Een hand gaat langzaam naar het schermpje met haar foto uit 1956. Haar vinger glijdt bedachtzaam langs de contouren van het meisje van vijftien dat in Amsterdam met enkele schoolvriendinnetjes de Avondvierdaagse loopt. Oorlogskinderen. Andere Tijden. Weet ze het nog? De schoenen gingen welhaast nog het langst met de mode mee. Een glimlach van ver weg gelijk het moment waarop de foto genomen werd. Links vooraan Wietske de Goede van de Overtoom. Nu Wietske Bakker uit Leeuwarden. Die stuurde de foto. Met haar verjaardagwens voor Ellen. Nog altijd contact. Ogen van Ellen tot spleetjes die op de foto gericht blijven. Het brein maakt overuren. Fysiotherapeute Dorothy als getuige. ‘Sensationeel zoals Ellen reageerde.’
****
Voor Ellen:
Loop in De Panne terug naar de hotelkamer.
Die kamer is leeg. Voel me alleen. Ben het ook.
Ben het niet alleen bij strenge vorst, ook bij stralend weer.
Loop in De Panne terug naar de hotelkamer.
Jij ligt er op bed en wacht op mij. De meegereisde verzorgende houdt een oogje in het zeil.
De kamer is vol. Voel me rijk. Ben het ook.
Ben het niet alleen bij een warmtefront, ook als het vriest dat het kraakt.
En ik weet: nu genieten, genieten waar kan.
En wel NU als in het lichaam de lente trompettert.
Verjaardagkussen van Johan. mag ik je even als eerste feliciteren schat?
****
WONDERBAARLIJK TOCH! En wéér jarig aan de (in vergelijking tot Nederland) kalme en gemoedelijke Belgische zuidkust. Er hangt een andere sfeer dan in Scheveningen, in Noordwijk en verder hogerop. De kust van West-Vlaanderen. Als uitloper van het Vlakke Land. Zijn Vlakke Land. Het Vlakke Land van Jacques Brel. Het is er veel meer Bourgondisch. En meer dan dat.
Dichterlijke schoonheid. En eenvoud. Met zee en zandstrand. Met hopelijk zon. Maar ook met heel af en toe boeiende wolkenpartijen als wonderlijke tot de verbeelding sprekende pentekeningen. De romanticus. De romancier ook. De maalstroom. Geen zware zuidwester storm zoals nu. Nee, alsjeblieft dat niet. Schietgebedje.
De Panne. Met de manshoge stenen Boeddha bij uitspanning Albert I of II van de Mexicaanse schone en haar twee schatten van kinderen. En die brave lobbes van een hond. Strandterras voor witte wijn en een bruin ontbloot bovenlijf. Met culinair genot bij Cajou en Pammier. Mosselen op z’n Afghaans bij Pammier. En dat terwijl in thuisland Afghanistan de hengel nog uitgevonden moet worden vanwege de plek op de aardbol. Afghanen zijn nauwelijks viseters. De Panne! Met de verbluffend mooie slenterwijk Dumont in de verstilde duinen. De Dumontwijk duinheuvel op en heuvel af van vlak na 1900: drager, schatbewaarder en architecturale getuige van een heel speciale cultuur en van een heel bijzonder gemeenschapsleven met neobarokke en renaissancistische villa’s. En met ook cottages in art-deco stijl. Daarvandaan zicht op het Franse Duinkerken. De warme bries, behoedzaam vastgehouden door de duinpannen met het stugge helmgras. Vader en zoon Dumont, je neemt ze mee in het hart. Bouwmeesters die in De Panne voortleven. Het enige minpunt: de Boekarest-achtige betonnen bunkerbouw pal aan de boulevard. Wat geldt voor de gehele Belgische kustlijn van Knokke tot aan De Panne. Het lijkt wel een verdedigingslinie. We nemen het maar voor lief. Op de koop toe. Al zullen Albert Dumont en zijn zoon zich dagelijks omdraaien in hun graf. Hoe hebben die Belgen ooit zo stom kunnen zijn hun schoonheid te verkwanselen door die in handen te leggen van smaakloze en inhalige projectontwikkelaars van het allerergste soort. Over vernielzuchtige bouwpatjepeeërs gesproken: in 1990 schreef het Belgische fenomeen Jef Geeraerts in Double-Face al over ene Donald Trump, een barbaar. Boeiende schrijver trouwens die Jef Geeraerts. Zijn boeken noden en ook nopen tot lezen en herlezen. Ze geven geweldig gedocumenteerd een onthutsende inkijk in competentiedrift bij een corrumperende justitie en politie.
