Maand: februari 2021

Hans en Bernard, ouwe getrouwen,

Van de dansleraar Willem Engel begreep ik dat de uitspraak van het Hof over de avondklok het einde betekende van de rechtsorde in Nederland. Dat idee had ik ook al, precies een week eerder toen die malle voorzieningenrechter uit Den Haag ons land in één klap in een nog verdere chaos dompelde. Ik hoorde dat ze die voorzieningenrechter in een bootje hebben gezet en de Noordzee hebben opgestuurd, ze noemen het vervroegd pensioen en op naar meer vrije tijd. Benieuwd waar die voorzieningenrechter mettertijd aanspoelt. Ik vind dit alles het leukst voor Ferd Grapperhaus. Las over die man een kostelijk verhaal in de NRC van dit weekend. Zat met de krant in het zonnetje voor de deur van mijn gemoedelijke en gastvrije familiehotelletje in Zuid-Limburg. Tijdens het weekberaad van het kabinet maakt Rutte na zijn uitgebreide inleiding altijd een rondje langs de bewindspersonen. Hij begint vooraan links van hem en daar heeft Sander Dekker zijn vaste stoel. Waarom? Omdat Sander Dekker heel braaf de woorden van zijn premier en partijgenoot na echoot. Eenmaal bij de langdradige Hugo de Jonge blijkt dat bij de meeste bewindslieden hun blaas opspeelt of ze gaan ineens hun mails zitten checken. Daarna zou Ferd Grapperhaus met zijn reactie op Rutte en zijn verdere departementale bijzonderheden moeten komen, maar Grapperhaus heeft meer dan drie jaar nauwelijks iets kunnen zeggen. Hij kon niet bij de tafel en zijn microfoon. Zijn buik zat hem in de weg. Het stond er echt, in de krant. Sinds kort heeft Grapperhaus voor het kabinetsberaad een langere microfoon. Kijk, dat soort verhalen is smullen. Maar even nog terug naar het verschijnsel Willem Engel. Ons met pannendeksels lawaai makend paradepaardje in behoud van de democratie en democratische omgangsvormen en de democratische spelregels, laten we die laatste niet vergeten, vindt ook dat het Hof met de avondklok de mensenrechten in Nederland heeft vertrapt. Ik dacht eerder aan de grassprieten van het Vondelpark. Ik heb Amnesty nog niet gehoord. Waar ik het met Willem Engel wel over eens ben dat is dat wij van onze overheid en zijn instanties dingen normaal zijn gaan vinden die helemaal niet normaal zijn als je er goed over nadenkt. De gemeente Utrecht bijvoorbeeld verschaft me herhaaldelijk munitie. Wij zijn er voor de ambtenaren in plaats van andersom. Ambtenaren van wie een aantal sterk de indruk wekt achter zijn bureau te zitten mummificeren. Er lijkt geen donder betrokkenheid bij hun werk. Weerzinwekkende cultuur. Vanaf vrijdag 12.00 uur niet meer bereikbaar. Blijf maar lekker op Bali Hans! Je zit er beter dan hier. Hier adviseer ik Hugo de Jonge na de verkiezingen overschrijving aan te vragen van die christendemocratische huichelende griezels Wopke Hoekstra en Mona Keijzer naar de toch wel iets minder stinkende beerput VVD. De Jonge moet blijven in Rutte IV. Grapperhaus ook. Dat kan in zijn geval misschien via D66. En Chris van Dam van het personele riool CDA naar de PvdA. Om van daaruit straks minister van sociale zaken te worden. Rutte maakt tijdens het wekelijks kabinetsberaad steevast het rondje over links. Straks hopelijk ook in politiek inhoudelijke zin. Zonder Sander Dekker natuurlijk. Ik heb al gestemd. De envelop is dicht. Nu nog op de post. Gestemd op een vrouw met migratieachtergrond. Haar achternaam begint met een A. In haar partij werd de partijleider laatst vervangen. Ook zijn achternaam begint met een A. Ik ga voor de herkansing.

Van jou Hans, en ook van jou Bernard, heb ik aan mijn allerliefste Ellen de hartelijke honkbalgroeten overgebracht en ben daarbij niet vergeten haar namens jullie een knuffel te geven, zoals jullie mij verzochten. Ongelofelijk leuk, en al evenzo gewaardeerd, jullie bericht aan haar en aan mij. Voor alle duidelijkheid Bernard: Ellen heeft geen Alzheimer, maar het is anders, het is een zeer bijzondere en gecompliceerde vorm van dementie die uit parkinson is voortgekomen en die bijna een derde van de parkinsonpatiënten treft. Ellen kan nog verrassend goed uit de hoek komen, ze zit in wezen opgesloten in haar onwillige lichaam. Het zijn de spieren, het is de vermoeidheid. En ja jongen, ik heb alleen maar een simpele telefoon waarop ik kan bellen en gebeld kan worden. Meer niet. Heerlijk rustig. Niet de godganse dag getuur op een schermpje. Die telefoon wordt met kolen gestookt. Voor mij nog geen mijnsluiting van de Emma in Brunssum en in Heerlen en Kerkrade. Ik zat eens tijdens mantelzorgverlof in de kantine van een sauna in Limburg toen mijn telefoon ging. Ik diepte het ding op uit de zak van mijn badjas. Aan mijn tafeltje een professor van de universiteit van Keulen, net als ik aan een broodje gezond. Tegenover die Duitser excuseerde ik me dat ik met mijn telefoon niet met de tijd was meegegaan. De hoogleraar stak zijn hand in de zak van zijn badjas en haalde precies zo’n Middeleeuwse Nokio tevoorschijn. Ik bevond me in goed gezelschap.

Het ziektebeeld is bij Ellen heel wisselend. Momenteel gaat het wel weer wat beter na een paar dagen van zorg die mij opnieuw noopte met een kuur te beginnen. De bronchiën speelden weer eens op. Heeft onder meer met de slikproblemen te maken; en die weer met de door parkinson aangetaste spieren. De liefde overwint alles, zeggen ze wel eens. In elk geval is de liefde tussen Ellen en mij zo sterk dat we alweer elf jaar geleden samen de bokshandschoen oppakten in de strijd tegen de parkinson en dat we, door onze liefde, het gevecht weten vol te houden samen. Ze is zo dapper, mijn meisje, zóveel overlevingsdrang. Het is hier vooral ook een kwestie van zeer gedisciplineerd leven. Een vast ritme. En geduld, waarop je vroeger als journalist werd afgetest. Bernie Beckman, schreef jij Bernard – of ik hem kende. Ik herinner me een Bernie Beckman: een Canadees, een lefty, een pitcher, hij speelde voor Giants Diemen. Klopt dat een beetje?

De herinneringen aan het jeugdteam van HMS behoren met al zijn anekdotes tot de mooiste van de vele wapenfeiten uit de jaren dat het honkbal mijn leven voor een niet gering deel beheerste. Ik was sportverslaggever, schnabbelde links en rechts voor bladen, was mantelzorger van mijn manisch-depressieve moeder, studeerde aan de sociale academie in Driebergen, was manager van het eerste team van HMS en deed de jeugd er aanvankelijk nog even gemakshalve bij. Dat laatste omdat ik beloofd had voor de 11- en 12-jarigen een coach te vinden, maar toen ik daar bij herhaling aan werd herinnerd moest ik toegeven dat ik nog geen enkele keer op zoektocht was geweest. Voor mijn goeie fatsoen toen zelf wel als coach van de junioortjes aan de bak. De eerste wedstrijd uit tegen mijn oude club UVV verloren we met 26-2. Ik kwam die ochtend net uit de kroeg. Maar de vriendelijke en bedeesde junioren hadden mijn hart gestolen. Ze bleven enthousiast, ook toen het van 14-2 ineens 18-2 werd en daarna 22-2 en zo verder. Als het Lam Gods en de Slachtbank. Ik had niet eens mijn honkbalkleren bij me. Ik coachte in mijn regenjas en op cowboylaarzen. Maar kon niet vermoeden dat Ellen daar drie jaar later verliefd op zou gaan worden. Het zou me niets verbazen als ik toen onder de wedstrijd ook een sigaartje heb opgestoken. Ik was manager van het eerste en deed de junioren erbij, maar gaandeweg werd het andersom. Weet ook nog dat ik alle junioortjes aan het eind van die afslachting bij UVV hun petje liet afdoen. We stonden in een kring. Iedereen een andere pet. Alle kleuren van de regenboog. En was het nog maar een honkbalpet. Het waren mutsjes, theemutsjes. Daar liep je mee voor lul. De week erna hadden jullie allemaal, Bernard, een echte en op elkaar afgestemde honkbalpet van jullie ouders mogen kopen. Het was zó dankbaar werken met de jeugd. Het gaf zóveel energie. Een jaar later waren we de best geklede honkbalformatie van Midden-Nederland. We trainden met de junioren 2 x per week en in de vakanties 3 x. Tot wel half elf in de avond. Zomertijd. Ouders langs de lijn. Koelboxen mee. De familie Boose was van de hapjes en de drankjes. En met het volle niet te verwaarlozen gewicht van 100 + door een klapstoeltje zakken. Leve de koelbox. De familie Patist ook zo ongeveer. Jij Bernard gaf ondertussen in de kleedkamer seksuele voorlichting aan je ploeggenoten van 13 en 14 want jij was de eerste met verkering. Zat en stond de gehele parochie om je heen te luisteren. Dat ik ook in die kleedkamer rondscharrelde maakte niets uit, maar jouw wijze lessen aan je ploeggenootjes over seks stopten meteen zodra de voorzitter, jonger dan ik, even de kleedkamer binnenstapte. Een buitenstaander die voorzitter, en dat was ook de sfeer in ons team. Je hoorde erbij of je hoorde er niet bij. Jullie weten dat allebei. Ook jij Hans, mee naar Parma als extra trainer en Ellen als chef d’équipe, geen enkel team in Europa had zo’n mooie chef d’équipe als wij.

Na afloop van de training ’s zomers zat ik vaak nog tot ver na middernacht op het terras van die ijssalon Roma aan de Norbruislaan op Zuilen. Daarna naar huis in IJsselstein en later Amstelveen om voor de krant een interview of iets dergelijks uit te werken. Schrijfmachine nog. Glas whisky ernaast. En vijf of zes Wilde Havana’s wegroken. Dat ik inmiddels de 70 heb gehaald, mag eigenlijk onvoorstelbaar heten, een wonder. En geen enkel medicijn voor wat dan ook. Afkloppen. Wat een tijden waren dat. En Ellen begon er ook steeds meer bij te horen. Zoals ook Joke van onze halve Antilliaan Alvin Williams en andere moeders. Theo Deuning moest voor straf van het honkballen af. Slecht rapport. Boze ouders. Ik smeekte die strenge ouders om Theo, in mijn ogen degene die werkelijk alles had voor een goede honkballer, zijn sport niet af te nemen. Het aanbod dat ik die gozer bijles zou gaan geven. Daar stemde zijn vader na veel vijven en zessen mee in. Gelukkig had ik nog niet zoveel hooi op mijn vork. Sliep vaak bij op een parkeerplaats in mijn tweedehands auto waarvan ik het oliepeil nog wel eens vergat. Allemaal dingen waar Ellen later een stokje voor stak. Bijles geven dus. Theo had daarna een even beroerd eindrapport als toen ik met bijles begon. Maar hij hoefde niet van honkbal af. Zijn ouders vonden mij daarvoor een te leuke kerel! Ook die ouders waren tot het honkbalgeloof bekeerd. En wat kon die Indische moeder van Theo lekker koken zeg! Ik stop. Volgende keer weer verder. Ga nu Ellen nogmaals van jullie een knuffel brengen. Ze komt net met verzorgende Trudy onder de douche vandaan.

Ontzettend leuk dat je ben gaan scheidsrechteren Bernard. Die foto’s, had nooit kunnen vermoeden dat je ooit nog umpire zou worden. En wat heb jij ongelofelijk veel werk gemaakt van je mail over vooral ook Jakarta, Hans. Ik wist soms niet wat ik las. Beste groet en ik kom nog eens in een blog op die jaren bij HMS verder terug, want er borrelt zóveel op,

Johan.

****

Hallo Johan en Ellen, met meteen een knuffel voor Ellen!

