Ook het ANP ging er niet aan voorbij. Nieuws van het kaliber Ter Apel, gaswinning, koopkracht en de oorlog in Oekraïne. Toto is ernstig ziek en wordt gelukkig liefdevol verpleegd in een duur ziekenhuis in Dubai. Duur? Een peperdure kliniek! Toto? Ja Toto, de hond van Gordon. Die is ten einde raad, Gordon. Die zit dag en nacht aan het bed van Toto, nou ja de mand dan. Maar Gordon was toch maar even naar het door hem zo gehate Nederland overgewipt om Shownieuws te woord te staan. Voor wat was Gordon eigenlijk even in Nederland, behalve Shownieuws dan, en week hij even van de zijde van Toto? Geen idee. Bij Toto denk je meteen aan Ter Apel in Groningen, de uithoek waar omwille van de aandeelhouders van de NAM hele dorpen uit het lood hangen.
Bij Toto, die suikerziekte blijkt te hebben, zie je de honderden fortuinlijke vluchtelingen voor je. De doorvoede kampeerders die aan de deur van het asielzoekerscentrum gezellig in Gods vrije natuur op een dor grasveldje bij elkaar zitten met een gitaar en een kampvuurtje en die intens profiteren van de klimaatverandering in de wereld. ’s Nachts nog altijd meer dan twintig graden. M’n liefje wat wil je nog meer. Het bracht menigeen in de jaloerse Randstad op het idee om tijdens de hittegolf van de afgelopen twee weken het dekbed voor ’s nachts van zolder te halen en in de achtertuin onder de perenboom en tussen de verlepte hortensia’s te leggen.
Kamperen in eigen achtertuin, aangespoord door de vluchtelingen in Ter Apel die van hun leven een openluchttheater maken. De romantiek van een romancier. Was vorige week voor een klein intermezzo met m’n kamerbewoonster Helin in Volendam. Want Volendam, dat moest ze gezien hebben. Nou, ze zág het durp aan het Markermeer. We waren in een smal straatje tussen de autospiegels door op zoek naar een parkeerplek. Helin vertelde over haar vlucht uit het Koerdische gedeelte van Syrië. Het ging over de oorlog en IS. Dus zo belangrijk was het allemaal niet. De misdaden in het extreme, en nog verder daarvandaan, moord en doodslag op de burgerbevolking van Noord-Syrië. In het rond vliegende ledematen van onschuldige burgers, van hele gezinnen. Achter me een auto die maar toeterde en bleef toeteren en lichtsignalen gaf. Dacht waarachtig dat er met de achterkant van mijn Skoda iets loos was. Stapte uit en daar ging het autoraampje open. Een blonde vrouw die aan het stuur brisant explodeerde als een handgranaat en op de bijrijdersstoel een echtgenoot die bij het schelden bijna zijn kunstgebit uitspuwde. Speeksel in draadjes.
Het vereist de herinvoering van het mondkapje. Of ik godver en nog vele keren godver niet wat harder kon rijden, want op de achterbank had hun hond het zo warm. Van het drama Toto had ik toen nog geen weet. Wat ik hier allemaal mee wil zeggen? Helemaal niets. Eigenlijk helemaal niets. In dat straatje in Volendam voltrok zich een tragedie rond een kwijlende hond op de achterbank waarvan zijn baasje en bazin vergeten waren een bak water mee te nemen. Dan halen we maar de schouders op dat bij het kamperen voor de poort van Ter Apel een baby van drie maanden bezweek. En dat een vluchteling dood bleef door een hartstilstand. En dat een andere volwassen vluchteling, die net als Toto suikerziekte had, stierf omdat hij al dagen en dagen geen medicatie van insuline had gehad.