Jarig in De Panne, net als in 2017 en 2018. We schrijven het een jaar later opnieuw. Verwacht? Nee. Gehoopt? Dat wel. Stilletjes. Heimelijk. Want eigenlijk leven we al heel lang in onzekerheid. Elke dag met Ellen is er één.
WONDERBAARLIJK TOCH! EN WEER EEN VERJAARDAG IN DE PANNE! Geheel naar de titel en subtitel van het liber amicorum dat in 2018 voor haar verscheen. Annet van Rooyen deed toen de opmaak en het drukwerk. Jan van Ewijk de eindredactie. En Diana Sharifi de illustraties. Het werd een schitterende compacte uitgave met een fotogenieke cover die ook ditmaal (een jaar later in een blog) de felicitaties (hieronder) voor Ellen siert. Lewy Body houdt iets ongrijpbaars in. Het is anders dan Alzheimer. Schuivende panelen in het hoofd. Zó is ze weg en zó is ze er weer. Met een mantelzorger op het slappe koord die als een circusartiest zijn evenwicht probeert te bewaren.
Van tijd tot tijd een glimp en meer dan een glimp van de oude Ellen. ‘Ellen, groot nieuws meid! Willem II heeft AZ de voet dwars gezet naar de bekerfinale tegen Ajax! Willem II staat in gala in de finale op 5 mei. Roep ook maar even hoera.’ ‘HOERA’, klinkt het enkele seconden later luid en duidelijk tot mijn stomme verbazing vanuit bed. En de huiskamer vult zich op de vroege vrijdagochtend van 1 maart met vrolijkheid. Dat ze bijna ogenblikkelijk weer terugvalt in een halfslaap kan de pret niet drukken. Welnee. We zijn opgetogen. De filterkoffie van het grootse Italiaanse merk LAVAZZA pruttelt en blaast stoom af. Ze schiet weer wakker bij het horen van de eerste pianoklanken van de kleine virtuoos Wibi Soerjadi. En luistert gefascineerd naar de cd die verzorgende Trudy voor haar meebracht. Prachtige klanken, ongeëvenaarde tempowisselingen en improvisaties. Zie ons weer zitten in de tuin van het aan het Sweelinck Conservatorium afgestudeerde wonderkind. De begenadigde zoon van een Nederlands-Indië geboren wetenschappen gaf thuis concerten. Wij bezochten die, eerst in Twisk in Nood-Holland waar hij toen woonde, en later tussen De Bilt en Zeist. Die rondleidingen door zijn huis! We keken onze ogen uit. Wat moet zijn jeugdvriendin en latere vrouw Marion Klijnsmit een geduld met hem hebben gehad. Al dat speelgoed. Al die knuffels. En die garage van Wibi met die stoet glanzende raceauto’s.
Het kereltje bleef in De Bilt/ Zeist ook in de regen aan de vleugel. Hij onder een afkap. Wij niet. Wij onder een boom met modderschoenen op een zompig grasveld. Loopneus naderhand. Na afloop met een pendelbus naar de parkeerplaats voor de auto. Onderweg een gesprek met iemand van wie we dachten: wie is dat ook alweer? Het was Rita Reys. Maar natuurlijk: Rita Reys! Ze had een jonge vrouw bij zich. Haar kleindochter, als ik me nog goed herinner. Rita Reys, geboren Reijs met puntjes op de ij. Net als Feyenoord de ij veranderd in een y voor het buitenland. Ze gaat nog steeds door voor de grootste jazzzangeres die Nederland ooit heeft voortgebracht. Ook ik stond in 2013 in Breukelen in de file voor haar begrafenis. Memories. Pim Jacobs. Loosdrecht. Internationaal daverend succes met die stem. Tot op hoge leeftijd op het podium. Een diamant.
