november 2020 – Johan Carbo

Soms benijd ik je Ellen, de sfeer in Nederland is er niet vrolijker op geworden

Lieve Ellen,

Je moet binnenkort naar de mondhygiëniste en daar kan ik me nu al op verheugen. Want zulke bezoekjes zijn dit jaar een uitje. Je spreekt nog eens iemand. Of het verlengen van de gehandicaptenparkeerkaart bij de gemeente. Drie keer moeten terugkomen, maar het voelde alle drie de keren als een verzetje. Als ik een paar brieven over de post moet versturen breng ik ze het liefst één voor één naar de brievenbus. Dan heb ik een loopje. Heerlijk dat huisvuil naar de container een paar straten verderop. Door de regen? Nog lekkerder. Maar daar wilde ik het eigenlijk helemaal niet over hebben. Ach Ellen, op één punt benijd ik je (een beetje). Op één punt, maar niet onbelangrijk. Gelukkig krijg je niet alles mee, en zeker niet hoe Nederland meer en meer moreel verloedert. De sfeer is er niet vrolijker op geworden. Mijn hersenen maken dagelijks een salto bij het volgens van het laatste nieuws. We hebben in Nederland een overtrokken gevoel van vrijheid en menen overal recht op te hebben. Dat blijkt inmiddels helemaal niet zo te zijn. Ons land lijkt als fatsoenlijke rechtsstaat te ontploffen. Nederland wordt steeds meer een land van tegendraadse slappe knieën. Van onverzoenlijkheid, van intolerantie ook, en van bar slechte smaak. Van boosaardigheid en liederlijk onfatsoen. Incasseringsvermogen nul. Stuurde zo-even Charles het bericht door dat leden van het Outbreak Management Team dat de regering over de corona adviseert, thuis bezoek krijgen en aan hun voordeur worden geïntimideerd. Afgekeken van de boeren, met Rob Jetten van D66? Handtastelijkheden jegens Kamerleden als Pieter Omzigt. Jaap van Dissel en zijn onheilsprofeten overdrijven natuurlijk ook met die Covid-19. Zie het Amerika van de heer Donald Trump. Niets aan de hand daar met corona. Ik word cynisch lieve Ellen. De cijfers zijn fake. Het is één groot complot. Het trumpisme, het bannonisme, het baudetisme. Begrippen afgeleid van puur egocentrische en egoïstische schertsfiguren. Ze staan voor ongelijkheid. Ze minachten de zwakkeren in de samenleving. En veel van die zwakkeren hebben het niet in de gaten. Ze hangen de held uit. De naamgevers zijn van de afgrond – nee, ze zijn de afgrond! Ellen, meer en meer raak ik ervan overtuigd dat Nederland behoefte heeft aan een dictator, een milde dictator, iemand die met de vuist op tafel slaat en roept ‘Tot hier en niet verder sodeju’. Jorritsma van Eindhoven? Die standvastige burgemeester? We behoeven een dictator die de kerstdagen gewoon voor een jaar verbiedt. En wie het geen donder kan schelen dat hij de populariteitsprijs misloopt. Nederland is toe aan hard ingrijpen. Nederland is toe aan onverbiddelijkheid. Met mee wuivende rietstengels komen we niet ver. Er worden brieven bij leden van het OMT afgeleverd met intimiderende teksten als ‘Wacht maar’ en ‘Nog even’. Geen nadere mededelingen over beveiliging van de leden van het OMT, maar het laat zich raden. Behalve rechters, officieren van justitie, advocaten en journalisten krijgen nu ook al wetenschappers persoonlijke beveiliging. De Verenigde Staten met Donald Trump: een brute aanslag op alles. Het ontregelde Nederland anno 2020 al niet anders. Molotovcocktails en ander extreem gevaarlijk vuurwerk in het ooit zo bedaagde Urk. Daar volop ME op sinterklaasavond. Ordeverstoringen overal en elders. Land met een te veel aan opstandelingen. Heb je het ooit zo zout gegeten Ellen! Die vriendelijke viroloog prof. dr. Marion Koopmans met haar grijze haar en zwarte wenkbrauwen stapt al niet meer de eerste dagen na een tv-optreden op de fiets, maar neemt voor alles de auto. In de trein zie je haar ook niet meer. Ze waagt het er niet meer op. Koopmans wordt verweten met haar kennis en advies gezellige levens te vernietigen. met een streep door schouwburgbezoek of een avondje uit eten. Of beide. De wetenschap die in Nederland niet meer vrij en veilig het werk kan doen. De brutaalste onder de idioten moet naar de mond worden gepraat. Zover is het al gekomen. Las dat er al binnen het OMT wordt overlegd om niet meer aan media-optredens mee te doen. Boerenbedrog was dat bezoek aan de woning van de verbaasd overrompelde Rob Jetten en het vindt klaarblijkelijk navolging. Ellen, Nederland lijkt qua fatsoen een zinkend schip. Je zal met de kerstdagen toch eens niet met je hele familie kunnen gourmetten. Dat is zo’n beetje het grootste levensgeluk van mensen afpakken. Het zal je maar gebeuren dat de winkels vlak voor Sinterklaas een uurtje eerder sluiten in het belang van ieders gezondheid. Geen vuurwerk met de jaarwisseling; helemaal onverteerbaar. Hoe moet je zonder vuurwerk een nieuw jaar in – dat lukt niet. In de vluchtelingenkampen en op zee begrijpen ze dat maar al te zeer. Daar zijn de carbidbussen niet aan te slepen. We kunnen ons amuseren met Thierry Budet. Hij mag blijven. We horen ’t hem zeggen: Heer vergeef de mij afvalligen, want ze weten niet wat ze doen. Zo gaat Baudet de feestdagen in. En met de belofte dat hij zijn hemelse opdracht als zendeling voor het romantisch conservatisme voortzet om Nederland te redden. Waarschijnlijk is de dwaas, met om zich heen antisemieten, de laatste die dat kan, maar dat maakt niet uit. Weet je nog Ellen, van jaren geleden, dat we een waardeloze zomer hadden en dat de weerman steeds maar weer moest vertellen dat het ook de volgende dag grijs zou blijven met regen? Elke dag hetzelfde riedeltje. De zomer liet het volledig afweten en de weerman kon niet anders dan vertellen dat het zo was. Na verloop van tijd werd hij door boze strandliefhebbers en andere zonaanbidders overladen met scheldtelefoontjes en verwensingen per brief. Geen bedreigingen, nee, zover waren we toen nog niet. De weerman nam na een paar weken de telefoon even niet meer op en zijn brievenbus thuis plakte hij dicht. Toen konden we er nog wel de humor van in zien maar dit nu met het OMT is duidelijk andere koek. Soms benijd ik je Ellen.

PS. Ellen, kijk naar de pakjes bij de open haard. Bij sommige afzender onbekend. We zijn verwend. Maar we zijn door de Sint ook op onze vingers getikt. Vanmorgen vroeg lag er een pakje op de deurmat met een gedicht daarbij. Altijd weer bewondering voor mensen die zó kunnen dichten. We hebben als gezegd van de Sint en zijn Pieten een standje gekregen. Ik citeer de Goedheiligman in zijn gedicht aan ons. Daar komt-ie:

Bij het langslopen van jullie huis viel Sint een paar dingen op.

Het lijkt wel of jullie mij vergeten zijn, zo raak ik helemaal in het slop.

Eerst is de Sint jarig, en ja die wil ook graag aandacht krijgen.

Terwijl hij ook wel weet dat de Kerstman in zijn nek staat te hijgen.

Maar om dat nu al zó duidelijk in jullie voortuin al naar voren te laten komen.

Dat gaat Sint toch een beetje proberen in te tomen.

Sint dacht: als ik nu eens wat lekkers aan jullie geef.

Dan weten ook jullie dat ik leef.

