
We geven niet op. Schouder aan schouder. Rond de feestdagen reden voor een grote thuiszorgorganisatie in Friesland de bundel ‘Dankjewel voor je liefde; Omgaan met parkinson en Lewy Body’ op te vragen. Nog steeds worden er boeken besteld en veelal krijgen we naderhand te horen dat de tekst inspiratie gaf en energie. Er is meer in het leven dan ‘leuk’ en ‘niet-leuk’. Wie zei dat ook alweer? Harry! Harry uit Maarssenbroek, de ex-priester en dominicaan. Harry de filosoof, mijn eigen Spinoza. Tegen hem praatte ik in het begin van de ziekte van Ellen mijn gruwelijke pijn van me af. Voor zover dat kon. Want dat bleek al gauw in feite niet te kunnen. Het was eerder verlichting. Harry was van de verlichting. Hij luisterde naar mijn pijn. Hij was stil. Af en toe knikte hij. Of hij schudde zijn hoofd. Ter aanmoediging? Zo van: het is zoals het is? Wellicht. De machteloosheid. De onbekende weg die we moesten inslaan met zijn vele loketten aan regelfetisjisme. Die weg gaf een claustrofobisch gevoel. De frustratie over die claustrofobie. De woede. De afhankelijkheid. De ontreddering na de diagnoses. Zanger Rob de Nijs zou later tegen de Volkskrant zeggen: ‘Het is een vernederende ziekte.’ Inderdaad.
Parkinson. Lewy Body. Waarom wij? Harry het luisterend oor. Harry de geduldige. Mijn stille pijnstiller. Het leven valt niet te versimpelen in ‘leuk’ en ‘niet-leuk’. Het is waar. Moeten we ook geeneens willen. Vaak de worsteling beschreven. De worsteling met dat andere leven. De worsteling met het gekantelde bestaan. Onderlinge verhoudingen met vrienden en kennissen die ineens gingen schuiven en anders werden. De grijstinten. Het heeft ons veranderd. We zijn niet beter geworden, wel anders. Niets van jachtigheid meer. Onbegrip over hebzucht en consumptisme. De volgestouwde winkelkarretjes met de kerstdagen konden niet deren. Wel enigszins de vrolijke echtparen in overleg over hun boodschappenbriefje. Briefje? Hele lijsten!
De kerstdagen zijn confronterend. Over die kerstdagen hangt een hoop valse romantiek. Voor ons viel het nog reuze mee, maar zou die Week tegen Eenzaamheid niet verschoven moeten worden en zou die niet beter passen bij kerst en de jaarwisseling? Of is dat commercieel niet zo handig? Er hangt een hoop overdrijving rond die twee dagen. De kerstdagen worden uitvergroot en geromantiseerd. Bij ziekte merk je dat maar al te zeer. Jaloezie? Nee, het is anders. We hebben het geloof in elkaar en de liefde voor elkaar gelukkig weten te behouden. Maar geloof en liefde werden wel zwaar op de proef gesteld. Het was niet altijd even makkelijk. Als het in de bovenkamer van je levensgezellin ineens niet meer klopt? Wat dan? En hoe dan? Hoe te reageren op achterdocht en waar kwam in die beginfase van de ziekte die achterdocht zo ineens vandaan. Er was helemaal geen reden voor. Het was geen overspannenheid maar veeleer paranoia. Lewy Body. Een giftige cocktail die voortvloeit uit parkinson. Er viel niet mee te leven, zeiden de geleerden. En toch gingen we het gevecht aan. Wat moesten we anders? Wat wilden we anders? Het cliché uitdaging mijd ik hier angstvallig. Met een almaar stil leven veranderde Ellen ook in een stilleven. Om op onverwachte geluksmomenten ook weer volop van dingen te genieten. En zich te uiten, anders dan een slachtoffer van Alzheimer. Het is heel complex. Het is ook heel paradoxaal allemaal. Contrair. Nog steeds verliefd. Het wordt ervaren als een vorm van rijkdom. De ziekte van Parkinson heeft Ellen van lieverlee ook het vermogen tot praten goeddeels ontnomen. Maar plots op de avond van 27 december: ‘Lekker schatje.’ Het ging om een simpel kommetje met vla en daardoorheen een geprakte banaan. ‘Lekker schatje.’ Dagen later proef ik die twee woorden nog steeds als een culinaire hoogmis op de tong. Als een Bocuse. Het klonk luid en duidelijk. Het rolde er zo maar ineens uit. ‘Lekker schatje.’ Manna! Mozes. De woestijn.