De gedachten nemen een vlucht. Per straaljager. De cd van Wibi Soerjadi doet wonderen. Ellen gaat er helemaal in op. Ogen open. Dat blijven ze, die ogen. Af en toe mee-neuriën. Tevreden. Blij met de piano en blij met Wibi. We doen er een Drop Shot bij voor de keel. Want na absurd mooi lenteweer voor een maand als februari zijn we op 1 maart weer een beetje terug bij af. Er nadert een regenfront. Carnavalsweer.
RAADSELZIEKTE, luidde de titel van het boek dat vorig jaar oktober over haar verscheen, vooral toegeschreven naar het symposium voor artsen en verpleegkundigen in Dendermonde bij Brussel. Ze kregen het boek na afloop in Dendermonde mee van de organisatoren. Voelde me vereerd. Was ook trots op de reacties. Mijn verhaal had indruk gemaakt. Met vond het inzichtelijk. Een simpel verhaal van mantelzorg. Een verhaal van onzekere stappen in een veranderde wereld. Veel mensen spelen graag voor adviseur, hoewel ze van Lewy Body net zo weinig snappen als ik. Het is bijna schaamteloos. Negeren blijkt een goede remedie. Je eigen plan trekken. En ook bij al te nieuwsgierigen, met risico van inbreuk op onze privacy, de nodige afstand bewaren. Tijdig voorsorteren. Je eigen bodyguard zijn in het bewaken van de persoonlijke levenssfeer. In het respecteren ervan excelleren vooral de verzorgenden. Ze zijn op alle fronten uitstekend en op het gevoelige punt van de privacy wel heel in het bijzonder. Lof daarvoor. Zij verdienen op de verjaardag van Ellen de hoofdprijs. Eva is intussen aan het team toegevoegd. De Colombiaanse Sarita volgt waarschijnlijk ook. Beiden als extra krachten voor de zomer en de vakantietijd.
En weer een verjaardag in De Panne. Wie zal begrijpen hoeveel voorpret er zit in het koffers pakken. We laten ons niet alles AFpakken. Voor De Panne pakken we IN. En we kienen het zo uit dat we de twee verkeershordes Antwerpen en Gent zonder mankeren kunnen nemen.
Niet via de E77 maar met E77 in hoogst eigen persoon.
Van Gent naar Jabbeke. Vanaf Jabbeke bocht naar links de borden Veurne aanhouden. De IJzer over. Langs Nieuwpoort. Het gebied door waar met name in WO I zo onbeschrijfelijk veel leed werd aangericht. Het Vlakke Land. Ieper. Op tijd de juiste afslag want anders zitten we geheid in Frankrijk.
Ze kregen ieder 100 woorden. Ze pakten er meestal meer. Ik ben de laatste om er wat van te mogen zeggen. Dwalende gedachten. Mijmeringen. Een huldeblijk van lieve mensen. Een fraaie en inspirerende bloemlezing. Niet bij de pakken neerzitten als adagium.
****
Beste Johan,
Wat een geweldig initiatief en wat fijn dat ik deze gelegenheid krijg. Dus hierbij een brief voor Ellens verjaardag. Met 120 woorden iets meer dan 100, want 100 schiet mij toch iets te kort, hahaha.
Binnenkort bel ik voor een afspraak.
Is dat goed?
Annelise.
Brief aan mijn volle nicht Ellen, die ik sinds mijn jeugd nog maar één keer gesproken heb.
Lieve Ellen.
Ik kan mij niet heugen ooit je verjaardag te hebben gevierd. Of dat nooit gebeurd is, weet ik evenmin. Jij was mijn mooie, onbereikbare nicht, altijd bij jouw Tante Mies, mijn moeder. Omgaan met lippenstift en nagellak en, ik later dan jij, verleidelijk op stiletto’s door het leven, allemaal van haar (Mies) geleerd! Echt een leven zonder de benauwenissen van een burgerlijk, religieus bestaan. Heerlijk, rijk, vrij, ongegeneerd genieten.