Maar lieve lieve Ellen, Sint is gelukkig niet alleen maar streng tegen ons. Hij deelt ons niet alleen maar een reprimande uit. De lampjes in de voortuin zijn ook bedoeld om voor eenieder, behalve dan de belastingdienst natuurlijk, de gang naar onze brievenbus te vergemakkelijken. Een verontwaardigde Sint. Ik durf van de weeromstuit deze aardedonkere ochtend de kerstverlichting niet aan te doen bij de voordeur. Al zou ik het niet erg vinden als we voor straf mee moesten in een jutezak naar Spanje. Of hebben ze daar ook een Baudet? En vallen ze daar ook het OMT lastig vanwege een onwelgevallige boodschap? Want dan schieten we er geen fluit mee op. Nee, Sint is niet alleen maar streng. Hij heeft ook wel een punt met die verlichting. Ik zal ‘m uitleggen dat het niet als kerstverlichting is bedoeld maar als wintertijdverlichting. Ik zal Sint uitleggen dat ik het altijd vanaf november zo gezellig vind in die kunstenaarsdorpen als Laren en Blaricum. Neem nou de Brink in Laren, of hoe die plek ook heten mag. Daar bij die poffertjeskraam onder die monumentale boom bedoel ik, we zaten er nog wel eens recht tegenover in een lunchroom tussen gebontmantelde poederdozen en andere zich wel heel belangrijk en interessant voelende huppelkutjes die we kenden van gezellige familiequizjes op de commerciële tv-zenders. Die romantiek missen we toch wel in ons preutse dorp! Ik ken mensen die ons, net als de Sint in zijn gedicht, ook aan de vroege kant vonden met die wintertijdverlichting. Twee dagen later was er in hun achtertuin geen boom en struik meer zonder lampjes en verdere versiering. De landingsbaan van Schiphol bleek er niks bij, zeker niet in de huidige droefgeestige tijden van corona. Sint deelt gelukkig ook complimenten uit. Hij heeft het over onze liefde en hij hijst jouw prachtige dreamteam op het schild. Inderdaad: het zijn er zo’n acht en het zijn stuk voor stuk schitterende mensen die elkaar ook onderling geweldig goed verstaan.

Ja lieve Ellen, met gevaar voor eigen leven heeft een viroloog en OMT-lid het aangedurfd naar buiten te brengen dat het niet verstandig is de coronaregels met de feestdagen te versoepelen. De viroloog loopt op z’n minst het risico geïntimideerd te worden. In Nederland zijn er het etmaal van Sinterklaas 6.577 nieuwe besmettingen met het coronavirus bijgekomen, in de VS zijn het er 225.000. We sluiten de gordijnen, Ellen, we doen de kaarsen aan, we nemen een glaasje, we pakken een goed boek, en we luisteren naar de cd die we van Wil voor onze Sinterklaas kregen. Rustgevende muziek met het geluid van de zee en zijn golven. En getokkel op een gitaar. Voor ons geen drukke winkelstraten en bezoek aan niet-essentiële winkels, hooguit de super.

Eigen haard, met bloemen van de zorgverzekeraar en woorden van waardering. We naderen het einde van misschien wel het meest onzekere jaar in ons bestaan. Niet alleen politiek met een onvoorspelbare Trump die je helaas geen nar kunt noemen. Een nar brengt vrolijkheid, een narcist niet. Tegelijkertijd voortdurend schommelende cijfers in een pandemie. Er zit maar één ding op: klein huiselijk geluk met of zonder kaasfondue of gourmetten. ‘Het was weer gezellig’, schreef Charles. En hij had een verzoek. Volgende keer wéér soep van de keukenprins Ber en zijn gemalin Elly.

Lieve Ellen, we gaan naar de kerstdagen toe zonder gezeik aan het vermoeide hoofd van Rutte en De Jonge over wat we nog wél mogen en allemaal niet. Geen enkele nervositeit over wat ze op de volgende persconferentie te zeggen zullen hebben. We trekken ons eigen plan. Vermomd als Sinterklaas hebben zuster Diana, zuster Trudy, zuster Elly en andere fijn gelovige kloosterlingen je erg verwend op de verjaardag van de Goedheiligman. Het is gewaardeerd, zeer gewaardeerd zelfs. Glühwein en dessertwijn voor later deze maand. Chocola en chocolademelk. Pepernoten met chocola eromheen. Een cd van moeder-overste Wil die Diana geduldig uitlegde wat Glüwein nu eigenlijk was. En we zagen Charles verlekkerd naar het spul kijken. Hij wreef zich vergenoegd in de handen. Ook broeder Albert deed een duit in het zakje met wijn en snoep die hij op zijn thuiszorgroute door de wijk aan de voordeur zette. Albert blijft buiten omdat hij als consulent met te veel mensen in aanraking komt. Zo met hem afgesproken. We hebben de corona nog steeds van ons af kunnen houden en dat blijft hopelijk zo. Nu ook al corona bij die advocaat met zijn geverfde doorloophaar. Het zit de patjepeeër Trump niet mee momenteel. Maar zijn vrouw lijkt nog niet bij hem weggelopen zoals verscheidene waarzeggers uit onze groep al in september wisten te vertellen. Met Sinterklaas was ons huis eigenlijk al een beetje in de kerstsfeer en toen ik vroeg of je dat goed vond knikte je gelukkig. Je wondje op je knie geneest alweer in een paar dagen. Een heel goed teken zeggen de geleerden. Afgezien van die verdomde parkinson en Lewy Body ben je nog in een goeie conditie. Verdomd als ’t niet waar is!