Heel lang nog leverde Ellen de bouwstenen aan voor mij als chroniqueur. Dat is niet meer zo, helaas. De parkinson heeft Ellen de mond gesnoerd. Het ging geleidelijk, maar toch. De spraak is aangetast. Als ik zó oud moest worden, zou ik er meteen een eind aan maken’, sprak alweer zo’n zes jaar geleden eens iemand egoïstisch en egocentrisch wijzend op Ellen. Wereldvreemd. Ik schrok niet eens. Want je wordt gaandeweg het ziekteproces als mantelzorger steeds selectiever. We zaten aan een lange eettafel in verpleeghuis De Ingelanden. Er ging iets onaangenaams van die persoon uit. Zoals wel vaker. Dat beeld van die jongeman nooit kunnen en wíllen verdringen. Ga tegen die tijd gerust je gang, dacht ik. Als het leven niet meer ‘leuk’ is…
Bomen waar de groei uit is, die hun blad laten vallen, en die al zeker niet meer tot de hemel reiken? Dan maken we er dus gewoon een eind aan en zadelen we een ander op met de overlast. De treinmachinist? De hulpdiensten die we bespotten en vernederen door ze te molesteren? Het had iets van ‘leuk’ op bestelling. Hedonisme. Iemand anders enkele jaren geleden: ‘Ik kwam nog liever onder de tram dan dat ik in een verpleeghuis zou moeten wonen.’ Wat zou hij er inmiddels veel voor over hebben zijn vrouw nog dagelijks te zien en te kunnen aanraken, al was het maar in een verpleeghuis.

De ziekte van Parkinson en het syndroom van Lewy Body: ze zorgen voor schuivende panelen. De patiënt kan diep wegzakken, en helemaal achter de horizon verdwijnen, en dan ineens is ze er weer. Het is ongrijpbaar. Twee dagen achtereen zonder ook maar één woord en dan plots: ‘Lekker schatje.’ Ellen hoorde wél en hoorde ook niet in een verpleeghuis thuis. De noodzaak van differentiatie en specialisatie binnen de verpleeghuismuren was tot ruim drie jaar geleden dagelijks glashelder.
Onze vriend op de gesloten afdeling voor zwaar dementerenden in verpleeghuis ‘Villa Vreugdevol’ kan erover meepraten. Hij kreeg vlak voor de kerstdagen van de VU te horen dat hij eerst voor dement werd gehouden maar dat hij dat bij nader inzien toch niet is. Hij vroeg zijn patiëntdossier op. Las hij in zijn dossier: ‘Patiënt was vanmorgen vroeg op. Hij nam een kopje thee.’ Belangwekkende info. Wat zou zo’n patiëntdossier zijn zonder melding van dat kopje thee?! Het was trouwens koffie…
Daar is zo’n nachtzuster nou hartstikke druk mee. Onze vriend liet de nachtzuster weten dat, àls ze de volgende ochtend weer zou rapporteren, ze erbij moest zetten dat patiënt behalve een kopje thee buiten ook al een lijntje coke nam alvorens zich te gaan scheren. In het dossier werd gemeld dat patiënt de nachtzuster aan de coke probeerde te helpen. Van onze vriend de vraag wie er op de gesloten afdeling van ‘Villa Vreugdevol’ nou eigenlijk in de war was. Zouden ze er bij het gezondheidsministerie nou enig benul van hebben hoeveel onzin er in al die verpleeghuizen aan de computer wordt uitgehaald? Waarschijnlijk niet. Want ze doen er een plas en alles blijft zoals het was.

Met de jaarwisseling in een hotel. Weg van de kruitdamp en het Uruzgan-achtige oorlogsgeweld aan bommen en granaten thuis in de straat. Naar de appelmoesfamilie Van der Valk. Een kamer hoog in de lucht met zicht op heel Houten. Alhoewel? We namen met mist en codes van geel tot donkerrood afscheid van 2019. En de start van 2020 was al niet veel anders. Mist. Nevel. Het einde van 2019 en het begin van 2020 met zeer beperkt zicht. Van der Valk in Houten bleek maar weer eens een Hilton. Buitengewoon stijlvolle ambiance. Een kamer die voor ‘gewoon’ werd gehouden, maar zonder mankeren voor een suite mocht doorgaan. Een vip in de rolstoel. Een vip daarachter. Esmé werkte ooit in de bediening bij Van der Valk in Houten. ‘Ja, het ziet er gelikt uit daar. Ze werken er op details.’