Bestuurlijk falen, grapt Rutte. Want zo’n opmerking kun je uit zijn mond onmogelijk serieus nemen. Bij besturen horen fouten. Welja joh, we ginnegappen gewoon dat we dagelijks falen en ginnegappen door. Dat kan en gebeurt in Nederland. Het hele land is zoetjesaan één grote gedemoraliseerde aanfluiting en de leider van het spul grapt dat er hard gewerkt wordt aan verbetering. Daar had Artsen Zonder Grenzen zo te zien heel veel vertrouwen in. Al tien jaar ziet Rutte bestuurlijk falen niet tevoren aankomen. Het overkomt hem steeds. Met naast zich een groot kind dat Sophie Hermans schijnt te heten. Drie jaar lagere school en nog een pop onder haar arm. Verbetering? Moest voor mijn kamerbewoonster een instantie spreken en kreeg natuurlijk weer te horen dat alle medewerkers in gesprek waren. Alle medewerkers die natuurlijk in Scheveningen op het strand lagen te bakken waren in gesprek. De wachttijd bedroeg meer dan een uur. Onbegonnen werk. Belde daarna een andere organisatie en daar was het al niet veel anders.
De hond van Gordon, volg zijn gezondheidsproblemen via het ANP, heeft er geen last van. De hond op de achterbank van die malle auto in Volendam evenmin. Ze kwijlen zich luxueus en decadent door de crisis heen. Maar de vluchtelingen wel, die hebben wél last van ons structureel bestuurlijk falen. Met honderden, zo niet duizenden, tegelijk. Hoe je hiertegen te wapenen? Zie de foto. Met een door Helin gebakken taart. Met een glas witte wijn en met een sigaret. De fles binnen handbereik. Want hoe zat dat ook alweer bij Rutte tijdens het hoogtepunt van de corona? Hij sloot de bibliotheek maar hield de slijter open. Een tafel met kortom alles dat in theorie slecht is voor een mens. De zon ook, laten we de zon niet vergeten. Maar het is de enige manier om nog ’s avonds naar Het Journaal te kijken.
In Tubbergen liep een stel dorpelingen van om en nabij acht jaar met een bord karton tegen vluchtelingen. Kenden ze dat woord wel? Niet bij hun die vluchtelingen maar ergens anders, het kon ze niet schelen waar. Voor de poort van Ter Apel een baby van drie maanden dood bij een poging van de gevluchte ouders op een menswaardig leven? De kinderen in Tubbergen zullen waarschijnlijk denken: een dode baby van drie maanden brengt de oplossing van ons vraagstuk een stapje dichterbij.
PS:
Toeval bestaat niet, zeggen ze, en ook: het heeft zo moeten zijn. Voor mijn keukenraam schuifelde al een hele tijd een mevrouw met haar fiets aan de hand. Die zocht natuurlijk iets. Eens vragen. Mevrouw zocht geen adres in het bijzonder maar vroeg zich af bij wie ze zoal zou gaan aanbellen. Hoezo? Ze zocht iemand naar wie de collectebussen toe konden en bij wie ze die later hopelijk goed gevuld en verzegeld weer konden worden opgehaald. Jarenlang was iemand contactpersoon voor die collectebussen geweest maar die was overleden. Dus waar konden die collectebussen voor december met kerst nu naartoe? ‘Niet bij mij, want ik doe niet aan collectes, maar probeert u het daar en daar eens.’ Toch maar even aan mevrouw de vraag om welke organisatie het voor die collectebussen ging. ‘Voor het Leger des Heils. Ai. Even later zaten we binnen aan de koffie met een plattegrond van de wijk en hoe de vijftien lopers in te delen. Nee, kerstavond niet naar het hoofdkwartier in Almere. Dat trek ik niet, dat weet ik nu al.
Het leven is oneerlijk, verzuchtte Diana afgelopen week. Zo voel ik dat ook. Maar toch weer anders dan zij. Diana overleefde de slechtheid op zijn slechtst. Helin ook. Ze slaagden erin de hel te ontvluchten. Bezichtigde afgelopen zaterdag in Leeuwarden de Jacobijnerkerk ofwel De Grote Kerk. Kon het niet laten daar de gastvrouw te wijzen op het meten met twee maten. Waarom alleen voor Oekraïners een kaarsje opsteken bij de Nederlands Hervormde Kerk in Leeuwarden? Stof voor een volgend blog.
