Het wordt weer tijd voor rolstoel tegenover rolstoel Maggy!

Ha mijn lieve vriendin Maggy.

Even een teken van leven. En natuurlijk de vraag aan jou hoe de revalidatie in De Hoogstraat na je hersenbloeding verder verloopt sinds de laatste keer dat we elkaar daar troffen. Is dat al bijna weer anderhalve week geleden? Te lang! We moeten weer gauw een afspraak maken, rolstoel tegenover rolstoel. Wie had dat allemaal kunnen denken vroeger. Hoe onzalig, maar gelukkig zijn wij beiden diehards. Ben zo benieuwd of je al een paar uurtjes met verlof thuis bent geweest. Dat was toch de bedoeling? Je begrijpt, ik ben niet zelf gaan computeren. Kan niet meer helaas, en dat blijft verdriet geven. De beperkingen zijn legio. Ik heb een ghostwriter. Beperkingen, zei ik, maar ik ben vorige week wel weer heel voorzichtig begonnen met een beetje schilderen. Erg goed ging het niet, veel stelde het ook nog niet voor – volgens Marijn, die hier als verzorgende dienst had, viel ik herhaaldelijk boven mijn penseelstreken in slaap. Weet er weinig meer van. Ik geloof haar graag maar toch raar: het waren allemaal vrolijke kleuren die ik gebruikte, dus in mijn onderbewustzijn moet ik het toch ook wel weer leuk gevonden hebben, dat gestoei met die tubes verf. Alles staat hier nog klaar op een bijzettafeltje, naast een prachtige bos bloemen, een geweldig fraai stilleven, ik denk dat ik vandaag probeer verder te gaan met mijn Picasso. Johan trotseert het beroerde herfstachtige weer met al die windvlagen en die codes geel en oranje met nieuwe boeken: ‘De ramp Trump’ van John K. Wilson, ‘Kunnen we praten’ van Joris Luyendijk en ‘De Zuid-Afrika Boeken’ van Adriaan van Dis. Uit ‘de ramp Trump’ leest hij me af en toe voor. Ik begrijp dat je maar beter uit de buurt kunt blijven van narcisten en personen aan wie pathologisch elke gevoelsmatigheid ontbreekt. Maar volgens mij hadden wij die conclusie al ver voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen voor onszelf getrokken. ‘De president ontmaskerd’ luidt de subtitel van het boek van Wilson. Het is niet mis wat die man allemaal over de leugenachtige, egocentrische en egoïstische Trump te vertellen heeft. Wilson omschrijft Trump als zwakzinnig, komt met een reeks verbluffende voorbeelden, die doen je echt geloven dat er aan Trump een steek los is, en waarschuwt de mensheid voor diens geheugenproblemen. Ben je mooi klaar mee. Om het ludiek te zeggen: het belangrijkste land ter wereld is in handen van een acrobatische respectloze jokkebrok, een kletsmajoor, een onzin uitkramer, een roekeloze trapezewerker zonder vangnet die verbazingwekkend genoeg nog steeds niet zijn dikke nek gebroken heeft. Hillary heeft van meer verloren dan alleen het kiesstelsel, schrijft Wilson. Ze lacht te onnatuurlijk en te schel. Bovendien een dubbele moraal in eigenwaarde. Hier komt de Dolle Mina van vroeger in me boven. Iets heel anders nu. We hebben hier een nieuwe vinding gedaan. Kwestie van de literatuur goed bijhouden en bezien wat op jezelf mogelijk en heel misschien van toepassing zou kunnen zijn. Ik zeg het omslachtig om voorzichtigheid uit te drukken en slagen om de arm te houden. Waar taal bij dementie ophoudt daar blijft de muziek. Die ontspant. Muziek gaat voor een al dan niet belangrijk deel verkramping tegen. En Yin en Yang niet waar! Als ik ontspannen wakker wordt dan doet mijn brein het ook beter. Dan gaan er signalen naar bijvoorbeeld mijn kaaklijn. Ik registreer, ik besef, weliswaar met mate, nog wel altijd