In het spoor van de rolstoel naar de nalatenschap van architect Cuypers – en Matthijs die kenden we al van Parool

Aan de wandel op een ongekend zomerse dag in november. Flaneren ook. Aan de wandel bij zestien tot achttien graden, samen met Helin, naar de plek waar Diana zo dikwijls Ellen in haar rolstoel naartoe bracht. Als ze kwamen aan lopen dan stond de bediening al klaar om ze met thee naar hun vaste tafel tegenover het water en een grote witte plastic zwaan te helpen. Een beeld dat nooit vervaagt. Het Maximapark en het restaurant daar. Ooit maakte de beroemde architect Pierre Cuypers uit Valkenburg in Zuid-Limburg schetsen voor een bierhal op het Rembrandtplein in Amsterdam. Die bierhal kwam er nooit, het bleef bij tekeningen, de schetsen verdwenen in een bureaulade. Tot 2010-2011. Toen werd het werk van Pierre Cuypers uit de archieven opgediept, het stof er vanaf geblazen, en kwam er weliswaar geen bierhuis maar verrees er een theehuis middenin het door stedenbouwkundige Riek Bakker uit Rotterdam ontworpen Maximapark, de groene long van Leidsche Rijn dat Vleuten en De Meern met Utrecht ging verbinden. Het Lint. Restaurant Anafora, de Parkpergola. De Japanse Tuin, de Vlinderhof. Wandelaars, kuieraars, hardlopers, skaters, op zondag 13 november 2022 veel zonaanbidders in T-shirt. En een volop fotograferende Helin, voor een paar uurtjes weg uit haar studeerkamer. Ze keek haar ogen uit. Zoals ze een dag eerder ook ogen tekort kwam in het bos van Amelisweerd en Rhijnauwen. Er was zowat geen parkeerplaatsje meer te vinden daar. Tjokvol. We blijven nog maar even een chroniqueur. We beschrijven het leven en zijn rituelen.

Onderweg door het Maximapark ook even bij Intratuin binnengelopen. Overal blingbling met artikelen voor de kerstdagen. Engeltjes aan flinterdunne koordjes die al uitgezongen leken nog voordat we Sinterklaas hebben gevierd. Eén grote uitstalling van de geneugten van een gezond, zorgeloos en welvarend leven. De vluchtelingenstromen zijn ver weg. Zoals ook de aan flarden geschoten huizenblokken. En die kraamkliniek die door de Russen werd bestookt en in puin veranderde. Een wereld uit het lood. Kerstballen voor zes euro per stuk in alle denkbare kleuren en maten. Ach ja, en dat terwijl nagenoeg de gehele wereld in brand staat. En toch, het heeft ook wel wat die decembermaand. Hier nu al een verlichte achtertuin. Met het ingaan van de wintertijd veroorloof ik me het maar. Moest in het Maximapark denken aan oud-hoofdcommissaris van politie Eric Nordholt en zijn familie. Het gaat niet goed met zoon Ernst (MS) met wie Ellen en ik zo vaak optrokken in onze tijd van verpleeghuis De Ingelanden. Ernst vecht voor zijn leven, of heeft hij dat allang opgegeven? Waarschijnlijk wel, als ik de berichten mag geloven.

Ook voor de scherpzinnige Ernst vormde de dagbladjournalistiek een belangrijke pijler van zijn identiteit. Hij verloor ooit een kindje en ik ben hem erkentelijk voor wat hij me daarover vertelde. Dat was bij (toen nog) De Vier Balken in Haarzuilens. Ik ben Ernst ook nog steeds erkentelijk voor hoe hij mijn eerste boek over het omgaan door Ellen en mij met de ziekte van Parkinson recenseerde. ‘Dankjewel voor je liefde’ raakte hem in de kern. Het boek confronteerde hem met zijn eigen situatie. Hij wilde niet jaloers worden, werd het ook niet, maar toch. De woorden kwamen recht uit zijn hart. Hoeveel uurtjes brachten we niet met hem door, Ellen en ik. In het restaurant van verpleeghuis De Ingelanden met slappe wijn in veel te kleine stationsrestauratie glaasjes. Bij de etentjes van Elly Wolf wier reputatie haar voorbij golfde. En aan de voet van Kasteel De Haar in Haarzuilens, op de Brink, bij een uitbundige salade. Ernst hield van een sigaret en daarom van de frisse buitenlucht.