We gingen vroeger wel eens dineren in Van der Valk in Houten. Ellen woonde in die tijd in het verpleeghuis in Nederhorst den Berg. Ze had toen nog niet haar heup gebroken en kon nog lopen. Van der Valk in Houten: ons zorgteam heeft het allemaal fenomenaal geregeld, Trudy voorop. Kwam op de fiets om Ellen op haar hotelkamer te verzorgen. Een badkamer waarvoor we thuis de centen niet hebben. Het licht werkte op een pasje van het hotel. Met het pasje van de ANWB lukte het ook. Matrassen die even verderop op de Utrechtse Woonboulevard een vermogen moeten kosten. Foto van de aankomst bij Van der Valk. Een hal met kerstbomen van acht meter hoog en daarin achtduizend lampjes. Een excellente menukaart voor de Oudejaarsavond.
Aan leesvoer mee de vuistdikke pil Laura H. van Thomas Rueb. Een – inderdaad – meesterlijk boek van 540 pagina’s. Laura H. – het boek verdient verfilming. Het schreeuwt er zelfs om. Een ijzingwekkend leven (Syrië en Irak) waarvoor zelf werd gekozen. Toch ga je een heel klein beetje met andere ogen naar kalifaatganger Laura H. kijken. En ook weer niet. Je gaat met andere ogen Jeugdzorg bezien. En ook dat weer niet. Wat bezielde het meisje uit Zoetermeer? Een ongeëvenaarde reconstructie. Laura H. was onhandelbaar. Al vanaf haar elfde. Maar hoe kwam dat zo? Alle aandacht thuis voor het ernstig zieke broertje? De scheiding van haar ouders? De verhuizing naar een verkeerde buurt in Zoetermeer? Een vriendje dat deed denken aan een loverboy? Daar met open ogen ingetuind? Al zou maar de helft waar zijn in het boek, wat natuurlijk niet zo is, het lijkt pagina na pagina volkomen authentiek, maar als zou… dan nog kun je spreken van een fantastische moeder voor haar twee peuter en haar zuigeling in Mosul.
Tegelijkertijd kun je Laura betichten van een moreel faillissement door gebrek aan compassie met alle slachtoffers van IS. Ze was niet achterlijk en ook geen kind meer. Ze had beter moeten weten. Verwarring en verbijstering resteren. Goede lectuur voor iemand die geneigd is snel klaar te staan met zijn oordeel. En wie is dat niet? Meeslepend. Belangwekkend. Een must to read. Zoals zeer beslist ook ‘De verborgen meisjes van Kabul’ van de Zweedse journaliste Jenny Nordberg. Het is een pareltje, deze bundel over verhuld protest in Afghanistan. Ook dit boek verschaft zoveel inzicht. Met gevaar voor eigen leven waagde Nordberg zich in Kabul en bovendien in verre uithoeken van het patriarchale Afghanistan als Badghis met zijn Tadjiekse stammen. De bacha posj te midden van extreem fundamentalisme. Leven bij concessie op concessie. Rechteloze vrouwen.
Ellen in de kussens bij Van der Valk. Bij binnenkomst een fles champagne als verrassing. Daarnaast de beste krabsalade ooit gegeten. Om ons heen in het hotel de avondjurken en de smokings. Waar zijn trouwens de vlinderdasjes gebleven? Het werd in het ‘beschaafde’ Nederland ‘een gemiddelde jaarwisseling’. Met volgens de verzekeraars ’tussen de vijftien en twintig miljoen schade aan auto’s, woningen en andere particuliere eigendommen’. Het is nog maar een eerste, voorzichtige raming. Ach, een gemiddelde jaarwisseling… Waar hebben we het over. Voor herhaling vatbaar natuurlijk. Een algeheel vuurwerkverbod? Graag. Maar waarom ook eigenlijk? VVD en CDA stribbelen tegen. VVD vooral. Het zal weer niet waar zijn.
Behalve de Utrechtse burgemeester Jan van Zanen. Maar die hoort in die club eigenlijk allang niet meer thuis. De Haagse VVD-interim-burgemeester Johan Remkes heeft zich bij hem aangesloten. Hij geldt bij de VVD al bijna als een luis in de pels.
