu. We zullen blijven schrijven en praten over deze onderwerpen.

Lieve paasgroet van John, en natuurlijk ook van Wietske.

Joyce Overheul werkt aan het standbeeld van de verzetsheldin Truus van Lier dat 22 april in Utrecht wordt onthuld. Zij was 22 en lid van de verzetsgroep CS 6, Centrum van Sabotage 6, dat een hoofdkwartier had in de Corellistraat in Amsterdam. De groep stak onder meer het Rembrandt Theater in brand in die stad, dat Duitse propagandafilms draaide, en schoot de met de Duitsers collaborerende generaal Seyffardt dood. De groep zat ook achter de aanslag op politiekorpschef E.J. Woerts, die de twee kogels die hem op de Brinklaan in Bussum raakten overleefde. Hij ging na de bevrijding voor negen jaar de cel in. Truus assisteerde de schutter, Louis Boissevain, zodat ze zich als een – minder verdacht – stelletje konden voordoen.