Bijzonder mooi, zeer alle inspanningen van de hele club waard! Charles.
Hi Johan,
Mooi die foto’s van Ellen en Diana! Heel lief 🙂 En oh ja dat verhaal van Laura H. klinkt verschrikkelijk. Zo heftig. Zoveel kinderen worden echt gewoon een beetje vergeten, heel naar. En ja gezellig ergens in november! Laat maar even weten wat jou uitkomt. Als de horeca nog dicht is halen we een koffie en lopen we een rondje door het park?
Liefs! Vooral ook voor Ellen,
Annelies.
****
Ben weer bijgelezen, wat een juweeltjes weer Johan!!! Wat een leesplezier! Wat geweldig de mooie foto’s van Ellen. Wederom wordt bewezen wat goede persoonlijke zorg en aandacht door betrokken verzorgers kan doen. Zo mooi om te zien.
Groet Albert
****
Hallo Johan!
Ben even vertraagd: de World Series maken dat ik pas om een uur of zes ’s ochtends naar mijn bedje ga. Mooie foto’s ook van de ochtendgymnastiek van Ellen en Diana. Peter Janssen is getrouwd met een vrouw uit India. Hij woonde daar (in het zuiden van het land, aan zee in het dorpje Udupi, 400 km ten westen van Bangalore al telkens een paar maanden per jaar. Nu permanent. Dus niet meer in de ‘zandbak’ Dubai. Zo doe je dat als die Jaap Montijn. Schitterend toch! Eén van de voordelen van internet. Gewoon iemand opzoeken die je uit het (verre) verleden kent. Was op de hoek van de Vleutenseweg (richting Groeneweg of Billitonkade) ook niet een café? Toen ik bij UVV speelde ging ik daar vaak biljarten met Henk Heinen of Cas Davids. Misschien is (Dick) Blijenberg begonnen in de Waterstraat. Geen idee. Hij (zijn bedrijf) had Vrumona in Bunnik als klant. Mijn schoonvader was daar bedrijfsleider. Ben met de laatste een paar keer in de zaak van Blijenberg geweest. Dat was in de Damstraat. Zowel Blijenberg als Vrumona was sponsors van DOS.
Groet en dikke kussen voor Ellen en Diana,
Jan.
****
We volgen niet alleen zo goed mogelijk de richtlijnen van het RIVM maar ook die van het tuincentrum. Verlichting in de voortuin bij het ingaan van de wintertijd. In alles is 2020 anders, dus ook maar een vroege kerstgedachte (of iets dergelijks) met een lange aanloop naar de feestdagen. Als stip aan de horizon. Trouwens, elke dag is er één. De buurman is nu ook begonnen. Het werkt aanstekelijk. De verlichte dennenboom straalt sfeer uit. Hoorde dat inmiddels ook de kruidkoekpepernotenbranche in zwaar weer verkeert. Er is door de corona veel minder vraag naar pepernoten vanwege het (vaak ritmische gedachteloze) gegraai in schaaltjes. Veel verpleeghuizen en andere zorginstellingen doen dit jaar niet aan pepernoten. Ook de vuurwerkbranche piept. Misschien mag er straks wel helemaal geen particulier vuurwerk worden afgestoken. De ziekenhuizen zijn immers toch al overbelast door die Covid-19. En elk jaar weer regent het vuurwerkgewonden op de spoedeisende hulp. Als de ziekenhuizen niet meer vol liggen met de jaarwisseling dan is het toch vooral ook wel het zorgpersoneel dat zoveel mogelijk een vrije Oud & Nieuw verdient. Zou je denken… Maar