Ook Black Friday voor de vluchtelingen in de dobberbootjes bij Lanzarote

Blog 200. Met een onverwacht bloemetje. Een kaartje ook. Een hartverwarmend kaartje. ‘Aan de heer en mevrouw Carbo, voor alle liefde jegens elkaar en goede zorgen’. De afzender: één van de zorginstanties waarmee we te maken hebben. Het zorgkantoor, om precies te zijn. Ongelofelijk gewaardeerd natuurlijk, dit gebaar. Eigenlijk zijn het ook bloemen voor Diana, Trudy, Elly, Leroy, Max en al die anderen. Lees zo-even op internet in de dagelijkse rondgang door de ochtendbladen dat (aldus het Centraal Bureau voor de Statistiek) het ziekteverzuim in de zwaar overbelaste verpleging en verzorging tijdens de eerste coronagolf in het tweede kwartaal van dit jaar naar 8 % piekte. Ondertussen stond heel Nederland vanaf zijn balkon voor de zorg te applaudisseren. Maar een beter salaris ho maar. Wacht eens even, bedacht ik: niet één van de leden van het Dreamteam-Ellen heeft dit jaar ook maar één keer verstek moeten laten gaan. Niet één ook maar één keer verzuimd! Ziekteverzuim 0 %. Een ongelofelijke prestatie. Dus de bloemen van de zorginstantie, die hier thuis werden afgeleverd aan de vooravond van Thanksgiving, gelden ook voor de mensen die ons trouw en met toewijding blijven omringen. Met de bloemen in een vaas nog even de woorden herlezen van een mevrouw die naar de naam Becker luistert. Ze is 35, ze zit in de Tweede Kamer voor de VVD van onze premier Rutte en ze komt oorspronkelijk uit Flevoland. Dat laatste daar kan ze natuurlijk ook niks aan doen. Mevrouw Becker dus, voornaam Bente. Geen onaantrekkelijke verschijning, dat mag gezegd. Wel onaantrekkelijk wat ze zoal als politica te zeggen heeft. Van regeren met de PVV lijkt ze niet vies. Over de romantisch conservatieve (en nog veel meer dan dat) Baudet van Forum voor Destructie wordt alleen nog wat lacherig gedaan. En hij roept zelfs meelij op, zoals wel meer narcisten. Mevrouw Becker uit oorspronkelijk Flevoland, waar het met die open vlaktes zo verschrikkelijk hard kan waaien, ruimte zat dus, is de mening toegedaan dat de VVD niet naar het midden moet opschuiven maar nog een stukje naar rechts. En om die reden beheert zij voor de liberalen in de Tweede Kamer de portefeuille migratie, integratie en asiel. Ze wordt zelfs getipt als opvolger in de Tweede Kamer van de gilet Brabander Klaas Dijkhoff. Getipt als fractievoorzitter na de verkiezingen van maart volgend jaar. Eén zin uit een recent kranteninterview met Bente Becker pikken we eruit: Ten behoeve van de hardwerkende Nederlanders, dezelfde Henk en Ingrid van blonde Geertje eigenlijk, wil Bente Becker ‘via een mini-Schengen onze welvaart bewaken’. Niet zozeer ons welzijn maar onze welvaart, dat lazen we verduveld goed. Onze welvaart staat op het spel en moet worden bewaakt. Door Bente Becker. Ze herhaalde dit alles nog maar even bij het altijd weer uiterst kritische babbeldoosprogramma Goede Morgen Nederland. Pas op arme opgejaagde sloebers uit hongerlanden, waarschuwde Bente Becker, blijf met je begerige tengels van onze welvaart af. Die is van ons en van niemand anders. Hoe we aan die welvaart gekomen zijn? Dat doet er niet toe. Obsessieve ikkerigheid. Gelukkig liet Bente Becker onze westerse hoogstaande normen en waarden buiten beschouwing. Moest ook wel met de verhoren van (ook enkele VVD’ers) in de toeslagenaffaire die hopelijk schuldigen aanwijst met een strafeis. Zoals weg uit overheidsdienst, om maar eens iets te noemen. En een taakstraf voor het maximaal aantal uren bij een vaatmachine in de kinderopvang. Of bladharken waarna het blad weer even zo vrolijk door de gedupeerde ouders op zijn plek wordt teruggelegd. Van de Belg David van Reybrouck verscheen deze week het boek Revolusi Indonesië. We moeten de uitgave vooral zien, schrijft hij, als een oproep tot mededogen in het huidige tijdsgewricht. De kolonisatie van Nederlands-Indië was milder dan die van Congo. De dekolonisatie van Nederlands-Indië daarentegen nog veel desastreuzer dan die van Belgisch-Congo. In De Panne las ik van dezelfde auteur het aangrijpende boek Congo over de wandaden van de meedogenloze zonnekoning Leopold II. Een pageturner. Anders dan België maakten wij ons volgens Van Reybrouck wél in Nederlands-Indië schuldig aan genocide, een moedwillige uitroeiing van een gemeenschap (Banda, Jan Pietersz. Coen). Van alle landen met een koloniaal verleden blijkt Nederland zich tot op de dag van vandaag het minst daarvoor te schamen. Nederlanders steken zelfs in dit opzicht, zo blijkt uit onderzoek, met kop en schouders uit boven de Belgen, Engelsen, Portugezen, Fransen en de Duitsers. Het reikt verder in onze politieke dwarsdoorsnede dan de extremist Baudet en zijn trawanten, farizeeërs domweg, die nu het zinkende schip verlaten, doch jarenlang consequent lafhartig opportunistisch en voor eigen fanfare wegkeken. Proefden we bij Bente een vleug Bannonisme, naar Steve Bannon, de vroegere politiek adviseur van Donald Trump? De vreemdeling van buitenaf (samen met de eigen elite) als grootste vijand in onze existentiële strijd om het bestaan? Beelden van ontredderde Afrikaanse gezinnen met piepjonge kinderen, van wie een aantal gillend van angst in het kolkende water zou verdrinken, in de dobberbootjes voor de kust van de Canarische Eilanden. Bij Lanzarote om precies te zijn. Bente Becker, een extra hek in het gebied waaromheen al een afrastering staat en hele gezinnen uit Afrika als spartelende drenkelingen voor de kust van de toeristenattractie Lanzarote. Doodskisten die op de kade al gereed staan. Daags erna een wandeling met de fotografe Annelies Verhelst langs de idyllische Amstel vanaf De Miranda naar de Kalfjeslaan. Ja zeker dierbare Ellen, je hoort het goed, de Kalfjeslaan, je moest eens weten. Zoveel jeugdherinneringen voor jou daar. Een groot deel van jouw jeugd ligt daar. Aan de wandel langs de Amstel met op het water de roeiers en een potige mevrouw op de fiets die alarmerende bevelen knetterhard door een microfoon blaast. Het water wordt er nóg onrustiger van. Het klotst tegen de wal. ‘Annelies, je bent ongeveer van dezelfde leeftijd als een zekere Bente Becker.’ ‘Een Bente wie?’ ‘Bente Becker van de VVD. Kandidaat fractieleider zelfs. Die vindt dat wij tegenover migranten onze welvaart moeten bewaken. Jij als iemand die in zowat alle landen van Afrika bent geweest, en die ook in Suriname twee jaar heeft gewoond, hoe sta jij daarin. Moeten wij onze welvaart bewaken?’ Ze houdt halt bij de ingang van Zorgvliet waar we het grafje van het overleden speelgoedhondje Lulu van Patty Brard en haar man Antoine proberen te vinden. Ze schikt haar jas die ik iets te vaak plagerig met nertsenfokkerijen in verband had gebracht. ‘Weet jij toevallig’, informeert Annelies, ‘of die Bente in haar jeugd moederliefde tekort is gekomen en nu die liefde bij de VVD zoekt met angst voor God mag weten wat?’ ‘Te weinig moederliefde? Daar zeg je me wat. Zou dat het zijn Annelies? Te weinig moederliefde, al snel van de borst en een zuigflesje, en dan ’n nare overacting in de partijpolitiek en wonen in een Haagse flat met tien sloten op de voordeur uit angst voor haar porseleinkast?’ Annelies vraagt me op wie ik in maart ga stemmen. Toch hopelijk wel een vrouw? Zij kiest Sylvana Simons. Ik verstap me bij begraafplaats Zorgvliet vanwege een losliggende stoeptegel. Een vrouw, dat is zo gek nog niet met al die mannen die ook afgelopen jaar weer voor een operette zorgden in de Nederlandse politiek. Sommige vrouwen ook wel, maar voornamelijk mannen. Mannen die zich zo graag hoorden praten aan de interruptiemicrofoon. Ze waren de wijze woorden van Eberhard van der Laan vergeten van wie we een paars spandoek zagen hangen bij het Amstel Boathouse. Bij de Kalfjeslaan weet ik het. Ik ga voor een vrouw met een migratie-achtergrond en een volkomen schoon politiek blazoen. een vrouw die de politieke hanen in het gareel probeert te houden en daar vaak wonderwel in slaagt. Het wordt volgend jaar maart Kamervoorzitter mevrouw dr. Khadya Arib van de PvdA. Niet Asscher maar Arib. Ze is een verrijking in ons neurotische narcistische politieke landschap. Arib is een brug, houd ik Annelies voor, Simons niet, die zie ik als een activiste, die overdrijft. We moeten onze welvaart bewaken, niet waar mevrouw Becker? Waarom denken wij daar aan de Amstel zo anders over, en ook met de gedachte aan de bloemen van de zorginstantie en de lieve woorden op het kaartje voor Ellen en haar Dreamteam. Niet ons welzijn maar onze welvaart, is het die welvaart waar het allemaal om draait? En is het niet zo dat de meeste mensen deugen? Het boek daarover is gekozen tot het beste van dit jaar. Dus ook de vluchtelingen. Ook van de vluchtelingen deugen klaarblijkelijk de meesten. Becker was met het voorbeeld gekomen van de aanslagpleger die zonder enig beletsel Zuid-Europa kon doorwandelen naar het Franse Nice. Met zo’n voorbeeld zit de schrik er natuurlijk meteen in. Dan kom je er zelfs niet met twee veiligheidsringen. Waarom lieve Bente? De veiligheidsregio Rotterdam doet ondertussen een ernstige oproep, een smeekbede eerder, aan iedereen (ook de vluchtelingen) om het centrum van de Maasstad te mijden. Er staan in verband met Black Friday, in de miezerregen nota bene, krankzinnig lange rijen voor de winkels. Die zijn soms wel meer dan zestig meter lang. Het schijnt een chaos te zijn voor de winkels. De dobberbootjes met Afrikaanse gezinnen maakten op verzoek van de veiligheidsregio Rotterdam al meteen rechtsomkeert op de Middellandse Zee. We zeuren wezenloos veel over de kerstdagen. Meneer Rutte, mijn zoontje verheugt zich op het gourmetten met zijn opa en oma met de kerstdagen. Gaat u hem dat vooruitzicht afpakken? Serieuze vraag aan de premier in het wekelijkse praatje op tv op de vrijdagnamiddag. We zullen toch eens een jaar moeten overslaan met gourmetten tijdens de kerstdagen. Dat overleven we waarschijnlijk niet. Onze welvaart? Eerder onze hebzucht. Waarom een hek om onze hebzucht? Een hek om onze krankzinnige hebzucht ja. Rijen van meer dan zestig meter voor winkels in Rotterdam en ook andere steden met Black Friday. Eén van de Black Friday Deals die een stormloop teweeg bracht: drie dure horloges voor de prijs van twee! Liggen daar onze problemen? Mevrouw Becker van de VVD, u kunt het antwoord zelf bedenken. Het moet méér zijn dan het leeftijdsverschil. Dat zou zelfs helemaal geen rol moeten spelen.