Helaas heeft vrijheid nu een andere dimensie, Ellen, maar je verjaardag kun je vieren. Heerlijk, rijk en toch vrij, met iedereen die je na staat. Alles geregeld door jouw lief. Wees gezegend onder de vrouwen, want wie heeft er zo’n man, Ellen, zo’n cadeau? En mijn cadeau? Een bezoek aan jou na meer dan zestig jaar, en een brasa, lijkt dat wat?
Je nichtje Annelise.
****
Lieve Ellen,
Allereerst gefeliciteerd met je verjaardag en wat heerlijk dat je dit kunt vieren in De Panne.
Een zeer vertrouwd adres voor jullie. Laat je lekker verwennen door alle dierbaren om je heen
en hopelijk kun je ongelofelijk genieten van wat waren het ook alweer???? kikkerbillen.
Ook jij Johan gefeliciteerd met je muze en ook jij verdient het om deze dagen heerlijk te genieten
en even deels de ‘rugzak’ op de Zonzijde te laten.
Geniet, geniet, geniet en wij wensen jullie heel veel nog “morgens”.
Liefs
Ad & Cinta
****
Dag Ellen!
Wat is het toch wonderlijk dat ik jou mag feliciteren met jouw verjaardag.
En dat na zoveel jaar dat ik jou rond onze vele mediatrainingen zag samen met Johan. Jouw leven is veranderd, anders dan het mijne, dat evenwel ook is veranderd. Ups en zeker ook downs. Ziekenhuisbezoeken. Zoals binnenkort weer. Controles.
Geniet van het in De Panne zijn, ik ken dit romantische plaatsje aan de Belgische kust, was daar zelf ook een paar keer.
We hebben duidelijk iets gemeen met elkaar en dat is jouw en mijn geboortejaar: 1942.
Ik ben een zondagskind, geboren in de vroege ochtend van 7 juni om twee uur. Ook, net als jij, een oorlogskind. De ramen waren verduisterd vanwege de Duitse vliegtuigen die naar Engeland vlogen. Ik geef jou graag de dag van morgen samen met jouw wonderbaarlijke Johan die zo goed voor je zorgt.
Ik ken die ervaring, 24 jaar geleden reed ik mijn grote liefde Hetty rond in een rolstoel en hadden we ook mantelzorg. In drie maanden was ik haar kwijt.
Geniet mooie Ellen zolang het kan.
Lieve groet, Hans Kriek vanuit Florida.
****
****
Lieve Ellen,
****
Lieve Ellen, je bent jarig, hoera! En je bent bepaald niét jarig met die vervloekte rotziekte van je. Je bent wél weer jarig met die gekke Jopie van je en met Diana en Trudy en Elly en alle andere helpers. Dat er zoveel mensen zijn die dat doen, zegt genoeg! Lieve Ellen dat doen ze niet voor de poen, niet voor een plaatsje in de hemel en niet voor een medaille en niet voor hun goede fatsoen. Dat doen ze voor JOU. Hiep hiep hoera voor jou Ellen, dapper, lief en verstandig mens!
Stevig omhelsd door Marc en Jeannette.
****
Op weg
We zijn allen op weg. Kiezen onze eigen weg. Wegen gaan uiteen, en komen weer samen.
Van de weg vooruit kunnen we ons hooguit een voorstelling maken, niet meer dan dat.
De weg die achter ons ligt, geeft meer houvast. Een beetje verkleurd hier en daar, als de foto’s in een oud album, maar voldoende getrouw.
Wij zijn de optelsom van wat we waren, alleen en samen, soms weer alleen. Maar altijd samen met onze herinneringen. Dat is goed.
Voor Ellen misschien soms wat verder weg, maar voor ons altijd dichtbij. Samen onderweg, niet altijd in het hoogste tempo, maar onmiskenbaar duidelijk.
Met de mooiste momenten, met alle herinneringen. We voelen de band. Dat is mooi.
Lieve Ellen en Johan, er is geen recept voor morgen, wel voor vandaag. Geniet van elkaar.
Liefs vanuit Leeuwarden van Wietske en John.