We gaan naar het sluitstuk van een bewogen jaar. De dood van Ellen heeft er ingehakt. We zoeken niettemin het licht. We gaan voor het leven. Licht in de duisternis, zeggen we dan. De klimaatverandering helpt ons een handje. ‘Nee Helin, dat zou jij toch helemaal moeten weten zeg! Geen foto van mij bij dat rare kunstwerk hier in het Maximapark. Een uitgebrand legervoertuig op zijn kant. Ik verbaas me erover dat de gemeente Utrecht zulke dingen subsidieert.’

****

‘De zeis van Matthijs kon elk moment vallen, op de gekste en meest onverwachte momenten.’ De burn-outfabriek draaide overuren bij de publieke omroep. Alsof de over het paard getilde, en voortdurend naar de ogen gekeken, Van Nieuwkerk van de duivel bezeten was, zó kon hij op de werkvloer tekeer gaan. ‘Ga op je knieën jij en zeg sorry meneer Van Nieuwkerk.De stakker ging ook nog eens op zijn knieën ten overstaan van zijn collega’s en kuste de schoenen van een proleet. Je weet niet wat je leest, en toch. Een loslopende gek die in een dwangbuis hoorde, alom bejubeld door het Nederlandse televisiepubliek. Hoe kun je leven met de wetenschap dat je zoveel collega’s met hun gezinnen kapot hebt gemaakt. Ik ken hem, die bekent geen schuld. Insiders weten nu te vertellen dat Matthijs aangeslagen is en verdrietig. Natuurlijk opnieuw alleen maar bezig met zichzelf. Je kon het op je vingers natellen.

Alle verantwoordelijken en superieuren bij de publieke omroep zijn zich ‘rot geschrokken’ van het meerdere pagina’s tellende rapport in de Volkskrant over de bloeddorstige coryfee Matthijs van Nieuwkerk. De onbehouwen presentator (met zijn charmes en hoofd dat van het scherm afspatte) ging bij De Wereld Draait Doorrrrr over lijken ten gerieve van zijn eigen populariteit en imago. Maar ach, wie hem een paar jaar bij Het Parool heeft meegemaakt en van een klein afstandje kon volgen verbaast zich nergens over. Vraag het ook oud-hoofdredacteur Sietze van der Zee. Hij merkte eens op: ‘Matthijs spuugde in de hand die hem voedde.’ Sietze hees Van Nieuwkerk bij Het Parool op het schild. Als dank bracht Van Nieuwkerk zijn leermeester ten val. Het gebeurde achter de rug van de hoofdredacteur. Weinig mensen in mijn leven tegen het lijf gelopen die zó met zichzelf en hun eigen carrière bezig waren en ook zó met zichzelf verguld bleken als de opgewonden alleskunner Matthijs van Nieuwkerk met een (toegegeven) encyclopedische kennis. Hij was veelzijdig, hij was expressief, een Pietje Bell, een zondagskind, de ideale schoonzoon, een vleier, maar o wee, een driftkop. Het moest wél allemaal om hem draaien. Geen enkele clementie.

Matthijs van Nieuwkerk draaide zélf door. Het kwalijke vooral is dat werkgever BNNVara nooit ingreep. En ondanks alle signalen de andere kant opkeek, en nu zijn handen in onschuld wast. DWDD was als talkshow een goudmijn en dus mocht de ene na de andere medewerker onder het schrikbewind van de presentator en de eindredacteur een burn-out oplopen. Dat hoorde zogezegd bij topsport in televisieland. Grensoverschrijdend gedrag (extreme woede-explosies en publieke vernederingen) van een psychopaat mag als bekend worden verondersteld bij de omroepbazen en in de kiem te worden gesmoord. Het wás ook bekend. Spijt achteraf is altijd zo makkelijk. Het is een cliché geworden. Daar brachten we als opleiding journalistiek voor een stage studenten naartoe. Wat een slechte voorstelling moeten die niet gekregen hebben van ons vak! Die studenten dachten natuurlijk dat dit abnormale gedoe normaal was… Onverantwoordelijk is het geweest, studenten naar DWDD te sturen!

