De Panne als panacee. Als een toverdrank. Opnieuw bewezen. Wéér was het volop genieten en opkikkeren in het Belgisch-Franse kuuroord. En vooral ook in gemoedelijk en bourgondisch familiehotel Cajou met al zijn aan persoonlijke aandacht en warmte ontsproten grandeur. Ellen behoudt er haar waardigheid. Geen stigma. Heel veel dank richting het echtpaar Bruno en Chris en hun fantastische hofhouding. Knap, razend knap om zoveel jaren achtereen het hotel met dezelfde brigade te runnen en op een zo fantastisch hoog niveau te houden. Andermaal een majesteitelijke ontvangst en verzorging met alle avonden prachtige diners – op zaterdagavond speciaal voor ons en de verzorgende een hoofdschotel met van knoflookolie glanzende kikkerbilletjes. Alsof we met onze smaakpapillen de Hof van Eden betraden. Ellen had haar goeie dagen en de wat mindere. Schommelende dagkoersen. Het fluctueerde. Gelijk Wallstreet. Soit. Het hoort erbij. Ook de mindere dagen. Dan was ze moe. Dan bleef ze moe. Dan was het hoofd gebogen en bleef dat zo. Natuurlijk de vaste wandelingen over de boulevard en door de rustieke Dumontwijk – bergje op en bergje af – te midden van de verstilde duinen. Alreeds veelvuldig bezongen die schitterende omgeving met cottages van de architecten vader en zoon Dumont. Boeiende bouwstijlen! Jammer dat sommige optrekjes zoveel achterstallig onderhoud vertonen en erger: verwaarloosd zijn. Op de dag van bijgaande foto’s rebbelde Ellen aan één stuk door. Pretogen. Ze was niet altijd even goed te verstaan, maar dat deed er niet eigenlijk toe. Het deed niets af aan de vreugde. In de O.L.V van Fatima uiteraard een kaarsje opgestoken en een wens gedaan. Die wens laat zich raden. Het is wonderbaarlijk, maar Ellen gaat nog maandelijks een paar dagen op vakantie. In het buitenland! Aan ‘de nazi en de psychiater’ buitengewoon interessant leesvoer op het strand van De Panne. Over de aanloop naar de processen van Neurenberg, de psychologische en psychiatrische voorbereidingen daarop, en over de narcistische (totaal gebrek aan morele waarden) oorlogscrimineel en ziekelijke ijdeltuit Hermann Göring vooral. Hij gaf zich in 1945 als gevangene over aan de Amerikanen met zestien koffers vol gejatte medailles, dollars, juwelen en cyanidecapsules. Een fascinerend en diepgravend boek over een man die liet zien dat het kwaad overal de kop kan opsteken. En over een Amerikaanse legerpsychiater in Neurenberg die eenmaal weer thuis bij zijn vrouw zelf knetter werd en zelfmoord pleegde identiek aan zijn beruchte patiënt Göring. Misschien zelfs wel met een capsule die hij van Göring als souvenir (zonder aanhalingstekens) cadeau had gekregen. Las ergens dat het niet meer zo zou boteren tussen het poenige echtpaar Yo en Les. Hoe moet het nou met hun tatoeages? Welk opgewonden huwelijk is trouwens tegen Qatar bestand? Een tatoeëerder in Zweden zou zijn dag niet hebben gehad. Zijn slachtoffer kreeg van schrik een hartaanval. Gelukkig zou Patty Brard zich weer volledig in Nederland willen vestigen. Je kunt geen dag zonder nieuws. Club Brugge voetbalkampioen van België. We leefden mee via de tv op onze hotelkamer. Club Brugge zonder, dat wel, onze geblesseerde favoriet Kenneth Vermeer in de goal. Spijtig. Het enige minpunt aan de 1-1 tegen Standard in Luik. Wat is dat toch met die Vermeer dat hij de laatste twee jaar zo sukkelt met langdurige kwetsuren? Lichamelijk niet meer tegen topsport opgewassen? En hij is zoveel completer en dus beter dan zijn rivaal tot voor kort bij Feyenoord. Die Australiër – ik wil niet op zijn naam komen – heeft een traptechniek van een beginneling. Op woensdagmiddag voorafgaande aan de verkeerschaos van Hemelvaartsdag naar De Panne afgereisd. Op de vertrouwde hotelkamer neergestreken na een rit van bijna viereneenhalf uur. Antwerpen: zie er tegenwoordig maar eens door de vermaledijde Kennedytunnel te komen. Ellen genoot als enige van al het blinkende blik om haar heen dat zich richting Gent (en zo verder) wurmde. Op de hotelkamer meteen ’s avonds een met veel egards uitgeserveerde maaltijd van asperges met garnalen en witte wijn. Na vijf overnachtingen vertrokken op maandag voor dag en dauw. Hoe is het toch te verklaren dat Ellen in De Panne na het innemen van haar levo dopa geen pijn had van opstandig samengetrokken spieren en ze geen paracetamol ter verzachting behoefde? En dat haar mantelzorger er vaak het risico loopt zich te verslapen? Veel verwennerij. Sangria. Krantje. Zon en strand. Terrasjes. Een bruine huid. Zeer bruine zelfs. Maar aan de Belgische kustlijn ook relatief koude uren met vanuit zee een venijnige wind. Extra pluim voor Bianca, de dirigente van het ontbijt in Cajou. Elke ochtend om half acht alvast een kannetje koffie voor op de kamer. En yoghurt voor Ellen. De volgende keer krijgt Bianca speciaal een bloemetje van ons. Gaan we dan voor naar de zaterdagmarkt in De Panne. Thuis na een rit van onvoorstelbaar nauwelijks drie uur. De natuur deed ondertussen zijn werk. Onze enkele tientallen meters diepe achtertuin in alle schakeringen groen. Het lover was de grond uitgespoten! En bloemen, de eerste bloemen, diepblauwe wilde geraniums, blauwe pinksterbloemen, en ook passiebloemen in paars. Een plaatje die tuin met verschillende zitjes, helemaal bij strijklicht. Onze eigen ansichtkaart. Eigenlijk zijn we nog steeds een beetje rijk. Het leven is ver-ruk-ke-lijk, schreef de romanticus Remco Campert al geruime tijd geleden. Inderdaad. Gelijk heeft-ie. De vakantiedagen kwamen als geroepen. Net op tijd. We hadden even een ander behangetje nodig. Weer even een andere omgeving om de accu op te laden. Het hoofd in de zeebries. De emotie ging de ratio overheersen. De Panne + bij terugkeer uitstekende kwartaalcijfers voor Ellen bij bloedonderzoek (periodieke check ups) inspireerden tot de organisatie met Pinksteren van een tuinmaaltijd van asperges voor de verzorgenden met hun aanhang en een paar vaste getrouwen. Op z’n Provençaals een lange gedekte tafel onder de luifel. Of verderop in de tuin tussen twee vlinderstruiken met hun gelijk pubers onvoorstelbaar gretige groeistuipen. Dat wordt vooraf een rit naar het tuincentrum voor een paar potten lavendel als aankleding op tafel. Misschien een gestoffeerd idee om de asperges aan de vooravond van Pinksteren zelf uit de grond te steken bij boeren in Limburg ter hoogte van Weert. Deden we in het verleden wel eens. Of anders brachten Limburgse studenten journalistiek wel een wagonlading asperges gewikkeld in natte theedoeken mee naar hun college. Welja, een ritje Weert. Zouden we dan toch echt de kunst verstaan om er onder alle omstandigheden nog iets fijns van te maken? Wie het weet, mag zijn vinger opsteken. Wacht even, we steken zelf de vinger op.