****
Hallo Ellen en Johan. Wat een lieve mooie foto van Ellen in haar jonge jaren, ik herken haar direct op de foto. Prachtig geschreven tekst erbij van schoolvriendinnetje Wietske met wie Ellen in 1956 de Avondvierdaagse liep. Tsjonge, dat is meer dan zestig jaar geleden. Voor jullie de heel hartelijke felicitaties met de verjaardag van Ellen.
Tot ná De Panne als ik Ellen weer fysio kom geven, Dorothy.
****
Bij deze de tekst onder de 100 woorden. Mijn eerste versie kwam op 205 woorden, dus heb hem even ingekort.
Lieve Johan en Ellen,
Weer een jaar voorbij…
Voor mij zijn jullie beiden helden… Niet helden met het vermogen om met laserogen een gebouw door midden te snijden, maar helden van de liefde… Wat een held illustreert is zijn of haar vermogen om bij maximale tegenslag niet op te geven, maar te blijven strijden en daarvoor de grootste superkracht gebruiken… Jullie superkracht is dus liefde… Elk superheldenverhaal eindigt vaak met een of meerdere helden die ‘gewone’ mensen redden zodat de wereld er daarna weer beter op wordt…. Jullie zijn eigenlijk helden die hélden redden met een klein beetje hulp van ons, de ‘gewone’ mensen…
Leroy
****
Lieve Ellen! Weer een mijlpaal in jouw leven. Opnieuw een verjaardag. Je bent een vis. Die zijn kennelijk, zowel fysiek als mentaal, bijzonder sterk. Wat een ondoorgrondelijke ziekte heb je ook. Raadselziekte noemde Johan het. Hij begrijpt er net zo weinig van als ik. Vorige week zei ik nog tegen hem (en jou) dat jij zo’n ongelooflijke oogverblindende oranje panty droeg. Je zou er -als het je was gegund – zo mee kunnen paaldansen. Onbegrijpelijk dat jij vanuit het niets soms nog van die rake opmerkingen maakt. Heb het goed in het door jou ook zo geliefde De Panne. Samen ook met Diana. Die vrijwel zeker weer fors met jou aan de wandel gaat. Je gaat je volgende verjaardag zeker halen. Ook met steun van je andere verzorgers.
Proficiat! (Ik ben over de lengte gegaan. Maar voor die 35 woorden extra hoef ik niet door jou en Johan te worden betaald! )
Kus van Jan (van Ewijk).
****
Lieve Ellen: Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ruim een jaar geleden heb ik jou en Johan ontmoet. En ik vind het beslist een eer om voor je te mogen zorgen. Heerlijk in je eigen huis samen met Johan aan de Zonzijde. En dat zonnetje schijnt bij jou elke dag. Je geniet van de maaltijden, het heerlijke bakkie cappuccino, je wijntje, en we luisteren naar je favoriete muziek. Ellen, ik wens je samen met Johan een heerlijke verjaardag in De Panne toe. Geniet van elkaar! En wat fijn dat Diana er ook is om daar voor je te zorgen.
Lieve groeten van Trudy.
****
De nacht fluistert verhalen, die ik alleen in stilte horen kan.
Ik luister.
Mijn ziel vertoont beelden,
en leert me kijken in het duister.
Ik zie.
De nacht maakt me sprakeloos,
en leert me nieuwe woorden spreken.
Duister spreekt een taal van licht.
Ik fluister.
Nachten zijn als moeders.
Moeders die nieuwe dagen baren.
Dagen waarin we in liefde leven kunnen.
Dagen waarin ik in vrede leven mag.
Lieve Ellen, ik wens je een bijzonder mooie verjaardag, zonnig zoals je bent, geduldig zoals je altijd weergeeft en begripvol zoals je met je omgeving omgaat.
Dikke zoen. Je bevriende kapper Danny.
****
Lieve Ellen, weer een jaar erbij! En net als afgelopen jaar en het jaar ervoor opnieuw een verjaardag in De Panne. Ik ken het daar, ik ben eens met je mee geweest en ik weet hoe formidabel het er is. Veel plezier en geniet ervan. Dikke kus van Elly.