*‘Sla de kerstdagen maar eens gewoon een jaartje over’, zei Diederik Gommers van de Nederlandse Vereniging voor ic’s vandaag op de radio tegen Sven Kockelmann. Jezus nog aan toe zeg! Overslaan?* Weg met de kerstversiering. Zie die jonge vrouw voor me naast haar peuter en die omgevallen doos lego in Brussel begin oktober. Vertwijfeld vroeg ze zich toen op haar Ikea tapijtje al af hoe het nu met de kerstdagen moest, en of ze die wel of niet samen met haar ouders kon vieren. Misschien niet? Ze zou het als de grootste ramp is haar leven tot dusver ervaren. Ze bleek nog geen 35. Nu brengt Gommers haar met het laatste nieuws over de corona op de intensive care met hartklachten. Kerst een jaartje overslaan?! Toe maar! Bij ons intussen alles teruggebracht naar het normale. Alle kerststalletjes met de herdertjes en de kribbe alweer naar boven.
****

Hi Johan!
Ha, wat geweldig dat ik op je blog schitter in een ware gastrol. Moest erg lachen om je stuk, hoewel het allemaal natuurlijk ook heel schrijnend is. Wat leuk te horen dat je op Arib gaat stemmen, zij is inderdaad ook echt geweldig. Hee en wat lief van die bloemen van die zorginstantie trouwens waarover je schrijft. Dat is echt een goed voorbeeld van waar het wel om zou moeten gaan: menselijkheid. Gewoon van de een naar de ander weetjewel. En dat we dan allemaal eens niet zo bang waren voor het onbekende, of om iets te verliezen (de welvaart!). Volgens mij zijn mensen vooral bang iets te verliezen als ze diep in hun hart ook wel weten dat ze er misschien niet volledig recht op hebben. Ik vind het moeilijk te begrijpen. Hoe kun je nou de hele tijd zo bang zijn? Dat is zo giftig. Ik dacht altijd dat haat het tegenovergestelde was van liefde, maar volgens mij klopt dat niet, volgens mij is angst het tegenovergestelde van liefde. Ik herinner mezelf er iedere ochtend aan door tegen mezelf te zeggen: ik handel vanuit liefde. Dat is echt een handige maatstaf. Misschien moet dat in de eed die politici afleggen.
En ooooja dat fucking Black Friday. Ik had het natuurlijk weer eens compleet gemist en vroeg me de hele dag al af waarom het overal zo druk was, ik was met twee vriendinnen naar Den Haag voor een keramiek workshop, ironisch genoeg: van klei kommetjes maken die daarna in een proces van meer dan een maand moeten drogen/bakken/geglazuurd, tegenover een set van zes in een warenhuis scoren met fikse Black Friday korting, maar hee, je houdt er wel weer een kind ergens in een Aziatische fabriek mee aan het werk.
Oliebollen en koffie op een volgende stadswandeling klinkt goed, ergens in de week van 14 december? Ik kan nog elke dag, bijvoorbeeld woensdag 16?
x Annelies

****

Hallo Johan!
Zou G.B.J. Hiltermann niet nog veel somberder zijn dan het weer van vandaag? In mijn ouderlijk huis stond altijd de radio (distributie) aan bij zijn rubriek op zondag: De toestand in de wereld. De radio stond aan omdat na dit programma ene Roel Balten kwam met Op de plaat, rust. Een programma met muziek voor de militairen. Mijn vader was (reserve)militair en was eenmaal in dat programma verschenen. Ik heb er nog een 45 toeren plaatje van. Maar ik heb geen platenspeler. Goed, Hiltermann. Rotzooi in Nederland en -al veel eerder- in de VS. Die rabiate racist Baudet laat zijn partij ontploffen. Gaan die stemmen dan naar chloorkopje Geert? Of naar Rutte? Ik las dat Hiddema, Cliteur en Smolders (was toch de chauffeur van Fortuyn?) de grote roerganger nog steeds steunen. Nu (maar inmiddels misschien achterhaald in deze beschamende feuilleton) wil Baudet de partij scheiden: hij wil de naam FvD behouden alsof het onder het merkenrecht valt. De rubriek van Hiltermann was destijds bij de AVRO. De omroep voor VVD’ers. Toch waren zijn analyses vaak partijloos (voor zover ik me dat kan herinneren). En, ja hoor: de media hebben het volgens Baudet weer gedaan. Kan die man niet emigreren naar een Grieks eiland, vol met vluchtelingen en covid-19? Overigens is là Nanninga, toen ze nog werkte bij Geen Stijl, de bedenker van het woord ‘dobberneger’. Lijkt me ook behoorlijk racistisch.
Nanninga zal zich er wel uitlullen. Heeft nu een (riant) inkomen als lid van de gemeenteraad van Mokum, Provinciale Staten van Noord-Holland en lid van de Eerste Kamer. Kan ze bij de verkiezingen een clubje vormen met huisjesmelker Van Haga (Baudet zei over de laatste vorig jaar: ‘Nee, een zetelrover komt niet in mijn club’). Van Haga steunt Baudet ook.
En dan de VS. De ‘beste’ (ahum) democratie ter wereld. Twee jaar geleden verklaarde Trump desgevraagd dat hij zichzelf geen gratie zou verlenen. Want dan ‘geef ik toe dat ik misdaden heb begaan. En dat heb ik niet.’ Impliciet (en daartoe gedwongen) heeft hij feitelijk toegegeven dat Biden heeft gewonnen. Maar een felicitatie zal niet uit zijn gepoederde grote bek komen. Nee, lekker vriendjes gratie verlenen. Kenners van het Witte Huis verwachten toch dat Trump zichzelf gratie gaat verlenen. Rechtsgeleerden over de grote plas weten niet of het echt kan. Het Hooggerechtshof zal daarover moeten beslissen. Bij de verhoren in de Senaat verklaarde de laatst benoemde rechter, Amy Coney Barrett, dat zij op dat moment geen oordeel had of de grondwet zoiets toeliet.
Dan is er de ‘Houdini-truc’, zo las ik vandaag in de Volkskrant. Als Trump voor 20 januari aftreedt kan Pence aan hem de gratie (gods) verlenen. Gelukkig heeft dat alleen gevolgen voor niet-federale misdrijven. De staat New York heeft al zaken in voorbereiding: bankfraude en belastingontduiking. En, misschien komt die pornotante Stormy Daniels (of is die afgekocht?) ook weer bij het gerecht.
In je laatste blog had je het over toestanden met de Kerst. In het VK geldt een strengere lockdown dan hier. En wat doet die Trump-adept die ten onrechte premier is geworden? Rondom de Kerst wordt de lockdown verlicht!
Groeten aan jou, je team en een dikke kus voor Ellen!
Jan *van Ewijk*

*PS. Ik verlang naar Loetje. En nee, voor mij geen PvdA meer. Partij voor de Dieren voor mij.*

Net als de Fellini-achtige figuur Theo Hiddema sluiten we de gordijnen voor de buitenwereld, sluiten we de gordijnen voor de brandnetelige soap rond Forum voor Destructie, de duizelingwekkende Nederlandse variant op de voorbije weken van maskerade rond de zelf benoemde Messias Donald Trump in de VS. Dichter bij de Here Jezus als Trump en Baudet kun je waarschijnlijk niet komen. Zelfs de paus redt dat niet. (Wilde Trump een hertelling in Wisconsin. Kwam die hertelling er. Lag de uitslag er inderdaad net iets anders. Biden verdiende na hertelling nog meer stemmen. Nu wil oom Donald natuurlijk een hertteling van de hertelling).

****

Met een ‘heel veel liefs voor jullie beiden’ een allerhartelijkst bericht van Dorothy Gresnigt die als fysiotherapeute dit voorjaar het team van Ellen verliet voor een nieuwe baan. Max werd haar opvolger. ‘Ik ben jullie beslist niet vergeten hoor. Zal niet gebeuren ook. Door die corona, enkele verkoudheden achter elkaar en collega’s die positief testten was het niet verstandig langs te komen. Wel ben ik in Zeist Diana tegengekomen en zij vertelde me dat Covid-19 op jullie gelukkig ook bij de tweede golf nog geen enkele invloed had gehad. En van Diana hoorde ik bovendien tot mijn blijdschap dat Ellen het nog steeds best redelijk doet. Fantastisch. Ik hoop dat jullie de ‘feestmaand’ december van mekaar blijven genieten. Gun jullie nog vele dierbare momenten. Tot spoedig.’