nee, de vuurwerkbranche piept. Het aantal gewonden, sputtert een woordvoerder tegen, zal dit jaar heel erg meevallen. Hoezo? Omdat het gevaarlijkste vuurwerk niet verkocht mag worden. Ach natuurlijk, zo zit dat uiteraard. Je zal maar Rutte heten en van dit land premier zijn. Eerst de eigen portemonnee en dan de volksgezondheid. Maar heeft de VVD van Rutte die mentaliteit niet uitgevonden en geëxploiteerd? Is hij de VVD intussen ontgroeid en zweeft hij ergens ver boven alle partijen door het grijze en waterkoude instabiele politieke luchtruim? Het zou zo maar kunnen inmiddels. De kruidkoekpepernotenbranche en de donderbussenoorlogsbranche – neem de gemiddelde Nederlander maar eens zijn pleziertjes af. Je moet overigens niet depressief van aard zijn als je momenteel voor anderhalve dag mantelzorgverlof waar dan ook naartoe gaat, naar Limburgs Valkenburg bijvoorbeeld. De zomer is er alweer heel lang weg. De vrolijkheid met orkaankracht achter de in nevelen gehulde horizon verdwenen. Een nagenoeg leeg hotel. Het regende in Valkenburg als overal elders in Nederland pijpenstelen. Buiten verlichting alsof daarop bespaard moest worden. Leven bij een spaarbrandertje. Slechts een enkel restaurant beschikbaar voor een eenvoudige afhaalmaaltijd. Je woei uit je jas. Het decor voor een horrorfilm. De Cauberg gehuld in schemerdonker en mistflarden. Een afhaalpizza in een hoekje van het hotel bij een kaarsje en een glas witte wijn. Eén grote crisis. En toch een duidelijk gevoel van ontspanning. Even sterk zijn: op de radio I’ll never find another you van The Seekers uit 1968. Nu niet weemoedig worden. Dan volgt Doris Day met het meesterlijke Move Over Darling uit 1963. Ik denk aan Ellen, zoals eigenlijk voortdurend, Doris Day was in alles haar idool. Ik snijd zowat de stugge pizza met vier kaassoorten van tafel. Vroeg naar bed met documentatie over vrijwilligerswerk in lesgeven aan migranten. Geen vragen stellen aan migranten waarop het antwoord ja of nee volstaat. Ze dwingen een zin uit te spreken. En nog veel meer adviezen in de uitgebreide documentatiemap. Buiten plensbuien en geen mens te bekennen. Steentjes op de glazen hoteloverkapping die hagel doen vermoeden. Wind, storm en regen. Sean Connery dood. Weer een niet te beredeneren aanslag met onthoofding in Frankrijk, nu in Nice. De geriatrische dwangbuis patiënt Donald Trump die blaft dat de Amerikaanse artsen het aantal doden in de VS uit eigen belang valselijk overdrijven. In zijn doodzieke fantasie krijgen de Amerikaanse artsen voor elke coronadode extra betaald in de vorm van een bonus van tweeduizend dollar. De tokkies van Trump klappen hun handen stuk van sneu enthousiasme. Psychologen zullen wel overuren maken. Ze hebben de hoofdprijs. Weer thuis de volgende dag meteen de voortuin met zijn kerstboom in het licht gezet. Met die corona moet dat eind oktober al ruimschoots kunnen. En zo niet dan doen we het toch. We worden al genoeg geleefd, niet ook nog eens door de kalender.