vanuit enige duisternis, maar toch, het is niet allemaal meer zo statisch. Johan zet nu elke ochtend om half acht een cd op. Van Bach, Chopin, of van Louis van Dijk, klassiekers, en anders wel de bioscoopkraker, ook een klassieker trouwens, ‘Out of Africa’ waarbij de droge warmte van de ruisende savannen me tegemoet waait in bed. O ik zou de Russische sopraan Olga Zinovieva bijna nog vergeten. Haar vertolking van Ave Maria en Vicalise van Rachmaninoff – kippenvel. We hebben haar eens gezien in de Janskerk, weet je nog? Langzaam maar zeker muzikaal ontwaken uit een onpeilbaar diepe slaap vergemakkelijkt het innemen van de eerste ochtendmedicijnen van acht uur. Doorgaans ga ik na het wassen en toilet maken (meestal door de onvolprezen Diana) nog een poosje terug naar bed. Tot half twaalf, in die koers. De rol van muziek kwam ook weer eens afgelopen zondag naar voren in het altijd weer prachtige programma ‘Podium Witteman’. Ze lieten een donkere meneer zien met dezelfde aandoeningen als ik, parkinson in combinatie met Lewy Body dementie. Die man zat volledig opgesloten in zijn stramme lijf. Hij hoorde muziek, ontspande, deed heel voorzichtig een oog open, daarna nog één, zijn brein tastte af en het hoofd kwam sluipenderwijs in actie. En toen volgden de armbewegingen. Fascinerend hè? Johan vertelde me naderhand dat hij bij de beelden vocht tegen zijn tranen. Wat we zagen impregneerde de ziel. We slaan ‘Podium Witteman’ bijna geen week over. Laatste nieuws! Je wist geloof ik dat we de douchestoel hadden ingewisseld voor een toiletstoel voor ook onder de douche? Ik ben nog wel afhankelijk van het incontinentiemateriaal maar niet meer zozeer als tot voor kort. Verder uitweiden lijkt me overbodig, je begrijpt wat ik bedoel. Er valt in de verpleegzorg nog een wereld te winnen. Nooit opgeven. En hoe onmetelijk belangrijk is behoud van waardigheid niet! Vrijdag komt er van de zorgverzekeraar en de leverancier van verpleegartikelen Vegro een verpleegkundige langs om te kijken naar mijn anti-decubitus  matras en rolstoelkussen. Kan er mooi even gekeken worden of ik niet ook maar de geringste eerste verschijnselen heb van doorzitten. Dat ene plekje heelt maar moeizaam. Zo staan de zaken Maggy! Mijn stem wordt vaster, ik ben weer beter verstaanbaar. En elke dag buiten, kou of niet, ook als het niet té hard regent, en nog niet eens neusverkouden geweest. Veel vitamines, gezonde voeding. De boog kan natuurlijk niet elke dag gespannen staan. Ik houd mijn dips. Dan verslaap ik de dagen. Nog steeds veel aanloop. Bij Taco met Johan naar Feyenoord-PSV gekeken. Die twee hadden na hun tijd als docent op de Erasmus moeten doorgaan voor toptrainer in het voetbal. En maar kritiek op die coach van Feyenoord dat hij niet hun favoriet Kenneth Vermeer tussen de doelpalen opstelt  nu die weer blessurevrij is. Hoorde ze praten over platvloers personeelsbeleid. Beiden zaten toen overigens nog steeds aan de koffie. Maar misschien was dat het juist wel, van die opstandigheid, cafeïne. Taco heeft sinds vorige week een gebit, boven en onder, en het lijkt waarachtig wel of hij een vierling ter wereld heeft gebracht, en Johan maar tegen hem zeggen dat hij met een paar jaar wel aan het gebit gewend is en dat hij dan alles weer gemakkelijk kan wegkauwen. Afgelopen zaterdag eind van de middag belde Taco vanuit Albert Heijn om te klagen dat hij met dat nieuwe gebit niet wist wat hij nu eigenlijk in die winkel deed. Wat had hij nog bij Albert Heijn te zoeken en wat