Ze was altijd al een heel klein beetje mijn favoriet bij de apotheek, de enigszins verlegen maar tegelijkertijd ook altijd spontaan vriendelijke en mooie Manal uit Iran. ‘Hoe is het met uw mevrouw, meneer Carbo’, vroeg ze altijd weer aan de balie. Dat ‘uw mevrouw’ klonk zo leuk en was ook zo innemend. De gunfactor zogezegd. Manal wist dat ‘mijn mevrouw’ Ellen heette, maar haar zó noemen vond ze onbeleefd en vrijpostig. Het had uiteraard gemogen. Zeker alweer een jaar geleden vertelde ze me iets over Teheran en waarom ze naar Nederland was gekomen. Door Diana meer bewondering voor de meeste migranten gekregen dan eigenlijk veel eerder al het geval was. Door Manal ook. Dat zou onze vaderlandse gifmenger blonde Geertje eens moeten horen met zijn eeuwige gezanik over Henk en Ingrid die als enigen hard werken. Je zal toch maar Henk of Ingrid heten en steeds maar weer tot vervelens toe in het reclamespotje van die neurotische Geert worden opgevoerd. Ik zei Manal destijds dat het niet uit nieuwsgierigheid was dat ik over Teheran begon, maar uit interesse. Welgemeende interesse. Het had wellicht ook, ik weet het wel zeker, met mijn oude vak te maken, mijn jaren als chef buitenland in de journalistiek. En Manal vertelde. Het was nog de tijd dat je met een mondkapje voor gek liep op straat. Hooguit zag je heel af en toe een aanstellerige Japanner zo lopen. Intussen zo westers als maar zijn kon die Manal. Maar wat maakt dat eigenlijk uit. Nou eerlijk dan: toch wel een beetje. Gisteren belde ze ineens op. Met de hovenier Van Kleinwee uit Vleuten bezig in de achtertuin, ons eigen Eldorado dat zich nog altijd niet gewonnen geeft, maar zich toch moet gaan prepareren op bladuitval binnenkort. De oude houten schutting weg en in duizend vermolmde mootjes naar het groot vuil en tegen de nieuwe schutting, die van mijn buurman beter gezegd, een Photinia Red Robin, zoals heel deftig en geleerd op het kaartje stond. Twee schuttingen tegen mekaar, zoals een aantal weken, een buitenstaander zou denken dat we ruzie hadden met de buurman en we elkaar op een onbewaakt moment de aardappelschillen toegooiden. Iemand begon al een keer lacherig over mr. Frank Visser van de televisie. Zo heet hij toch? Maar ruzie, en mr. Frank Visser als mediageile scheidsrechter, welnee, in geen geval. Met een dubbele schutting leek het wel alsof we terug waren in de Koude Oorlog. Poetin en die geriatrische dwangbuispatiënt uit het Witte Huis met al zijn cijfersloten, het scheelt niet veel of de wereld ontploft in november met de nodige schuttingwoorden op facebook. Trump had ze vroeger al niet op een rijtje, griezelde een vroegere vazal deze week, en de laatste jaren zou het zelfs een ravage in het hoofd van de eeuwig scheldende beroepstwitteraar geworden zijn. Zeer aannemelijk. Haïti na een tropische orkaan met geen enkel golfplaten dak meer op de tot luciferstokjes verworden houten krotten, dat dieptreurige beeld in het hoofd van Trump tussen wat in een grijs verleden misschien zoiets als hersenen moesten zijn geweest. Daarmee vergeleken is onze koning, die met zijn jetsetgedrag schijt heeft aan zijn volk, en die heel het gepeupel glashard uitlacht, in hun gezicht nog wel (eigenlijk hun verdiende loon voor alle slaafsheid) – daarbij vergeleken is WA maar een onschuldige poppenkastfiguur. Alex