Na 25 jaar terug in het AZC van het Zeeuwse Koudekerke. ‘Wist niet dat ik daar emotioneel op zou reageren.’

Hier was het dan. Kijk daar boven. Daar zat ik 25 jaar geleden met mijn twee kleine kindertjes. En van hier in Koudekerke fietsten we wekelijks in een groep naar de Aldi in Vlissingen. We kregen dan per gezinnetje dertig gulden mee voor boodschappen en zo. Dat fietsen was soms een ramp met die straffe wind. Er was een washok waar we één keer per week gebruik van mochten maken. We kregen per week een plastic bekertje met waspoeder en een paar closetrollen. Het ziet er nog allemaal net zo uit als toen. Ik krijg er een kleur van. Mijn hele gezicht gloeit. Wat bijzonder eigenlijk om hier even terug te zijn. Ik moet aan die twee mensen denken die ons hier begeleidden. Henk was een boom van een kerel. Hij nam de kinderen van dit AZC wel eens mee in zijn auto. We kwamen uit Kabul in Afghanistan, mijn kinderen van vijf en zeven en ik. De afhankelijkheid van die doortrapte mensensmokkelaars was verschrikkelijk.
We kwamen van het AZC in Deventer. Eerst Ter Apel en daarna Deventer. En toen met de trein van Deventer naar Middelburg voor het AZC in Koudekerke. Nauwelijks bagage. Het was midden in de winter. Ik zie de kinderen nog staan kleumen. We hadden geen handschoenen. De kinderen trokken de mouwen van hun trui over hun handen. Hier in Koudekerke kregen wij onze voorlopige verblijfsvergunning. Die werd later in Zeist omgezet in een definitieve. Daarna het Nederlanderschap en het paspoort. Wat is er in 25 jaar Nederland veel gebeurd als ik achterom kijk. Maar ik kijk liever vooruit, ik loop door.
Eens kijken of er iemand thuis is. Zou Henk er nog zijn met zijn vrouw? Wat een bijzondere belevenis na 25 jaar. Er komt nu zoveel boven. Niet verwacht dat ik daar zo emotioneel op zou reageren. Ik ga de foto’s straks meteen naar mijn kinderen sturen. Misschien moeten zij hier ook eens binnenkort terugkomen.
Het verhaal van Koudekerke en Diana lijkt zo weggelopen uit ‘Eigen welzijn eerst’ van Roxane van Iperen. Het boek gaat in op het wegvallen van de middenklasse en de steeds rechts extremere vormen die de Nederlandse maatschappij aanneemt met oeroude conservatieve denkbeelden en instincten, etnische stress en complottheorieën. In navolging van Amerika. De komende Europese verkiezingen gaan helemaal niet over Europa en Oekraïne. Ze gaan over het bedrieglijke paradijselijke verlanglijstje van Wilders en zijn politieke maîtresse van de VVD. Caroline laten we als hulp in de huishouding achterwege. Vluchtelingen? De onderhandelaars voor een nieuw onooglijk kabinet noemen het nog net niet ongedierte.
In Koudekerke zitten de vluchtelingen ver weg van de beschaafde wereld, in de middle of nowhere. Er is geen enkel contact met wantrouwende zwaar christelijke Zeeuwen. Maar van Koudekerke naar Vlissingen. Koningsdag 2024 in Vlissingen. Van Koudekerke naar de plekken waar Ellen in haar verpleeghuisjaren een paar keer vakantie vierde. ’s Zomers en ook eens met Oud & Nieuw. Met de rolstoel zwierven we door de schilderachtige straatjes en langs zee. Terug naar de Zeeuwse kust met de vrouw die haar thuis zes jaar lang verzorgde. Deed Diana niet alleen, maar zij maakte wél de meeste uren, en met de grootste intensiteit en verantwoordelijkheid. Op een paar passen lopen van het zorghotel aan de Boulevard Bankert van Vlissingen voor deze zomer een vakantiewoning gehuurd. Pal aan zee. De benedenverdieping met woonkamer en twee slaapkamers van een herenhuis. We zagen een bordje en dachten: pakken = hebben. Van de voordeur nog geen vijftig meter lopen naar de zee. Die strekt zich er uitbundig voor onze neus uit. Hetzelfde panorama als het zorghotel bood. Op het programma de boot van Vlissingen naar Breskens en zo verder naar Knokke.

Het straatje dat favoriet was bij Ellen en mij. Het straatje naar de kerk en dan linksom de boekwinkel. We gingen er altijd naar binnen. Voor een krantje en een vers boek. Er werd wat af gelezen op het strand en op kamer 6 van het zorghotel. De boekwinkel dus. En verderop de Hema. En dan iets doorlopen naar de kaasboer. Op vrijdag de markt, vaste prik. Ook Helin gaat deze zomer kennismaken met Vlissingen. Met vandaaruit wellicht een bezoek aan Brugge.

***Reactie Beriwan. Het verhaal van de terugkeer naar het AZC in Koudekerke na 25 jaar laat een diepe indruk achter. Bij haar, maar ook bij ons die haar deze week spraken. Diana wordt overweldigd door emoties bij het zien van de plek waar ze ooit met haar kinderen verbleef. De herinneringen aan eenvoudige maar betekenisvolle momenten brengen onverwachte gevoelens bij haar naar boven. Wat kon ze dat ook mooi vertellen. De gedachte aan de vriendelijke begeleiders, zoals Henk, roept een diepe verbondenheid op met deze periode uit haar leven. Ik hoorde Diana daar ook gisteren over vertellen op de sterfdag van Ellen. Hoewel Diana verrast is door haar emotionele reactie, voelt ze de behoefte om deze ervaring te delen met haar kinderen door ze foto’s te sturen en zelfs te overwegen om hen hier ook eens mee naartoe te nemen. De reis naar Vlissingen op Koningsdag versterkt deze indruk, waarbij Johan herinneringen ophaalde aan vakanties met zijn echtgenote Ellen en plannen maakte voor nieuwe avonturen aan de Zeeuwse kust. De gedachte aan het verkennen van vertrouwde plekjes en het maken van nieuwe herinneringen vervult Diana met opwinding en anticipatie. Johan voelt zich geïnspireerd om  Helin kennis te laten maken met deze speciale plek en kijkt uit naar mogelijke uitstapjes naar Brugge vanuit Vlissingen. Prachtig.

***Reactie Diana. Kostbaar blog voor mij. Foto’s en tekst gaan mijn hele familie door. Van kinderen, naar tantes en ooms, en naar neven en nichten. Het was geweldig die dag naar de Zeeuwse kust.