Ik wens de kring rond Ellen (en mij) een mooie intocht van Sint en Zwarte Piet toe aan ditmaal de feeërieke Zaanse Schans. Het beloven schilderachtige plaatjes te worden op tv. Tenzij die zullen schuilgaan achter kruitdamp en stampij met oorlogstaferelen. Ik wil de kring het volgende niet onthouden en zelfs meegeven op weg naar 5 december. Kleuterleidsters willen het deze dagen nog wel eens in hun broek doen. Je kunt te veel aandacht krijgen en desondanks – of juist daarom – tot een verwaarloosde groep behoren. Herinner me deze vroege grijze zaterdagochtend dat Ellen vroeger altijd met haar schoolpeuters Sint en Piet bij miserabele klimatologische omstandigheden als vrieskou, flarden mist, gure wind en vale schemering van de boot haalde. Dat gebeurde aan het Amsterdamrijnkanaal. Zie ginds komt de stoomboot naar de Rooseveltlaan in Utrecht waar nu Ikea zeven dagen per week voor verkeersoverlast zorgt. ‘s Morgens deed Ellen als extra veiligheid altijd de dikste onderbroek van mij aan. Eerst haar eigen slipje en daar overheen die dikke jaeger onderbroek. Niet voor haar blaas. Welnee. Niet vanwege dat bijna doorgeroeste bootje (de bodem was gaar) op het Amsterdamrijnkanaal waar Sint mee arriveerde. Er werd altijd rekening mee gehouden dat Sint als een drenkeling uit het kanaalwater moest worden opgevist. De brandweer was paraat. Maar die extra onderbroek was vanwege de ogenschijnlijk vrome Goedheiligman in de klas. Ja, in de klas! Sint was eerder gretig dan bedaard. Had niet de naam erg onschuldig te zijn. Nog net geen viespeuk. Ellen moest daar in de klas altijd bij Sint even op schoot komen zitten. In oktober werd ze al onrustig. Was Sint zelf waarschijnlijk ook al. De meest geschikte onderbroek werd in oktober al apart gelegd. De kinderen van Sint waren al zeker tien jaar van school af, langer zelfs, maar hun vader bleef maar komen. Verkleed. Ook toen-ie al ruimschoots in een verzorgingstehuis zat te zeveren. Zo heette dat toen nog, een verzorgingstehuis. Daar werd je nog met U aangesproken toentertijd. Ellen kleedde zich voor het moment bij hem op schoot. Misschien had Sinterklaas het wel verdiend om de bronstige verleider Harvey Weinstein vooraf te gaan als schietschijf voor de beweging MeToo. We horen van filmproducenten, van studiobazen, van tv-makers. We horen van psychiaters en van psychologen. En ze weten allemaal van de prins geen kwaad. Van wie horen we niet? Van Sinterklaas niet, niet van Sinterklaas in de klas. Misschien is het wel met Sinterklaas in schoolklassen begonnen. Misschien verkeerde de vele Sinterklazen met hun hop paardje hop wel in de experimentele fase van MeToo. O kom maar eens kijken – jaja. Moet het woord ‘knecht’ trouwens niet uit de gezangenbundel van Sint worden gegumd? Het is tegenwoordig vragen om moeilijkheden. Het blijft bij Sinterklaas met dat hop paardje hop niet bij schoorsteendaken. Die in Zaandam vandaag draagt een kogelvrij vest. En hij heeft een pistool ter hoogte van zijn kruis bungelen. Zo voor het grijpen. Je kunt nooit weten tegenwoordig. Onder de mijter heeft de Sint eveneens kogelwerend materiaal verstopt zitten. Geloof het of niet: twee jaar geleden ging ik met Ellen naar de intocht van Sinterklaas in winkelcentrum (of beter: gruwelijk tochtgat) Vleuterweide. Ook hier voorzorgsmaatregelen. Alle drie de politieagenten van Vleuten hadden dienst. Jawel, alle verloven waren ingetrokken. De staat van beleg was in Vleuten afgekondigd. Komen we daar ter hoogte van Blokker met de rolstoel aan, ik zweer dit, zegt één van die drie smerissen: mag ik even in de rolstoel kijken. Hij verschoof het dekentje. Impertinentie natuurlijk. Ik stond versteld. Het overviel me. Dat was bijna aanranding. Dit was nog brutaler dan de glimmende Sint op school aan de Marco Pololaan op het Kanaleneiland destijds. Ook de politie van Vleuten rijp voor MeToo. We mochten door en moesten vervolgens door een poortje. Een detectiepoortje richting het carillon. We vierden een kinderfeestje. Het was heel gezellig allemaal. Wie zoet is krijgt lekkers, zongen we. Daar kwam de vuurwapengevaarlijke Sint. Liep wijdbeens. Was een heel raar gezicht. Hij moet toen in Vleuten een uzi onder zijn tabberd hebben gehad. Misschien wel een mitrailleur rond zijn eigen carillon. Nou staat Vleuten ook bekend als een zeer gevaarlijke stad, een broeinest van narigheid. Overdrijf ik? Welnee. Zo ging het echt. Het was zoals ik nu het twee jaar na dato opschrijf op deze dampende zaterdagmorgen van 17 november 2018. Ellen woonde twee jaar geleden al niet meer in De Ingelanden. Verzorgende Wies van Home Instead was mee naar de intocht. Het carillon begon te spelen. Sint kreeg een stoel aangeboden, maar was zo kogelwerend ingepakt dat de lieve kindervriend onmogelijk kon gaan zitten. Dus bleef-ie staan. Het was geestig. We misten nog een tank en een kanonsloop. En helaas ook (nog) geen scherpschutters op de daken. Kwestie van geduld. Die komen nog wel. Het was een heel leuk kinderfeest. Echte Zwarte Pieten nog. Er hoefde gelukkig geen schot te worden gelost. Die zaterdagmiddag begon het al vroeg te schemeren. Een beetje natte sneeuw. We gingen naar de keurslager voor erwtensoep. Bij de Hema een rookworst. Alle oorlogsdreiging rond Sinterklaas was voorbij. Vanmiddag kijk ik met erwtensoep en rook wordt van de Hema naar de Zaanse Schans. En dan neem ik Ellen heel even op schoot.
Hallo Johan en Ellen,
Wat een prachtig verhaal met die extra onderbroek.
En inderdaad, die mooie herinneringen van de Sinterklaasintochten. Vroeger ging ik met mijn ouders naar Utrecht, ergens kwam Sint dan aan met de boot. Als kind vond ik dat altijd enorm spannend. Ik heb ook lang geloofd dat de Sint bestond. Totdat ik op mijn 12de hoorde dat het mijn ma was die altijd aanbelde op de flat!!
Ik was ontroostbaar en had zoveel vragen.
Nu gaan Norbert en ik vanavond op pad. Gisteren de laatste aankopen gedaan. En toen ik de bruine schmink af ging rekenen keek de verkoopster me aan en zei: ‘Mevrouw, U durft het aan om geschminkt te gaan? Dat durft U echt? Ik zei absoluut, het is een kinderfeest en daar horen zwarte pieten bij. De verkoopster keek me stralend aan!’
Dus vanavond gaan we er bij onze dochter Kim een prachtig feest van maken. En we weten nu al dat, zodra ze we helemaal verkleed binnen komen, Kim zal roepen: ‘Hoi pap, hoi mam.’
Jullie ook veel plezier bij de intocht.
Groetjes van Feest Piet