neemt graag zijn rol in de hele operette. Voor de rest komt hij al zoveel tekort. Wie niet gewend is om met een ander rekening te houden, kan dat ook niet. Het is hem nooit geleerd. Hij leeft in een fantasiewereld die een dom volk voor hem heeft gecreëerd. En in stand houdt. Waarom zou hij niet even naar zijn vakantiekasteeltje en speedboot in Griekenland vliegen? Het volk? Wat zal Maxima een stampij hebben gemaakt en met serviesgoed hebben gesmeten toen ze niet eens haar koffertje mocht uitpakken maar terug moest naar huis. Argentijns geschreeuw in de lauwwarme Griekse nacht. Wat een kut land dat Nederland! En terug in Nederland natuurlijk weer die cosmetische koninklijke glimlach van de grote maatschappelijke betrokkenheid (tegen betaling van een paar miljoen met laatst ook weer een onberedeneerbare salarisverhoging). Hoor mijn onnozele gereformeerde tantetjes nog zeggen heel vroeger dat Juliana, Bernhard en hun kroost, althans het kroost dat toen van de prins bekend was, zo eenvoudig gebleven waren. En dan gingen de tantetjes altijd een heel klein beetje wiebelen met hun onderlichaam. Spinraggen, veronderstelden mijn broer en ik. Je moet wel heel naïef zijn om te denken dat democratie en monarchie elkaar ook maar enigszins verdragen. Een geboren staatshoofd en een gekozen premier die voor dat staatshoofd de kastanjes uit het vuur moet halen – er is niets normaals aan, het is volslagen abnormaal. Maar let op: bij zijn volgende verjaardag straks in april vlagt hier weer bijna de hele straat voor WA. En Jan Klaassen en Katrijn slaan zich op hun dijen van het lachen. Mogen wij even vangen?! De lakei Rutte, steeds meer kubusvormig, begint me ineens verschrikkelijk de keel uit te hangen. Nu weer zich verontschuldigen dat hij wel degelijk afwist van het vakantiereisje naar Griekenland maar niet had beseft, ja niet had beseft godverdorie, dat je het als koning na alle waarschuwingen en maatregelen met een gedeeltelijke lockdown niet kon maken. Rutte was even de gezondheids- , mentale en economische crisis van zeventien miljoen Nederlanders vergeten. Even vergeten dat het aantal besmettingen weer razendsnel oploopt, naar duizelingwekkende dagrecords zelfs, en dat er weer coronadoden vallen op de volgestroomde ic’s. Even vergeten. Rutte (‘In Griekenland wel graag de bonnetjes voor Uw declaratie bewaren hoor majesteit’) begint knap onberekenbaar te worden. Inschattingsfout op inschattingsfout. Is hij overwerkt? Dat moet haast wel. Zou de koning op de laatste avond van de open horeca in polonaise mee gedronken en gehost hebben op het Plein in Den Haag? Misschien wel. Het was bij hem in de stad. Hij kon het lopen. We hebben de familie Van Oranje Nassau natuurlijk zelf zo ongehoorzaam en wereldvreemd gemaakt. Het klootjesvolk is de schuld van alles. Ook Henk en Ingrid. Manal die vanachter een triplex scherm belde vanuit een tegen corona zwaar beveiligde apotheek. Ze klonk een beetje zenuwachtig en enthousiast tegelijk. Of ik even tijd had voor haar verhaal. De apotheker van de Stationsstraat in Vleuten had besloten om, eerst als experiment, bepaalde patiënten hun eigen apothekersassistente te geven als vast aanspreekpunt. Dan kon er nooit iets misgaan. Zo er bij deze kwaliteitsapotheek al eens iets fout ging, wat eigenlijk zelden – of beter: nooit – gebeurde. Het experiment moest gezien worden als een soort buddy voor chronisch zieken als Ellen. Die was trouwens de eerste met wie de apotheek de proef wilde startte. Ellen gekoppeld aan haar, Manal. Of dat oké was? En ja, in een vergadering met alle assistentes had de apotheker eens om zich heen gekeken en had naar Manal gewezen die hij op mevrouw Carbo wilde zetten. Of ik daarmee akkoord ging. Had ik mijn sympathie, want dat is het, weer eens moeilijk kunnen verbergen? Ach, waarom zou ik ook. Manal treedt toe tot een majesteitelijk zorgteam van Ellen dat steeds internationaler wordt. Diana uit Afghanistan, als chef d’équipe zij in veel mijn vervanger, Zulay als verpleegkundige op de reservelijst uit Colombia, thuiskapster Renda uit India, en nu dus ook Manal uit Iran van de apotheek. Of ik het haar altijd wilde zeggen als ik ergens niet tevreden over was. Wat een bijna jaloersmakende bescheidenheid! Multiculti rond Ellen met ook wit – blank is rein en dat mag je tegenwoordig niet meer zeggen – uit Houten, de Zandweg in De Meern, de Zadelstraat in Utrecht en zo meer. Hoe heb ik ze allemaal bij elkaar kunnen krijgen, ik ben er niet weinig trots op. Je weet pas écht hoe het voelt je levensgeluk aan dementie te verliezen zodra je zelf tot aan je nek toe in dat proces zit. Ik overdacht het gisteren in de tuin met Van Kleinwee (tien minuten te laat en dat irriteerde me, tijd als één van mijn dwangneuroses) en die schutting en die Red Robin van twee meter. Waarom haalde ik me dit alles in die paradijselijke tuin nog steeds op de hals? Ook weer zoiets neurotisch: die tuin was perfect maar het kon altijd nog net even perfecter. Wie was er om met mij mee te genieten van de werkzaamheden en de Red Robin? Gooide ik die 165 euro niet eigenlijk over de balk? Een mens wil delen. Een mens wil niet alleen zijn. Maar helaas, de fors uit de kluiten gewassen Red Robin stond buiten Ellen d’r gedachtewereld. Ze keek naar ‘m maar zag onze nieuwe huisvriend niet. En toen belde Manal. En een paar uur later Diana die van vrijdag tot maandag vrij was. Ze vroeg uitgebreid naar Ellen en naar de tuin. Of het al lekker opschoot. Winterklaar legde ik haar uit. Maar er moest iets anders zijn waarom ze belde. Na acht maanden en duizend mislukte pogingen op onze zwaar overspannen woningmarkt, waarbij vergeleken de verwarde woede-uitstoot Trump zichzelf nog uitstekend onder controle heeft, was het eindelijk gelukt. Ze had voor 99,9 procent zeker een eigen koophuis met een tuin voor en achter in een betere wijk tegenover het Antoniusziekenhuis in Nieuwegein bemachtigd. Heel vlakbij een groot park en op loopafstand het centrum met zijn winkels. Tal van woningen waren aan haar neus voorbij gegaan maar nu leek ze toch echt beet te hebben. Ze zou me verder op de hoogte houden. Ze had me al verteld dat ze een bod had uitgebracht en op welk huis precies. Ik kende de foto’s van Funda. Jezus nog aan toe zeg, het was er dus waarschijnlijk toch van gekomen. Er brak deze herfstvrijdagmiddag steeds meer zon door. De Red Robin zette zich schrap. Had ik van de zoon van Diana niet een mooie fles rode wijn gekregen voor enkele T-shirts van de zoon van de andere verzorgende Trudy die mij te groot bleken en die ik op mijn beurt weer Abdullah cadeau had gedaan? Wijn voor mij en een