Lieve Johan en Ellen,
Dank voor je laatste update Johan! Fijn dat jullie team zich weet te handhaven en dat iedereen weet in te vallen waar het moet. Je antwoordde nog niet op mijn vraag waarom jouw operatie uitgesteld is, maar ik vrees dat ik het wel begrijp: alle handen aan het bed voor de corona patiënten. Houd jij het nog wel uit en blijf (of: word?…) je wel echt verstandig, oftewel, forceer je niets?
Wat heerlijk voor Jan van Ewijk dat hij weer thuis is. Maar wat een immense blamage voor de artsen/instanties die hem lieten opnemen. Gaat hij nog iets laten uitzoeken en heeft hij die opsluiting zonder schade overleefd? Ik wens hem veel sterkte, terug in onze ” open” samenleving. Ik meen het!
Vergeef me dat ik niet in ga op al die idioten die niets van een pandemie willen begrijpen of er een slaatje uit pogen te slaan. Ik maak me grote zorgen om de toekomst van, ja, van wat eerst? Nederland, de EU of nog groter en algemener? Rutte en co doen het hier heel fatsoenlijk, maar als je kijkt hoe onverbiddelijk onze regering zich opstelt tegenover de vluchtelingen op Lesbos en aan de Turks-Griekse grens, dan verlies je toch ieder vertrouwen in een beleid dat verder zou moeten gaan dan je eigen mensen/kiezers helpen dan wel bedienen.
Maar het kan altijd erger, zie Trump. Mijn nichtje en man en zoontje op wie wij vaak passen, komt na drie maanden werk terug uit de VS. Ze vliegen via Kennedy Airport, New York, en Londen. Ik mag hopen dat alles goed gaat. Ik wil graag hun ervaringen horen, maar met het jongetje erbij kunnen we hen zeker niet zien. Hoogstens op afstand in een park, maar dat praat niet goed.
Ellen, wat heerlijk dat jij in deze moeilijke dagen weer vaker zo communicatief bent! Zeg nog maar eens iets uitdagends tegen Jopi !!
Jongens, houd je goed, met elkaar, muziek en boeken. Wij lezen ons suf, verder wordt er heel wat gemaild en getekend en langs de Amstel gewandeld en gefietst.
Houd vol en blijf verstandig, veel groeten en liefs uit de Utrechtsedwars!
Marc en Jeannette.
****
Lieve Jeannette en Marc.
Zing Corona De Wereld Uit. De Wereld Draait dus toch nog steeds heel gewoon Door. Gelukkig maar. Niet dankzij de zorg en alle andere uiteenlopende hulpdiensten maar dankzij onze zingende exibistionistische ‘beroemdheden’ met hun niet te stillen aandachthonger. Uit een pandemie pogen een slaatje te slaan. Het zijn de volslagen idioten waar jullie ongetwijfeld onder meer op doelen. Geen songfestival maar wel een coronalied op je nuchtere maag. Laat die gasten zich melden voor de wijkzorg. En dan graag anoniem. Cool, Calm, Collected (naar Churchill) en het Coronalied (naar Ellie Lust). Hoe voorkomen we de vergetelheid, mijmerde een stel zich vervelende BN’ers. Nou zó. Met een lied uit de kelen van Gordon, Leontine Borsato, Yolanthe en nog heel wat andere onbaatzuchtige momenteel te weinig stralende sterren. Met zulk nieuws kan ik me ook wel weer vermaken. Als sprinkhanen zijn ze. Ik miste overigens de familie Hazes in de opsomming. Kan het, dacht ik nog, ook weer eens over iets anders gaan dan over corona? Maar dan écht over iets anders. Had vorige week bijna heel oneerbiedig gefluisterd dat het overlijden van Liesbeth List een welkome onderbreking was van de nuttige info maar vaak ook weinig zinvolle infotainment betreffende het verschrikkelijke virus dat zich in heel zijn verwoestende uitwerking tot een pandemie heeft ontwikkeld. De onzichtbare vijand. De ongrijpbare. Met heel haar bijna majesteitelijke klasse zou Liesbeth List zich waarschijnlijk