Eindelijk heb ik jullie te pakken. Dankzij een toevallig contact met Hans Walraven, en ook weer via Etienne Rijnbergen. Heb jullie gezocht op FB en social media maar niet kunnen vinden. Zo zie je maar weer: vanuit een onverwachte hoek. Ik heb gehoord van Ellen, heel triest en het doet mij weer terugdenken aan mijn pappie, zestien jaar dementie, in 1992 overleden, alweer zo lang geleden, maar toch. Ik heb jullie website bekeken, en door Hans werd ik gewezen op een mooi stukje waar jij over mij schrijft Johan. Het maakte me trots, alle herinneringen aan onze jeugdploeg van HMS onder jouw leiding Johan en met Ellen als teamleider, al die herinneringen borrelen weer op. Ik ga nu mijn achtste seizoen in als umpire voor de KNBSB, vorig seizoen mijn debuut in de hoofdklasse. Het volgende doel is international te worden. Nooit gedacht dat ik dit zou doen, maar na drie zware jaren is het de beste plek op het veld, als je niet meer kan spelen, het is een mooie aanvulling. Ik heb nog in diverse technische commissies gezeten, Alphians en Hoofddorp Pioniers, en later ben ik nog assistent-trainer geweest bij Rabbits Academy, samen met Bernie Beckman, wellicht dat je hem kent. Mijn zoon heeft tien jaar op jeugd-topsport gezeten en….als pitcher, net als ik bij jou Johan. Nu heeft hij zijn weg gevonden als personal trainer kracht & conditie in onze plaatselijke sportschool. Mogelijk dat hij nog wel eens een honkbalteam onder zijn hoede gaat nemen. Danu is ook een stille jongen, nog geslotener dan ik was, maar de kenner weet hem te raken. En dit Johan, dit herken ik o zo in jouw schrijven, en vroeger in jouw coachen, het iemand ráken.  Ik kan uren door schrijven nu ik jullie gevonden heb, maar ik hoop je (jullie) liever onder een genot van een bakkie Kopi Tubruk terug te zien en bij te kletsen. Wil je me beloven dat je Ellen een hele dikke knuffel van mij zult geven, want ik ga je bekennen: Ellen is mij altijd bijgebleven: hartelijk, spontaan , zó mooi, energiek. Net als toentertijd de moeder van Giovanni uit ons team, Joke. Ter afsluiting, #12 draag ik nog steeds, nog steeds hetzelfde rugnummer dat jij me bijna veertig jaar geleden gaf, nu ook op mijn scheidsrechter-mouw. 

Hopelijk tot snel. Groeten van Bernard Flohr.

Naschrift:

Erg leuk om weer contact te hebben. Ik heb het blog over ons honkbalteam, over mij en over mijn vader mijn jongste laten lezen, Carlijn, en ze vindt het ook zo mooi, in die paar regels voelde ze direct hoe haar opa pappie Flohr moest zijn geweest. Ze herkende ook mij – mijn karakter, weinig veranderd. Veel dank en laat ons afspreken.

****

Hallo Johan,

vanuit Bali, met allereerst een dikke zoen voor Ellen!

Hier een bericht van mij als reactie op je blog  ‘In zes minuten een wereldster voor hoop en energie’. Ik voel me vereerd dat je dit blog aan mij richt. Je stelt daarin heel wat onderwerpen aan de kaak. Als een rode draad de avondklokrellen van ‘onze jeugd’ die de toekomst heeft of beter: zou moeten hebben. Maar dat betwijfel ik ten zeerste met zulke doldrieste gasten. Een verschrikkelijke periode was dat, ook om daar vanaf Bali mee geconfronteerd te worden. Het greep mij heel erg aan. Ook ik schaamde mij als Nederlander. Door het tijdverschil van + 7 uur in de winter bereikt het meeste nieuws mij pas de volgende dag. Nederland glijdt steeds meer af. Verschrikkelijk om die plunderingen te zien en alle andere hoogst verwerpelijke acties. Ik wilde schrijven ‘baldadigheden’ maar met dat begrip sla je de plank volledig mis. Je schrijft ergens dat het inzetten van het leger niet de juiste actie zou zijn maar ik dacht er op een gegeven moment ook aan, mede omdat dat ook in de media werd geopperd. De ME had immers zijn handen meer dan vol en wist zich geen raad met de in aantal overheersende ‘criminelen’, die op bepaalde momenten alle kanten uiteenstoven en een spoor van vernieling aanrichtten.

Jij zei je af te vragen of dergelijke praktijken zouden passen in het vreedzame Hindoeïsme en Boeddhisme van Bali? Het antwoord is nee Johan, dat kan ik me niet voorstellen. Daar zijn de Balinezen te vredelievend en respectvol voor. En ze hebben momenteel wel iets anders aan hun hoofd. Reeds 1 jaar is de grens door de Covid-19 epidemie gesloten en komen er slechts mondjesmaat alleen Domestic toeristen naar het eiland. Daardoor worden de Balinezen, die voor het grootste deel afhankelijk zijn van het toerisme, economisch zwaar getroffen. Klanten bieden zich niet of nauwelijks meer aan bij restaurants, kleding- en souvenirshops. Taxi’s rijden niet of nauwelijks meer rond en de door 1 persoon vooruit geduwde voedselkarretjes verdwijnen ook uit het straatbeeld. De stranden blijven nagenoeg leeg zodat de strandkledingverkopers, massagedames en fruitverkopers ook werkloos toekijken. Veel bedrijfjes en hotels moesten voorgoed hun deuren sluiten. Het is armoe troef. Het is één en al ellende. Wij gaan nog wel eens ergens lunchen maar dan zijn er maar een paar bezoekers.

En momenteel is de actualiteit dat Indonesië wordt getroffen door hevige regenval, waardoor op diverse eilanden de bewoners opnieuw te kampen hebben met heftige overstromingen en aardverschuivingen. Ook Jakarta staat voor een aanzienlijk gedeelte onder water door de dagenlange regenval. Meer dan tweehonderd wijken zijn erdoor getroffen. En ook voor vandaag en morgen zijn de weersvoorspellingen voornamelijk hevige regenval. Naast de huidige regenval wordt er ook nog eens reeds jarenlang grondwater voor drinkwater onder Jakarta onttrokken waardoor de stad wegzakt. Op sommige plekken 10 tot 25 cm per jaar. Dus het is eigenlijk vechten tegen de bierkaai. Nederlanders hebben een deltaplan bedacht en de kosten daarvan zijn 50 miljard euro. Jakarta is er nog niet mee begonnen, wellicht door het prijskaartje dat eraan hangt, maar de tijd dringt.

Dagelijks worden we via de TV geconfronteerd met heftige beelden. Ongelooflijk eigenlijk. Vooral omdat slechts 10% van de aanwezige pompen in Jakarta functioneert door achterstallig onderhoud. Er zijn hier in dit tropische land zoals je weet twee seizoenen, een natte en droge. Het natte seizoen begint in september/oktober en eindigt in februari/maart. Dus zorg dan dat voorafgaand aan het regenseizoen alles in het werk is gesteld om de pompen te laten functioneren zodat ze kunnen doen waarvoor ze er zijn geplaatst, en stop met het onttrekken van het grondwater onder Jakarta, zou ik zeggen. Maar om de een of andere reden gebeurt dat dan niet met alle gevolgen van dien. Het zijn natuurlijk de lager gelegen gebieden waar voornamelijk de minderbedeelden wonen, die dan met de wateroverlast te maken hebben, want de welgestelden kunnen het zich permitteren om in de hoger gelegen gebieden een huis te kopen of te huren. De overstromingen hebben inmiddels aan meer dan 70 mensen het leven gekost. Door langdurige dagenlange regenval treden de rivieren buiten hun oevers en kunnen her en der de dijken de waterdruk niet aan. Het overtollige water steeg op sommige plaatsen tot meer dan 3 meter. Niet alleen Java maar ook bijvoorbeeld Zuid Kalimantan is zwaar getroffen. Mede door de intensieve houtkap van de afgelopen decennia is de impact van de overstromingen enorm. Door een overstroming in het Javaanse dorp Jenggot bij een batikfabriek werd het water rood doordat er verf van de fabriek in terecht kwam. In januari kleurde het water in een dorp ten zuiden van Jenggot groen.

Omdat in Jakarta en onmiddellijke omgeving 30 miljoen mensen wonen en de stad eigenlijk niet meer te redden is (vandaar wellicht de weigering om 50 miljard te investeren in een zinkende stad) wil Joko Widodo op Kalimantan (Indonesisch Borneo) een nieuwe hoofdstad realiseren. Maar dat stuit weer op protesten van een milieuorganisatie en van de bevolking waar de nieuwe hoofdstad wordt gerealiseerd. Dat zijn merendeels boeren, die leven van de opbrengst van mijnbouw (steenkool) en van rubber en palmolie en wonen in prachtige bossen rondom prachtige dorpen. Maar die dorpen moeten plaatsmaken voor een stad met minstens 1 miljoen inwoners. Aanvang van de bouw van deze stad is 2022 en in 2024 moeten de eerste nieuwe bewoners verhuizen. Doordat de huidige bewoners geen eigendomsrechten hebben van hun huizen en grond die ze bewerken hebben ze geen poot om op te staan. Voor hen en hun kinderen en kleinkinderen ligt er een uiterst onzekere toekomst in het verschiet. Onlangs heeft Nieuwsuur hier ook nog een reportage over gemaakt. Zo wordt het uit ca 17.000 eilanden bestaand land jaarlijks geteisterd door de ene na de andere natuurramp. Is het geen vulkaanuitbarsting, aardbeving of aardverschuiving dan wel weer een overstroming.

Ja Johan, wij bidden dagelijks om ontzien te worden van welke ramp dan ook, en tot nog toe is dat gelukt op 2 lichte bevingen na, die gelukkig geen gevolgen voor ons hadden omdat ze in de zee ten zuiden van Bali plaatsvonden. Hopelijk worden onze gebeden blijvend verhoord. We wonen op ca 500 meter van het strand op Noord Bali dus een tsunami, waardoor wij dan ook getroffen worden, is niet ondenkbeeldig. Deze risico’s zijn we ons bewust en we proberen zoveel mogelijk die angsten los te laten en te genieten van de prachtige flora en fauna van het eiland. Het is en blijft alleen jammer, nee, schandelijk, dat de bevolking zo slecht omgaat met de natuur. Allerlei troep, voornamelijk plastic, beland in de natuur en/of komt door het stromend water uit de bergen uiteindelijk in zee.

Vond deze blog geweldig om te lezen. Leerzaam ook en interessant. Gelachen om de passage over pa Flohr. Ik heb Bernard de groeten namens jou gedaan en je krijgt de hartelijke groeten retour en ik moest je veel sterkte toewensen. Hij vond de situatie waarin jullie verkeren triest. Ik heb hem een beetje over jullie geïnformeerd en hij kende Ellen nog als een energieke en moderne vrouw. Hij kwam vaak bij haar over de vloer in het huis in Overvecht. Hij vertelde ook dat zijn vader 15 jaar ziek was geweest en dementerend. Ik heb hem jouw site link gegeven en hij zou deze gaan bekijken. Ik heb hem geschreven dat jij het leuk vond te weten dat hij arbiter is geworden en dat je daar meer over zou willen weten. Wellicht informeert hij jou daarover.

Johan, ik laat het even hierbij. Wellicht dat ik later nog even terugkom op je prachtige blogs. En ik zal ook de blogs gaan lezen die je mij hebt aangeraden. Geef onze lieve Ellen weer 3 kusjes van mij en breng haar mijn groet over.

Hans Walraven.

Behoort het zorgkantoor van de zorgverzekeraar dat de sociale verzekeringsbank SVB aanstuurt, en daarvan weer de afdeling PGB, en ook het centraal administratiekantoor CAK aanstuurt, en bovendien ook nog eens het centrum indicatie zorg CIZ, zo heb ik het tenminste altijd begrepen, behoort het alles en iedereen aansturende zorgkantoor tot de boven ons gestelden? Niet zo maar een vraag. Ik denk het, ik vermoed het, ik weet het eigenlijk wel zeker: het zorgkantoor behoort tot de boven ons gestelden. Dat zorgkantoor weet wat goed is voor chronisch zieken en hun mantelzorgers, en aan wat goed voor ons is, daaraan hebben we maar gewoonweg te gehoorzamen. Meestal gaat het prima met het zorgkantoor in Zwolle, maar niet altijd. Dat leidt dan tot schermutselingen. Zoals toen er wat formulieren moesten worden ingevuld voor het één of ander en ik niet alleen voor mezelf als mantelzorger en echtgenoot tekende maar ook in een ander vakje voor Ellen. Dat mocht niet, en dat  kon niet, en het zorgkantoor stuurde de formulieren onverbiddelijk terug. Streng doch rechtvaardig noemen ze dat. Gods doorgrondelijke wegen. Als een kleine jongen betrapt op een ongehoorzaamheid. Ongehoorzaam aan de overheid nota bene. Meestal ontvang je zulke berispende post op zaterdag, dat is echt ongelogen, meestal op zaterdag, dat geldt ook voor de andere zorginstanties, en het doet vermoeden dat ze op het weekend gokken om de verontwaardigde belanghebbende eerstens stoom te laten afblazen in eigen kring. Scheelt in toonhoogte bij een reactie van de klant.

Op maandag gebeld. Daar moet je een vrije dag voor opnemen, dat weet je van te voren, want bij het zorgkantoor zijn alle medewerkers dag en nacht in gesprek en doen ze hun behoefte op een klein emmertje onder hun bureau. Ze werken zich het snot voor de ogen. Eindelijk iemand te pakken. Kon mijn vrouw door de parkinson geen pen meer vasthouden en dus zelf nog onmogelijk een handtekening zetten? Dat had ik op het formulier inderdaad aangegeven, ze hadden het gelezen, maar dat kon zó maar niet. Op het formulier werd om de handtekening van de zieke persoon gevraagd en dus moest die handtekening er komen ook. Maar ik fraudeerde toch niet? Ik liep de kluit toch niet te belazeren? Waarom zou ik voor mijn vrouw tekenen als ze het zelf nog wél kon? Waarom die achterdocht? Onder het nieuws van de kindertoeslagenaffaire nog wel eens teruggedacht aan het zorgkantoor en die verdomde handtekening. Als dat niet meer lukte dan moest ik mijn vrouw ontoerekeningsvatbaar laten verklaren en door de rechtbank onder curatele laten stellen. Zo waren de regels in een beschaafd land als Nederland. Wat een geluk had de ambtenares dat ze zich helemaal over de IJssel in Zwolle bevond. En als haar man nu eens blind was en het hokje voor een handtekening niet kon vinden, blind en bij zijn volle verstand, dan ook ontoerekeningsvatbaar laten verklaren door een rechter? Dat het met die vaccinaties en coronatests en die zorgbonussen en nog veel meer allemaal ellendig langzaam gaat in Nederland mag niet verwonderlijk zijn.