drop shot als geste voor Max in Houten die de shirts van Real Madrid en het nationale elftal van Italië aangeleverd had. En die zijn moeder voor Abdullah ook nog iets van FC Utrecht had meegegeven. FC Utrecht? Ach waarom ook niet, vooruit dan maar. Het shirt was in elk geval prachtig. Aan de wijn dus, Manal als vast aanspeelpunt voor Ellen bij de apotheek en Diana een eigen huis en straks weg van de flat die ze na een paar AZC’s door de gemeente Zeist toegewezen had gekregen. Even later belde ze weer, die 99,9 procent was 100 procent geworden, en dat werd het glas rode wijn natuurlijk nog even bijvullen. Waar waren godverdomme de sigaretten? Niet zo maar een vrijdag maar één voor de verzameling aan dagrapporten. We blijven immers chroniqueur. We blijven boekstaven. Voor wie? Ook voor personen die misschien later nog eens willen lezen hoe het ons deze jaren verging. En hoe we erin slaagden met parkinson en Lewy Body door te leven en er nog iets bijzonders van maakten. Het was geweldig iemand als Diana aan de telefoon zo opgetogen blij te horen zijn met een mijlpaal in haar Nederlandse leven. Twee uurtjes later de bel. De buurman. Zonder mr. Visser. Hij was alleen. Of het allemaal goed gelukt was met de schutting en de nieuwe beplanting. Ja hij wilde graag een kop koffie. Elly Wolf voor wie op vrijdag in de vooravond de weekdienst begon (bracht weer pindasoep en roti uit eigen keuken mee) joeg ons met koffie en al naar boven. Ze wilde in alle rust Ellen kunnen verzorgen. Ze zou ons wel weer roepen. Uit het bovenraam bewonderden we de Red Robin. Of die zijn blad behield? Ik verwachtte geen striptease. Ik had ‘m gekocht met de bedoeling dat hij niet uit de kleren ging. Had Diana een huis gescoord? Hij deed meteen een enthousiaste greep naar de thermoskan voor een tweede kop koffie. ‘Mag ik zo vrij zijn?’ Ik wilde maar vergat de buurman te vragen of hij misschien wist hoe blonde Geertje zijn koffie dronk. Met melk en suiker natuurlijk, zeker niet zwart. Het woord corona was gelukkig nog niet één keer gevallen. Had een hooggeleerde horen zeggen dat we met die corona nog wel duizend dagen zoet zouden zijn. Duizend dagen? Ja, duizend dagen, pak en beet drie jaar dus. Te lang corona onthouding zonder perspectief zou heel Nederland bij de psychiater brengen, schreef professor Demiaan Denys van de Universiteit van Amsterdam. Hij bleek zelf psychiater en zal hopelijk niet uitsluitend aan zijn eigen portemonnee hebben gedacht. Eigenlijk kwam de buurman meer voor iets heel anders dan voor die Red Robin. Of ik eens wilde raden. Wat viel er nou te raden? Ik had hem met gebaksdozen in de weer gezien, dat klopt. En hij deed nogal gehaast ’s middags, maar het was zo vaak dat hij in zijn auto sprong en weg sjeesde. Hij en zijn Marokkaanse fotomodel Rajaë gingen trouwen, in Leiden, de komende maandag. En dat vertelde hij me nu pas! De verrassingen buitelden deze vrijdag over elkaar heen. Had ik niet nog een staartje rode wijn vanwege de T-shirts die via de zoon van Trudy naar de zoon van Diana waren gegaan? En buurman Niels vertellen, wij beiden intussen weer beneden en naast het bed van Ellen van wie ik hoopte dat ze meeluisterde. Het leek van wel. Niels vertellen hoe hij zijn Marokkaanse bruid had leren kennen als collega in het vastgoed in Den Haag. En