omdraaien in haar graf als ze het coronalied kon beluisteren. Buitenhof gisteren was in journalistieke zin een verademing. Vooral dankzij de kwaliteit van de interviewer, de messcherpe Twan Huys. Hem kun je met een gerust hart op het onderwerp corona loslaten. Het leidt tot diepgang en bezonkenheid. Maar hoevelen in de media kakelen er maar niet een flink eind op los! Twan Huys zette die meneer van de Rabobank toch maar behoorlijk klem met de rente. Zalvende bankpraat. Maar hebben we niet afgeleerd de banken op hun woord te geloven? En de trucs die de Amerikaanse ambassadeur uithaalde om onder enkele lastige vragen uit te komen aangaande de flipperkast politicus Donald Trump waren wel heel erg doorzichtig. Stopt corona het virus Trump en gaan we Biden krijgen? Anders gezegd: wordt het in plaats van de hond straks de kat? Buitenhof gezien gisteren? Die viroloog was interessant hè! Leerzaam! Als voorheen mediatrainer zou ik die man alleen wel adviseren in een tv-studio een andere bril op te zetten. Leuk hoor zo’n ijdele excentriekeling, maar ik betrapte mezelf erop dat ik soms meer naar zijn montuur zat te koekeloeren dan dat ik zat te luisteren naar zijn adviezen. Hij leek me een hoogvlieger in de virologie. Absoluut top vond ik die huisarts uit Zeist, die mevrouw met wie Twan Huys zijn programma afsloot. Ik werkte bij Het Parool toen die ellende met aids kwam opzetten en zich verder verspreidde. Naast me op de buitenlandredactie zat een zekere Rob die aids had. Wat wisten we ervan, wat wisten we van hiv? Om beurten haalden we koffie uit de automaat voor elkaar. In van die welbekende plastic bekertjes die je heel snel fijn kneep als je niet oplette. Welnu, ook Rob haalde koffie. Als hij van de automaat terugkwam, was ik bang van het bekertje te drinken. Want hij had er met zijn handen aangezeten. Die vrees hadden de anderen ook, maar we durfden er geen van allen openlijk over te praten. Ik heb toen het AMC in Amsterdam gebeld en bij de afdeling voor terminale aidspatiënten geïnformeerd hoe ik het beste kon omgaan met iemand vlak naast me die met hiv was besmet. Veel later heb ik samen met Ellen mijn collega Rob eens op een zondagavond in het AMC bezocht. Hij was toen opgenomen om niet veel later te sterven. Afschuwelijke beelden staan me van die aidsafdeling nog steeds voor ogen. Ik moet er nu na al die jaren, meer dan dertig jaar, aan terugdenken. Het was uit mijn gedachten maar de herinnering is er weer. Mede door de berichtgeving deze weken rond het corona. Toen bij Het Parool, maar ik weet het ook van andere kranten, was heel duidelijk dat over aids geschreven werd door de redacteuren die gezondheidszorg in hun portefeuille hadden. Het waren vakspecialisten die op het onderwerp aids werden gezet, geen generalisten. Het ging bij de nieuwsvoorziening om expertise en de juiste contacten in het medische circuit. Scoringsdrift werd ingetoomd. Er werd niet op los gespeculeerd. Het zal heus niet altijd goed zijn gegaan, zeker niet, maar toch. Het ging om de balans. Je kunt een bevolking ook gek maken en dan verdringen ook nog eens die BN’ers zich met een lied op je beeldscherm. En dat brengt Ellie Lust natuurlijk weer bij Jinek. Nu mis ik vooral de afweging van hogerhand in de journalistiek waar het gaat om het relevante en het irrelevante. Elke journalistieke beginneling houdt zich met het corona bezig. Ook degene die eigenlijk nog op het niveau van het bloemencorso staat. Heel gevaarlijk. Het kweekt hypochonders. Het zegt veel over de verdere