****

Wat een ziekelijk verwend gezever over die kerstdagen sodeju

Eén van die vele steunpilaren: Max. Supporter van FC Utrecht weliswaar, maar dat is hem al ruimschoots vergeven. Wekelijks bezig met Ellen, net als (ook FC Utrecht) Leroy van intussen de osteopathie. Een koningskoppel als het gaat om het kneden van de spieren. Zoveel compassie! Een gouden duo überhaupt. Dit wordt alweer blog nummer 199. Begonnen in maart 2016. Begonnen met blogs voor de gezondheidsfederatie en daar gestopt toen er een blog voor landelijke verspreiding werd tegengehouden omdat die een al te kritische toon bevatte. De mond gesnoerd zogezegd vanwege hogere belangen. De eerste aflevering (4.5 jaar geleden en zevenduizend keer aangeklikt en bekeken) had de titel ‘In gevangenschap geboren (het jappenkamp) en in gevangenschap sterven (het verpleeghuis)’. Met de blogs doorgegaan op de eigen website die fotografe Annelies bouwde op een zondagsmiddag op een Amsterdamse etagewoning niet ver van het Mercatorplein. Ellen woonde nog in De Ingelanden en we waren met enkele aanpassingen bezig om haar weer volledig thuis te laten wonen. Zoveel lezers als toen voor de gezondheidsfederatie halen we bij lange na niet meer met de blogs op de eigen website. Het liep toen wekelijks in de duizenden. Maar we hebben er nog over en uit onverwachte hoek kan er nogal eens worden gereageerd. Zoals deze week uit Boxtel. Een zekere mevrouw of meneer De Boer, mantelzorger. In 2016 in een blog gecorrespondeerd met de gezondheidswethouder Kees Diepeveen van Utrecht. Het betrof de decentralisatie van de zorg en de zichtbare achteruitgang in het verpleeghuis van Ellen. De wethouder voor welzijn, zorg, maatschappelijke ondersteuning en nog veel meer liet weten geen enkele verantwoordelijkheid voor de verpleeghuizen en hun bewoners in de gemeente Utrecht te dragen. Hij was alleen op hun stem bij de gemeenteraadsverkiezingen uit geweest. Hij ging niet over de intramurale zorg. O nee? Was dat wel zo? Niet verantwoordelijk? Op z’n minst toch een beetje indirect? Hij schoof de gloeiend hete kroket van zijn bordje. Nu lezen we dat het Sociaal Cultureel Planbureau de decentralisatie van de zorg (ABWZ) vanuit de overheid naar de gemeenten als mislukt beschouwt. Ik zou graag Diepeveen daar over willen horen. Mislukt zoals zoveel vernieuwingen mislukten. De ABWZ, De WLZ, de WMO, de gemeenten, Den Haag, duizenden (overtollige) zorgambtenaren in alle hoeken en gaten – een mantelzorger baant zich een weg door het oerwoud met zijn lianen en insecten. Zo nu en dan een sissende slang. Ach, afschuw over de krokodillentranen van de ontluisterende topambtenaren en bewindspersonen in de toeslagenaffaire die zoveel onschuldigen zo gemeen trof. Ineens zielige hoopjes mens. Wat een lafbekken. Karakterloosheid kenmerkt dit gênante leger slappe knieën. En dat schrijft anderen de wet voor. Dat durft anderen de les te lezen. Hopelijk worden de Jan en Janneke Doedels strafrechtelijk vervolgd voor hun aandeel in het toeslagenschandaal en hun bizarre wanprestaties. Ook die mevrouw de hoge ambtenaar die tijdens haar verhoor vol zelfmedelijden naar haar glas water zocht alsof ze ineens aan een spierziekte leed. Het zal je moeder maar zijn. Wil je die met de kerstdagen aan de gebraden varkenshaas? Vervolgen die lui en schiet ze met de feestdagen met carbid van het Malieveld naar de dichtstbijzijnde gevangenis. Dat wordt dan Scheveningen, weinig reistijd. Per straks zet de zorgverzekeraar voor medische hulpmiddelen de apotheek opzij en komen die medische hulpmiddelen via zorgwinkels bij de patiënt in huis. Met een vrachtwagen voor drie maanden tegelijk. Zorgwinkels? Ja zorgwinkels! Wat overblijft belandt bij de kringloop. Weer zo’n vernieuwing die natuurlijk binnen no time wordt teruggedraaid. En de verantwoordelijken halen straks hun schouders op en wijzen naar een bureau verder voor de schuldvraag. Veel vernieuwingen lijken vooral ingegeven door verveling bij het hoge ambtenarenvolk. In het onderwijs al niet anders. De blogs blijven het proces van parkinson en Lewy Body beschrijven, en meer nog het omgaan daarmee. Het zijn dagboekaantekeningen met dagkoersen. Voor ons meer beursnoteringen. Wall Street. Dow Jones. Het grootste compliment dat men ons geven kan is dat ze collega-mantelzorgers troost bieden. En ze schrijven zich in het onzalige regelfetisjisme te herkennen. En er kan nog wel eens gelachen worden. Moet ook. Parkinson gooit immers teveel overhoop. Las dat de beroemdheid Michael Fox is gestopt met acteren. Oorzaak de ziekte van Parkinson. En daar kwam nog een tumor in de wervelkolom bij. Afschuwelijk die parkinson en volgens de berichten zullen daar mettertijd steeds meer mensen door getroffen worden. Maar gelukkig is daar Patty Brard nog. De publiciteitsschuwe Brard liet ons allemaal op fluistertoon weten dat ze hevig naar de kerstdagen verlangt om dan weliswaar zonder Lulu maar mét haar herwonnen dochter op de foto te kunnen. Zo’n foto kan alleen maar met de kerstdagen natuurlijk. Het is maar dat Hugo de Jonge het weet.
****