Met doodsverachting baande verzorgende Diana zich oudejaarsavond om 23.00 uur van een cliënt in Soesterberg een weg naar huis door de zware mist en het vuurwerk dat door blagen niet ouder dan dertien en veertien onder haar auto werd gegooid. Op de tast en elke keer de schrik van haar leven vanwege de explosies fietste Trudy oudejaarsavond van ons hotel in Houten terug naar huis. Ze moest een tunneltje door, maar durfde niet. Het leek alsof het tunneltje werd gebombardeerd. Mosul in Houten. Uruzgan. Een omweg dus omwille van door hun vuurwerk gedrogeerde kinderen. Op oudejaarsavond laat kreeg Elly voortdurend een stroomstoot van angst en zat ze met haar hoofd tegen het dak van haar Fiat aan. Lag er weer een aangestoken rotje voor haar bumper tot een orgasme te komen.
Hoeveel voornamelijk vrouwen werkten op oudejaarsavond wel niet in de thuiszorg of in de verpleeghuizen. Als in een griezelfilm moesten die laat op de avond zigzaggend tussen de sissende lawinepijlen door naar huis. Wat is de sensatie van het stompzinnig weggebruikers in gevaar brengen? Geen idee. In Ede werd door straatjeugd vuurwerk naar een rouwstoet gegooid. Een nare samenloop van omstandigheden, zo probeerde de brave burgemeester deze ongegeneerde wandaad met samengeknepen billen te relativeren. Waarom geen algemeen verbod op consumentenvuurwerk?! Waarom de dictatuur van de democratie? Trouwens: een steeds grotere meerderheid wil van dat vuurwerk af. Waarom handel is handel. Zo VVD! Vlak overigens ook het CDA niet uit. Waarom een weldenkende beroepsbevolking als die in de zorg niet in bescherming nemen op oudejaarsavond. En het verhaal gaat natuurlijk verder dan alleen de zorg. Het openbaar vervoer, de hulpdiensten. Maar nee, de neoliberalen van Klaas Giletje Dijkhoff moet je geen enkel genoegen afpakken. Die 130 kilometer was al een klap in het gezicht die ze nog steeds niet te boven zijn, het was een verworvenheid, en dan ook nog het vuurwerk? Nee dan is het leven al helemaal niet ‘leuk’ meer.
****
Lief tweetal!! Wij hopen dat jullie een rustige jaarwisseling hebben gehad, zonder geknal!!! Hier was het meer dan verschrikkelijk! Vanwege de mistvoorspelling begon het geknal al om half 3 in de middag en ging door tot half 2 in de nacht! Veel illegaal vuurwerk, dat kon je goed horen, onze achterbuurman is daar een grootverbruiker van! Gelukkig is het nu weer rustig!! En heel veel lieve wensen voor jullie en voor Diana van ons!!
Vanavond was er een erg bijzondere uitzending van de Wereld draait door, een oude 97- jarige dame (want dat is ze) heeft een boek geschreven over haar oorlogsjaren als Joods meisje, en al haar belevenissen en ellende in de oorlog. Zo prachtig vertelt ze erover, heel helder, werkelijk erg indrukwekkend! Misschien hebben jullie het gezien, anders is het de moeite waard om alleen of samen terug te kijken? Geen enge beelden en zo, soms een foto, maar zij , Selma, vertelt en antwoordt op vragen.
Herinnerde mij met de kerstdagen dat ik 5 jaar! geleden Ellen na zestig jaar terugvond, Johan weet je nog? Weet je nog toen je op de rand van het bed bij Ellen zat en mij belde? Ik zal het nooit vergeten, het zit diep in mijn hart. 💕
Lieve groet van ons!! XX Wietske, en John natuurlijk.