Ben benieuwd naar de repercussies. Ook wat betreft de lafbekken rond de tiran. Wie bij de NPO het heft in handen heeft dient zijn medewerkers een veilig werkklimaat te bieden. Zoals ook overal elders. Hier moet het Openbaar Ministerie misschien wel aan te pas komen. Aantoonbaar zijn redactieleden door de gloriërende ijdeltuit Van Nieuwkerk de vernieling in gedraaid. Na jaren hebben sommigen nog steeds nachtmerries van de ‘maestro’. Sommige redactieleden zijn nooit meer de oude geworden. Geknakt. Achtervolgingswaan. Sommigen kijken nog steeds angstig over hun schouder of achter hun geen bloedhond staat. Dat kan niet zonder gevolgen blijven. Het heeft met de menselijke waardigheid en de menselijke maat te maken. Op deze zonnige novemberzaterdag in Amelisweerd en Rhijnauwen verbaast me niks meer als het om grensoverschrijdend gedrag in de televisiewereld gaat. In deze valse omgeving zou ook eens gestopt moeten worden met elkaar narcistisch prijzen toe te spelen. De schaduwzijde van prijzenfestivals zijn de intriges en de ellenbogen. Televisie doet karakters veranderen. Televisie haalt meermaals het slechtste in de mens naar boven. Blinde eerzucht. De kijkcijfers. De adverteerders.

Ik heb het even mogen meemaken. Totdat ik me ooit eens afvroeg wat die kerstbomen op de bloemenmarkt van het Janskerkhof te betekenen hadden. En Ellen op die zaterdagmiddag in het schemerdonker die zei dat het bijna Kerst was. Ik die tot het besef kwam dat ik bezig was als chef nieuwsdienst van Het Journaal door te draaien tussen al die ego’s. Diep in mijn hart nooit bij Het Journaal willen werken maar gezwicht toen ik gevraagd werd en uit 37 sollicitanten over bleef. Ineens hadden we heel veel vrienden, maar geen tijd om ook maar iets leuks met die vrienden te doen. Een jaren dertig huis in Hilversum gekocht om de afstand tussen Ellen en mij (op het Mediapark) maar zo klein mogelijk te houden. Al gauw dat huis weer verkocht. Opgejaagd wild voor een hoog salaris. Omstreeks diezelfde dagen – we waren tien jaar getrouwd en gingen er een weekend op uit in Epen in Zuid-Limburg – vonden ze mijn moeder dood in de badcel. Hersenbloeding. Haar crematie was bij het ingaan van kerstavond 1997. Ik wist: Ellen is mijn geluk en mijn leven. Een paar weken later nam ik ontslag. Mijn ambitie had een ernstige waarschuwing gehad.

Vrouwen en kinderen van Ambarawa moesten een kuil graven voor zichzelf en toen gooide de jap er een handgranaat in

Indrukwekkend en dit doet me veel.’ Onafhankelijk van elkaar spraken Diana en Wil zich op Bronbeek uit. De as van Ellen werd er deze zaterdag namiddag 5 november uitgestrooid bij het monument dat herinnert aan de oorlogsjaren en dat ter nagedachtenis is aan de doden en overlevenden van de jappenkampen voor vrouwen en meisjes in voormalig Nederlands-Indië. Met Diana en Wil (‘Het maakte me emotioneel’) haalden we het verleden terug, de vroegste jeugd van Ellen. Daarvoor moesten we op het statige landgoed Bronbeek zijn, op de grens van Arnhem en Velp. ‘Ik ben in gevangenschap geboren en ga ook in gevangenschap dood’, sprak Ellen eens vol verdriet. Die uitspraak vormde een van de zovele redenen haar terug naar huis te halen – waar ze eigenlijk nooit weg was geweest – en samen fulltime met enkele getrouwen de marathon bij de eigen haard van goud te vervolgen. Naarmate ik ouder word, word ik steeds meer onzeker, merk ik zelf. Misschien is het ook wel een zekere bevestiging die ik mis. De ziekte en het gemis van Ellen heeft er ingehakt.

De verstrooiing van de as was op Bronbeek als die aan de vloedlijn van De Panne, en toch weer anders. Op Bronbeek overheerste de geschiedenis van heel ver terug. Samen bezochten Diana en Wil er het museum. Zelf bleef ik in het park op een bankje achter. Samen bestudeerden Diana en Wil in het museum de foto’s en de verhalen als wandschilderijen. Eerder al waren we buiten langs de affiches gelopen. Bij het ophalen uit het museum van Diana en Wil stuitten we op een vrijwilligster die rondleidingen gaf. Een oude Indische vrouw. Op en top Indisch. Ik citeer haar: ‘Ambarawa? Ellen in Ambarawa. Dat ken ik ja, Ambarawa. Was het Ambarawa-6? Dan hebben Ellen en haar moeder geluk gehad. De vrouwen en kinderen van Ambarawa-10 moesten tegen het eind van de oorlog van de jappen een kuil graven en in die zelf gegraven kuil springen. Daarna werd er een handgranaat in die kuil gegooid. Geen enkele overlevende.’