De mevrouw van het zorgkantoor schoof vanuit de verdediging voorzichtig op naar het middenveld en zag wel in dat er vanuit de rechten van de mens, zeg maar de fatsoenhumaniteit, zelfs in de Nederlandse bureaucratie grenzen zijn aan ontoerekeningsvatbaar verklaren en onder curatele stelling. Ze wilde even naar haar chef lopen. Ondertussen een muziekje door de telefoon. Waar Bach en Beethoven tegenwoordig al niet goed voor zijn. De zorgkantoormevrouw was opmerkelijk snel terug. Wie parkinson had, en dat al tien jaar, kon geen pen meer vasthouden, en dus zelf niet tekenen, en dus mocht de mantelzorger dat doen, van wie alle antecedenten op het zorgkantoor ruimschoots voorradig en genoegzaam bekend waren. Ook een blinde is voor de Nederlandse zorginstanties niet automatisch ontoerekeningsvatbaar, vond ook de chef van het zorgkantoor.

De schrik sloeg ons om het hart toen als een Sinterklaasverrassing eind november/ begin december van het afgelopen jaar er weer eens post uit Zwolle door de brievenbus kwam. Het zorgkantoor liet weten dat per 1 januari alles anders werd met de verstrekking van de medische hulpmiddelen. En het zorgkantoor maakte dit royale gebaar (vonden ze zelf) in het belang van de zieke medemens en de mantelzorger (vonden ze zelf). Alles werd nog beter dan het al was (vonden ze zelf). Het zorgkantoor kon zich voorstellen dat de mantelzorger nauwelijks kon wachten. En ja, kom daar maar eens om in een ander land! Niet langer de medische hulpmiddelen op de dag van aanvraag via de apotheek in huis maar in het vervolg op de dag van aanvraag via een bij het zorgkantoor aangesloten, en door het zorgkantoor aangewezen, en door het zorgkantoor van de zorgverzekeraar nauwlettend in de gaten gehouden, gemakkelijk bereikbare zorgmachinerie met bevlogen verpleegkundigen die natuurlijk volstrekt onafhankelijk van de zorgverzekeraar hun stinkende best deden. Een verpleegkundige zou ook een intakegesprek komen voeren om na te gaan of we door moesten gaan met de huidige kwaliteit medische hulpmiddelen, of niet. Maar waren wij niet zeer tevreden?! We hadden het beste van het beste. Hadden ze bij TENA ook niet zulke onafhankelijke verpleegkundigen rondlopen? In de brief uit Zwolle vlogen de voordelen van die zegenrijke vernieuwing de zieke en haar mantelzorger in foldertaal om de rode oren. Moest je toch eens lezen! Moest je toch eens horen Ellen! En dat op een regenachtige zaterdagmiddag in aanloop naar de feestdagen. Wat een verwennerij! De zorgwinkel zou volgens de brief even snel werken als de Overtoom, en daar kon geen apotheek tegenop. Nog een trap na ook de apotheek. Bellen voor medische hulpmiddelen en dezelfde dag nog met een grote container in huis. Maar was dat met onze verschrikkelijk goeie apotheek in Vleuten ook al niet het geval? Die verzaakte nooit. Die blonk uit in accuratesse en in klantvriendelijkheid. Altijd een praatje. Apotheek met een uitmuntende reputatie. Die apotheek behoorde al jaren tot de sterrenformatie van Ellen. Wat er in de brief van het zorgkantoor nog aan ontbrak was het advies thuis een camera te installeren zodat de zorgverzekeraar vanuit eigen kantoor zelf onze voorraad medische hulpmiddelen kon bijhouden. Dan zouden we helemaal niets meer hoeven doen.

We lieten het even bezinken.

Een mail naar het zorgkantoor dat we liever bij de vertrouwde apotheek en de speciale buddy van Ellen bleven. Geen reactie uit Zwolle. Daaroverheen een mail naar Zwolle om ons voor die zorgwinkel twee maanden uitstel te gunnen. Geen antwoord uit Zwolle. Een verzoek om meer uitleg en duidelijkheid. Geen sjoege. Daar moeten ze ons ondankbaar hebben gevonden, dat kan gewoon niet anders. De gedachten hier aan onderwijsvernieuwingen waarbij alles in de soep liep. Onderwijsvernieuwingen en die weer terugdraaien voor andere onderwijsvernieuwingen, en daarop weer volgende onderwijsvernieuwingen die de jongeren tot ongeletterden maakten. Proef op de som in de eerste week van januari. Een bericht naar de zorgwinkel voor een bestelling van medische hulpmiddelen, speciale Nutri-drank en -crème in verband met slikproblemen, voor een vrouw die de tien jaar de ziekte van Parkinson al ruimschoots voorbij was. Geen reactie. Nog eens proberen. Weer geen reactie van die door het zorgkantoor van de zorgverzekeraar zo bewierookte zorgwinkel. De STER-reclames waren er niks bij. Het neoliberalisme en de markt voor al onze zaligheden.

Een telefoontje naar de zorgwinkel. Alle medewerkers in gesprek en of de beller een ogenblik geduld kon opbrengen. Dat geduld werd zwaar op de proef gesteld, want het duurde zowat een uur. Via de apotheek zou alles al hoog en breed geregeld zijn geweest. Maar ja, waarom zou je iets dat goed loopt niet de nek omdraaien! Dingen die goed marcheren maken nerveus aan het ambtelijk bureau. Veranderen om het veranderen, daar zijn we in het door een permanente onrust voortgedreven Nederland verduveld goed in. Tien jaar Rutte-kabinetten: hoe onpersoonlijker de omgang met de instanties hoe beter, we praten bezorgd over eenzaamheid en moedigen die eenzaamheid tegelijkertijd beleidsmatig steeds verder aan, we kunnen nog alleen communiceren in computertaal en met appjes. Voor ouderen het zoveelste loket op afstand als dwangbuis naar een met een valse liturgie aangeprezen Hof van Eden: het niet of nauwelijks bereikbare zorgwinkelconglomeraat als bedacht aan tekentafels van zorgverzekeraars die de normale communicatie nog verder uit onze samenleving willen bannen.

Eindelijk iemand van het zorgwinkelconglomeraat aan de telefoon. Het was erg druk. De zorgwinkel had er ineens heel veel klanten bij gekregen en het liep ze over de schoenen. Ook nog eens net de feestdagen achter de rug, lastig opstarten weer, en die corona en die wat allemaal nog meer…. Aanloopproblemen. Daar moesten zieke mensen toch begrip voor kunnen opbrengen. Nee? Toch niet? Waar de zorgwinkel gevestigd was? Op een industrieterrein in Sittard-Geleen. Oh daar? Aanloopproblemen. Maar alsof de zieken en mantelzorgers om deze verandering naar verdere maatschappelijke onpersoonlijkheid met de afstandsbediener hadden gevraagd, niet dus. Of de mantelzorger er desondanks begrip voor wilde opbrengen. Welnee! Die mantelzorger sprak overigens met de verkeerde afdeling, foutje in Sittard-Geleen, maar hij zou worden doorverbonden. En weer geselden Bach en Beethoven zijn gehoor. Nu voor een halfuur. Het zou de Nederlandse zorginstanties eigenlijk verboden moeten worden klassieke muziek te misbruiken voor het opvullen van wachttijden aan de telefoon. Zo ga je niet met ’s werelds beste componisten om. Moet een narrige boodschap hebben achtergelaten voor Sittard-Geleen, maar daar geen herinnering meer aan, zoals een doorgewinterde politicus placht te zeggen. De volgende dag belde de zorgwinkel zelf. Weer een mevrouw en die zat ergens in Brabant, dus al een stukje dichter bij huis. Dat schoot op. Het regende klachten, gaf ze toe, en ze schaamde zich. Onbehoorlijk dit alles, hoorde ik haar zeggen. Er werd wel hard gewerkt maar niet door iedereen. Sommigen hadden er niks mee. Of we de zorgwinkel geen tweede kans wilden geven. Nee. Hoe vriendelijk we haar ook vonden, nee. Ze kon heel goed begrijpen dat wij bij onze apotheek en buddy bleven, al zouden we de medische hulpmiddelen nu zelf moeten gaan betalen. Maar liever een lege portemonnee dan een hartaandoening. Of iets met hoge bloeddruk. Dan maar ergens op bezuinigen maar niet die asgrauwe energievretende ellende van de zoveelste vernieuwingsdrift in het paradijselijke Nederland. Het is flauw, en meer dan dat, zelfs niet helemaal gepast, de excuusmail van die Brabantse zorgwinkelmevrouw te plaatsen, doen we daarom ook niet, laat staan haar naam noemen, maar ze verontschuldigde zich wel degelijk voor alle rampspoed die door de zorgverzekeraar en het zorgkantoor bij het ingaan van 2021 over de mensheid was uitgestort. En we waren de enigen niet die van de kook geraakten. Mantelzorgers kunnen dit er niet bij hebben.

Leve de apotheek. Afgelopen zaterdagavond 13 februari mailde één van de verzorgenden van Ellen ons, Trudy. Of we toevallig de tv hadden aanstaan? Nee dat hadden we niet. We lazen in NRC hoe PVV-Kamerlid Dion Graus zijn vrouw weinig vrijwillig seks liet hebben met zijn bodyguards teneinde zo de beveiligingsrekeningen te kunnen vereffenen. In het programma Kassa ging het over de apotheken en de medische hulpmiddelen en mantelzorgers die stapelgek van de zorgverzekeraar, het zorgkantoor en de zorgwinkel geworden waren. Alle ongein daaromtrent. De zogenaamde verwennerij van het zorgkantoor was al meteen uitgedraaid op kommer en kwel voor degenen die helemaal niet op die verwennerij hadden zitten wachten. Het was een zooitje, zoals bij veel vernieuwingen in de zorg, en in het onderwijs, en in het openbaar vervoer, en ga zo maar door. De boven ons geselden houden zichzelf graag aan het werk en zichzelf belangrijk. Dus als alles anders is geworden, wordt het al gauw wéér anders, en daarna wéér anders, en wel zó anders dat we uiteindelijk weer bij het begin terug zijn. Een zooitje.

Gelukkig zagen we al meteen in januari dat ze in Zwolle de pot op konden en waren we voor de bui binnen. Ze willen in Den Haag dat we onze zieke familie zo lang mogelijk zelf thuis blijven verzorgen. Maar de ambtenarij doet er alles aan om bij mantelzorgers de moed in hun schoenen te laten wegzakken. Stop de verandering! Roep de onzalige veranderaars een halt toe. Maak de zaken niet nodeloos ingewikkeld voor mensen die met de mantelzorg zelf al genoeg aan hun hoofd hebben en omhanden. Rutte zou het moeten begrijpen. Die heeft nog een oude kolengestookte Nokia. Die vroegen ze deel te nemen aan een groepsapp en hij wist niet waar ze het over hadden. Over de corona app liet hij de uitleg graag over aan zijn vriend Hugo de Jonge. Rutte heeft nog gewoon een telefoon om te bellen en teruggebeld te worden, en verder geen poespas. Deze Rutte, die over Nederland spreekt als een diep-socialistisch land, wat vreemd is maar dit terzijde, deze Rutte gaat ons hopelijk in zijn vierde kabinet na maart verlossen van het kwaad dat de vernieuwers aanrichten als al zo vaak bewezen in de zorg, het onderwijs, het openbaar vervoer en overal elders waar regels gelden, loketten zijn, formulieren worden gepoept, richtlijnen worden uitgevaardigd, daaroverheen weer nieuwe richtlijnen, om ze vervolgens weer terug te draaien, oeverloos wordt vergaderd door de talentlozen met het hoogste woord, en een zorgkantoor dat in tegenstelling tot zieken en hun mantelzorgers van zijn gezond niet weet.

Jaren geleden liet Ellen haar paspoort op de gemeentedependance van Vleuten verlengen. Ze had toen al behoorlijk parkinson. Aan het loket tegenover ons een vriendelijke jongeman. Ellen moest haar handtekening zetten. Ze zat al in een rolstoel en ze hield de gemeentelijke ballpoint krampachtig vast. Moest dat echt die handtekening? Mocht ik hem niet nabootsen? Neenee, de vriendelijke jongeman was van het allerstrengste ambtenarengeloof en wilde graag carrière maken op het stadhuis van Utrecht. We hielpen hem geduldig in zijn loopbaanbegeleiding. Er verscheen steeds een leuk lijnenspel op het papier maar een handtekening was het niet. Nog eens proberen, en nog eens, en nog eens. Er was nog steeds geen handtekening bij. De jonge gemeenteambtenaar bleef vriendelijk. Super vriendelijk zelfs. Hij had alle tijd. Zoals het een goed ambtenaar betaamt. Nog eens een poging. Nog steeds geen handtekening. Hij had de tijd, de vriendelijke jonge gemeenteambtenaar, totdat hij naar de klok boven zijn hoofd keek. Ojee, het liep tegen vijven. Ojee zijn vrouw, de kinderen, het avondeten, de sportvereniging straks. De jonge vriendelijke gemeenteambtenaar keek naar de twintig pogingen voor een handtekening en pakte er één willekeurig uit. Die deden we voor het nieuwe parpoort van Ellen. Baas boven baas, zeg ik als vergoeilijking tegen het zorgkantoor met zijn zorgwinkel voor medische hulpmiddelen.