over het strand, Noordwijk, de Astridboulevard, uitspanning De Branding. Tig keren destijds met Ellen geweest en hij dus met Ratjaë. Den Haag ja, de Koninginnegracht. Was het niet op nummer 40? Ik vertelde de buurman van het ministerie van onderwijs en het uitrekenen van de zwangerschapsuitkeringen voor de leerkrachten S tot en met Z. Ik meende bij Ellen een glimlach te zien maar het kan ook een vurige wens zijn geweest. Het was met die zwangerschapsuitkeringen zo enerverende baan dat ik precies de dienstregeling kende van tram 9 naar het Kurhaus in Scheveningen. Ik kende ook alle nummers van de trams uit mijn hoofd en hun bouwjaar. Ik wist aardig te vertellen hoeveel passagiers er vanaf de Koninginnegracht ter hoogte van de Javastraat waren opgestapt naar het strand. En wie bruin terugkwam of wie beter nog maar een extra dagje kon gaan liggen zonnen. Zenuwslopende baan met cliënten op weg naar het kraambed. Niet zo maar een baan en niet zomaar een vrijdag, 16 oktober 2020. Later op de avond maakte de vroegere basketbalcoach Ton Boot als studiogast van Veronica Inside een schitterende aflevering. Het enige programma waarin momenteel nog gelachen wordt. Het ging onder andere over neuroses. Boot vertelde op alle acht de kenmerken aan het predicaat neuroot te voldoen. Hoorde het aan en concludeerde dat ik zelf ook een heel eind kwam. Zo moet ook alles recht liggen in huis. Elke dag een vochtige vaatdoek over de witte houten trap. In de boekenkast de boeken keurig op een rij naar auteur. En zo moeten de kleren net zo netjes opgevouwen liggen als in de PSU-kast van de militaire dienst in ’t Harde heel vroeger. PSU? Ja PSU, Persoonlijke Standaard Uitrusting. Heel vroeger? Vijftig jaar geleden. Godsamme. Minder dan vijftig jaar geleden, het zal bijna veertig jaar geleden zijn, interviewde ik Ton Boot bij hem thuis in Schoorl. Het had ’s nachts gesneeuwd. Het was een heel geploeter geweest om vanuit IJsselstein die zondagochtend bij hem thuis te komen. Verse sneeuw en er was nog nauwelijks gestrooid. Boot was coach van de basketbalploeg van Nashua Den Bosch en de schrik van gearriveerde teams uit Spanje en Italië. Een interview voor Het Parool. Boven mijn hoofd hoorde ik een baby huilen. Er liep een mevrouw met een schort voor rond die vertelde de kraamverpleegster te zijn. ‘Oh ja’, vertelde Ton Boot bijna achteloos, ‘een paar uur eerder was zijn vrouw bevallen boven, hij was vannacht vader geworden, hij zou het bijna vergeten, maar ja als je met hem ook over basketbal begon, over Akerboom, Dekker, Kropman, Kirkland en Lister…’ De nu tachtigjarige Ton Boot was de gedroomde slotapotheose van een memorabele vrijdag. Hij was de coach van de collectieve verantwoordelijkheid. Kom daar maar eens om bij Alex en Maxima. Die hebben geen notie van collectieve verantwoordelijkheid. Dat blijkt telkens weer. Hoe respectloos en onvolwassen was het koninklijk echtpaar niet jegens al die mensen die in de zorg werkzaam zijn. Het is om te kotsen. Maar we doen het zelf! We zijn er zelf schuld aan. Ton Boot riep herinneringen op aan Parool Sport. Hij had nog nooit een afspraak afgezegd dus waarom zou hij vijftig jaar geleden een interview niet hebben laten doorgaan als zijn vrouw lag te bevallen? Zou ik dat virus destijds in Schoorl hebben opgelopen?
****
Hallo Johan!