vercommercialisering van de media. En het hedonisme. De acute behoeftebevrediging van de nieuwsconsument. De media zouden minder hitsig moeten zijn. Extra lange uitzendingen van het povere Goede Morgen Nederland zijn contraproductief. En zo heb ik meer voorbeelden. Reed in mijn trouwe Skoda voor wat boodschappen naar de Vomar en kon mijn oren niet geloven afgelopen vrijdag. Op de radio (NPO 1) een inbelprogramma. De tante Hanny’s en ome Karels konden ons laten weten hoe ze zich momenteel door de dagen worstelden zonder Ikea, de woonboulevards, restaurants, bioscopen, vakantievluchten en (Karel) de bordelen. En maar klagen dat dit corona leven niet te leven viel. Ik vroeg me af of er ook op Haïti en in Bangladesh zulke inbelprogramma’s bestonden voor mensen die bij natuurgeweld in één klap al hun familieleden en hun hutje verloren. Dit is toch godverdomme niet te geloven, dacht ik. Van die kneuzen op de radio die zichzelf niet kunnen vermaken, maar door anderen altijd vermaakt moeten worden. Het kon nog erger. Terug van de Vomar met voor Ellen en mij onder meer een moorkop die we geen moorkop meer mogen noemen, op de autoradio de mededeling dat de instanties steeds meer met huiselijk geweld te maken krijgen. Geweld van mensen die nu de hele dag op elkaar lip zitten – binnen de richtlijnen van het corona – en die nu beseffen welk een uitgedoofd huwelijk ze al vele jaren hebben. Hoe daar weer mee om te gaan. Er blijken werkgevers te zijn die speciale coaches hebben aangesteld – corona coaches (cc’ers) die werknemers thuis opbellen met de vraag of ze al kierewiet zijn geworden met de godganse dag vrouw en kinderen om zich heen. Zo ja dan wordt er samen over de telefoon gebeden en om kracht gesmeekt. Mag ik hierom lachen na tien jaar mantelzorg en toch wel enigszins een sociaal isolement? We klappen voor de zorg. Wij in stilte. Jullie ook tijdens het wandelingetje langs de Amstel. Veel bekende Nederlanders klappen eveneens. Ze zingen en ze klappen. Maar haasten zich om ons dat via sociale media te laten weten. Je zou eens uit de belangstelling geraken! Ben benieuwd of we ook nog klappen voor de zorg als het corona eenmaal is bezworen. Krijgen die mensen in de zorg er dan een paar euro’s bij op hun loonstrook? Ik vrees van niet. De vitale beroepen kunnen straks weer een sneer krijgen. Dan rukken de boeren weer op naar het Malieveld. Helemaal met jullie eens waar het die vluchtelingen op Lesbos betreft. Vaak denk ik deze dagen: wij zijn veel te veel verwend in West-Europa. We zijn doorgeschoten in onze behoefte aan luxe. Ons moet een lesje worden geleerd. Maar corona is wel een erg harde les. En leren we die? Wij in het extreem welvarende deel van de wereld kunnen niet tegen een stootje. Wij lossen bij tegenslag op in onszelf – gelijk een bruistablet. Straks gaan we weer voor economische groei als de belangrijkste liturgie in ons neoliberale en op winstcijfers gebaseerde bestaan. We staan heel narcistisch voor de rechter om gelukkig van de VPRO te verliezen. Zouden er ook voor die vluchtelingen aan de Turks-Griekse grens inbelprogramma’s op de radio zijn waar ze hun verhaal kunnen doen over hoe moeilijk het wel niet is om de hele dag vrouw en kinderen op je lip te hebben zitten? Inderdaad, geen liesoperatie omdat zulke operaties tot nader order zijn uitgesteld. De pijn valt mee. Niet tillen. Maar dat vergeet ik wel eens. Dan krijg ik van het zorgteam van Ellen op mijn lazer. Maar ja, je tilt zonder nadenken zo makkelijk te zwaar. Ik blijf opgetogen over met welk