Afgelopen zaterdagavond bij Kassa een mevrouw met een wondje aan haar been, zoals Trudy ons bijpraatten. De bejaarde woonde nog thuis en werd daar verzorgd. Ze kreeg een wondje op haar been dat van een wondje een wond werd. Contact met haar vaste apotheek voor verbandmiddelen. Die mocht de apotheek sinds 1 januari van dit gelukzalige jaar niet meer leveren van de zorgverzekeraar. De bejaarde met wond aan haar been moest bij de zorgwinkel zijn. Dat was toch zo afgesproken. Ook deze mevrouw had toch die prachtige brief van het zorgkantoor ontvangen? Dus de bejaarde naar de zorgwinkel. Bellen en nog eens bellen. Na vijf dagen nog geen verbandmiddelen. Leve de zorgverzekeraar en zijn zorgkantoor en hun zorgwinkel. We zijn in Nederland moreel failliet verneoliberaliseerd.

****

Charles!

Is hij één van die hardwerkende vaderlandslievende Henkies over wie geblondeerde Geertje het altijd zo graag heeft en van wie Nederland hún Nederland is? Ik vrees het. Hoe hoog opgeleid ook de migranten, en hoe beschaafd ook, ze komen natuurlijk niet tot de enkels van de PVV- parlementariërs. Las gisteravond, buiten -12, over de parlementariër Graus, lees steeds Gruis, die zijn vrouw uitbesteedde aan zijn particuliere bewaking voor wat seksuele hiphop in nota bene ook de vertrekken van de Tweede Kamer. Was ik verrast? Nee, eigenlijk niet. Maar het is niet waar, beweert Gruis. Toch was het allemaal verduveld goed gedocumenteerd wat NRC bracht. Misschien is het wel heel sympathiek van Gruis om zijn vrouw uit te lenen teneinde zijn bodyguards  in conditie te houden met buikspieroefeningen en zo meer. Ben benieuwd wat straks advocaten ervan bakken in hun verdediging. Verbaasde me erover dat er nog steeds mensen koortsachtig over een Elfstedentocht beginnen bij strenge vorst. Als verslaggever in de jaren negentig van de vorige eeuw heb ik de laatste aflevering meegemaakt. In het huidige Nederland kun je geen Elfstedentocht meer organiseren, los van de corona. Zie wat er afgelopen week weer gebeurde. Als automobilisten voor hun eigen veiligheid in Loosdrecht of elders van het schaatsijs worden weggehouden rijden ze van woede en teleurstelling de verkeersregelaars voor hun donder. Daar zit Friesland niet op te wachten. En de Randstad-debielen gaan gerust met duizend man tegelijk op een wankel houten bruggetje in Franeker of Hindeloopen staan. Hulpdiensten worden in het huidige Nederland belemmerd in hun werkzaamheden en gemolesteerd. Ambulancepersoneel dat niet heelhuids thuiskomt. Toch heb ik enkele mensen vorige week bloedserieus over de Elfstedentocht horen praten. Het verenigingsbestuur zal zijn hoofd hebben geschud over zoveel onnozelheid. Schitterend was het gister op het water bij winkelcentrum Vleuterweide. Maar geef mij maar de zon en een maandenlange hittegolf. Tussen komende zaterdag en afgelopen zaterdag een temperatuurverschil van 23 graden als ik het KNMI mag geloven. Mooi stukje televisie afgelopen week bij M met vier vrouwelijke lijsttrekkers. Mooiste seconde: het bijna terloopse handgebaar van Sigrid Kaag naar Esther Ouwehand van de Partij voor de Dieren. Er werd niets gezegd alleen die ene seconde die rechter hand. Zo van: ‘Esther, je bent te bescheiden en te weinig aan het woord, nu jij eens.’

Even de auto uit voor een winters stilleven.

Een plaatje. Als er vanuit Nederlands-Indië heimwee was naar Holland dan waren het vermoedelijk ook deze beelden op het netvlies geëtst die voor dat terugverlangen zorgden. Kamerik, niet ver van huis. Een verstilde februariochtend. Gewoon even de auto uit.

Hallo Jeannette,

‘De tuinen van Buitenzorg’. Onder die naar welriekende kersenbloesem van de Sakuribomen verlangende, exotische titel is van Jan Brokken een boek verschenen over zijn moeder, een domineesvrouw, en haar jaren, veertien, in voormalig Nederlands-Indië. Hebben jullie ‘De tuinen van Buitenzorg’ al? Ik weet dat Nederlands-Indië jullie net zo fascineert als ons. Nergens zoveel geleden, nergens zo intens geleefd, placht Olga, de moeder van Jan Brokken, te zeggen als later in Holland Java en Celebes ter sprake kwamen. Ellen hoorde haar vader dat ook vaak zeggen: nergens zoveel geleden, nergens zo intens geleefd. De ouders van Jan Brokken waren zendelingen, net als die van Ellen. Naar Nederlands-Indië gekomen om vanuit hun diepgewortelde geloof de ‘inlanders’ met de christelijke normen en waarden beschaving bij te brengen. Het pakte anders uit. Al gauw de vraag bij de moeder van Jan Brokken wie er over de meeste beschaving beschikte, de ‘inlanders’ , meestal moslim, of de Europeanen, christelijk van allerlei pluimage, in geval van Ellen haar ouders het Leger des Heils. Een vraag ook die de repatrianten later altijd is blijven achtervolgen. Ik ben reuze benieuwd naar het boek. In het tegenwoordige Bogor – na de onafhankelijkheid de residentie van Soekarno – werd Olga Brokken verliefd op de hortus botanicus en op de tropen, niet alleen gevoelsmatig maar ook zintuiglijk, door alle geuren. Jan Brokken laat volgens de recensie een wereld zien zoals die door een jong en onbedorven Hollands echtpaar werd ervaren. Een wereld vol schoonheid maar tijdens de Japanse bezetting ook een wereld zonder gerechtigheid en vol wreedheden. Kopen dit boek, lijkt me. Volgende week bestellen. ‘De tuinen van Buitenzorg’ leert mij misschien ook iets meer over de mijn schoonouders die ik helaas niet heb gekend. Ik ga proberen er ’s avonds Ellen uit voor te lezen. Elke avond een paar bladzijden. Ben benieuwd of ze reageert, en hoe. En dat dan beschrijven. Want schrijven is de therapie die me bij de therapeut weghoudt. Met schrijven ben ik mijn eigen therapeut in het verdriet om de vrouw van wie ik zo verschrikkelijk veel houd. Schrijven als een soort pièce de résistance. Denk nu te weten naar wie de straat is vernoemd waar mijn oude hbs staat: naar Jacob Christiaan Koningsberger, van 1911 – 1917 directeur van de tuinen van Buitenzorg, nu kebun raya van Bogor, ’s werelds meest geprezen hortus botanicus. De partijloze Koningsberger uit Hazerswoude schijnt ook nog een poosje minister van Koloniën te zijn geweest. We zijn in de jaren negentig nog eens in Buitenzorg geweest. De ouders van twee meisjes die bij Ellen in de klas hadden gezeten woonden er inmiddels. Paradijselijke plek op een uurtje rijden ten zuiden van Jakarta met het mooiste weer van de wereld. Hemelse klimatologische omstandigheden. Je zou er eeuwig voor willen blijven leven.

Ach ja die rouwadvertentie, je refereert eraan in je mail, te onzinnig voor woorden. Diep trieste vrouw die zich verveelt. Te veel sherry rond het middaguur waarschijnlijk. Verveelt zich en gaat rare telefoontjes plegen. Afschminken mag gelukkig nog steeds in Nederland. We blijven een domineesland. We weten het een ander heel goed te vertellen. Ik werd vandaag aangesproken door iemand die ik maar heel oppervlakkig kende, met wie ik het had over het piepkuiken van de rouwadvertentie en die vertelde mijn blogs te lezen. Hij vond herkenning. Zijn oude en altijd zo sprankelende moeder was met Alzheimer sinds kort opgenomen in een verpleeghuis. Zijn vader had thuis heel lang voor zijn moeder gezorgd, maar was óp, hij trok het niet meer, en kreeg nu van een buitenstaander het verwijt dat hij het langer had moeten volhouden thuis. Met welk recht zo’n uit banditisme ontsproten uitspraak?! Eigenlijk zou je met zulke mensen naar de Alzheimerpolitie moeten kunnen. Openbare geestelijke geweldpleging. Het is net zo kwaadaardig als het opzettelijk met de auto verkeersregelaars voor hun donder rijden als bezeten schaatsliefhebbers voor hun eigen veiligheid niet worden toegelaten tot het ijs van de Loosdrechtse Plassen, of waar elders in het verloederende Nederland. Laten we ons daar maar drukker over maken dan over de nieuwe bijbelvertaling en de overbodige vraag of god moet worden aangeduid met Hij of hij. Aandoenlijke fijnzinnige theologe die daarover via de tv even bij ons in de huiskamer verscheen. Hij of hij, nee nee niet Zij of zij – het was toch een buitengewoon serieus te nemen levenskwestie voor ons allemaal. Vond de theologe die ik ongezien ‘De tuinen van Buitenzorg’ aanraad. Probeer me een voorstelling te maken van maandenlange vergaderingen over de vraag Hij of hij. Het lukt niet.

Inderdaad, af en toe maar de kop in het zand steken, maar eenmaal er weer boven dan de schrik, en niet zo’n heel klein beetje ook. Baudet blijkt steeds bruiner. Niet van de zonnebank maar in zijn groezelige opvattingen. Dank voor je uitgebreide mail als gezegd die voor een belangrijk deel hebis overgenomen op onze website. Hoorde net van de nieuwslezeres dat het met de Nederlandse Spoorwegen behelpen blijft, mede doordat ze reserve treinstellen op de verkeerde plek in ons land hadden neergezet. Nou strekt ons land zich uit tot ver voorbij de Oeral, dus dat is wel een excuus. Je schreef over het Moskou van vlak voor de val van de Muur in november 1989. Daar in de USSR van Gorbatsjov konden ze dus het openbaar vervoer nog wel laten rijden met nog veel strengere vorst dan nu bij ons. Rutte gaat in een volgend kabinet niet regeren met Forum. Het is hem geraden ook. Maar ik dacht dat hij al lang geleden volop reden had voor een dergelijke uitsluiting. Nu nog de hypocrieten van het christendemocratische CDA die net als de VVD vrolijk in het provinciebestuur van Brabant zitten met de griezelsekte van het ongeleide boreale projectiel. Racistisch, antisemitisch, vrouwonvriendelijk, en wat nog niet meer. Die man is ziek. Het is zorgwekkender dan een bijbelvertaling en Hij of hij. Dat is voornamelijk sneue energieverspilling en geld over de balk gooien. Baudet is een neurotische gek. Pillen helpen niet. Een psycholoog evenmin. Hooguit de kiezer en de stembus. Hoe kom je zo? Hij is nog gevaarlijker dan een sneeuwstorm met een afdaling op de spekgladde Limburgse Cauberg. Hij zou in de media volledig genegeerd moeten worden.

Gisteren eindelijk weer eens echt geïnteresseerd geluisterd en tot het eind gekeken naar een praatprogramma op tv. Vier vrouwelijke lijstaanvoerders namens hun partij bij M aan tafel. Prachtige non-verbale communicatie. Schitterend lesmateriaal voor mediatrainingen. Er was respect. Mooi taalgebruik en articuleren ook. Maar vooral die component respect! Het kan dus toch. En het kan dus nóg. Wat een verademing vergeleken bij Hoekstra, Klaver en Wilders. Het kost me te veel energie er nog meer te noemen. Geen hanengevecht. Niet van hoe kunnen we elkaar de loef afsteken maar hoe kunnen we elkaar constructief en in gezamenlijkheid vinden. Die mannen zijn niet met ons bezig maar met hun eigen ego. Baudet noem ik niet, want dat is een narcistische neppoliticus. Meer een onevenwichtige en geestelijk verdwaalde circusacrobaat zonder vangnet. Mooie aflevering van M. De pragmatische Kaag leek me het meest premier waardig. Mist ze de warme uitstraling? Ploumen en Marijnissen waren voor mij het meest ideologisch bevlogen. Ouwehand won de avond met voor mij de beste visionaire boodschap. Klimaat en veestapel. De vooruitziende blik in optima forma. Mooi het gebaar van hooguit twee seconden met de rechter hand van Sigrid Kaag richting Ouwehand. Waarmee Kaag aangaf: jij Esther bent te bescheiden, kom jij nu ook maar eens goed aan het woord. Ongekend onder rivaliserende politici. Dit moment zou D66 in zijn verkiezingscampagne moeten gebruiken. Goed beschouwd zou bij een volgende bijbelvertaling god moeten worden aangeduid met Zij of zij. God is een vrouw als er al een god is. Als je dit pallet aan keuzemogelijkheden zo op tv zag, en hoorde, dan kan ik me toch niet voorstellen dat we niet over links gaan regeren en evenmin kan ik me voorstellen dat dwaallicht Baudet überhaupt nog de kiesdrempel haalt. Inpakken en wegwezen met die ongewenste politieke vreemdeling en met dat erbarmelijke Forum, zou ik zeggen.