T’is ruim na twaalven. Over ruim anderhalf uur de laatste halve finalewedstrijd in de play-offs. Ga ik niet naar kijken, want de vorige nacht twee wedstrijden gezien. Het werd vijf uur. Dus nu even reageren op je blog.Wat fantastisch dat Diana een huis heeft kunnen kopen. Feliciteer haar a.u.b. namens mij. Woonde ze in Zeist niet aan de Laan van Vollenhove? Ik had destijds al de route opgezocht toen jij een lezing voor de Alzheimer vereniging hield en wij erna Afghaans bij Diana gingen eten. En nu ook nog een huis met tuin. Kan jij mooi haar hovenier worden. De bladeren vallen hier al volop. Had ik je een paar weken geleden niet verteld dat een ‘deskundige’ (nee, niet een viroloog) had gezegd dat dit jaar de bladeren twee à drie weken eerder zouden vallen? Mijn hovenier laat ik pas komen voor het ‘winterklaar’ maken als alle bomen kaal zijn. Anders kan ik blijven bezemen. Ton Boot was fantastisch inderdaad. En dat op zijn verjaardag. Als je geen enkele van de door hem met acht aangeduide kenmerken van neuroses hebt, ben je ook een neuroot. Zei hij dat niet tegen Genee? Overigens, bij ‘Lubach op zondag’ en bij ‘Dit was het nieuws’ valt altijd ook (veel) te lachen. Het verbaast mij dat het laatste programma wordt uitgezonden bij AvroTros: de spreekwoordelijke ‘vleeswaren’ vliegen je soms om de oren.Wat is dat nou: ‘waar waren godverdomme de sigaretten?’ En dat in Stoptober! Nu ja, bij mij kan je altijd om een rokertje langskomen. Morgen met mondkapje op weer twee sloffen inslaan.Tja, dat gedonder met (nu) ‘het geheim van Huis ten Bosch’ moet eens ophouden. Nu stond Hugo de Jonge voor paal op de wekelijkse persconferentie. En laat Rutte de RVD vertellen dat Alex terugkeert wegens kritiek in de media. Alex had gewoon zijn excuses moeten aanbieden. Laatst eens opgezocht. In Zwitserland is één van de leden van het kabinet één jaar president. Kost aan salaris een ton. Plus kosten voor staatsbezoeken en zo. In Duitsland kost het ook een schijntje. Leve de republiek! Groet en kussen voor Ellen en het vrouwelijke deel van je dreamteam (speciaal Diana),
Jan.
****
Ha Jan,
Kijk naar de beelden van een drinkende, zingende, lallende en joelende menigte in een overvolle en bijkans uitpuilende partytent op het Plein nabij het Binnenhof in Den Haag, en schud met mij je hoofd. Meewarig of anders, maar schud je hoofd. Verbazing? Nee, daar kan allang geen sprake meer van zijn. Verdrietig schouwspel. Zielige taferelen. Wat vormen we toch een raar volkje met z’n allen. En hoe pijnlijk te lezen dat ze in andere landen hun voorhoofd aantikken over ons, en ons Nederlanders een beklagenswaardig en ongeciviliseerd mensensoort vinden. Of we ons vooral niet met anderen willen bemoeien. Zie hier de uitwerpselen van ons jarenlange gedoogbeleid en onze niet te stillen honger naar polderconsensus. Het polderen kent zijn prijs. Arme Rutte en De Jonge die met bleke koppies en stadswallen onder hun zwart omrande ogen voortdurend in hun hemd staan met hun ongehoorzame kleuters van de ontspoorde kinderopvang. De Jonge ziet er zelfs al als levensmoe uit. En zijn partijleiderschap van het CDA moet eigenlijk nog beginnen! Het Plein in Den Haag door politie en boa’s met veel kabaal ontruimd en ondertussen zaten Rutte en De Jonge even verderop, het was maar een paar meter, in de Tweede Kamer in de beklaagdenbank. Waren ze vanaf de zomer niet veel te tolerant geweest? Was het geen volslagen nonsens geweest als kabinet een beroep te doen op de eigen verantwoordelijkheid en het gemeenschapsgevoel? Maar als alle zeventien miljoen min één aan de belangen van de samenleving denken dat dan dat ene individu, zijzelf dus, zich in niets hoeft te laten inperken? Inderdaad, die hoeft zich nergens iets van aan te trekken. Zeventien miljoen