****
Lieve Ellen,
Van harte gefeliciteerd met jouw verjaardag. Hoop dat je erg geniet in De Panne waar jij, zo hoorde ik, door menigeen graag en liefdevol ontvangen wordt. Het verbaast me niet. Wie wil zo’n dappere knappe vrouw nou niet liefdevol ontvangen?! Met open armen. Je hebt ook het afgelopen jaar weer prima doorstaan, zelfs de hittegolf. Vind ik echt sterk van je. Je bent een vrouw om veel van te houden! Geniet maar lekker in De Panne!
Dikke kus,
Charles.
****
Weer een Mijlpaal !!! Met recht lieve Ellen !!!
Hartelijk gefeliciteerd en een hele gezellige dag wens ik je toe met Johan en Diana in De Panne.
Dat het je weer gelukt is dit te vieren is al heel bijzonder.
Raadselziekte noemt Johan het, en terecht, wie had dit verwacht.
Je kunt het zelf niet meer vertellen. Maar als ik je bezoek, geef je met je wenkbrauwen en ogen of met een plotselinge opmerking aan dat er nog veel bij je binnenkomt.
Ellen ik hoop dat we dit nog lang kunnen voortzetten!
Lieve groet van Wil.
****
Beste meneer Johan Carbo!
Gaat het waarschijnlijk gelukkig toch weer lukken om met Ellen naar hier te komen? Net als vorig jaar zomer en al die keren eerder? Weer bij ons de viering van de verjaardag van mevrouw Ellen?! Fantastisch gewoon. We verheugen ons bij voorbaat. Het zal Ellen en u en Diana aan niets ontbreken. Van tevoren halen we als beloofd voor Ellen met ons bestelbusje de gevraagde rolstoel op in de thuiszorgwinkel van Veurne. Goeie reis alvast van ons allemaal bij Cajou voor u en de beide dames toegewenst.
Bruno van hotel Cajou.
****
Beste Ellen,
Wat hartstikke fijn dat het kan: je verjaardag vieren in De Panne! Grandioos. Echt geweldig. Wij wensen je een hele fijne dag toe, samen met Johan en we kijken uit naar een (volgend) gezellig samenzijn in jouw nieuwe levensjaar! Zet de wijn maar vast koud.
Hartelijke groeten vanuit Rotterdam van Cees en Riek.
****
Peter en ik wensen jullie in het zo vertrouwde De Panne een bijzondere en gezellige verjaardag toe.
Wij wensen jullie bovendien nog een lange tijd samen toe en zullen in Odijk van harte een toast op jullie uitbrengen.
Lieve groet van Peter en Agnes.
****
Je bent er nog steeds, bewonderenswaardige Beatrice Ellen!!! Je tart de prognoses. Onvoorstelbaar. En zo helder dikwijls nog. Kampkind. Overlevingsdrang. Bewondering van mijn kant. Bewondering ook voor de niet aflatende steun van je levenspartner en toeverlaat Johan. Dit geschreven met diep respect voor jullie beiden. En vanuit een alweer jarenlange grote betrokkenheid met jullie, betrokkenheid die vriendschap werd. Maak er maar een mooi feestje van daar in De Panne. Het is dat ik niet onder bardienst uit kan bij de hockeyclub van mijn dochter, anders was ik echt even komen buurten bij jullie aan zee in België. Thuis trek ik op jullie gezondheid een mooi flesje wijn open.
X Albert.
****
****
Mijn lieve jarige vriendin Ellen!
Ik begin met een hele dikke verjaardagzoen voor jou Ellen! Jeetje Ellen, jij al dik in de 70! Wat hebben we in onze vriendschapsjaren veel meegemaakt, leuke gebeurtenissen maar ook moeilijke, vooral de laatste jaren. Die vooral in het teken staan van ziek zijn, bijgestaan door onze kanjers. We kunnen nog genieten van de zon, lekker eten en een drankje.
Lieve Ellen, ik hoop dat je in De Panne achter een lekker glaasje in het zonnetje kunt zitten en wens je een hele fijne dag!
Liefs Maggy.
PS. Sorbetzoen van je vaste ijsmeester Henk.