Moest aan de huiveringwekkende Baudet en zijn eigen IQ denken toen ik gisteravond na het 6 uur-Journaal bij 1 Vandaag weer eens de Nieuws Trend -presentatrice Hila Noorzai zag met haar iPad in d’r hand. Ze zit in een groep met ene Vanessa en een zekere Rob op zijn vertrouwde witte gympen. Had ik iets te zeggen bij Goede Morgen Nederland, ik had haar allang weggekaapt. Bij Het Journaal idem dito. Baudet komt nog niet tot haar schoenzool. Het ging ditmaal over de Amerikaanse popzangeres en actrice Britney Speers. Die schijnt ooit eens getrouwd te zijn en na 55 uur weer gescheiden. Nu was er weer iets met het ouderlijk gezag en onder curatelestelling. Hila Noorzai: op de mediatraining zou ze bij mij met een 10 vroegtijdig de deur zijn uitgestuurd. Zo van: ‘Meisje, niets veranderen’. En: ‘Alles wat ik nog zeg maakt je minder’. Ik zou haar na de eerste oefening niet eens verder hebben getraind. Ze spat van het beeld. Een vroegere dj, begreep ik. Buitengewoon goede stem. Heel veel dictie en expressie. Uitstekende balans tussen verbale en non-verbale communicatie. En kennis van zaken. Als extra ook nog eens bloedmooi. Een Afghaanse, begreep ik van Diana. Uit Schiedam. Daar tenminste opgegroeid. Diana kende Hila wel. Een landgenote. Afkomstig uit een bekende Afghaanse familie. Zag de trots bij Diana. Haar breng ik jouw groeten over zoals je vroeg.

Inderdaad, zoveel aanleiding als velen in het winterse weer zien om te verzaken, zo onverdroten gaan de zorgdames van Ellen door in hun werk. Ondanks de gladheid op tijd ook. En dan brengt Trudy nog boodschappen mee als hoeslakens en laat Elly ons komend weekend, ondanks dat ze vrijaf heeft, meegenieten van haar erwtensoeppret. Zij zorgen er mede voor dat dit in alle opzichten heel bijzondere jaren zijn. Weer zeg ik: ik merk wie leest en wie niet leest. De lezers van kranten en boeken hebben het inlevingsvermogen dat wij in onze situatie zo hard nodig hebben. Ik tref te veel mensen aan die lui zijn van geest. Ik merk het vaak al heel snel. Dat mevrouwtje van die rouwadvertentie woont bepaald niet in een achterstandswijk maar haar hersenpan wekt die indruk. Je bent beslist niet de enige die vol ongeloof en afschuw op mijn blog over dat portret reageert. Het waren mensen die stuk voor stuk ook zelf al het nodige voor hun kiezen hadden gehad in het leven. Ik hoop trouwens dat de dames van gisteravond bij M de kans krijgen na de verkiezingen de daad bij het woord te voegen. We snakken naar linkse activistische politiek. Liefst zonder CDA. VVD onontkoombaar. Als Rutte maar wel die dame uit de polder thuislaat die migratie in haar portefeuille heeft. Griezeltje. Kwam ze niet uit de Noordoostpolder? Ze wil behalve een hek om Schengen ook prikkeldraad midden in Schengen. VVD met D66, ChristenUnie, PvdA en Partij voor de Dieren die wat mij betreft hun naam mogen veranderen in iets met milieu. En Hugo de Jonge als partijloze verlengde coronaminister. Of Jaap Goudsmit natuurlijk. Want Hij of hij is nu toch echt de Man of man van de Blijde Boodschap.

****

Lieve Johan,

Goed te horen dat je heelhuids uit Limburg bent teruggekomen, zij het vervroegd. Maak jezelf geen verwijten dat je gegaan bent, je neemt altijd voldoende marges om nagenoeg alle tegenslagen de baas te worden. Ik zat me, denkend aan iedereen uit onze omgeving die op één of ander manier de weg op moest, ook al af te vragen of jullie team de Zonzijde wel zou halen bij dit Siberische weer waarvan driekwart Nederland doorgaans meteen in katzwijm ligt. Ik ben met je blogs weer bijgelezen.

Ik was met studenten en een paar collega’s uit Tilburg vijf dagen vóor de Muur viel (ik houd eigenlijk niet van die term, hij viel niet, hij brokkelde langzaam af en werd half per ongeluk opengezet – maar goed) een weekje in Moskou. Erg interessant allemaal, vooral de ontmoetingen met jonge dissidenten dankzij een neefje van mij dat Ruslandkunde aan de UvA studeerde. Er was toen bijna niets te krijgen. Het befaamde warenhuis GOEM was leeg op een klein raspje na dat ik toen maar via een ongelogen 5-stappen-plan heb aangeschaft: aanwijzen, naar de inpakafdeling laten brengen, laten inpakken, afrekenen, bonnetje krijgen en met het bonnetje weer elders afhalen. Maar de stadsbussen reden! En dat zag je niet alleen, ik heb nog in mijn eentje een Russische vriendin van een DDR-vriendin van mij opgezocht. Per metro en bussen met grauwe beslagen ramen, klapperende deuren en smerige uitlaatgassen. Maar reden deden ze! Hoe het met de de USSR-Spoorwegen stond, weet ik niet, ook niet of ze bevroren wissels konden omleggen, maar ons Aeroflot-vliegtuig vloog op 4 november1989 bij strenge vorst keurig op tijd weer terug naar Schiphol!

Terug naar De Meern anno domini 2021: jouw team is een paar dagen deels door jou vervangen en verder zijn de dames allemaal zo bekwaam dat ze ook bij sneeuw, ijs en ijzel jullie weten te halen. Fantastisch! Je schrijft dat de ziekte van Parkinson Ellen steeds meer uitput. Maar tegelijk was ze wel opgetogen over sneeuw, getuige haar “Jaaaa” en “Ik wel!” Dat vind ik echt fantastisch. Fantastisch voor jou als haar man en maatje, fantastisch voor het team, maar ook voor haar zelf. Oók al plaatst het iedereen natuurlijk ook voor raadselen omdat het zo onverklaarbaar lijkt of (nog) is. Hopelijk voor actief onderzoekende neurologen binnenkort wel te verklaren en laten ze er dan alsjeblieft iets mee doen waar anderen ook nog wat aan hebben!

Je hebt al lang (relatief lang) geleden verteld dat een oude honkbalvriend van jou en van jullie overleden is, ik meen dat hij dementie/Alzheimer had. Ik heb je nooit met dit verlies gecondoleerd en werd daaraan herinnerd toen ik in je blog las dat iemand “aanstoot” had genomen aan het feit dat Ellen en jij samen een advertentie voor deze vriend hadden geplaatst. Ook de naam van Ellen “nog” onder de advertentie. Waar bemoeien zulke mensen die kennelijk helemaal niets, laat staan iets beters, te doen hebben zich toch allemaal mee?!

Over corona-beleid en -politiek ben ook ik, net als jij, enigszins uitgediscussieerd. Er zijn onvergeeflijke fouten gemaakt en daar liggen óók stommiteiten in maatschappelijke structuren en ouder politiek beleid aan ten grondslag. Het tekort aan vaccins is onvergeeflijk, maar heus, het gaat elders niet zoveel beter. We zijn nummer 2 na Bulgarije, maar nummer 3 volgt helaas snel na ons. En zie Von der Leyen, een akelig streberige ambitieuze tante, die van haar CDU-vader al één en ander met de paplepel (als hij daarvoor op tijd thuis was) naar binnen geforceerd kreeg. Zie de stommiteiten die ze de EU wilde laten uithalen om aan vaccins te komen én om het VK op z’n nummer te zetten, waarmee het Ierse vuurtje lekker opgepookt zou zijn geworden. Waaraan overigens Barnier ook meedeed, steeds volgens de NRC, de alom geprezen onderhandelaar. Er zijn volgens mij bijna nooit ergens politici die een waarlijke vooruitziende blik hebben en die dat wat ze doorzagen ook nog in uitvoerbare compromissen en praktisch beleid met behulp van geschikte mensen (!) wisten om te zetten. Churchill was goed na Hitlers overval en dankzij Chamberlains geblunder, maar dat geblunder zagen toen weinigen (Ter Braak bijvoorbeeld wel). Ik praat niks goed, maar ik geloof niet dat Nederland nu zo uitzonderlijk knullig is, het gedrag is vaak infantiel en de debattenstellen weinig voor. Maar goede debatten, zoals in de Bondsdag (althans toen ik die nog volgde), leiden ook niet altijd tot goede politiek.

Met je kritiek op Lanoye ben ik het eens. “De Belgen/Vlamingen nemen wraak”, zeggen wij hier wel eens tegen elkaar. Wraak waarop eigenlijk? Op Nederlandse arrogantie en zelf ingenomenheid over onze vermeende moderniteit etc? Belg Vandermeersch, ex-NRC hoofdredacteur, soms? Belg Van Reybrouck misschien ook? Hoe dan ook, ik vind dit kabinet ook vreselijk, maar de Nederlandse kiezers vind ik misschien nog wel vreselijker. Hoe dat allemaal komt? Ongetwijfeld een oeroude sneeuwbal van ongunstige ontwikkelingen: een soort onwereldsheid tot aan1940, gek genoeg in een machtig koloniaal rijk waarin de afgrijselijkste dingen gebeurden buiten de openbaarheid en met medeweten en meedoen van christelijke politici. Een koloniaal rijk dat ook de sociaaldemocraten niet wilden zien verdwijnen! Dat zegt toch genoeg over de grote tegenstrijdigheden in dit land. Ik geloof nog steeds dat Nederland de schok van ontkerkelijking en ontzuiling niet goed heeft doorstaan. Er is mede door de “jolige” acties van de generatie 68, waaraan ook ik heb meegedaan, deels met spijt, deels nog met tevredenheid over het opfriseffect, bijv. aan de universiteit, van alles in gang gezet wat nu door plattere geesten voor heel andere doelen al decennia wordt overgenomen. “Jullie rechtsstaat is niet onze rechtsstaat”, riepen linkse demonstranten in 1969. Niet beseffend hoe link dat kon zijn. Nu is het “pleur op elite met je lockdown en avondklok”. “Wat nou corona, ik heb recht op mijn vrijheid”. Die toeslagenaffaire heeft natuurlijk nog eens kolen op het vuur gegooid enz enz enz. Om moedeloos van te worden.

Ik schreef je geloof ik al eens dat ik steeds vaker de neiging heb, en er ook aan toegeef, de kop even in het zand te steken. Als ik hem er dan toch vrij snel weer uithaal, schrik ik me natuurlijk helemaal rot. Zoals gister toen ik die weerzinwekkende Baudet weer de gladiator zag uithangen, toen een groepje journalisten hem helaas niet aankon, waar hij dus weer van kon profiteren. Nou Carbo… [censuur] want je houdt niet van verkleinwoorden, las ik: je hebt op een knopje gedrukt en ik ga spuien zo je ziet!

Marc hoopt nog een beetje op mooi ijs: hard en glad meteen zonnetje erbij. Dan gaat hij schaatsen in Broek in Waterland met een vriend van ons.  Een oude, nou ja, net zo jong als ik, 73, Fries die twee Elfstedentochten heeft uitgereden en er eentje net niet gehaald. Door een kapotte schaats, dat snap je! Ik las in de krant dat de honkballer Urbanus is overleden, ik zag dat jij hem in een blog noemde, natuurlijk! Misschien ken ik hem alleen van naam, omdat die zo mooi en bijzonder is. Maar het verbaasde me dat ik als meisje, thuis noodgedwongen Het Vaderland lezend, dat opgepikt en decennia onthouden had. Stond ik toch niet voor niets op het eerste honk van het meisjes Softbal [sorry] Team van het Haags Montessori Lyceum. En we wonnen altijd!

Johan, houd je goed, wind je niet al te veel op over de Overheid die de Here boven ons heeft gesteld [sic…] en zaai je vruchtbare zaadjes op het vruchtbare kleine maar belangrijke veld van Ellen en jou en van jullie team! Wees beiden hartelijk omhelsd door Marc en mij. Tot weer eens hier bij ons in Amsterdam. Groet ook Diana heel hartelijk van mij.

Jeannette.

Zo verschrikkelijk dicht bij huis, zo mooi, ons winkelcentrum met misschien wel het meest geweldige schouwspel van 2021.

Hallo Thom en Yvonne.