****
Hallo Johan,
Voor jou, en uiteraard ook mijn vriendin Ellen, een naar omstandigheden zo goed mogelijk 2012 toegewenst. Veel energie voor jullie hoor! Voor mijn ex-man, mijn zoon en dochter, en ook voor mij was het al meteen raak na de jaarwisseling. Inderdaad, er hangt een hoop valse romantiek om de kerstdagen. En ook om de jaarwisseling. Mensen beginnen het nieuwe jaar met goede voornemens, maar ondertussen. Je weet dat mijn ex in de zorginstelling Dimence Regio West-Overijssel locatie Zwolle verblijft. Ik moet intussen in de verleden tijd spreken. Mijn ex verbleef er, hij is van het ene uur op het andere tegen zijn wil en ook zonder overleg met ons overgeplaatst naar Dimence in Deventer. Wat er gebeurde is werkelijk te schandelijk voor woorden. Het is hondsbrutaal. Ik weet dat je blogs goed worden gelezen, ook door de Inspectie, dus plaats mijn verhaal maar. Graag zelfs. Onze vriend in Vreugdehof maakt idiote dingen mee, wij zeker ook! Mijn ex heeft een hersenaandoening. Hij kan niet voor zichzelf zorgen. En ook niet voor zichzelf opkomen. Het was de bedoeling van Dimence om mijn ex-man te overvallen met het bericht dinsdagmorgen 7 januari om negen uur dat hij in de voormiddag van diezelfde dag naar Deventer zou worden verhuisd. Toen onze kinderen en ik dat hoorden waren we razend. Mijn ex kan zulk nieuws niet verwerken. Helemaal als alles in looppas gebeurd. En waarom boden ze hem geen assistentie aan van zijn kinderen, en eventueel ook van mij? We pikten het niet. We waren tegen een overhaast vertrek uit zijn vertrouwde omgeving en vooral wezen we de ‘geleerden’ op de te verwachten verwarring bij een patiënt met een hersenbeschadiging. We waren er gelukkig bij toen mijn ex de boodschap kreeg dat hij enkele uren later zou worden overgeplaatst. Het drong nauwelijks allemaal tot de patiënt door. De overplaatsing vond per ambulance plaats. Dit is een standaardprocedure. Ook mensen die nog heel goed ter been zijn moeten zich daaraan onderwerpen. We lieten het allemaal maar even gebeuren. We gingen weg uit Zwolle met de belofte dat we een telefoontje zouden krijgen zodra mijn ex in de ambulance lag. Gebeurde natuurlijk weer niet. Wat een geknoei. Wat een schande allemaal. Wat een laakbaar optreden jegens van de zorg afhankelijke personen. Mijn kinderen maakten zich grote zorgen over hun vader. Hoeveel vechtlust heb je wel niet nodig om als patiënt en mantelzorgers overeind te blijven! Jij weet daar alles van. Blijf je blogs schrijven alsjeblieft. Blijf de vinger leggen op abnormaalheden in de Nederlandse zorg. We gaan over de hele onverkwikkelijke gang van zaken naar de geschillencommissie en naar het tuchtcollege. Er lopen ten aanzien van Dimence in Zwolle nog verschillende zaken die afgehandeld moeten worden. Onder meer een klachtenprocedure. Een patiënt op deze wijze confronteren met een overplaatsing op stel en sprong, want binnen enkele uren, en de familie het liefst op opstand houden, dat noemen wij als familie onverantwoordelijk en onfatsoenlijk handelen en dus onacceptabel. Het vertrouwen in Dimence Zwolle is niet meer aanwezig. Zeer benieuwd of dit allemaal wel wettelijk klopt en mag. We zoeken het uit. We zoeken uit of ze hun boekje te buiten zijn gegaan. En zo ja dan zullen ze het weten ook! We houden je op de hoogte. Ik kom graag binnenkort de hele gang van zaken nader vertellen. Maar ik kom dan natuurlijk óók voor een gezellig praatje bij een glaasje en een knuffel voor Ellen,
Lieve groeten voor jullie tweeën, en ook voor het zorgteam van Ellen (wat blijft die Ellen bevoorrecht!), Wil.
****
Hi Johan,
Een veel te laat bericht van mijn kant vanuit Zuid-Amerika, mijn excuses. Allereerst de beste wensen voor jullie en alle mensen waar jullie zo op kunnen bouwen.
Hoe is het? Hoe is het met Ellen? Zijn jullie de feestdagen een beetje doorgekomen? ik weet dat je daar niet zo blij van wordt normaal gezien. Hoe gaat de fysio?
Ik stuur je bij deze een linkje door.
Deze kan je openen en dan kan je je aanmelden bij Polar Steps. Dat is een site waarin je onze reis van tien weken volledig kan volgen. Wij hebben daar verhalen geschreven en foto’s gepost. Mocht je dit niet lukken, dan kan ik je alle verhalen ook via de mail sturen, inclusief foto’s natuurlijk.
De reis is tot nu toe geweldig. De vrijheid die het met zich meebrengt voelt heerlijk.
Kijk of het je lukt om je aan te melden via Polar Steps. Sommige verhalen heeft Judith geschreven en andere ikzelf.
Hartelijke groet, ook aan Ellen en Diana.