moest hij nu kopen? Appelmoes, brulden wij, heel veel appelmoes. ‘Doe je gebitje straks lekker uit’, adviseerden we Taco, ‘voor dat gebitje is het immers ook zaterdagavond’. Bij Taco is alles de overtreffende trap, zolang ik hem al ken. Zag met een schuin oog trouwens Taco onder het voetballen een calorierijk chocoladekoekje weghappen. Hoorde hem toen niet over zijn nieuwe gebit. De stap naar de fysiotherapie bij Van Leeuwen hier vlakbij aan het water is een uitstekende tot dusver, zonder afbreuk te willen doen aan het werk in de sportschool. Deze week vier keer fysiotherapie. In het verpleeghuis moest  ik me met één keer twintig minuten per week al rijkelijk beloond weten! Gelukkig huurden we van meet af aan extra  fysiotherapie van buiten in. Misschien dat we later deze week op de tv bij SBS6 verschijnen. Ze gaan een item maken rond de verschijning in Vleuten van het zogeheten Gastenhuis voor dementerenden. Het Gastenhuis staat een veel  persoonlijker en gespecialiseerdere werkwijze voor dan de reguliere verpleeghuizen. Ik sta er op de lijst voor het geval er iets met Johan onverhoopt mocht gebeuren. Het Gastenhuis wil ook met een sociëteit beginnen. Daar zijn dementerenden vanaf de zomer met hun familie welkom ook al wonen ze er niet. Onze interesse voor de sociëteit is bij de initiatiefnemers, een echtpaar, bekend. Gelukkig praten ze over sociëteit en niet over dagopvang, want dat vind ik zo kleinerend. Zo had ik pas geleden een invaller als verzorgende die het over een luier had. Ik kon hem wel villen. Ook had iemand het eens over een riem die ik nog in de rolstoel om moest. Nee gordel, veiligheidsgordel! En niet slabbetje. Nee, servet. Waar taal bij dementie ophoudt daar blijft en spreekt de muziek. Maar helemaal ophouden doet de taal nu ook weer niet. Bij mij niet. Maar alle lof hoor voor de mensen die me hier thuis wassen, aankleden, me opmaken, enzovoorts. Esmé lakt mijn nagels nu jij voorlopig bent uitgeschakeld. Heeft ze al tweemaal keurig gedaan. Schatje  die Esmé. Afgelopen zondagavond hield ze me gezelschap zodat Johan een paar uurtjes naar vrienden kon. Is Timo nog met zijn dochtertje naar Scheveningen of houdt het miserabele regenfront hun tegen? Geloof het of niet, we waren bij de Zeeman voor weggooishirts voor Johan en een uur later had ik het tegen Marijn over Zeeman. Frappant toch! Toen vroeg Johan of ik het er leuk had gehad. Ik vond er niets aan, zei ik hem. De mensen van Home Instead mailen opgetogen met ons, en met elkaar, dat het zo goed met me gaat. Laat het alsjeblieft zo blijven. Ik doe mijn best. Zullen we voor later deze week iets afspreken? Weer eens rolstoel tegenover rolstoel? Laat jij dan je voetsteunen thuis of ik? Wat waren we de vorige keer even aan het hannesen hè! Die voetsteunen zijn op visite alleen maar functioneel als één van ons tweeën verkouden is en we de ander niet willen aansteken. Hoe is het met je balboekje komend weekend? Kun je er nog een date met ons bij hebben? Werk je nog steeds een druk en zwaar herstelprogramma af? Ben van plan om op mijn verjaardag binnenkort naar jou te komen. Breng ik gebak mee. Maar het kan zijn dat we de verjaardag in Limburg gaan vieren. Of nog woester: in De Panne aan de Belgische zuidkust. Nee, we kunnen niet zeggen dat we een saai leven leiden, Maggy. Maar voor ons beiden geldt dat we het liever anders hadden gezien. Ik hoop gauw weer van je te horen. Houd je haaks.

Lieve groeten van hier, en als we wat voor je kunnen doen, zegen hoor, Ellen.