Welnu, dat bleek alras verstandig om afgelopen zaterdagmiddag onder een grijs en sneeuwzwanger wolkendek en toenemende zijwind jullie vervaarlijke in nevel gehulde Cauberg af te dalen en tijdig terug te gaan naar het al even weerkundig onrustige Utrechtse. Hoefde niet te slalommen. Grip op de weg. Er viel nog goed te rijden, maar dat was na mijn thuiskomst niet meer voor lang. Met Ellen dicht tegen me aan naar de neerdwarrelde zaterdagavondsneeuw in de almaar idyllisch paradijselijker achtertuin gekeken. De eigen ansichtkaart. Een aantal waxinelichtjes aan. Geen tv, geen praatprogramma’s, geen talking heads uit de ongezellige vijver van zeventien Nederlandse experts in van alles en nog wat. Overdaad schaadt, zeggen ze, welnu. Jammer dat ik enkele dagen eerder mijn kerstverlichting uit de den van de voortuin had gehaald. Het sprookje zou compleet zijn geweest. Welk een verkeersellende is deze romanticus op glibberzondag bespaard gebleven. Alleen al het beeld van die auto ergens in de sloot. Dat ik even mail is vooral om jullie te vragen aan Moni mijn deelneming over te brengen met het verlies van haar vader. Bij terugkeer zal ik dat nog persoonlijk doen. Ik heb met haar nog altijd een eetafspraak staan. Idee eens samen bij die voortreffelijke Indonesische toko iets af te halen? Alleen al die rijst in kokos! Afgelopen vrijdagavond kreeg ik de nasi ajam mee met een slap houten vorkje en een al even buigzaam houten mesje. Dat mesje leek wel op de turner Epke Zonderland aan de rekstok. Die klapt even gemakkelijk dicht en weer open van zijn middenrif. Vorkje en mesje – ik spreek niet graag in verkleinwoorden maar nu ontkom ik er niet aan – afkomstig uit de poppenhoek van de kleuterschool. Bij mijn eerste poging om wat kipsaté van het stokje te roetsjen brak meteen al het houten mesje in tweeën. Heet dit coronapret? Gelukkig bevond de pindasaus zich op veilige afstand. Mijn trui immers en C & A dicht. Houten kleuterschoolmesje in tweeën. Kwam ook dit door Hugo de Jonge? Want die geven we toch overál de schuld van? Gelukkig hadden jullie normaal bestek binnen handbereik. Voor nu een lieve groet uit een hagelwitte wereld die steeds helderder wordt. Maar je ziet nog steeds geen kip op straat. Veel basisscholen toch dicht. Schuld van Hugo de Jonge natuurlijk die sneeuw. En die andere sneeuw voor de kinderpret danken we uiteraard aan Jesse Klaver. En zo weet ik er nog wel een paar.

Tot gauw weer. Johan.

****

Beste Jan.

Hier ging gisteravond behoorlijk vroeg het licht uit, vroeger nog dan anders altijd al wel. En deze zondagochtend weer reuze vroeg de lamp aan. Het was half zes vanmorgen. Twee geweldige mantelzorg loze uurtjes voor mezelf. Eén en al stilte om me heen. Hooguit het gepruttel van het koffiezetapparaat. Nergens anders maak ik reclame voor, behalve voor Lavazza. Je proeft Italië – Milaan en Parma – op de tong en tegen het verhemelte. Natuurlijk Parma. In Parma bijna veertig jaar geleden onderscheiden als honkbalambassadeur, één keer per jaar help ik jou daaraan herinneren. Volgend jaar februari dus weer bij leven en welzijn. Van jou vooral ook, want volgens mij ben je stug blijven door roken. We hadden het over de koffie van Lavazza. Mijn dagelijkse gids naar het volle leven. Met elk kopje Lavazza zie ik steeds beter de contouren van het ingewikkelde bestaan dat maar door één persoon wordt gedomineerd: Hugo de Jonge. Volledig uitgeslapen en vanochtend wakker geworden in een compleet huiveringwekkend koude en maagdelijk hagelwitte wereld met windvlagen en sneeuwjachten die nog steeds op de raamkozijnen beuken. Eerst weer een slokje Lavazza. Goudmerk.

Winter dus. Serene rust. Elk geluid buiten wordt sacraal gedempt door een witte vloer zonder nog voetstappen. Ik schat het tapijt op een centimeter of tien. Geen sterveling te bekennen nog buiten. Zou Hugo de Jonge thuis ook even tot rust komen? Is het hem vergund? Of heeft hij de eerste zeikerds alweer aan de telefoon? Zou onze vriend Rutte al een frisse neus zijn wezen halen met een fietstocht door Den Haag? Naar het Catshuis en terug waar de voor vanmiddag geplande avondklokvergadering tot zijn spijt niet doorgaat? De sneeuwpret danken we natuurlijk aan Jesse Klaver. Alle ongemakken op de weg zijn uiteraard Hugo de Jonge te verwijten. Een paar dagen oud-Hollandse winter. Code Rood. Voor Nederland de Apocalyps. Was gisteravond vergeten mijn dakraampje op zolder hermetisch dicht te doen. Krabben in eigen huis. Oude theedoeken tussen een paar tochtkieren. In quarantaine. Maar dan wel een andere dan voor corona. Genoeg in huis om er tot zeker woensdag in te blijven schuilen. We zingen het wel uit hier. Verheug me min of meer op het quasi kluizenaarsbestaan. Boeken en kranten tijdig ingeslagen. Straks voor een huiselijk sfeertje wat eieren bakken. Soms denk ik: hoe ben ik zo dankbaar geworden, zijn het de ziektejaren van Ellen? De diensten van de zorgzusters heb ik aanpast. Geen tropenrooster maar een rooster dat daar diametraal op staat.

Kwam gistermiddag vervroegd terug van mijn tweedaagse mantelzorgverlof in Limburgs Valkenburg. Meteen Diana met code Rood voor de rest van het weekend vrijaf gegeven. Elly valt in, die laat zich straks bij het ochtendgloren op een sleetje door Ber voorttrekken naar Ellen. Had ik überhaupt naar Limburg moeten gaan? Misschien wel niet. Aan de voet van de in nevel gehulde majestueuze Cauberg in Valkenburg kreeg ik mijn ontbijt in een papieren bruine zak mee om in een rustig hoekje op te eten. Rare gewaarwording. Vond ook hotelier Thom. Bijna beschaamd reikte hij me die papieren bruine zak aan. Hij baalde van het hele gedoe. Maar hij moet zich aan de coronaregels houden. Dat begreep ik ook wel.  Het was net zo’n papieren zak als waarin mijn verzoolde schoenen zaten. Toen ik er een paar veters bij wilde, mocht dat niet. De schoenmaker mocht wel verzolen maar het verkopen van veters was met de corona te gevaarlijk en ten strengste verboden. Het leek me heel logisch. Supermarkt Plus verkoopt, nooit eerder gedaan, wel kwasten en rollers maar geen verf. Allemaal heel goed te volgen. Maar als ik er goed over nadenk: het zou voor de super meer voor de hand liggen om verf te verkopen dan kwasten en rollers. Want van verf zou je met enige overdrijving een vrolijk sausje kunnen maken over de ijsbergsla. Waarom anders mag wel de slijter open van het kabinet en niet de boekhandel? Omdat je in de visie van Rutte van een boek niet kunt leven? Verf kun je eten of drinken, een harige blokkwast niet. Ik dwaal weer eens af. Die ontbijtzak in Valkenburg. Af en toe ging mijn hand in die papieren zak om er een broodje uit te graaien en een plakje jonge kaas. Moest even zoeken naar de boter. Die lag onderop. Dit hadden we ons toch een jaar geleden niet kunnen voorstellen! Vrijdagavond haalde ik in Valkenburg mijn nasi ajam op en kreeg ik houten bestek mee naar mijn hotelkamer. Toen ik mijn saté van het stokje probeerde te roetsjen brak meteen mijn houten mesje. Ik dacht aan Ellen, haar klas vroeger en de poppenhoek. In het hotel droeg ik geen mondkapje. Gevaccineerd namelijk. Maar je had enkele andere hotelgasten eens naar me moeten zien kijken. Ze zagen me aan voor hun moordenaar. In het hotel dachten die paar medegasten aan een loslopende losbol. In het hotel zat een man aan een pilsje die bij elk slokje even heel voorzichtig zijn mondkapje opschoof. Misschien heeft hij me ondertussen wel bij Grapperhaus aangegeven. Ik kan bij de tweede prik moeilijk aan de GGD gaan vragen of ze een stempel op mijn voorhoofd willen zetten. Zo’n stempel met ‘Meneer is nagenoeg ongevaarlijk’.

Maar niet om al die redenen van twee overnachtingen er één gemaakt zaterdagochtend. Want om die eet flauwekul en dat mondkapje kon ik nog wel lachen. Nee, het lag anders. Een onrustige nacht na de laatste berichten van de weerman. Moest er niet aan denken door de ijzel in een ziekenhuis terecht te komen. Zag het al helemaal voor me: een slippartij en een kettingbotsing. Of in een sloot. In een ziekenhuis in Geleen, Susteren of Roosteren met ook nog eens onderkoeling. En wat en hoe dan met Ellen! Ik draag met een zieke vrouw thuis een enorme verantwoordelijkheid met me mee. Ik besef dat alle uren van de dag, en nacht. Geen ziekenhuis voor mij dus. In godsnaam niet nee. Of blikschade aan die mooie auto van ons die niet duur is maar wel duur oogt. Hij begint mijn paradepaardje te worden. Ben zó verschrikkelijk zuinig op dat ding. Heb ik mezelf cadeau gedaan voor tien jaar mantelzorg. En dan zelfs buiten je schuld tegen de vangrail. Even vergeten hoe het ook alweer moest met tegensturen, dát werk. Het gaat je altijd geld kosten. Welk vaccin alle leden van het zorgteam van Ellen in hun arm gespoten hebben gekregen, vroeg je me deze week. Ik weet het niet. Maar om je vraag toch zo goed mogelijk te beantwoorden: Diana en ik kregen vorige week zaterdag Pfizer. En ik ga ervan uit dat we zaterdag 20 februari ook weer op dat merk kunnen rekenen. Maar ik las ook dat Hugo de Jonge prik 2 wil uitstellen, om eerst zoveel mogelijk mensen van prik 1 te voorzien. Ik zie wel. Ik vind alles goed. Ik blijf achter Hugo staan. Hij is authentiek. Wat ik ook van Grapperhaus vind. Maar niet van Hoekstra en van Rutte. Weet als mantelzorger hoe irritant het is, al die betweters om je heen. Ik heb de afgelopen jaren flink lopen saneren. Geeft een gevoel van opluchting.

Mijn waardering voor Hugo de Jonge staat als een huis, wat ze ook allemaal van hem zeggen en van hem vinden. Het is onbegonnen werk wat hij dagelijks op zijn schouders meetorst. Ik geneer me voor de mensen die De Jonge bespotten. En ik moet lachen om de Jesse Kavertjes. Om de klipklap roepen ze De Jonge naar de Tweede Kamer. Laat die man toch met rust! Laat die man zijn werk doen! Houd Hugo heel. We hebben het aan Bruins gezien. Laat die Hugo de GGD achter haar vodden zitten. Hij wil wel, onze Hugo, maar de Tweede Kamer ouwehoert veel te graag. Camerageil. Microfoonopwinding. Had meer op die toeslagenaffaire gelet als Tweede Kamer. Had eerder de hele belastingdienst naar huis gestuurd. Had Wiebes naar een onbewoond eiland verbannen. Had die topambtenaren hun Nederlanderschap ontnomen. Slechts twee Kamerleden maakten zich er druk om. Niet Hugo de Jonge is ons probleem maar de Tweede Kamer – en dat zeker met de verkiezingen in aantocht. Canada heeft vijf keer zoveel aan vaccins ingeslagen als nodig voor zijn bevolking. Ik begreep dat vijf keer zoveel als nodig voor de Canadezen nog niet voldoende was deze week. Nog een nabestelling erbij. Schande. Egoïstisch. Geld speelt voor de Canadezen geen rol. In Zuid-Afrika worden de vaccins tegen corona gemaakt en uitgetest op de straatarme bevolking uit de townships. Pas als er niet te veel doden vallen kan het spul naar Canada. Zuid-Afrika maakt het vaccin, test het uit en moet het veilig bevonden vaccin vervolgens aan de rijke landen afstaan. Zelf kan Zuid-Afrika, net als heel Afrika, nog niet of slechts heel mondjesmaat met vaccineren beginnen. Het is er niet. Ik begin een steeds grotere aversie tegen die mentaliteit te krijgen.

Het is de marktwerking. Het neoliberalisme. De Chicago School van wijlen de eens zo bejubelde econoom Milton Friedman. Vaccineren tegen corona is nog steeds voorbehouden aan de rijke landen in de wereld. Alsof dat de oplossing is tegen het verdrijven van het virus uit de totale wereld. Alleen dus de rijke landen. Daar doet Nederland net zo goed binnen de EU aan mee. Hebben wij niet een minister voor Ontwikkelingssamenwerking? Die hoor ik hier totaal niet over. Is die minister niet mevrouw Kaag van D66? Begrijp je waar ik naartoe wil. Dat mens houdt haar mond als het gaat om de verdeling van de beschikbare vaccins en de arme landen in de wereld die weer eens het nakijken hebben. Maar ja, moeilijk onderwerp voor Kaag, ontwikkelingssamenwerking en internationale handel, met de verkiezingen van 17 maart voor de deur. Het partijbestuur van D66 zal wel tegen haar hebben gezegd: houd je mond over die vaccins Sigrid, denk nu maar aan één ding en dat is D66. Het is trouwens net alsof die Kaag niet van vlees en bloed is. Het praat, dat klopt, maar wel ijzig. Als het weer van nu. Zie steeds weer die ingewikkelde keuze tussen de duurste Britse universiteiten voor me die het jonge meisje Kaag op haar eenvoudige en onverwarmde zolderkamertje te maken had. Verdrietige jeugd. Moet bij haar altijd weer aan multinationals denken. Aan Shell. Aan de Nigerdelta in Nigeria. Aan dat verloren juridische gevecht van Shell met vier Nigeriaanse boeren. Aan die miljardenstrop voor Shell. Net goed. Kaag is niet bevlogen. Vind ik ook van die gladde lantaarnpaal Hoekstra. Technocraten. Dan spreekt zo’n Hugo de Jonge me meer aan. Voor de beste stuurlui is hij de nationale zondebok. Ik begrijp dat zijn ministerie voor gezondheidszorg, welzijn en sport vooral een beleidsdepartement is en onhandig met uitvoering. Ga er maar aan staan als coronaminister.

