Wonderbaarlijk toch! En weer een verjaardag in familiehotel Cajou in de Belgische kustplaats De Panne! Bijna iedereen die daartoe werd uitgenodigd, zond een bijdrage in voor het liber amicorum dat in De Panne ten doop wordt gehouden met een feestelijke maaltijd van schaaldieren overgoten met champagne. Ook vorig jaar vierde Ellen als een grand lady haar verjaardag bij Cajou waarvan bijgaande foto getuigt. Die foto, gemaakt door Diana Sharifi, verschijnt paginagroot in het nieuwe boek met als titel: ‘Wonderbaarlijk toch!’ En dat is het ook. De bede ‘Geef ons ook morgen’ werd gelukkig verhoord. Veel bijdragen met hartveroverende woorden voor het liber amicorum dat nu volop in productie is bij drukkerij Van Rooijen in Vleuten. Stuk voor stuk pareltjes, die inzendingen. Over het omgaan met de ziekte van Parkinson en Lewy Body dementie raak je niet snel uitgeschreven. Hoorde de in parkinson gespecialiseerde neuroloog Bloem van het Radboud in Nijmegen zeggen dat deze aandoening de hardst groeiende ziekte van Nederland begint te worden. Hij had het letterlijk over een tsunami aan nieuwe gevallen die op ons afkomt. Gelukkig toont Ellen ons nog geregeld een kijkje achter haar schemering. Dat blijkt zeker ook uit het liber amicorum waaraan de laatste hand wordt gelegd. Een klein voorproefje alvast.
lieve Ellen,
we kennen elkaar maar een klein beetje en toch ken ik jou meer dan een beetje.
Je bent een anak Bandoeng. Je hebt meer meegemaakt dan de meeste mensen. Je hebt een zware start in het leven gehad toen je als babietje jarenlang in een Japans interneringskamp, een jappenkamp belandde. Ik meen in Ambarawa. Een vriendenboek is niet de plek om verschrikkingen te beschrijven, maar ze mogen wel aangestipt worden, zeker als ze je getekend hebben.Sommige mensen raken na zulke nare beginjaren verbitterd, wrokkig of afgunstig op anderen. Jij niet. Hoe weet ik dat?Ik weet dat je een ontzettend aardige, zachte, invoelende en dappere vrouw bent en ook nog verstandig. Verstandig? Ja heus! Verstandig en moedig, want je kon geen weerstand bieden aan de honkbalcoach van je twee jongens – ik heb dit uit betrouwbare bron die ik helaas niet mag prijsgeven. Moedig om je leven op z’n kop te zetten voor de liefde van je leven, moedig om al eerder je leven een 180-graden draai te geven door te breken met tradities die je van huis uit hebt meegekregen. Je hebt knoerthard gewerkt tussen honderden kleuters die niet de makkelijkste van het land waren. Je was en bent de vrouw van een journalist van de oude stempel, dat wil zeggen van iemand die per definitie overspelig is omdat ie altijd hongert naar iets en iemand anders: naar nieuws en naar gretige lezers en naar een beetje bewondering. Ellen, ik ken je maar een beetje en ik ken je nog niet van vóór de honkbalcoach, maar ik heb twee heel bijzondere herinneringen. De ex-honkbalcoach en ik hadden een conflict. Niet met elkaar, maar met de directeur die bang was voor de burgemeester. Ja, het was een klucht, maar in die klucht lukte het toch om Johan, want zo heet die coach, en mij een beetje bang te maken. Ik belde naar de Zonzijde voor lotgenotencontact en ik kreeg jou aan de lijn. De bezorgdheid spatte er van af. Geen gemopper op de baas, geen gezeur over het conflict en het tijdverlies – altijd ten koste van de partner. Nee, bezorgdheid en medeleven met je dierbaarste maatje dat ergens ten onrechte van wordt beschuldigd. Daarin ben je niet uniek, wel in het feit dat je dat was zonder een hoge borst op te zetten en dat je die onbekende collega die opbelde zomaar liet delen in je empathie! Toen het lot je meerdere rotstreken had geleverd en je – godzijdank tijdelijk – in De Ingelanden woonde, kwamen Marc en ik je onder leiding van Johan een keer opzoeken. Ik wist niet eens of je ons herkende. We deden ons best zo gewoon mogelijk te doen, niet echt gemakkelijk. Ineens zei je: ‘Wat hebben jullie veel meegemaakt.’ Marcs veel jongere broer was driekwart jaar daarvoor vrij onverwacht aan een akelige ziekte gestorven en Johan had het je kennelijk verteld. Ondanks je eigen zware beperkingen en jullie grote verdriet wist je het nog. Wist je het op het juiste moment en bracht je het op het juiste moment. Met één zo’n zinnetje van jezelf wegcijferen heb je je voor mij neergezet. En dat je dat ook vrolijker en joliger bent blijven doen, weet ik dankzij chroniqueur Jopie! Ik hoef alleen maar bagger te zeggen of Jopie wast wel en ik heb de scherpziende en puntige Ellen te pakken voor wie de honkbalcoach zo terecht viel! Ellen, laat die Jopie maar wassen, je bent een kanjer. En dat woord gebruik ik echt heel zelden!
Jeannette Klusman
Lieve Johan
Wat een prachtig boek heb je weer gemaakt! Ook dit boek zullen we koesteren, net als de andere vijf. Ik voel mij zeer vereerd dat ik de drukproef alvast heb mogen lezen. Weer zo recht vanuit je hart, zo liefdevol en vol passie geschreven – het heeft mij opnieuw heel erg geraakt. Zoveel herkenbare verhalen voor mij over Amsterdam en de jeugd van Ellen, haar ouders en het Leger des Heils. Prachtig allemaal. Het is een werkelijk schitterend cadeau voor Ellen bij haar zesenzeventigste verjaardag. En dan alle lieve wensen van alle vrienden en vriendinnen daarbij gevoegd, het is inderdaad WONDERBAARLIJK !