Ha die Wietske en John.
De kerstdagen, de kerstdagen, en steeds maar weer die (vanaf september) opgefokte kerstdagen. Alsof daar werkelijk alles van afhangt, van die kerstdagen. Meer dan een kwart miljoen coronadoden in de VS inmiddels, lees ik zo-even. De godganse wereld mag met corona, ettelijke miljoenen vluchtelingen onder mensonterende omstandigheden in kampen en op wiebelbootjes en ook nog eens een jengelende 5-jarige Donald Trump – laten we die patjepeeër ook niet vergeten – volledig in elkaar storten als we sodeju de kerstdagen maar overhouden. Wat is dat voor iets ziekelijks? Probeer toch gewoon gezond te blijven en lees hoe mensen door de corona in een mum van tijd in een wrak kunnen veranderen! Ergens op deze wereld een tweeling geboren en de barende moeder lag in een coronacoma. De kerstdagen, de kerstdagen en steeds maar weer die vaak schijnheilige kerstdagen. Ze moeten hechte familiebanden suggereren die er vaak helemaal niet zijn. De kerstdagen. Om met zoveel mogelijk familie, vrienden en kennissen zoveel mogelijk naar binnen te werken zoals elk jaar. Schraalhans als keukenmeester, maar dan niet bij ons, maar in landen van de Dood van Pierlala en op de vuilnisbelt van Moria. In luidruchtig verlangen naar de kerstdagen van 2020. Zelfs Rutte en De Jonge proberen er in mee te gaan, afgaande op hun persconferentie van vanavond. De stakkers van Moria maken zich natuurlijk eveneens druk over wel of niet coronaversoepelingen met de kerstdagen. Kunnen ze dan naar de bios in hun open riool? Zijn de exclusieve restaurants van Moria dan weer open? Of anders gewoon de chinees? En op de bootjes vanuit Libië maken ze zich zorgen of de poelier wel voldoende gebraden kippenpootjes heeft meegegeven voor onderweg. Dat verwende burgerlijke getrutviool over die kerstdagen vanuit al die doorzonwoningen in parmantig Nederland! Het Nederland van vooral ook blonde Geertje. Eigenlijk is het armoe, dat gezever over die twee kerstdagen. Ongelofelijke geestelijke armoe. Jaloers omdat de dubbele ziekte van Ellen haast als vanzelf een soort van muur om ons heen heeft gezet? Nee, en nog eens nee! Niets van een muur of een hek. Het is verbazing. Pak een boek met de kerstdagen. De meeste mensen deugen, naar het schijnt, luidt de titel van het boek dat voor dit jaar als het beste is uitgeroepen. De meeste mensen deugen – hebben we er klaarblijkelijk toch een hoop over het hoofd gezien. Met een gezonde Ellen deden we ook al nooit zo aanstellerig en overdreven over de kerstdagen die telkens alweer voorbij zijn voordat je er erg in hebt. We aten stamppot of erwtensoep. We maakten met de kerstdagen een strandwandeling. We deden eens in de stromende regen bij Nijmegen mee aan een wandeltocht van dik vijf uur heuvels op en heuvels af. Pas later werd het een beetje chique. Maar ook weer niet overdreven chique. En beetje grandeur. Namen we op Tweede Kerstdag het vliegtuig voor twee weken Gran Canaria, hotel Riu Palmeras, kamer 529. Stonden de obers, in het zwart/ witte katoenen servet over de arm, en de keukenbrigade, met koksmuts, je voor het avondeten bij de deur van het restaurant in een erehaag ter begroeting op te wachten. De kalende gerant in al zijn vriendelijkheid en gestrengheid vooraan. Die kon je zonder pardon terug naar je kamer sturen, en dat deed hij dan ook, als je gezicht hem niet aanstond. Waagde het niet om alvast in pyjama naar zijn hoogmis te komen of half in je vakantieblootje. Sommige Duitsers hadden hier nog wel eens een handje van. Maar het werd meteen de kop in gedrukt. Maar toen code oranje en daarna rood aanbraken met parkinson en Lewy Body was het voorbij en waren we al blij de kerstdagen überhaupt te hebben gehaald met zijn tweetjes (nog samen gelukkig), en was macaroni met ham en kaas al een traktatie zonder verdere poespas. Hoopte dat Rutte op de persconferentie zou zeggen dat we de kerstdagen moesten leren relativeren en niet zo over die kerstdagen moesten zeiken. Ik had het wel geestig gevonden als hij had gezegd dat de kerstdagen op advies van Jaap van Dissel waren verplaatst van december naar 25 en 26 januari. Maar dat hij geen garanties kon afgeven dat alle ambtenaren en alle andere niet-zorgverleners dan ook automatisch vrij waren. In elk geval voor één keer de kerstdagen in januari. Gewoon een keer een maand smokkelen met de geboorte van het kindeke Jezus en zijn paspoort een beetje aanpassen. Maar nee, de kerstdagen, de kerstdagen, steeds maar weer die opgeklopte kerstdagen. Iets heel anders. Reken niet op mij aanstaande donderdag. Hoe graag ik ook naar Leeuwarden kom, ik wil Ellen van einde dienst Diana tot aanvang dienst Trudy niet alleen laten. Het zit zo: Ellen reageert toch dikwijls weer anders dan de vakliteratuur over Lewy Body aangeeft. Ze is momenteel heel helder en lijkt alles volledig mee te maken vanuit haar lichamelijke gevangenschap. Ze is op onverwachte momenten erg emotioneel en dan huilt ze. Dan neem ik haar in mijn armen en is alles gauw weer oké. Dan lacht ze. Nee, het is meer een glimlach. Zo van: let maar even niet op mij. Dit had ze ook in de aanvangsfase van Lewy Body. Maar toen kon ze me zeggen wat er aan de hand was en waarom ze verdrietig was. Meestal zei ze dan: ‘Ik was je kwijt.’ Of: ‘Ik kan heel veel niet meer.’ Ze huilt weer, net als ik. Jaren konden we dat niet meer. Allebei niet. Te veel tranen vergoten. Ook ik. Ineens tranen om iets dat op de tv is te zien of te horen. Zo’n overwinningsspeech van Bidens vice bijvoorbeeld, die schitterende Harris. Begreep dat via haar de Afro-Amerikaanse vrouwen de doorslag hadden gegeven bij de Amerikaanse presidentsverkiezing. Ellen eet nog steeds uitstekend en met smaak. Het drinken gaat inmiddels weer beter met een verdikkingsmiddel tegen het verslikken. Ik blijf thuis waar de voortuin sinds de wintertijd van sfeerverlichting in de meer dan manshoge spar is voorzien. Of is het een den? Weet ik veel. Zie de foto. Hij groeit en hij groeit maar en nadert de tweede verdieping. Het leuke is dat een paar buurtgenoten aanvankelijk enigszins bedenkelijk keken, alsof ik me daar iets van zou aantrekken, maar nu ook zelf met lampjes zijn begonnen. Misschien komt het wel omdat ik had gezegd dat het in dure villadorpen als Laren en Blaricum en in Aerdenhout heel normaal is om al begin november aan de feestdagen, of waaraan dan ook, te denken. En passant strooi ik dan met begrippen als romantiek en erotiek. Een volgende keer zeg ik de sceptici dat kerstverlichting bij het ingaan van de wintertijd de waarde van hun huis verhoogt. In elk geval het mijne. Was laatst voor een nachtje terug in Valkenburg. Gelukkig is de hotelabdij van Rolduc in Kerkrade aan een herstart begonnen. Daar maakte ik niet mee wat mij in Valkenburg helaas overkwam. In Valkenburg, in veel opzichten het warmste en meest gastvrije hotel waar ik de laatste jaren gezeten heb, schoof een echtpaar van tussen de 35 en veertig aan voor het ontbijt. Hij hield zijn honkbalpet de hele tijd onder het eten op zijn harses. Was het nog maar een honkbalpet. Het frommelding had geen enkel model en leek nog het meest op een verdrietige theemuts die hoognodig met de vuilnisman meegegeven moest worden. Ik kom uit de honkballerij en weet dat je een honkbalpet met eerbied moet behandelen. Je vouwt ‘m op een heel speciale manier na gebruik op. Amerikanen weten over het algemeen niet veel, die eten alles nog met hun handen, maar dat van zo’n honkbalpet weten ze wél. Kijk eens naar officials uit Midden- en Zuid-Amerika. Een honkbalpet moet een opstaand randje hebben. Je gebruikt er desnoods bij het wegleggen een wasknijper voor. De vouw zegt veel over de gebruiker. Die moet strak die vouw. Als de broek van een militair. Ik kan er een hele verhandeling over houden. Maar los van dit alles. Ik erger me aan gebrek aan etiquette. Ben daarin streng opgevoed thuis. Van de zomer zat ik naast een veertiger in een hemdje, korte broek en op slippers tijdens het ontbijt. Deze Karel of Herman of hoe de onbenul ook heten mocht, zat onder de tatoeages en had met zijn aanstootgevende meelwitte lijf de vorige dag kennelijk te veel zon opgesnoven. Hij leek nog het meest op een biggetje en ik had de aanvechting enkele knorgeluiden in zijn richting ten gehore te brengen. Doen ze in Suriname ook naar Hollanders die voor gek lopen met kousen tot voorbij de enkels en dichte Van Lier veterschoenen en voor het overige bijna bloot. Maar die Karel, Herman of weet ik hoe die heette: in de slippers van Adidas met voeten met kalknagels. Heerlijk zo aan het ontbijt! Ik zou het niet kunnen een hotel runnen. Ik zou geen gasten overhouden. Hoorde ook verhalen over hoe diverse gasten hun kamer bij vertrek achterlaten. Maar ja, als je ook voortdurend met je hoofd bij de kerstdagen bent dan vergeet je de bups een beetje achter je kont op te ruimen. Of erger. Veel erger. Met één overnachting schijnen sommigen al van hun hotelkamer een complete zwijnenstal te kunnen maken. Knap, zullen we maar zeggen. Heel knap. Gisteren kennis gemaakt met een Nigeriaanse migrante die ik voor het prestigieuze Gilde in Utrecht taalles ga geven. Deze Nigeriaanse werkt in de zorg. Ze is in opleiding voor verpleegkundige. Praten doet ze goed, schrijven niet echt. En dat schrijven in het Nederlands heeft ze nodig voor het diploma verpleegkundige. Maar ook al eerder voor bijvoorbeeld de overdracht aan collegae van haar diensten. Daarom schrijven, schrijven en nog eens schrijven. Oefenen. oefenen en nog eens oefenen. Uitdrukkingsvaardigheid op papier. Ik heb een heel traject met haar uitgezet. Haar werk ga ik samen met Diana nakijken. De Nigeriaanse werkt in een verpleeghuis. Ze loopt op twee afdelingen. Een afdeling voor dementerenden met gewoon Alzheimer, nou ja wat is gewoon, en de afdeling van mensen die te vaak in hun leven te diep in het glaasje keken en er een hersenaandoening aan overhielden. En welke organisatie zit achter het verpleeghuis van (initialen) J.M? Wie is haar werkgever? Het Leger des Heils! Jawel, het Leger des Heils. Als ik dát Ellen nog eens kan vertellen. Ik ga het proberen. Hoorde van de Nigeriaanse dat ze het geweldig vindt in Nederland. Maar aan één ding zei ze niet te kunnen wennen. Dat is… ! Het ontnuchterende feit, zei ze, dat zoveel bewoners van haar verpleeghuis niet of nauwelijks bezoek van familie kregen. Ze vroeg hoe ík daar tegenaan keek. Breek me de bek niet open, dacht ik, maar ik zei dat niet. Ik zei wél me voor de cultuur in Nederland te schamen. Diep te schamen zelfs. Wij ouwehoeren over de kerstdagen, de kerstdagen en steeds maar weer die godverdetyfus kerstdagen, maar vergeten hoe eenzaam veel mensen zijn in de westerse cultuur met al zijn hoogdravende normen en waarden. De weggooimaatschappij. De dobberbootjes op de Middellandse Zee met al hun drenkelingen en hele gezinnen die de overkant niet halen. We schudden ons hoofd omdat de vluchtelingen op de afgrijselijke vuilstortplaats van Moria de boel in de fik steken omdat niemand een poot naar hun uitsteekt. Gutsie toch. De moeder van de Nigeriaanse is dement en haar oudste dochter, zus van J.M, rijdt dagelijks drie uur heen naar hoofdstad Lagos en drie uur terug naar haar eigen huis, let wel: dagelijks, om moeder bij te staan. Zes uur in een gammele bus over hobbelige wegen bij temperaturen en zon die Karel, Herman of hoe hij heten mocht pielekenaakt aan het ontbijt hadden gebracht. Veel zaken in Nederland zijn ontspoord. De kerstdagen, de kerstdagen, steeds maar weer die kerstdagen. Alsof daar ons leven en onze beschaving vanaf hangen. Als je 13 bent loop je natuurlijk met een slagersmes van drie meter lang over straat. Pedofielen lokken we uit hun tent met een knokploeg die zichzelf boven de wet heeft geplaatst. Erg dat het SCP nu pas aangeeft dat de decentralisatie in de zorg een fiasco is gebleken. Schreef dat al vijf jaar geleden. Vraag het onze bevriende dementieconsulent Albert. Die werd aanvankelijk bij de decentralisatie weggesaneerd. Maar teruggenomen omdat enkele gemeentelijke ambtenaren zich voorheen nooit in dementie achter de voordeur verdiept hadden. Zoals ook dat de marktwerking in de zorg vooral inhalige zorgcowboys in Ferrari’s heeft opgeleverd. Vindt de VVD nu eindelijk ook. We klagen over de verhoging van de ziektekostenverzekering en klagen tegelijkertijd dat we geen honderden euro’s aan het vuurwerk kunnen uitgeven dit jaar. Hebben, hebben, hebben en ikke, ikke, ikke. In mijn vorige blog heb ik mijn strak gevouwen honkbalpet van het hoofd genomen en stilgestaan bij het smartelijk overlijden van het pluimoorhondje Lulu van Patty Brard en haar toegewijde man Antoine. Ach ja die arme Lulu. Zondag wandelen met Annelies van het De Miranda Paviljoen aan de Amsteldijk verder in Amsterdam de Amstel af. Komen we wellicht langs begraafplaats Zorgvliet. Even kijken of Lulu daar ligt voor een bloemetje. Maar vanochtend werd het nieuws over Lulu overtroffen door het volgende: in de dierentuin van Amersfoort – het was volgens mij Amersfoort, niet Rhenen – moesten twee uitgebroken chimpansees voor de veiligheid van de bezoekers worden doodgeschoten. Die chimpansees zaten onder de stress en waren nog gevaarlijker dan een loslopende Donald Trump. Nou, dan hoef ik jullie niks meer te vertellen. Welnu, het heeft de diergaarde te Amersfoort behaagd om een herdenkingsplek met gedenkmonument voor de twee chimpansees in te richten. De nieuwslezer van Radio Midden-Nederland bracht het monument voor de twee betreurde chimpansees op de even ernstige toon als de verdere ontwikkelingen rond de besmettingen en wereldwijd duizenden doden van de coronapandemie. Kom daar maar eens in Afghanistan of Nigeria om! Of elders in Azië, of Afrika, of Latijns-Amerika. Misschien loopt het met de kerstdagen bij het monument voor de twee chimpansees wel net zo storm als in Ikea. Lief land dat Nederland. Je zou er tranen van in je ogen krijgen. Niet van al die mensen die al jaren als een berg tegen de feestdagen opzien. Die hebben dit jaar hun officiële Week van de Eenzaamheid weer gehad. Er werd speciaal voor hen dagelijks een plaatje gedraaid op de radio. Lief land dat Nederland.