een compassie de dames Ellen verzorgen, dag in dag uit. Liesbeth List nog even. Veel overeenkomsten met Ellen. Beiden vlak voor de Japanse bezetting van Nederlands-Indië geboren. Ellen zelfs op de dag van de capitulatie. Beiden geboren in Bandoeng. In hetzelfde ziekenhuis. Beiden met hun moeder in een jappenkamp. Beiden daarna nog achter bamboe vlechtwerk tijdens de Bersiap. Misschien Liesbeth List net als Ellen ook wel in Ambarawa. Beiden op jonge leeftijd hun moeder verloren. Beide moeders hielden trauma’s en gezondheidsklachten aan het kampleven over. Hun dochters later genoten van het Amsterdam van de jaren zestig. Ieder op eigen wijze. Amsterdam en het open venster. Nagellak, eyeliners en zo meer. Flower Power. Dolle Mina’s. Provo. Nieuwmarktrellen. Liesbeth List was meer dan Pastorale, Achter de Heuvels en de fantastische vertolking van de eveneens onvergetelijke Franse zangeres Edith Piaff (Edith ‘Mus’) met haar rauwe stem en haar ‘La vie en rose’ en ‘Non, je ne regrette rien’. Liesbeth List, de geadopteerde dochter van de vuurtorenwachter van Ameland, in de ban van Ramses Shaffy en Jacques Brel en van de vocale nalatenschap Piaff, de dochter van een Parijse kroegzangeres en een acrobaat die in 1963 in de Provencaalse parfumstad Grasse overleed. Triest hoe Liesbeth List terugkeek op haar jaren met de schrijver Cees Nooteboom. Triest dat ook haar lot dementie was. Een ode aan Liesbeth List. Niet echt een weeskind maar toch ook weer een beetje wel. En ja Jan: hij was op ‘stage’ in een verpleeghuis vol zware dementerenden. In de gesprekken die ik met Jan heb, gebruiken we het woord ‘stage’. We maken er maar een lolletje van. Maar de realiteit is dat allerminst. Het zijn donkere wolken die niet overdrijven. Jan heeft wel degelijk nachtmerries zo nu en dan. Hij klaagt ook de mensen aan die hem ten onrechte dit alles hebben aangedaan. Eenzaam maar niet dement, zo was het. Ik heb Jan aangeraden over die hele afschuwelijke episode van welhaast acht maanden – nee langer! – een boek te gaan schrijven. Hij kan de pen goed hanteren. Boeken en muziek, onmisbaar, klopt! Ze zijn nu al helemaal van onschatbare waarde. Las zo-even op internet dat de hamsterwoede van de supermarkten is overgeslagen naar de drogisterijen en de slijter Gall & Gall. Geestig. Ging gisteren even de deur uit voor een bloemetje. Even na zessen weer zo’n praatprogramma. Een inbeller. Onderwerp: van elkaar anderhalve meter afstand houden op last van de regering. Maar bij welke windkracht? vroeg de inbeller. Als we nou eens uitgingen van anderhalve meter bij windkracht zes. Zou die afstand dan niet groter moeten zijn bij windkracht zeven? Daar zat natuurlijk wel iets in. In de studio pijnigde een wetenschapper zich het moede corona hoofd over de kwestie. Er stond veel wind gisteravond. Ik denk wel windkracht acht. Voor dat enkele bloemetje moest ik van Albert Heijn toch wel degelijk een winkelwagentje pakken. Mij passeerde een mevrouw op een halve meter bij windkracht acht om haar winkelwagentje weer terug te zetten teneinde vijftig eurocent retour te krijgen. Ik dacht er even aan om de radio te bellen met de vraag hoe we daar nu weer mee om moeten gaan. Je pakt een winkelwagentje en op hetzelfde moment sta je schouder aan schouder met iemand die zijn of haar winkelwagentje net terugzet. Lijkt me een onderwerp voor Goede Morgen Nederland. De ziekte van Parkinson heeft veel om het lijf. Je hoort het nu ook van Rob de Nijs en de operazanger Ernst Daniël Smid die al eerder de dood van zijn