Leroy
****
De Kerstdagen van 2019. Alsof ze (zie hieronder) op een elektrische fiets zit zo gemakkelijk glijdt de champagne van Zulay bij Ellen naar binnen. Het gaat vanzelf. Engeltjes die de tong en het verhemelte strelen. Gelijk kerstavond met de rode wijn uit 2013 van Carlie die voor zichzelf en zijn connecties speciaal naar zijn wijngaard in Frankrijk was geweest. Onverwacht bezoek op kerstavond. Van Charles. Met de jaarwisseling de robuuste rode wijn van Diana. Die nemen we mee op ‘vakantie’. Waarom eigenlijk die aanhalingstekens? We nemen gewoon als vakantiegangers afscheid van 2019. En oliebollen mee van Elly en Ber. We ontvluchten de overdaad aan kruitdamp en oorlogsherrie in de straat en zoeken het staakt-het-vuren op. De donkerrode robuuste wijn voor oudejaarsavond in een vuurwerkvrije zone. Tussendoor de Belgische hoogwaardige biertjes van Trudy. Met de feestdagen grandioos verwend. Prachtig bloemstuk van Ceciel. Een nieuw boek van Coben ter verstrooiing. Het was in de aanloop naar de kerst stampvol bij Broese tegenover het stadhuis van Utrecht. Zeven kassa’s open bij een boekhandel. Behoorlijk lange rijen wachtenden. Harlan Coben, de eerste auteur die alle Amerikaanse thrillerprijzen op zijn naam schreef, vult de avonduren. De tv zo weinig mogelijk aan. Bijna niet zelfs. De flauwiteiten van ‘de sterren’ kunnen ons gestolen worden. De ordinaire Joling kreeg van ons nog geen vijf minuten om de laatste uitzending van Veronica Inside van dit jaar met ziekelijk nichterige flauwiteiten en meurende platvloersheden te ontsieren. Hoe Veronica Inside zijn eigen programma door het riool spoelde! Genee en Derksen: waar waren jullie om dit te verhinderen ?! Jullie NEE had de viespeuk Joling buiten de studio gehouden. En als ons iets de afgelopen jaren is gaan tegenstaan dan is het wel narcisme. We hebben er te lang mee proberen te dealen.

‘Meneer Baudet, heeft U wel eens ergens spijt van?’
‘Vaak genoeg.’
‘Geeft U daar eens een voorbeeld van.’
Stilte.
De stilte houdt aan.
‘Meneer Baudet, één voorbeeld maar.’
Pieter Jan Hagens wacht af. Stilte.
De boreale praatjesmaker bluft zich non-verbaal naar de nooduitgang.
Je ziet hem denken: die vreselijke NPO moet onder zware curatele.
‘Waar blijft dat ene voorbeeld, meneer Baudet?’
De zich evenknie van Martin Luther King noemende narcistische onbenul zit met een mond vol tanden.
Eén voorbeeld slechts, meneer Baudet. Dat moet toch niet zo moeilijk zijn?!’
De exponent van de belabberde hedendaagse Nederlandse politiek zucht en mompelt – met naast zich een glimlachende Lodewijk Asscher – deze decemberavond rond half zeven: ‘Ik kan er niet zo gauw opkomen.’
Het kind kan er niet zo gauw opkomen….
Vervolgens leest de Grote Charlatan de publieke omroep de les. Niemand die naar de dandy luistert.
‘Gehoord Nederland’ schaamt zich voor de puberale druiloor. Gêne resteert. Weer het besef wat narcisme zoal niet vermag.
****
Lieve Johan, dank voor je lange verzuchting!
Nee, we hadden de uitzending niet gezien, maar ik hoorde er meer grote verontwaardiging over. Ja, die Baudet is een gevaarlijke gek en voor het eerst in mijn – bij de politiek betrokken – leven ben ik vaak echt geschokt door de grove egoïstische kortzichtigheid op zoveel plaatsen in Nederland. Je kunt het allemaal intellectueel verklaren uit heel veel misstanden en tegelijk wil het er bij mij niet in dat al die schreeuwers en kankeraars en eigen recht-opeisers echt denken dat uitgerekend zij zo vreselijk gedupeerd worden.
Trump is erger en gevaarlijker, maar – primitief gezegd – letterlijk en figuurlijk verder weg en daardoor kun je hem ook makkelijker op een afstandje zetten.
Ik ben in geen “eeuwen” zo somber en moedeloos geweest over de staat van het land en de wereld. In een mate waarin ook ieder engagement haast geheel zinloos lijkt. De vrouw van een vriend van ons is zeer actief bij de grootouders voor het klimaat, maar dat lijkt me zo’n weinig rationele club die alleen gelijkgestemde aantrekt, dat ik er geen sikkepitje optimistischer van word.