Voor vandaag is de vaccinatie door de GGD volledig stilgelegd. Ik herhaal: volledig stilgelegd. Daarin zouden we ook wel eens uniek in de wereld kunnen zijn. Verstoort vaccineren de zondagsrust? De GGD wordt immers geleid door de gereformeerde oud-minister en kerkkoorzanger André Rouvoet van de ChristenUnie. Maar toegegeven: er is onder Balkenende en Rutte ook zwaar bezuinigd op de GGD. Dat eist zijn tol. Ik wilde het eerst niet geloven toen ik het las; volledig stilgelegde vaccinatie. Het is de sneeuw. Zou in Europa met ons alleen Bulgarije de vaccinatie vanwege de sneeuw en kans op sneeuwduinen hebben opgeschort? Land van regels, loketten en fetisjisme dat vergeten is hoe te improviseren. We wisten afgelopen woensdag al wat ons aan winterweer te wachten stond. Waarom daar met de vaccinatie niet op gepreludeerd? Bijvoorbeeld afgelopen donderdagnacht en vrijdagnacht doorprikken?! Of kwam daarmee de cao van de GGD in gevaar? Ik moet weer even aan Jesse Klavertje denken, de snotneus met zijn roep om een assistent voor Hugo de Jonge. Zou hij dat zelf gedaan hebben als hij minister was geweest? Nooit heeft Klavertje enige regeringsverantwoordelijkheid gedragen, maar hij zal het ons wel even zeggen in pyjama.

Zou Klaver als hij in de modieuze schoenen van Hugo de Jonge stond een vaccinatieminister naast zich accepteren? En daarna een coronazorgbonusminister? En daarna een coronaroutekaartminister? Om van een avondklokminister nog maar te zwijgen? Natuurlijk niet. Avondklokminister, dat had wel iets voor Jules Deelder geweest. Klaver houdt De Jonge alleen maar van zijn werk. Allemaal verkiezingsretoriek. Laat de Tweede Kamer zich maar druk maken over die schimmige mevrouw rond de doofpot koninklijke familie die de zaak-Poch probeerde te beïnvloeden. Pijnlijk of niet voor Maxima, en Poch schuldig of niet, in het Argentinië van de junta-Videla gooiden ze boven zee politieke gevangenen levend uit vliegtuigen. Daar wordt Maxima natuurlijk niet graag aan herinnerd. Laat de Tweede Kamer zijn tanden maar eens zetten in die schimmige mevrouw binnen onze bananenmonarchie (naar H.J.A. Hofland) en De Jonge met rust laten. Maar ik snap niet dat er niet dag en nacht wordt door gevaccineerd in Nederland. Blote armen en de lopende band. Maar wat ik al van diverse kanten heb gehoord is dat de GGD een hopeloze over-verbureaucratiseerde organisatie is. Die blijkt zo stroperig dat zelfs de fabriek van Rinze appelstroop zich schaamt.

Kom ik aan Loevendie en Urbanus. Allebei nu overleden, schrijf je. Dat waren misschien wel de grootste honkbalcoryfeeën die nog in leven waren. Han Urbanus was met afstand de grootste honkballegende van Nederland. Er komt nooit meer een grotere dan Han Urbanus. Nu ben jij alleen nog over Jan. Houd nog even vol. Ik dol je. Overigens heeft Han Urbanus zijn broer Charles een halve eeuw overleefd! Dat is wat hè! Uit hetzelfde nest. Twee broers. De één leeft vijftig jaar langer dan de ander. Jij gaat op de Partij voor de Dieren stemmen, vertelde je me eens. Toen moest ik erg om je lachen. Ik vond je wezensvreemd. Ik wilde de wijkzuster op je af sturen. Maar gisteren terug uit Valkenburg beoordeelde de schrijver René Appel de fractievoorzitter van de Partij voor de Dieren op haar spreekvaardigheid en consistentie in het betoog en René Appel was ronduit lovend. Ook over haar dictie. Eyeopener voor mij die mevrouw Ouwehand. Buitengewoon interessant hoe Appel over taal en expressie mensen onder het vergrootglas legt. Ik beluister hem vaker op zaterdag op de radio. Hoge score bij René Appel voor mevrouw Ouwehand. Glasheldere opvattingen ook van haar over de veestapel. Zij zag de corona al in 2017 aankomen getuige een Kamerdebat zonder dat corona toen al bestond en laat staan toen al corona heette. Stip aan de horizon voor mij. Gert-Jan Segers heeft haar als concurrent gekregen voor mijn stem op 17 maart. De PvdA is afgevallen. Had met Arib als lijsttrekker anders gelegen.

Je hart klopt links Jan, laat het spreken. Maar ik ga wel voor Hugo de Jonge en niet voor de overige zeventien miljoen zijlijnroepers. Gegroet, zeg ik maar weer, van deze in 1984 in Parma onderscheiden internationale honkbalambassadeur. Volgend jaar februari memoreer ik dat weer.

****

Heey Johan,

Leuk stuk heb je geschreven over o.a. jouw verblijf in Limburg, een mooie vervanging voor de NRC die natuurlijk niet op de mat lag vanochtend. Heb jij gisteren Buitenhof nog gezien? Viroloog Jaap Goudsmit vertelde dat het langzamerhand tot de wetenschap doordringt dat het vaccin weinig bijdraagt aan de overdraagbaarheid/besmettelijkheid. Maar, net zoals de griepprik, vooral de hevige ziekteverschijnselen en derhalve een eventuele IC opname voorkomt. Derhalve vindt hij alle vaccins even efficiënt. Terecht had hij het in dat kader over falend overheidsbeleid daar de ziekteverschijnselen bij jonge verzorgenden per definitie minder zijn dan bij 60 plussers.  Ook het interview met de Rusland kenner vond ik leerzaam.

Goede beslissing van je om eerder uit Valkenburg terug te komen. Ik ben gisteren naar Nanny gaan lopen en wat een snijdende kou zeg. Het is idd appels met peren vergelijken wat Lanoye in zijn NRC-stuk deed, eens dus, en nooit te rechtvaardigen wat de hooligans hebben gedaan. Wat zij hebben gedaan is trouwens idd grotendeels niet te herleiden tot de Rutte -doctrine die de afgelopen jaren zoveel schade heeft gebracht. Men wilde gewoon rellen! Rutte stelde dat de staat nu velen financieel kan ondersteunen dankzij zijn beleid. Flauwekul! Door bezuinigingen staan we er beroerd voor. Feitelijk blijkt dat de afgelopen jaren heel veel gesneden is in belangrijke zaken voor het welzijn van de Nederlanders zoals ouderen- en gezondheidszorg maar ook in infrastructuur. Slecht onderhouden bruggen, een zeer kwetsbaar elektriciteitsnet en het spoor waar o.a. de wissels al jaren geleden vervangen hadden moeten worden door te verwarmen wissels, en ga zo maar door. En het meest erge is nog wel de kloof tussen rijk en arm die ook bij ons alleen maar groter is geworden. Overigens is dit wereldwijd zo.

Deze Rutte verdient feitelijk een electorale afstraffing. Maar we leven nu eenmaal in een tijd dat meningen en gevoelens belangrijker gevonden worden dan feiten. Dus deze aardige Rutte (wie wil er nou geen biertje met hem drinken?) doet het goed bij het grote publiek. Lanoye vindt, zoals menig buitenlander, dat wij en als exponent onze overheid arrogant zijn. En dat buit hij erg uit, hij geniet ervan! Slimme lockdown/ buurlanden zo stom als het achtereind van een varken. De hele toeslagen affaire: ‘The Dutchbat Carnage’ afgezet tegen het Nederlandse belastingparadijs waardoor andere landen 30 miljard aan fiscale inkomsten zouden zijn misgelopen in combinatie met Jeroen Dijsselbloem die andere landen z.i. (en m.i) onterecht de les heeft gelezen. Ergens geniet Lanoye ervan dat Nederland het zo slecht doet nu (zelfs Bulgarije heeft ons qua vaccinaties ingehaald, datalek GGD ter grootte van de Oosterscheldekering). Premier i.c. land zonder visie. Ergens heb ik wel begrip voor Lanoye. Denk alleen dat België en menig ander land het niet veel beter doen. Het kapitalisme is duidelijk aan een zeer grote onderhoudsbeurt toe!!!

We zien elkaar gauw. Lieve groet aan Ellen.

Charles.

****

Dag Johan,

Ik heb zojuist geamuseerd je blog gelezen en ook verder gekeken naar foto’s die ik via je blog heb kunnen zien. Ik ben geraakt door een lieve, maar ook o zo kwetsbare Ellen. De foto die mij het meest heeft geraakt is foto item 8 van 28 toen jullie met de fotografe Annelies Verhelst in Vlissingen waren. Trix en ik brachten onze korte vakanties aan de overkant van de Westerschelde door. In Zeeuws Vlaanderen. In mijn grijze hersencellen zijn vergelijkbare foto’s en gebeurtenissen uit mijn verleden met Trix verankerd. En soms valt het wat minder mee om daarmee om te gaan. Ik kijk de laatste tijd weinig televisie meer, ik word een beetje te moe van het eenzijdige nieuws. Ik erger me ook steeds meer aan de onbenulligheid van veel programma’s. Heeft dat iets met de leeftijd te maken? Misschien heb jij daar een antwoord op. Maar bewaar dat tot we, onder het genot van een mooie witte wijn, daarover kunnen praten. We hebben geen haast Johan, maar je weet dat je hier in Tilburg altijd van harte welkom bent en blijft. Je hebt in deze stad veel herinneringen liggen. Groet,

Jan van den Heuvel.

‘U heeft gelijk in uw boze brief aan ons’, zei het gezondheidsministerie me deze maandagochtend 1 februari 2021 door de telefoon bij monde van een vriendelijke mevrouw. Ze verontschuldigde zich ook. Het was met die coronazorgbonussen in december helemaal niet goed gegaan. Oplichterspraktijken. De ambtenaar van het ministerie zei het zo niet maar ze bedoelde het zo wel. Ik kreeg gelijk dat diverse verpleeghuizen de coronabonussen voor zorgmedewerkers misbruikt hadden en die op een schandalige manier ook hadden toegespeeld naar personeel waarvoor de bonussen helemaal niet bedoeld waren geweest. Met de kerstdagen niet en thans nog steeds niet. Ze was het met me eens en wilde dat even persoonlijk laten weten. ‘Maar lieve mevrouw, afgaande op de lange personeelslijsten die verpleeghuizen naar het ministerie stuurden voor een bonus had u toch meteen op uw klompen kunnen aanvoelen dat u besodemieterd werd? Of niet soms? Gezien die lijsten kon er toch immers geen sprake zijn van een hopeloos tekort aan eerstelijns verzorgenden in de verpleeginstellingen! Eerder een overschot. Maar we horen niet anders dan van vele tienduizenden en nog eens tienduizenden vacatures. Heeft u bij het toekennen van die bonussen zitten slapen?’ Te goed van vertrouwen, zullen we maar zeggen. Uilskuikens. En verpleeghuizen die daar flagrant misbruik van maakten. Een zucht door mijn nieuwe iPhone. Het ministerie voelt zich bedrogen. Zouden sommige verpleeghuizen ook hun schaap buiten en het konijn in de recreatiezaal voor een coronabonus hebben opgegeven? Meestal luisteren die naar hele lieve namen. Maar het goede nieuws is dat nu met vereende krachten gewerkt wordt aan een bonus voor de thuiszorg. Eindelijk. Het werd tijd. Gerechtigheid.

Nederland is het land van andere landen dominee-matig de les lezen. Van de crapuleuze hardvochtigheid en bureaucratische haarkloverij in de toeslagenaffaire. Van regels en van onbedaarlijk regelfetisjisme. Van de ambtelijk schijnheilig prachtig aangeharkte tuintjes. Hoe meer loketjes hoe meer levensvreugd. Het is voor velen een houvast, net als kerkbezoek. Heel lang waren we daar nog trots op ook, neurotisch trots. Maar o wee. Wat vallen we door de mand. De teloorgang van Nederland, schreef deze week Tom Lanoye vanuit Vlaanderen. Niet eens leedvermaak. Eerder medelijden. Vlaams medelijden. Regels en nog eens regels. Vraag het elke willekeurige mantelzorger. Maar zodra het in een pandemie aankomt op improvisatietalent valt Nederland als eerste met schaamte door de mand. Het lachertje van Europa dat vooral uitblonk in vergaderen en in ‘Al onze medewerkers zijn in gesprek, een ogenblik geduld alstublieft’. Je kunt er niet alleen Hugo de Jonge de schuld van geven. Het zit in onze genen. Het liefst vordert het ministerie die ten onrechte verkregen bonussen aan zijlijnfiguren in de verpleeghuizen terug. Maar hoe? Voor wie wel kan organiseren maar niet improviseren is dat nog een heel werk. Maar de intentie zou er wél zijn. Eigenlijk kwam het er in het gesprek van gisteren met die vriendelijke ministeriemevrouw op neer dat de overheid door veel besturen en directies van verpleeghuizen afgelopen november en december op z’n Hollands gezegd grofweg is belazerd bij de toekenning binnen de verpleegzorg van de coronabonussen. Oplichterspraktijden dus eigenlijk. Valsheid in geschrifte? Mooi weer spelen bij het voltallige verpleeghuispersoneel met behulp van bedrog. Bonusfraude? En de daders weten natuurlijk van de prinsjes en prinsesjes geen kwaad. Zo gaat dat meestal. Er zal altijd wel een gewiekste advocaat gevonden kunnen worden als ze zich voor hun malversaties moeten verantwoorden. De smoezen kunnen we nu al bedenken: onduidelijke brief van het ministerie over opgave voor coronabonussen, brief voor meerdere uitleg vatbaar, te ingewikkeld Haags taalgebruik, werkdruk in coronatijd, van alles wat, behalve kwade opzet. Maar hoeveel huilverhalen ook, het is en blijft gemeen en onverantwoord naar de samenleving toe die toch al zo onder druk staat.