Even moe van het douchen. En dan weer op verhaal komen met luisteren naar de concertpianist Wibi. Douchen vergt veel inspanning. Maar we houden vol. Zelf begonnen met het herlezen van het boek over Laura H. uit Sweet Lake City en haar gang naar het kalifaat. Met het meesterwerk van journalist Thomas Rueb vorig jaar de kerstdagen en de jaarwisseling doorgebracht. Een jaar later blijft Laura H. fascineren. Hoe heeft ze het ooit zover kunnen laten komen en welk een indrukwekkende rol vertolkt haar vader Eugène wel niet in haar knotsgekke leven.

****

Johan:

En weer zó gelachen om je verhalen, we zien die hoteltaferelen enzo voor ons. We begrijpen meer dan goed dat je nu even niet naar Leeuwarden komt maar later, in december. Speciaal een dikke kus en knuffel van ons voor Ellen. Onze lieve groet ook aan het zorgteam.

Wietske.

Een nachtelijke blik op de voortuin. Daar hebben we de kerstdagen niet voor nodig. We bouwen elke dag een klein feestje. Diana: ‘Alles beter dan oorlog.’ In haar geboorteland Afghanistan blijken 39 burgers gedood door Australische militairen voor wie het ‘ontgroeningsprogramma ook het uitvoeren van executies bevatte.

Elke dinsdag- en donderdagochtend fysiotherapie of osteopathie. Zoals van Max van ‘studio’ Hans van Leeuwen. Diana coördineert de fysiotherapie en osteopathie, zoals Trudy de supervisie heeft over de huisapotheek en Elly chef keuken is. Zelf administrateur en programmamaker. De kerstdagen? We zijn er geen seconde mee bezig. Het is beslist een luxeprobleem dat gewauwel over die godverdommese kerstdagen. Eigenlijk is het meelijwekkende armoe.

Stop met tellen, riep de profeet, en ondertussen ging Patty Brard door diepe dalen

Ik wil onze vrienden het intrieste leed van onze geliefde diva Patty Brard niet onthouden. Dit knipte ik vanochtend uit de kwaliteitskrant AD. Ik had het bericht niet graag willen missen. Bij het onderstaande verflauwt mijn aandacht voor Biden en die hysterische patiënt Trump die zelfs door zijn eigen familie niet in bedwang kan worden gehouden. Op wiens kosten voert de raaskallende psychopaat bij verlies straks al die rechtszaken? Betaalt hij die uit eigen zak? Of laat de volksmenner zijn gehersenspoelde Republikeinse klapvee voor zijn weerzinwekkend dampende egotripperij en oorlogsretoriek opdraaien waarvan meer dan tien procent van de gezinnen leeft onder de armoedegrens? Miljoenen Amerikaanse kinderen eten eigenlijk alleen nog maar op (en dankzij) school. Ze zijn, net als hun ouders, niet verzekerd, nergens tegen. Vooral in de volledig verpauperde achterstandswijken slaat in Amerika de corona toe. Tien miljoen besmettingen, 250.000 doden. Terwijl in de VS elk moment de hel kan losbreken, gaat Trump doodleuk naar de golfbaan. Narcisten en verantwoordelijkheidsbesef. Stop met tellen, riep de valse profeet, en het tellen van de stemmen ging door, gelukkig, en ondertussen worstelde Patty Brard zich door onpeilbaar diepe dalen. Hier leven we heel erg mee met haar en haar man. Die heet Antoine. Ach ja.

Het AD. Niet schrikken hoor:

Patty Brard begint langzaam maar zeker weer op krachten te komen en te herstellen van de dood van haar hondje. Zij en haar man Antoine van de Vijver gingen verschillend om met hun verdriet nadat hun hond Lulu in september overleed. Het stel heeft daar nog steeds problemen mee, vertelt de presentatrice donderdag in het AD. ‘Het moeilijke was dat hij en ik in eerste instantie op een andere manier het rouwproces beleefden’, aldus Brard in een exclusief vraaggesprek met de krant. ‘Gelukkig kunnen we er nu wel over praten, al zijn we er nog lang niet.’ Dat heet opluchting. Volgens Brard kon Van de Vijver niet begrijpen dat ze na het overlijden van Lulu weer snel aan het werk ging. De presentatrice zegt dat ze haar echtgenoot nog nooit zoveel verdriet heeft zien hebben. Het was hartverscheurend. Hond Lulu overleed na een tijd te hebben gekwakkeld met haar gezondheid. Brard vindt over het verdriet na het overlijden van een dier “de houding van mensen die nooit liefde voor dieren hebben gekend verschrikkelijk.” (…..)