We keken elkaar slechts vol verbijstering aan. Het was nieuw voor ons. Ellen had dit nooit verteld. Heeft ze dit eigenlijk wel geweten, dit van die kuil en Ambarawa-10? Als gezegd: heel indrukwekkend het bezoek aan Bronbeek, in alle opzichten, terwijl de avond viel. Als afsluiting een Indische maaltijd in de kumpulan van Bronbeek waar aan zowat alle tafels om ons heen reünies plaatsvonden. We stuurden enkele foto’s naar Helin en kregen ook enkele foto’s terug van de Zonzijde waar mijn huisgenote de kaarsen had aangestoken en lichtjes had aangebracht rond de houtskooltekening van Ellen uit het kamp van Ambarawa-6. Zo liefdevol wat Helin erbij schreef: ‘Zo betekenisvol dit alles en ik herdenk met jullie mee. Hier thuis zijn voor Ellen de kaarsen aan.’
Diana en Wil met de as van Ellen, overlevende van Ambarawa. Die zal enkele ogenblikken even verderop wordt verstrooid. Net als het strand van De Panne was Bronbeek indrukwekkend, maar net even ànders indrukwekkend.
Ach mijn lieve Ellen… Wat is het hard te kwijt te zijn. Hier voel ik dat des te meer.

Steeds meer het besef van hoe goed het is geweest om afscheid te nemen van het verpleeghuis. Thuis, niet ook nog eens in gevangenschap sterven. De thuissituatie kan niet anders dan Ellen energie hebben gegeven. Ze wilde leven.

Deze foto herinnert aan de verhalen van Diana over thuis en haar jeugd in Afghanistan. De verhalen over haar ouders, haar bij een bombardement om het leven gekomen vader, hun tuin, de planten, de geuren en de kleuren. De smaak van gerechten. Verhalen met omzien in dankbaarheid. Op deze zondag in 2018 net terug van de herdenking op Bronbeek van onmenselijkheid en vernederingen in de jappenkampen voor vrouwen en kinderen in voormalig Nederlands-Indië. Wil, tijdens het eten op zaterdagavond 5 november 2022 in de kumpulan van Bronbeek: ‘Ik leer, ik leer nog steeds, ik leer van Diana, ik leer van Helin, ik leer het vluchtelingenvraagstuk van meerdere kanten te bekijken, niet eendimensionaal, en ik schud vaak mijn hoofd over het gebazel van mensen die op hoge leeftijd kennelijk nog niets in hun leven hebben meegemaakt.’

****

Prachtige fragmenten vol eerbied Johan op locaties waaraan jij met Ellen zulke bijzondere herinneringen bewaart, Charles.

Gelukkig vond het slachtoffer van adoptiefraude en misbruik net op tijd haar eigen Mother Mary

Laat ik met een leestip beginnen nu de wintertijd vat op ons heeft. ‘Niet geboren op mijn verjaardag’, luidt de nieuwsgierig makende titel van een – in wezen ontluisterend – boek van een slachtoffer uit Sri Lanka, een slachtoffer van adoptiefraude, misbruik en pesterijen op school door leeftijdgenootjes. Ze doen Sam van den Haak in de weidse eenzaamheid van West-Friesland bij Hoorn vechten voor haar identiteit. Het is een prachtig boek, een juweeltje, in heel zijn eenvoud en heel zijn oorspronkelijkheid geschreven, tastbaar, gevoelsmatig, openhartig, met bovendien een mooi empathisch voorwoord van Karin Bloemen. Het is ook een leerzaam boek dat leest als een trein. Samantha (Sam) van den Haak heeft het aangedurfd, zoals cabaretière Karin Bloemen in haar voorwoord aankondigt, om het leven op te pakken en te gaan voor de positieve kracht die je kunt aanwenden. De schaamte voorbij, de woede loslaten. Reik niet naar de hemel maar haal hem met de zon naar je toe.