Ik kan je dezer dagen weinig vrolijks meedelen, ik begeef me op zeer klein vlak en doe wat voor mijn kleine achterneefje voor wie wij een welkome, leuke (al zeg ik het zelve…) en nuttige oppas zijn. Verder nog wat familiebesognes zonder kerstgeblaat en af en toe een eenzame ziel onder de arm genomen. Met Oud & Nieuw zijn wij traditioneel met vier vrienden op het platteland, A’dam is ons sinds jaren te waanzinnig knallend, niet meer leuk of aanvaardbaar.
Ik geef je later nog de titel van een boek over Afghanistan waarover ik op de radio hoorde, heb het nu niet bij de hand. Nu duik ik even in een oude ’t Hart. De gristelijke treurnis van de jaren ’50 kan ik nu wel gebruiken, een andere wereld waarin je óók al niet zou willen leven…
Houd je goed, sterke man, met zeer hartelijke groeten en altijd al de beste wensen die ik helaas niet ook in vervulling kan doen gaan.
Liefs voor Ellen en jou uit Amsterdam!
Jeannette.
PS. Jullie mooie kruimeldief van de vaderlandse firma Tomado gaat naar de Milieustraat – ook zo’n heerlijk modern eufemisme – hij zuigt met een kracht die een oude prostituee met gemak zou verbeteren. Je had dus helemaal gelijk dat ie weg moest!
****
Johan, mijn complimenten voor je blog. Helaas het laatste. Je blijft toch wel schrijven? Dat kan niet anders, zit in je genen: als je van welhaast geniaal maar niet boreaal wordt. Heb de betekenis van dat woord opgezocht, toen die piano spelende narcist in maart jl. zijn verkiezingsoverwinning vierde in Scheveningen (samen met dandy Hiddema) en daarmee de nabestaanden van de aanslag in een tram op het Kanaleneiland schoffeerde: was gvd dezelfde dag (alle andere partijen toonden wel piëteit).
Ik heb de uitzending niet gezien. Ga ook niet naar ‘Uitzending gemist’. Ik mis niks en zou me -vertraagd- weer gaan ergeren, concludeer ik na lezing van jouw verhaal. Ik word ook bedroefd en zelfs enigszins bevreesd als ik de andere zaken in dit en eerdere verhalen lees. Je legt vaak een pleister op -wat ik noem- gezwellen of geëtter in Nederland. Neem die farce van ‘Ongehoord Nederland’. Rob Wijnberg schreef in De Correspondent naar aanleiding hiervan, gebaseerd op -verifieerbare- feiten, dat juist Karskens meer dan een ander op de publieke omroep mocht optreden. Bazelt nu als Wierd Duk. Ik vrees dat het nu al sinds Fortuyn gangbare sprookje – gevoed door De Telegraaf, plus trollen op de sociale media, alsmede bange mensen in de politiek, overheid, media, enz. – dat ‘rechts’ geen evenredige aandacht krijt, voor waar is aangezien. Als zoete koekjes geslikt. En, verdomd: men zwicht! Niemand met ‘ballen’ ergens aan de stuurknuppel. Dat is al jaren gaande. En het wordt steeds erger. Dat verontrust mij. Een zuiverende column van Youp van ’t Hek maakt de te zuiveren slechts vuiler. Een artikel lezen van 200 woorden is te lang: lang leve de tweet!
Hoe kan het dat er op Schiphol ruim twintig ‘klimaatgekkies’, die bij hun demonstratie niemand hinderen, door de politie worden opgepakt? Terwijl de ‘boeren’, soms geëscorteerd door dezelfde politie, Nederland gedeeltelijk platleggen? Tja, de boeren zijn -uiteraard- de hedendaagse joden uit het ‘Sieg Heil’ tijdperk van Marco van Basten. Ik schaam me dan. En niet om die voetbal icoon, geboren in Utrecht.
Las dat het besteedbaar inkomen dit jaar van boeren gemiddeld 42.000 euro zal zijn en voor de werkende Nederlander 34.000. Wie zei er ‘huilie-huilie’? Ach, dit zijn cijfers van het CBR. Kloppen natuurlijk niet. Net als die van het RIVM. Alles gemanipuleerd door elites in Den Haag en Amsterdam.
Nou Johan, voor Klaas Dijkhoff zie ik hooguit een loopbaan weggelegd bij PSV als opvolger van Toon Gerbrands. De laatste wordt binnenkort rayonhoofd bij De Elfstedentocht. Gemutst oefende hij in Rotterdam bij de laatste wedstrijd van Mark van Bommel, coach van de voorheen multinationale ploeg uit Eindhoven. Die voetballen volgend jaar niet over de grens in Europa. Ach, op trainingskamp in slavenland Qatar. Samen met Ajax wat oliedollars in de knapzak en … vooral je mond houden: hoezee (maar dat was NSB)!