Voor Jan: Als je bij dat café, dat ik in mijn vorige blog aanhaalde, de Vleutenseweg overstak, liep je de Billitonkade op. Er staat me bij dat het café De Windhoek heette. Maar ik kan me vergissen. Het veranderde nog wel eens van eigenaar en van naam. Café Jaffa ook. Café-Biljart stond er met grote letters op de gevel. Als je er naar binnen wilde, moest je eerst hele dikke stugge gordijnen van skai, kunstleer of iets dergelijks, opzij schuiven, net als in het café van die voormalige stopperspil van Elinkwijk Job Gademans in de Damstraat. Daar dronk ik mijn eerste pilsjes tijdens het lopen van mijn krantenwijk. Schoof die gordijnen van skai opzij en de lucht van verschraald bier en sigarettenrook kwam je tegemoet. Dat café De Windhoek doet me ergens aan denken. Henk Heinen beschouw ik als misschien wel de meest memorabele figuur uit mijn tijd bij het honkbal van UVV. In een sleutelwedstrijd in 1968 tegen HCTIW uit Amsterdam spande het erom. Heinen was pitcher en hij gooide niet maar hij smeet. Hij smeet de ballen alle kanten op behalve de goeie. Heinen keilde UVV in één groot foutenfestival naar de degradatie. Niet dat de anderen zoals jij geen schuld hadden Jan maar Henk Heinen was de zondebok en het mikpunt van in azijn gedoopte hoon. Zijn zus, zwager (woonden aan de Billitonkade) en nog wat familieleden zaten op de tribune. Ze konden het niet meer aanzien. Ik hoorde later ook dat ze het verschrikkelijk vonden hoe hun dikke Henk door zijn eigen publiek werd uitgejouwd en uitgescholden. Dat moet ook niet mals zijn geweest. Zo ging dat toen nog bij het honkbal van het opportunistische UVV. Tegenwoordig is het er net een begraafplaats, toen niet. Aan de overkant van het Amsterdamrijnkanaal bij de flats van de Cervanteslaan en de Johan Wagenaarkade (waar Marco van Basten woonde) kon je de wedstrijden op de voet volgen. Enfin, die Henk Heinen maakte er zo’n potje van en had het zo zwaar te verduren dat zijn zus, zwager en andere familie van de tribune opstonden en hoofdschuddend terug naar huis fietsten. Een vreselijke zondagmiddag. Om de ellende te vergeten stopten ze bij café De Windhoek en gingen aan het bier. Ze spoelden alle ellende weg. UVV was even verderop bezig met veel schaamte te degraderen. Maar in de vooravond werden die gordijnen van skai opzij geroetsjt en struikelde het scheldende publiek van UVV brallend en over zijn toeren van geluk de kroeg binnen. Open die tap, daarop moest gedronken worden, veel gedronken worden. Waarop? UVV had zo’n beetje in de laatste halve seconde toch nog gewonnen en was niet gedegradeerd. Het was een filmscript, Alfred Hitchcock. Het was alsof iemand een nagenoeg dood scharminkel had gereanimeerd tot een vrolijke Frans. Er was al geen hartslag meer. Die zus van Henk Heinen wist niet wat haar overkwam in dat café. Ze ging op de schouders bij totaal onbekende mannen. Rondje in polonaise om het biljart. Met één been in de hel had Henk Heinen voor eeuwig geschiedenis geschreven met een home run en alle honken bezet. Vier punten en net één punt genoeg om niet te degraderen. Het duurste punt van de gehele jaren zestig. Hoe meer bier hoe groter de talenten van Henk werden getriomfeerd en opgehemeld in De Windhoek. Die zus van Heinen, zijn zwager en de rest van de familie konden later niet vertellen hoe ze die zondagavond weer thuis op de Billitonkade waren gekomen. Gelukkig hoefden ze alleen maar even met de fiets aan de hand de Vleutenseweg over te steken. Door die Jaap Montijn komt weer het nodige boven drijven. Mijn hele jeugd reed over de Vleutenseweg de blauwe stadsbus lijn 4 van het GVU. Ik was al met Ellen en we woonden in Amstelveen toen ik een keer zag dat ze lijn 4 hadden veranderd in lijn 8. Toen hield de Jaffastraat op mijn Jaffastraat te zijn. Zo’n tramlijn 16 in Amsterdam met al zijn historie ga je toch ook niet omdopen! Volgens mij was het met Jaap dat we alle buslijnen van Utrecht uit ons hoofd leerden, en waar was dat goed voor geweest! Ze hadden zo maar van lijn 4 lijn 8 gemaakt. De Jaffastraat hield op te bestaan.