Nederlanders van wie een groot percentage beroeps recalcitrant. Zeventien miljoen virologen, gediplomeerd of niet. Weer eens zitten we met de gebakken peren. gedogen, polderen, consensus. De noodgedwongen ‘oudejaarsavond’ voor de horeca schijnt her en der in Nederland weer eens de spuigaten te zijn uitgelopen. We zouden op tv ook eens het aantal talkshows met al het nodeloze en zelfs contraproductieve gebazel moeten schrappen. Om de dag maximaal één talkshow. In het belang van de volksgezondheid. Breng het aantal zenders van de gesubsidieerde staatsomroep NPO terug van drie naar twee. Saneer! Er wordt door het kabinet in het belang van onze volksgezondheid iets besloten en hup, de eindredacteuren van de verschillende talkshows gaan meteen met hun tong uit hun mond op zoek naar lucht verplaatsers die tegen het besluit zijn. En die opposanten worden natuurlijk gemakkelijk gevonden, ze staan in een schriftje. Ze zitten thuis al klaar met hun telefoon. Lekker voor de zendtijd die zich snel en simpel laat vullen. Ik denk wel eens: kom twee uurtjes hier bij Ellen en haar verzorgenden kijken en dan weet je wat het is om aan je eigen gezondheid en die van anderen te moeten – nee: te willen – denken. Wordt het carnaval stilgelegd? Nou dan gaan we toch met de camera en een microfoon naar de voorzitter van de carnavalsvereniging toe om hem te vragen hoe verdrietig dat stilleggen wel niet is? Vragen we de carnavalsvoorzitter tevoren even of hij zijn kunstgebit wil uitdoen zodat het pruilen met nog meer effectieve weerzien in beeld komt. Zegt zo’n voorzitter ook wel begrip voor Rutte cum suis te kunnen opbrengen? Nou dan stellen we onze vragen toch net even anders! Want van begrip op de tv kun je niet eten. Reisbeperkingen? Nou dan zoeken we toch een paar jonge gezinnen in het buitenland op en laten we een mevrouw op een vloerkleed naast haar peuters en een omgekeerde doos met lego zeggen – nee: snotteren – dat ze met angst en beven de komende feestdagen in december tegemoet ziet. Omdat ze die misschien wel niet bij haar ouders in het gezellige Holland kan doorbrengen! Een onoverkomelijke straf. Mevrouw op het vloerkleed bij de lego vreest de natte kou en nevel van de Nederlandse Kerstdagen te zullen missen. Dat zou voor het eerst in haar leven zijn en alleen al de gedachte daaraan ervaart het juffie op dat vloerkleed naast die legodoos als onverdraaglijk. Het idee al van de Kerstdagen bij 28 graden op een strand met palmbomen ergens anders in de wereld! Liggen daar uw problemen mevrouw op het vloerkleed? Inderdaad daar liggen haar problemen. Er wordt niet of nauwelijks meer geïnterviewd op de Nederlandse televisie. Er worden amper nog open vragen gesteld. Het is met gesloten vragen op zoek gaan naar de bekende weg van het verloren vanzelfsprekende. Mensen als Sven Kockelmann op de radio zijn van een uitstervend ras. Zo iemand stelt nog vragen en reageert met zijn vervolgvragen op de antwoorden. En dat doet hij met dossierkennis. Maar voor de rest?! Wauweltantes in overvloed. Teefjes die met een genade zesje van de school voor journalistiek afkwamen. ‘Meneer, hoe kijkt u nu aan tegen het schrappen voorlopig van de koopavond, heeft dat volgens u zin om van het coronavirus af te komen?’ De studiogast is voor heel andere zaken in het programma uitgenodigd maar wil uit beleefdheid wel even tegen het mutsje van Goede Morgen Nederland zeggen dat hij zijn twijfels heeft over het voorlopig cancelen van de koopavond. Zijn vrouw nam haar eenzame moeder graag mee naar de koopavond. Zo nu en dan, wel te verstaan. Twee keer per jaar. In Nederland wonen louter virologen en uitgerekend dit land krijgt het virus er niet onder. Rara hoe kan dat? Hoe kan je van zo’n krakeelland na tien jaar nou nog premier willen zijn! Dan heb je kennelijk geen hobby’s en verder niks aan je leven. Je staat als premier met zo’n volk als het Nederlandse toch gewoon je tijd te verdoen! Hoe kunnen we niet uitgerekend in een land als Nederland de minister van justitie handhaven die de regels ten aanzien van corona moet handhaven maar zijn eigen regels overtreedt? Hem rest de afgezakte stopdas. Gezien? Het beeld van een opgejaagde minister van justitie en veiligheid die nergens meer in gelooft, ook niet meer in zichzelf. Je schoonmoeder knuffelen. Dat heet de kat op het spek binden. Dat kan nu juist in Nederland niet met zijn dwarse volksaard. Onze vriendin Wil had haar Italiaanse schoonzoon een weekje over. Die schoonzoon keek hier zijn ogen uit. Hij zag dat twee boa’s op straat werden gemolesteerd. Kon dat zo maar in Nederland? Bij hem in Turijn werd nog naar de carabinieri geluisterd, laat staan dat er een klap werd uitgedeeld. Wil d’r schoonzoon was blij dat hij weer terug kon naar Turijn. Waarom toch was hij verliefd geworden op een Nederlandse vrouw? ‘Maakt u zich boos, burgemeester van Arnhem, over de beelden van Het Plein in Den Haag gisteren?’ Het antwoord wordt de burgemeester van Arnhem in de studio al met een heftruck in de mond gelegd. ‘Ja mevrouw, ik word hier heel boos over.’ Het tolerante Nederland laat zich de wet niet voorschrijven, demonstreert graag om te demonstreren, leuk tijdverdrijf, en voedt de vermaakindustrie van het buitenland. Het Plein in Den Haag met een barstensvolle partytent en bier, veel bier. Een paar meter verderop brandt het licht in de vergaderzaal van de Tweede Kamer. Het gaat over de actuele situatie die met Covid-19 zeer ernstig heet. Opschalen en nog eens opschalen. Het buitenland schudt zijn hoofd. Meewarig. Vol medelijden. Nederland van het opgestoken vingertje. Hongarije en Polen laten zich binnen de EU door dit kermisklantenlandje nu helemaal niet meer de les lezen.
Ik heb de kussen aan Ellen en het vrouwelijk deel van haar keurkorps persoonlijk overgebracht,
Johan.
****
Heerlijk om te lezen Johan! Ik heb hier zitten schateren. Vermakelijk. Geweldig die nuchtere kijk op al die onzin om ons heen. Kom maar weer eens gauw langs in Tilburg. Ik ga nog steeds weinig de deur uit maar ik begin weer een beetje van het leven te houden. Morgen wil ik met bloemen naar Trix op de hei. Lieve groeten voor Ellen en jou.
Jan van den Heuvel.
****
Hi Johan!
Hoe gaat-ie daar? Je ontspaningsmassage in Valkenburg klinkt heerlijk, en wat een fijn cadeau van Ellen over de telefoon. Het doet me goed dat je klaar staat als mijn persoonlijke knokploeg voor iedereen die mijn hart breekt, mocht het nodig zijn dan roep ik je direct op. Verder gaat het allemaal best goed hoor, heb gelukkig wel wat werk, en deze week vooral veel brandjes te blussen door alle veranderende plannen ivm de nieuwe coronamaatregelen. Het is toch de hele tijd echt veel denk en puzzelwerk om nog wat dingen te kunnen organiseren. Maar goed, dat is oké, allang blij dat sommige dingen nog kunnen. En ja ik ben het eigenlijk wel met je eens dat de manier waarop Suriname onafhankelijk werd, en de tijd, en alles, niet goed was. Dus volgens mij zijn we het gewoon met elkaar eens haha, dat is dus nou ook waarom we hier live over moeten praten. Nou hopelijk houdt iedereen zich deze weken aan de maatregelen en kunnen we snel weer eens afspreken. Ik las trouwens dat boek van Marieke Lucas Rijneveld waarmee ze de International Booker Prize won. Vond het echt prachtig, heb je ’t boek toevallig gelezen? En ik zag dat toneelgroep Oostpool een voorstelling van Laura H. gemaakt heeft, kan me herinneren dat je daar fan van was. Maar ik denk niet dat jij je voorlopig in een theater waagt, of wel?
Veel liefs voor Ellen en jou!
Annelies.