Konden Patty en Antoine eerst niet samen praten over het heengaan van Lulu? Vreselijk voor die twee. Nu wel? Maar zijn ze er nog lang niet? Jeetje. Hoelang had Antoine gewild dat Patty thuis bleef rouwen om die hond? Lulu…. alleen die naam al. Dan zie ik een kwispelstaartend beestje op korte pootjes voor me met de nodige veren in de bips…. Josephine Baker en Parijs. Dat ongeveer. Een hondje met pluimoortjes. Waar doen Lulu nog meer aan denken? Aan Toon Hermans; die zong erover. Zou er voorafgaande aan de crematie van Lulu een rouwdienst zijn gehouden? Ja toch zeker wel. Zouden Patty en Antoine de kapel goed vol hebben gekregen in deze tijd met veiligheidsaanscherpingen vanwege de corona? Ach ja… Liggen hier uw problemen? Krijgt Brard ondersteuning van bijvoorbeeld seksoma Patricia Paay? Zal toch wel. In voor- en in tegenspoed. Waar wordt de as van Lulu verstrooid, of is dat al gebeurd? Was Mieke Telkamp erbij? Hadden Patty Brard en haar man een PGB voor Lulu die al een poosje met haar gezondheid gekwakkeld schijnt te hebben? Waren ze samen budgetbeheerder en beiden zorgverlener? In een Nederlandse dierentuin breken twee chimpansees uit. Ze lopen over van de stress en zijn daardoor levensgevaarlijk. Een jongetje komt op een paar meter van de apen. Het had zijn dood kunnen worden. De apen naar Lulu in het hiernamaals geschoten om de meest vreselijke dingen te voorkomen. En ja hoor: een dag later activisten die bij de dierentuin een demonstratie komen houden omdat twee chimpansees door geweld om het leven zijn gekomen. De pers er natuurlijk als de kippen bij. (Moeten die activisten nooit werken?) We zijn nog steeds niet van die sluipmoordenaar Covid-19 af. De ziekenhuizen hebben nog altijd handenvol werk. Positief getest zorgpersoneel werkt door op onderbezette corona afdelingen. Met gevaar voor eigen leven. Jawel, met gevaar voor eigen leven. Buurman Charles die een filmpje liet zien van een oergezonde binnenschipper of cruisevaarder van om en nabij de 40, net vader geworden, die aan corona overleed en er op het laatst uitgemergeld met een doodshoofd uitzag als iemand uit de concentratiekampen van de nazi’s. En ondertussen legt het onnozele AD zijn oor te luisteren bij het ontembare aandachtorgel Brard en haar wankelmoedige echtgenoot. Maar ja, als die ook Antoine heet…. En mijn blonde kakeltantetjes van Goede Morgen Nederland neuzelen gruwelijk met hun lege hoofdjes in de nieuwe najaarscollectie van Bristol of de chimpansees toch niet beter in leven gehouden hadden moeten kunnen worden misschien, mogelijk en waarschijnlijk…. Maar vooral leven we mee met de aandoenlijke kinderboekenschrijfster Patty Brard, de mannelijke Antoine en hun schattige Lulu die ging hemelen. Het is niet niks wat ze voor hun kiezen kregen. Maken wij ons druk om de corona doden. Doden zoals ook die bekende taxichauffeur uit Utrecht, hij was er binnen een paar corona tellen geweest.
Laat ons Biden, zeg ik Tommy Wieringa na. En wat is ze een verademing vergeleken bij de uitgestreken bijbelfetisjist Pence die vicepresident Harris! En wat geestig gekozen door de Republikeinen: een persconferentie vol onbewezen beweringen over fraude en zo meer van een advocaat met een Italiaanse achternaam in dienst van de maffiose godfather Trump en in Philadelphia gegeven tegen de gebladderde garagedeur van een tuincentrum en recht tegenover een begraafplaats annex crematorium en naast een seksshop. En dan laat het AD Patty Brard grienen over haar dode hondje. Om met Mieke Telkamp te zingen: waarheen, waartoe.

****

Ha die Johan,

Ik had dat artikel over die hond van Brard ook gezien in het AD, tenen krommend. Deze blog dus nu helemaal met veel plezier, en met een dikke vette instemmende glimlach, gelezen. Hoop dat alles nog in orde is bij jullie.

Groet en dikke knuffel en kus aan Ellen.

Albert.

****

Goeie morgen Annelies:

Als een mantelzorger af en toe een time out neemt redt hij het wel. Dat is tenminste mijn ervaring. De verzorging van Ellen is een continu en bijna bedrijfsmatig proces, maar niet mijn grootste probleem, dat is eerder het bureaucratische gedoe er omheen. En tegen het einde van elk jaar valt er weer het nodige te regelen voor het nieuwe jaar. Weer andere ambtenaren en van mij weer hetzelfde verhaal als al vele jaren. Veel ambtenaren zijn buitengewoon vermoeiende mensen en werken als een rooie lamp op een stier zoals ik, omdat ze niet zelfstandig kunnen of durven denken over zaken die voor mij zo logisch en ook zo vanzelfsprekend zijn. Nu geeft ook de VVD in zijn gloednieuwe verkiezingsprogramma al toe dat we veel te ver zijn doorgeschoten in de zorg met de marktwerking. Wij wisten dat al een tijdje. Nu komt de zorgverzekeraar met zijn eigen aparte zorgwinkels voor hulpmiddelen en heeft de vertrouwde apotheek het nakijken. Heb je wat opgebouwd met de apotheek, breken anderen het weer af. En straks wordt die maatregel natuurlijk weer teruggedraaid gelijk zoveel vernieuwingen die niet bleken te werken. Zelfs het onderwijs is er niks bij. Ik moest voor de zorgverzekeraar eens een formulier invullen. Het leek me een routinezaak. Ellen moest het formulier ondertekenen en ik ook. Maar door de parkinson kan Ellen de pen niet meer hanteren. Was toen ook al zo. Dat is nou juist één van de gevolgen van een spierziekte als parkinson. Een kind van de lagere school begrijpt dat, een volwassene achter een zorgloket klaarblijkelijk niet. Ik tekende voor Ellen met de mededeling dat de ziekte van Parkinson daar de reden van was. Dus nog uitleg ook. Kreeg ik te horen dat Ellen per se moest tekenen. Zo niet dan moest ik haar via de rechtbank ontoerekeningsvatbaar laten verklaren. Dat verschrikkelijke woord alleen al! Ontoerekeningsvatbaar! Dan kreeg ze een curator of bewindvoerder of weet ik veel wat. De stoom kwam uit mijn oren. Of die mevrouw de ambtenaar ook zo zou handelen als haar man door parkinson niet zijn handtekening meer zou kunnen zetten? Ja dus, als dat nu eenmaal de regels waren. Vreselijk, vreselijk. Vroeg ik de ambtenaar, een jonge vrouw, hoe dat ging bij iemand die blind was. Moest je die dan ook maar meteen ontoerekeningsvatbaar verklaren omdat hij niet van punt A naar punt B kon omdat hij punt B niet zag?! Ja daar zei ik zowat. Van dit soort voorbeelden heb ik er nog veel meer. Ik zal ze je besparen. Het gevaar van een overgeorganiseerd land is dat het individu op diverse kantoren zijn verstand thuis laat en dat alleen nog maar in zijn vrije tijd gebruikt. En werken doen veel ambtenaren om hun vrije tijd heen. Ben ik cynisch? Klopt, ik ben heel cynisch, ik ben het geworden. Maar ook ironisch. Gelezen dat het schattige pluimoor hondje Lulu van Patty Brard en haar lieve echtgenoot Antoine dood is? Brard vertelde dat zij en haar man heel verschillend met het overlijden van Lulu omgingen. Antoine was ontroostbaar, maar nu ging het gelukkig alweer wat beter, al waren ze er samen nog lang niet. Maken wij ons druk om de corona perikelen en de vereenzaming in de Nederlandse verpleeghuizen die tijdens de lockdown ook heel veel levens eiste. Maar dan Patty Brard die zwaar gebukt gaat, nog steeds, onder de dood van Lulu en de neerslachtigheid van Antoine, rijp voor een hele batterij aan psychiaters en psychologen zoals Donald Trump advocaten heeft. Weet jij dat toevallig? Lulu was al een poosje ziek en zou Patty Brard een PGB voor Lulu hebben gehad en ook die droeve rondgang langs die zorgloketten hebben moeten maken? Een PGB voor de mandlegerige Lulu, dat moet in dit gekke Nederland toch tot de mogelijkheden hebben behoord? Iets anders: ja, ik ga een Nigeriaanse migrante coachen die in de Nederlandse zorg doorgaat voor het diploma verpleegkundige. Maar ze was altijd gewend voornamelijk in het Engels te communiceren. Ze moet zich nu richten op een betere spreek- en schrijfvaardigheid in het Nederlands. Want anders krijgt ze het papiertje niet, ook al heeft ze een schat aan ervaring in de zorgsector en daarvoor het bankwezen. Ik zie je op de wandeling. Dan zal ik wel weer van mijn hoofdpijn en duizeligheid af zijn. Daar schijnen de meeste mantelzorgers van tijd tot tijd last van te hebben. De mantelzorger als emotionele jojo. Ik lig ‘de laatste tijd veel wakker ’s nachts en dan kijk ik regelrecht in een zwart gat. ’s Morgens kikker ik weer een beetje op bij een volle thermoskan sterke koffie. Zo vergaat het de mantelzorger. Zeker ook mijn vriendelijke buurtgenoot hier van wie zijn vrouw de diagnose Alzheimer heeft sinds begin dit jaar. Zijn vrouw scheldt hem dagelijks verrot, beticht hem van de gekste dingen als overspel, en loopt telkens weg. Moet hij er op de fiets achteraan om zijn zieke vrouw te zoeken. Tsja Annelies, en dan ruimt dat rare populistische AD een pagina in voor Patty Brard om haar te laten leeglopen over Lulu die ging hemelen. De theaters zijn dicht, maar niet het theater Patty Brard.