vrouw voor zijn kiezen kreeg. Parkinson maakt cynisch, zeker wel. Meer dan eens heb ik geschreven over de wijsneuzen in onze omgeving. We moesten maar het leven proberen te nemen zoals het viel, merkte er één eens op. Nu aanschouw ik die persoon als een ineengedoken bibberaar die bidt dat het corona haar maar bespaard mag blijven. Laat het haar deur voorbij gaan. Ze zit nog net niet met een gasmasker op thuis. Verder neemt deze vrouw het leven zoals het valt. We leerden onszelf te wapenen tegen de gesel van de gemene aartsrivaal parkinson. Mochten we getroffen worden door het corona dan hebben we opnieuw pech. Dramatischer wil ik het niet maken. Maar we doen er alles aan die pech te ontlopen. De laatste keer bij de Jumbo liep er een puber voor me. Hij deed met zijn blote hand een greep in de bak met broodjes. Kneep in een broodje, vond het kennelijk niet knapperig genoeg, en gooide het broodje laconiek terug in de bak voor de volgende klant. Ik zei er wat van. De puber keek me onverstoorbaar aan. Ik vroeg aan een meisje wie over de broodafdeling de leiding had. Want ik wilde de puber de winkel uit laten zetten. De leiding over de broodafdeling bij de Jumbo berustte bij een jochie dat normaal thuis nog in de box speelde. Hij vond het niet de moeite zich over die broodjes druk te maken. De mentaliteit van onverschilligheid. Of misschien is het wel gewoon de leeftijd. Zoals ook die corona feestjes in hotels. In Haïti en Bangladesh schudden ze waarschijnlijk hun hoofd. Die zijn in levenswijsheid veel verder dan wij. Op Lesbos wellicht ook. Hebben meer meegemaakt. Hebben meer van het leven gezien. Ze kennen de andere kant van de medaille. De kant die niet blinkt. Lieve groeten van hier, van ons. Zeker ook van Ellen die zich kranig weert. Ze eet en drinkt heel goed. Ook de huisarts toont zich er telkens weer content mee. Al niet minder geldt dat voor de verzorgenden en andere steunpilaren. Wees veilig en binnen de regels van nu digitaal omhelsd.
****
Dank voor je blog, Johan.
Jeannette werkte toch voor De Groene? Lief van haar om te reageren op mijn situatie. Ja (haar vraag), ik ga dit nog verder uitzoeken. Hoewel het speuren grotendeels is gedaan. Excuses (ontvangen van de raad van bestuur) zijn na een halfjaar gevangenschap niet genoeg. Mijn advocvaat vertelde dat een gevangene 80 euro per dag ontvangt als de opsluiting onterecht was. Tel daarbij de -niet fiscaal aftrekbare- verblijfkosten. Plus een soort van (financiële) genoegdoening voor -zeg maar- immateriële (geestelijke) schade. Hoewel nu minder, heb ik af en toe nog steeds nachtmerries. In één droom had ik vier mij bekende Vreugdehof-dementen op bezoek. Horror. Dat weer vele, op een veer in hun reet beluste, al of niet BN’ers een lied zouden produceren was mij bekend. Ik heb alleen flitsen in het nieuws gezien. Verder bekijken die zaadvretende aandachtorgels het maar. Met of zonder (Ellie) Lustgevoelens. Je besteedt -terecht- aandacht aan Liesbeth List. Had Matthijs van Niewkerk dat maar gedaan. Het nieuws van haar overlijden werd bekend afgelopen vrijdag. Met op die dag de laatste uitzending van DWDD. Ik had verwacht dat dan -tenminste een deel van- de uitzending aan List zou zijn gewijd. Mooi niet. Alleen ‘piepkuipen’ Marc-M. H. (ja Derksen, hij heeft een hoge stem, maar ik vond het één van de beste tafelheren) noemde haar en passant, maar Van Nieuwkerk reageerde nauwelijks. Normaal zou hij zijn programma voor List hebben omgegooid. Nu opeens geen improvisatie? Had de laatste uitzending niet naar zaterdag kunnen worden verplaatst? Wat een flater! Toevallig waren er die dag zes pagina’s gewijd in de Volkskrant aan het stoppen van DWDD. Met -korte- quotes van 24 van de veel meer tafelheren en -dames. Eén van Jort Kelder: ‘Ik liep met de directeur van het Rijksmuseum, Wim Pijbes, in Londen. Hij mopperde dat hij voor de derde keer was afgebeld door de redactie. Matthijs kan aan het eind van de middag rigoureus het bord schoonvegen.’ Ik dacht hieraan toen ik de blamage richting List zag. Overigens, al eerder tegen je gezegd, vond ik DWDD een topprogramma. En MvN een uitstekende presentator en interviewer. Daar kunnen de nieuwelingen bij Op1 wat van leren. Bij de middelbare schoolcourant Goedemorgen Nederland leren ze het nooit. DWDD hield niet krampachtig vast aan wat heet hetzelde format. Met opeens aandacht voor wetenschap. Boeken. Klassieke muziek op z’n tijd. Een programma wat zichzelf telkens uitvond. Lesbos, de grens tussen Turkije en Griekenland: blamerend dat de EU (Nederland incluis) daar niks aan doet. Ja, mooie woorden. De volgende flater is reeds begaan. Genoten gisterenavond van econoom Arnoud Boot bij Op1. Die er terecht op wees dat dominee Nederland een catastrofale fout begaat door de zuidelijke landen in Europa nu in de steek te laten: ‘eigen schuld, dikke bult, had je je financiën maar eerder op orde moeten krijgen.’ Dit pleidooi sprak kennelijk aan bij Geert-Jan Leers. Nu nog Rutte en Hoekstra wakker schudden: buigen voor populistisch rechts is pure zwakte. Medemenselijkheid boven politiek gewin aub. Volgens schrijver en nu ook (?) columnist Ilja Pfeiffer in HP/De Tijd kan een Nederlandse toerist volgend jaar beter uit Italië wegblijven. Ik heb eindelijk bieten gescoord in de supermarkt. Overigens, bij AH en Dirk hier, hoeven er geen muntjes meer in de winkelwagen. Karretjes worden, na ontsmetting, hier aangereikt door een soort van portier.
Groet aan allen, een kusje speciaal voor Ellen,
Jan
****
Ha Ellen en Johan,
Mooi te lezen die overeenkomst van Ellen en Liesbeth List in hun vroegste jeugd in voormalig Nederlands-Indië. Lees dat alles goed gaat met Ellen, heel fijn. Met de dochter van mijn overleden vriendin gaat het beter. Ze loopt weer een beetje door de kamer. Ongelofelijk. Wilskracht.
Lieve groet, Wil.
****
Beste Johan, Zo maar een teken van leven, een groet ook. Hoe gaat het met u? Ik dacht, laat ik eens googlen op uw naam. Een eigen site, ook dat nog. Ik herinner me uw lessen voor 'Medium Krant' in het derde jaar van het FHJ. Mooie herinneringen! Ik weet niet of u mij nog kent. Het is immers alweer zeven jaar geleden. Hartelijke groeten, all the best. Willem Brouwer (destijds Hapertnaar, nu Eindhovenaar).
Beste Johan,
Hoe ik erop kwam u, als uw oud-student, te googlen? Ik ben in de weer met afstuderen. Ja, veel te laat mee begonnen, maar het kan nog. Deze quarantaine-tijden lenen zich daar uitstekend ovor. Dus laat ik er dit schooljaar een eind aan breien. Dat zou mooi zijn.
Medium Krant. Ik herinner me dat u streng, maar rechtvaardig was. En dat menig student een beetje schrik had van ‘die strenge Carbo’. Ik kon het goed met u vinden, want ik lette supergoed op (en dat kon u bekoren) en leverde mijn opdrachten netjes op tijd in. Ook ging ik nog wel eens tegen uw stroom in, wat die andere schijterds niet durfden. Dat leverde leuke gesprekken op. Ik kon hartelijk lachen met u. Zo noemde ik u ‘ouwe reus’. Dat vond u wel oké. Ik vond dat leuk.
Mooie tijden. Heel veel sterkte met uw vrouw. Groet en handdruk, Willem.