Het zijn woorden die me uit het hart gegrepen zijn gaandeweg het jaar waarin ik mijn lieve Ellen verloor. Het jaar 2022 waarin ik mijn grote liefde veertig jaar kende en straks op 18 december 35 jaar zou zijn getrouwd. Ik heb het even snel over de duim uitgerekend, maar eigenlijk hoefde dat niet echt, het zat al metersdiep in mijn hoofd en in mijn hart geplant. Het leven weer oppakken en durven te gaan voor de positieve kracht die een mens kan aanwenden. Ik sta er voor open. Dat betekende ook na het overlijden van Ellen weer sommige mensen loslaten. Niet iedereen begreep dat ik nog kieskeuriger was geworden aangaande de gezelschappen waarin ik me begaf. Niet iedereen begreep dat rust en structuur mede de draagmuur vormen van een nieuw leven zonder die persoon die mijn bestaan zozeer in de hoogglans zette. Ook mijn bestaan als mantelzorger, ik hoef alleen maar terug te denken aan de Oudejaarsavonden die nooit meer terugkomen zoals ze waren met die innige kus om 12 uur omdat we het weer gered hadden. En dan proefde ik haar blij dankbare tranen.

Sam van ‘Niet op mijn verjaardag geboren’ draagt haar boek op aan haar eigen Moeder Mary, naar de songtekst van de Beatles in Let It Be. En hoe toepasselijk. Haar eigen Mother Mary en het woordje ‘eigen’ dik onderstreept.When I find myself in times of trouble, Mother Mary comes to me, Speaking words of whisdom, Let it be… Een aanrader, de zo inspiratievolle, 278 pagina’s tellende paperback van een jonge vrouw die uiteindelijk niet alleen in Sri Lanka haar eigen familie terugvond, maar tegelijkertijd ook zichzelf. Ze groeide op in een peperduur adoptiegezin waarin het in de villa aan alles ontbrak, en nog wel het meest aan liefdevolle veiligheid. De rol van Mother Mary is een kerstvertelling op zich. Ze bestaat écht! Ze ontfermde zich over de verstotene, de handelswaar (als zovelen op Sri Lanka) nadat die door haar adoptieouders – op haar zeventiende nog maar – op straat was gezet. Wederom de deur gewezen. Voor de tweede keer in haar leven. Ze kreeg de opdracht haar sleutels in te leveren. Met gebogen hoofd verliet ze de pronkerige villa. Zwervend door de stad en op zoek naar een bankje in het park. De times of trouble.

Zoals de auteur haar boek opdraagt aan Mother Mary – ‘Toen mijn leven en ik een totale mislukking waren opende jij je huis en hart voor mij’ – zo draag ik de achttiende december op aan Ellen. Elke mij nog resterende dag in feite. Mijn onvergetelijke vrouw en soulmate. Mijn wijsgeer. Maar tegelijkertijd ook degene voor wie ik zoveel jaar een onwankelbare stevige schouder mocht zijn. De laatste jaren was het te doen gebruikelijk om ergens medio december hier thuis een bescheiden etentje met een glaasje te doen vóór en mét vertrouwelingen. De stal, de kribbe en herdertjes bij nacht. Ik wil die traditie in stand houden. De nostalgie. Op 18 december aanstaande wil ik vanaf zo ongeveer het middaguur met mijn inner Inner Circle naar de plek waar Ellen en ik elkaar het jawoord gaven: Kasteel Haarzuilens. Een wandeling door de kasteeltuin in kersttooi en een rondleiding door het feeërieke en al evenzeer op de feestdagen afgestemde kasteel zelf. In de kasteeltuin zullen we een gedeelte van de as van Ellen verstrooien. Het is een afsluiting. Want na de as verstrooiing op 24 september op het strand in De Panne volgt aanstaande zaterdag 5 november Bronbeek inclusief kumpulan in Arnhem (met Diana en Wil) en 1 december Gasselte en het stiltegebied Drouwenerzand in Drenthe (alleen). Over Gasselte en Drouwenerzand verhaal ik in mijn vorige blog. Overbodig er hier verder over te schrijven. Hun betekenis was groot, dat moge duidelijk zijn.