Die bonussen waren exclusief voor de handen aan het bed in coronatijd, niet voor anderen. En al helemaal niet voor de raad van bestuur en de directeur, als ook die in de prijzen zijn gevallen. Niets verbaast ons meer. Zie de gretig opgestroopte mouwen van de misselijk makende ziekenhuismanagers voor de eerste coronaprikken. Vuige egoïsten. En maar schelden op een Donald Trump. In vele opzichten geen spat beter. Diverse verpleeghuizen, achteraf dus toegegeven door het ministerie, hadden voor het gemak maar iedereen voor een bonus in aanmerking laten komen onder het motto ‘Pluk de dag’. Ook de kantinejuffrouw, de glazenwasser en de administratie. De administratie die van huis uit werkte. Het was groot feest in de verpleeghuizen. Een wel heel uitbundig kerstpakket in 2020. Nooit in deze tijden van corona een verpleeghuisbed van dichtbij gezien, nooit een washandje hoeven gebruiken, niet eens op de afdelingen geweest, maar vooruit: ook maar een bonus voor zijlijnfiguren als de tuinman om de onderlinge sfeer op de werkvloer plezierig te houden. Een dubbele of zelfs drievoudige bonus voor uitzendkrachten die in meerdere verpleeghuizen eventjes rondgelopen hadden, naar mij door iemand werd verteld.. Welja! Toe maar. Mee-eten uit de ruif.

En de thuiszorgmedewerkers hadden het nakijken. Het dreamteam van Ellen bijvoorbeeld. Om razend van te worden. Geen bonus voor ónze dames die bij nacht en ontij hier de straat in kwamen rijden om voor Ellen te zorgen, ook met de feestdagen. Maar wel een douceurtje van duizend euro voor de juffrouw in de kantine die vanwege de corona op slot zat. Die telde elke dag haar gevulde koeken en kwam steeds weer op hetzelfde aantal uit. Daarvoor een bonus. Dat ging het ministerie snel rechtzetten, beloofde mevrouw S. Ze kende iemand van wie de moeder als thuiszorgmedewerker een bonus verdiende maar niet had gekregen. En bij de zus van die moeder was het net andersom geweest. Die had er helemaal geen recht op gehad maar wel een coronabonus met de feestdagen in haar zak kunnen steken. Rondje van de zaak! De directrice van de verpleeginstelling trok bij de bar nog maar weer eens aan de bel. Immers rondje van de zaak! Hoge populariteitscijfers voor bestuur en directie van verpleeginstellingen. Met behulp van maatschappelijk onrecht en gesjoemel met personeelslijsten. Er wordt nu alles op alles gezet dit binnen een maand te corrigeren. Eerste prioriteit: de thuiszorgmedewerkers. Aldus de ministeriemevrouw. Wie had het eigenlijk eind vorig jaar over de thuiszorg gehad? Bestond de thuiszorg wel in het verhaal over een coronazorgbonus? En dat terwijl het overheidsbeleid erop gericht is zieken en ouderen zolang mogelijk thuis te houden (vergrijzing, kosten). En waar was diezelfde hypocriete overheid de afgelopen feestdagen? Voor de thuiszorg was die overheid in geen velden of wegen te bekennen.

‘U heeft gelijk in uw brief aan ons’, benadrukte de ambtenaar van het departement voor de gezondheidszorg opnieuw. De thuiszorg was zelfs niet eens stiefmoederlijk bedeeld geweest. Zelfs dat nog niet eens. Ze voegde eraan toe dat het ministerie zich kapot geschrokken was van hoe diverse verpleeginstellingen met overheidsgeld de afgelopen feestdagen intern voor Sinterklaas en Kerstman tegelijk hadden gespeeld. Daar wordt nu tegen opgetreden, voegde de ambtenaar toe. Maar eerst zal recht worden gedaan aan de thuiszorg. ‘Binnen een maand hopen wij met onder meer de computeruitdraaien van de Sociale Verzekeringsbank afdeling PGB ook de thuiszorg van een bonus van duizend euro te hebben voorzien en daarna van een tweede bonus van vijfhonderd euro.‘ Hadden ze dat niet eerder kunnen bedenken? Mevrouw S. wees er nogmaals op dat de aangehaalde voorbeelden in mijn boze brief ook bij het ministerie intussen genoegzaam bekend waren. Wat de overheidsambtenaren kennelijk eind vorig jaar over het hoofd zagen was dat je niet alle besturen en directies van verpleeghuizen kunt vertrouwen. Ze geven valse info door. De overheidsambtenaren waren te goed gelovig geweest. Hadden ze zich maar zo in het toeslagenschandaal opgesteld.

Een tip aan het ministerie van Hugo de Jonge: misschien een aardig idee om ook nog eens uit te zoeken op welke andere terreinen de besturen en directies van verpleegorganisaties eveneens misbruik maken van vertrouwen. Een tweede suggestie: schrijf als ministerie eens alle verpleeghuizen aan met de mededeling dat er een zwaar gesubsidieerde wervingscampagne voor handen aan het bed zit aan te komen en stel aan de verpleeghuizen in diezelfde brief eens de vraag hoeveel mensen er daadwerkelijk persoonlijke verzorging verrichten en hoeveel ze er tekort komen. Vergelijk daarna de opgave eens met die voor de bonussen. Wedden dat het heel verschillende lijstjes zullen zijn. De linkmichels.

Twee verpleeghuizen de afgelopen tien jaar meegemaakt. Ik ken het povere leidinggeven in de verpleeghuizen. Dat is misschien wel net zo’n groot probleem als de zoektocht naar bekwame mensen voor persoonlijke verzorging. Het één kan beslist niet helemaal los worden gezien van het ander. Al wil ik niet generaliseren. Nee, ik scheer niet alle verpleeghuizen over één kam. Het zal niet overal verkeerd gaan. De meeste mensen deugen? Welnee! Daar klopt geen donder van. Kolder. We deugen bijna geen van allen. Dat wordt nog wat met het bedrijfsleven en het coronasteunfonds als het straks op uitbetalen aankomt. En wie is dan de klos? De kleine krabbelaar natuurlijk. Hoekstra zet je schrap! Je gaat dezelfde rampzalige weg als je partijgenoot De Jonge. Die is geen minkukel. We verliezen tijdens de pandemie van onszelf. Van onze regelzucht. We verliezen van het feit dat we met al onze regels niet meer onze hersens hoefden te gebruiken en niet kunnen improviseren. Land van calvinistisch ingestelde regelneven. Een volgende regering mag zijn borst natmaken. De meest gehaaiden zullen wel vooraan blijven staan en hun hand op houden. Mag ik even vangen? Ellen (met een thans volledig gevaccineerd team om haar heen, ook een verhaal apart) kan het helaas niet meer zelf zeggen, maar als we haar naar het jappenkamp hadden kunnen vragen dan zou ze gezegd hebben: In oorlogstijd en dus nu ook in coronatijd veranderen mensen in ongelofelijke inhalige niets en niemand ontziende hebbers.

‘U heeft gelijk in uw boze brief’. Ja, en was dat maar niet zo. Helaas, uilskuikens, heb ik gelijk. Maar als we de departementale ambtenares mogen geloven wordt nu – uitgesteld – recht gedaan aan de thuiszorgmedewerkers. Ze zijn net als hun directe collega’s in de verpleeghuizen de KURK waarop de Nederlandse verpleegzorg draait. Bij die categorie behoorde allang een coronazorgbonus te zijn gearriveerd. Dat leger handen aan het bed immers voldoet in àlle opzichten, ik herhaal: in àlle opzichten, aan de spelregels. Niet de kantinejuffrouw van het verpleeghuis en de onderhoudsmonteur. Mocht het begin maart niet in orde zijn dan kon ik mevrouw de ambtenaar daarop aanspreken. Ik kreeg haar rechtstreekse nummer. We zullen zien. Ze zal zeker nog van me horen.

PS.

Nee Jan, de rellen, plunderingen en brandstichtingen in diverse steden bij de invoering van de avondklok klein bier noemen, vergeleken bij tien jaar Rutte-doctrine met alle afbraak in onder meer de zorgsector, dat vind ik van de zo bewierookte Vlaamse schrijver Tom Lanoye in NRC een onzinnige vergelijking. Een gevaarlijke ook. Een vergoelijking bijna. Alsof tien jaar Rutte-doctrine het avondklok-hooliganisme zou kunnen rechtvaardigen. Kom op zeg! Ze zijn beide heel erg. Op de radio vanuit zijn woonplaats Kaapstad nuanceerde Lanoye zijn uitspraak overigens. Ik vind dat ook een columnist niet totaal vrij van journalistieke ethiek moet willen opereren. Ik wijs je op de straatklinkers die naar ziekenhuizen werden gegooid. Ziekenhuispersoneel dat de stuipen op het lijf werd gejaagd. Ziekenhuismedewerkers vluchtten radeloos naar huis. Winkeliers en anders die hun pand uit angst barricadeerden. Een traumatische ervaring. De beelden gingen de hele wereld over. Noem dat maar klein bier. Het was appels met peren vergelijken. Op de School voor Journalistiek zou ik met mijn gevreesde rode viltstift een streep door die onzin hebben gehaald. Het las leuk weg maar daar had je dan ook alles mee gezegd. Door zijn verder voortreffelijke stuk zo te eindigen beet Lanoye op de opiniepagina van NRC in zijn eigen staart. Het deed afbreuk aan het voorafgaande. Zijn opinieartikel verloor met die krankzinnige vergelijking aan waarde. Je moet jezelf als schrijven niet overschreeuwen. De avonden en nachten van straatanarchie die politiemensen met bebloede hoofden en verdere verwondingen weer terugbrachten in hun gezin waren in geen enkel opzicht klein bier. Ook niet vergeleken bij tien jaar Rutte-doctrine. Je legt toch niet voor berekening van de kosten eerst de Rutte-doctrine en daarna de avondklokrellen op een weegschaal? Het lijkt de groetenboer wel. Ik was als NRC voor publicatie met Lanoye gaan praten om die laatste alinea geschrapt te krijgen. Misschien is dat ook wel gebeurd, maar weigerde de Vlaamse auteur. Overigens: niet jij stemt in maart weer op Rutte, niet jij nee, niet ik, en niet diverse anderen om ons heen. Maar half Nederland laat zich door de Rutte-doctrine niet van de wijs brengen en bezorgt de acrobaat uit Den Haag opnieuw zijn premiersbonus. Om maar in de sfeer van bonussen te blijven. Voor velen blijft kinderloze Rutte voelen als hun gezinshoofd. Zijn we hardleers? Zeg het zelf maar. Wat doet de Nederlandse kiezer met de spiegel die Lanoye ons als een J’Accuse van de Franse schrijver en journalist van weleer Emile Zola voorhoudt? Zweren we het neoliberalisme van de Chicago School van de econoom Milton Friedman ook écht af in het stemlokaal? Welnee. VVD en CDA gaan triomferen. Dat zegt genoeg. Ik las in diezelfde NRC, en ik hoor ook niet anders, dat de basisscholen zijn overvallen door de regels die aan openstelling komende maandag verbonden zijn. Overvallen? Hoezo? Te laat duidelijkheid over de regels? Maar daar kan toch niet eerst vier weken over worden vergaderd? We leven in een pandemie, in een totale crisis. Dit heeft niets met de Rutte-doctrine te maken maar alles met het geringe improvisatietalent in het verkleuterde Nederland. We zijn verslaafd geraakt aan praatprogramma’s en waar we in uitblinken is piepen en zeuren. Wat Youp van ’t Hek zo mooi aangaf in zijn column: van alles geven we Hugo de Jonge schuld, Als bij Youp thuis de pindakaas op is of de jam dan is dat de schuld van Hugo de Jonge. Neem toch je eigen verantwoordelijkheid als basisscholen! Toon iets van zelfredzaamheid. Kom toch uit je kinderstoel. Het is in Nederland nooit goed of het deugt niet. Als het even tegenzit dan vallen we om. Waar is de rechte rug! Op dat punt geef ik Tom Lanoye helemaal gelijk. We zijn de dominee van Europa maar reageren bij crises alsof we net uit een ei zijn gekropen. Een minder grote mond in Europa, zou ik zeggen.