Jan van Ewijk,
PS Had ik jou, de lieve mooie Ellen en je team al een prettige jaarwisseling toegewenst? Voilà! En mijn gelukwens met jullie trouwdag!
****
Hi lieve Johan en Ellen,
Dank voor de mooie lieve decembermail. Ik wens jullie fijne, warme dagen vol sprankelende lichtjes en liefde.
Knuffels,
Annelies Verhelst, fotografie
****
Lieve Ellen en Johan! Wij wensen jullie fijne feestdagen toe en feliciteren jullie met jullie trouwdag de achttiende. Geniet van de jaarwisseling elders met een lekker glas wijn, kaasjes, kaarsjes en een hoop warmte voor en met elkaar. En in 2020? Inderdaad: meer rust en vrede overal. Laten wat meer respect hebben voor de ander. Meer zorgvuldigheid. Laat er in de maatschappij meer onderlinge acceptatie komen. Fijne liefdevolle dagen toegewenst. Wietske en John. xxx
****
Hallo Ellen en Johan. Wat een mooi bericht dat alles goed is gegaan bij tandheelkunde van de VU in Amsterdam. Ook de tweede keer weer succesvol. Fijn! Zie jullie met Kerst. Elly.
****
Ze komen uit de top-20. Enkele fanfare favoriete foto’s van de voorbije jaren waarin we probeerden zo goed mogelijk om te gaan met de ziekte van Parkinson en het syndroom Lewy Body.
Eén van de grote favorieten uit de fotoseries van de afgelopen jaren. Foto voor de deur van Cajou in De Panne. Een zomers weekend aan de Belgische kust. Kijk eens naar die jonge voorbijganger. Die bijna afgunstige blik. Maar zijn tijd komt nog wel. Wellicht zien we het menneke in februari 2020 terug. De Panne for ever. De plek buitenshuis die het de afgelopen jaren van alle andere won.

Ook zo’n favoriete foto. Uit 2015. Met het najaar naar Vlissingen. Lange wandelingen met wind in de rug maar soms ook de straffe zeewind tegen. Een schitterend zorghotel aan de boulevard met zicht op de containerschepen totdat ook daar in dat zorghotel de bezuinigingen genadeloos toesloegen. De klad kwam erin. Het eten was er niet meer te hachelen. De vaste kok werd ingewisseld voor een zwakke cateraar. De meeste verpleegkundigen en verpleegsters in Vlissingen bleken voor óók horeca niet in de wieg gelegd. Vlissingen en Lückerheide hadden van lieverlee een overeenkomst: zieke mensen krijgen eten om ze niet meteen dood te laten gaan, ze krijgen een prak. Het (nog) gezonde volksdeel eet om de smaakpapillen te vertroetelen en er een feestje van te maken. Hoe bitter dit contrast. Maar ondanks dat bleef Vlissingen, net als Lückerheide in Kerkrade, onvergetelijk. Maar er zou beter toegezien moeten worden op de maaltijden in zorghotels. Zieke mensen en hun mantelzorgers willen zich niet afgeschreven voelen. Wat er op tafel komt – die vreselijke fantasieloze vanille en chocolade vla bijvoorbeeld ook – heeft doorgaans weinig tot niks met een hotel te maken. In Vlissingen werd het eten zowaar geserveerd in de plastic bakjes van de leverancier. Wat U niet wilt dat U geschiedt doe dat…. Maar de hand ook in eigen boezem. Je moet eerst zélf ernstig ziek worden of het van heel dichtbij meemaken om te beseffen hoe de dingen kunnen veranderen.

Jarig (2017) in hotel Cajou aan de Nieuwpoortstraat in De Panne. De eerste zonnestralen als prelude op een schitterende zomer die ons ook meermaals naar de Belgische zuidkust voerde.
Samen uit in Knokke in 2011. De verraderlijke parkinson was nog maar een paar maanden eerder gediagnostiseerd.
We kunnen niet zeggen dat we bij de pakken gingen neerzitten. We bleven ondanks die vijand Mr. Parkinson alles uit het leven slepen. En we doen dat nog steeds.
Het was een onverdraagbare gedachte (en wetenschap) dat te veel middelmatige verpleeghuisfiguren over ons bazelden. Te veel verpleeghuismedewerkers misten niveau. Thuis in de eigen woonomgeving beschikt Ellen over haar eigen team dat met veel zorg en liefde is samengesteld. Het is de koninklijke behandeling die je eenieder zou gunnen.