Wie naar bijgaande foto van Ellen kijkt, wie een parkinsonpatiënt in heel haar verkramptheid nog zo ziet glunderen, die beseft eens te meer hoe goed het is geweest dat deze prachtvrouw in levenden lijve het verpleeghuis verliet op 1 november 2016. En dat we Ellen daarna nog zes jaar dag en nacht op de Zonzijde hadden en haar er konden vertroetelen. Daar hoorde ze. Daar en daar alleen. Daar stierf ze uiteindelijk in mijn armen. Eén dag morfine, één dag slechts, ten teken dat ze op was, en dat het genoeg was geweest. De kaars doofde. Die doofde voorgoed. Ellen had een Mother Mary in meervoud. When I find myself in times of trouble… Het team stond er. Diana en Elly beiden vanaf het eerste uur. Bij terugkeer van Kasteel Haarzuilens zondag 18 december hoop ik hier thuis de rest van de Inner Circle ter aansluiting te treffen. Zo in de vooravond. Aan Elly & Ber – ook zo’n traditie- de vraag of ze met mij de, in gezamenlijkheid, aan de nieuwe ronde eettafel te nuttige maaltijd willen doornemen. De menukaart kortom. Ik heb er al een idee over. Het zal geen gemakkelijke afsluiting van dit bewogen jaar voor me worden, maar ik doe mijn best en richt me op het leven en het licht. En ik weet dat ik daarbij veel steun heb. De bezoeken ook aan Leeuwarden, om er maar eens wat te noemen. Van onschatbare waarde. Het is de rust en de vrede met mezelf. Geen verkeerde gezelschappen, geen chaotische mensen, maar structuur en ritme. Soberheid. En desnoods zelf een Mother Mary zijn, voor enkele anderen, een Mother Mary ook voor mezelf zijn. Zelfredzaamheid.

Ze is strijdbaar, laat Sam van den Haak haar lezers weten. Bewonderenswaardig. Ze kwam er achter dat haar bestaan één grote leugen was. When I find myself in times of trouble. Mother Mary was voor Sam van den Haak een redder in nood, zoals ze in haar opdracht schrijft. Er bleek zelfs met haar geboortedatum gesjoemeld te zijn. Samen met twintig anderen klaagt ze de Nederlandse Staat aan wegens adoptiefraude en kinderhandel. De schrijfster uit oorspronkelijk Sri Lanka wil haar juiste geboortedatum in haar paspoort. Hoe eenvoudig kan het zijn. Of toch niet?

De Panne. Elke maand inmiddels weer voor minstens twee dagen uitwaaien aan zee. Het strand en de vrijheid. De culinaire geneugten. Misschien wel dé plek voor de jaarwisseling deze keer. Hier in De Panne, op mijn vaste kamer 310 van hotel Cajou, met het raam open richting zee en het gekrijs van opgewonden meeuwen, ‘Niet geboren op mijn verjaardag’ van Sam van den Haak gelezen. Een pageturner. Adoptie is lang niet altijd rozengeur en maneschijn. Er bestaat van adoptie een romantisch beeld dat in veel gevallen totaal niet blijkt te kloppen. De kinderen worden vaak niet zozeer uit troosteloze omstandigheden gered maar daaruit weggehaald. Voor eigen gewin. Het is dikwijls handel. Handel in kinderen. Kwam San van den Haak op het spoor toen ik naar aanleiding van haar boek een interview met haar op de autoradio hoorde. Het interview klonk als een beheerste klacht richting schraapzucht en adoptiehandelaren. Ik moet dat boek kopen, dacht ik.

****

Wat weer een prachtig verhaal, mooi en warm geschreven aflevering Johan. Ellen zit ook diep in mijn hart. Zeker ook met Kerst. Ik denk nog steeds veel aan haar. En we zijn er voor jou, en zullen dat blijven. Op dat boek komen we terug, John en ik. Tot gauw weer bij ons in Leeuwarden. Liefs Wietske.

Ik sluit me bij Wietske aan Johan. Mooi en warm geschreven. En bedankt ook voor de uitnodiging om bovendien op je verjaardag met jou en Diana uit eten te gaan. Helin.

Mooie tekst. Ik reageer meteen: ik ben maar al te graag 18 december van de partij. Tot binnenkort voor opnieuw een urenlange wandeling, en dan rond Hilvarenbeek bij mij in de regio, Jan van den Heuvel.

Hallo Johan. De uitnodiging om 18 december te komen dineren als afsluiting van dit bewogen jaar vind ik een heel goed idee en ik kom natuurlijk graag om ook hiermee Ellen te herdenken. Goed van je dat boek aan te bevelen van ‘Niet geboren op mijn verjaardag’, bedankt , ik heb het ook inmiddels gekocht naar aanleiding van je enthousiasme hierover. Ik kom net uit de Domkerk en daar wordt vanmiddag ook de tentoonstelling ingericht door studenten van de Hoge School Utrecht over de geschiedenis van vluchtelingen vanaf de jaartelling tot heden. Hele mooie borden met teksten en foto’s  van joden , Irak, Iran, Syrië, Afghanistan, Libanon. Misschien een idee om met Diana en Helin deze tentoonstelling te komen bekijken. Hij is er tot 24 november. Lieve groet Wil.