****
Ach ja Ellen. Ooit werd ik bij de krant per woord betaald. Als je iets twee keer vertelde, kreeg je het ook dubbel op je giro. Dat schoot lekker op. En je weet wat ervan terecht is gekomen. Ons kerstverhaal werd met de helft ingekort en paste toen nog steeds niet op een krantpagina. Het inkorten kostte meer werk dan het schrijven zelf. ‘De korte versie graag’, zei je me vaak. En als ik me dan voor mijn doen had ingehouden, was het ook weer niet goed. ‘Ben je nu al klaar?’ klonk het dan. Ik had er een paar gevraagd in 100 woorden iets voor je op te schrijven. Ik las het je voor en je luisterde. Wel dan de ogen openhouden hoor. In De Panne gaan we naar de HEMA. Daar kopen we voor je verjaardag een nieuw zwart potlood voor je wimpers. We kopen oogschaduw, zilver met glitters. Lippenstift. We vullen de hele bliksemse voorraad aan. Ik heb bij de Outlet van Nike op Overvecht – wat een bruisende balzaal zeg! – een zalmkleurig shirt voor jou op de kop getikt. Het strijkt zichzelf. Mooi in de kleren en met make up voelt en ook is een mens minder ziek. Wat jij?! Verslonzen lijkt me zó erg. We kietelen ook de smaakpapillen. Aan Bruno van Cajou gevraagd om krokant gebakken kalfszwezerik voor het verjaardagdiner. Weet je nog dat we dat vaak eten vroeger in dat kleine restaurantje in Loenen aan de Vecht? Dat restaurantje naast Tante Koosje. Dus Bruno die hopelijk kalfszwezerik serveert. Zijn rode wijn in die bolle glazen brengt ons nog verder in de zevende hemel. Zijn Irish Coffee nog een etage hoger. Op Gods dakterras. Wij Bourgondiërs en toch strak in de taille. Die godendrank aan het einde van het diner. Dat spul dat-ie aan tafel met veel horecazwier verwarmt op zo’n gasbrandertje. Aan de overkant de trambaan over bij Pammier gaan we voor de mosselen. Op z’n Afghaans. Plannen, wie die niet meer heeft is uitgepoept. Zeker als je ze nog heel voorzichtig kunt maken. Positivisme. Jouw en mijn wilskracht. Meer dan eens zei je: ‘Hadden we elkaar maar eerder leren kennen.’ Ik zeg het je na.
Voor E77
Ik loop in De Panne terug naar de hotelkamer.
Die kamer is leeg. Voel me alleen. Ben het ook.
Ben het niet alleen bij slecht weer, ook bij goed.
Ik loop in De Panne terug naar de hotelkamer.
JIJ ELLEN ligt er op bed en wacht op mij. Diana houdt een oogje in het zeil.
De kamer is vol. Voel me rijk. Ben het ook.
Ben het niet alleen bij zon en warmte, ook bij striemende kou en slagregens.
En ik weet: nu genieten, genieten waar kan. En wel NU, als het lichaam de lente trompettert.
J.
Slenteren met krachtsinspanning door de Dumontwijk. Alle villa’s verschillend van opzet. Tegen de duinhellingen aangebouwd. Toeristische attractie die wijk en openbaar kunstbezit.
De taal van licht. Inderdaad Danny! We lieten 2,5 jaar geleden de verpleeghuisepisode achter ons. Ellen was eigenlijk geen dag weg van de vertrouwde eigen omgeving, maar vanaf november 2016 helemaal niet meer. Het huis aan de Zonzijde kreeg daarmee extra betekenis. Licht in de voortuin, nog steeds, ook nu de lente zich aankondigt. Letterlijk druppelsgewijs deze dagen. Dank aan allen die hun medewerking gaven aan dit verjaardagblog. Ze zijn allemaal van grote betekenis voor ons. Bij ziekte van het bikkelharde formaat parkinson en Lewy Body met als toegift een gebroken heup en de rolstoel vallen vaste routines weg. Je betreedt een duistere wereld waarin je zoekt naar het lichtknopje. We hebben dat gevonden. Nog steeds elke avond en vroege ochtend brandt het licht in de voortuin. Als symbool inmiddels vooral.