Ik wil onze vrienden het intrieste leed van onze geliefde diva Patty Brard niet onthouden. Dit knipte ik vanochtend uit de kwaliteitskrant AD. Ik had het bericht niet graag willen missen. Bij het onderstaande verflauwt mijn aandacht voor Biden en die hysterische patiënt Trump die zelfs door zijn eigen familie niet in bedwang kan worden gehouden. Op wiens kosten voert de raaskallende psychopaat bij verlies straks al die rechtszaken? Betaalt hij die uit eigen zak? Of laat de volksmenner zijn gehersenspoelde Republikeinse klapvee voor zijn weerzinwekkend dampende egotripperij en oorlogsretoriek opdraaien waarvan meer dan tien procent van de gezinnen leeft onder de armoedegrens? Miljoenen Amerikaanse kinderen eten eigenlijk alleen nog maar op (en dankzij) school. Ze zijn, net als hun ouders, niet verzekerd, nergens tegen. Vooral in de volledig verpauperde achterstandswijken slaat in Amerika de corona toe. Tien miljoen besmettingen, 250.000 doden. Terwijl in de VS elk moment de hel kan losbreken, gaat Trump doodleuk naar de golfbaan. Narcisten en verantwoordelijkheidsbesef. Stop met tellen, riep de valse profeet, en het tellen van de stemmen ging door, gelukkig, en ondertussen worstelde Patty Brard zich door onpeilbaar diepe dalen. Hier leven we heel erg mee met haar en haar man. Die heet Antoine. Ach ja.
Het AD. Niet schrikken hoor:
Patty Brard begint langzaam maar zeker weer op krachten te komen en te herstellen van de dood van haar hondje. Zij en haar man Antoine van de Vijver gingen verschillend om met hun verdriet nadat hun hond Lulu in september overleed. Het stel heeft daar nog steeds problemen mee, vertelt de presentatrice donderdag in het AD. ‘Het moeilijke was dat hij en ik in eerste instantie op een andere manier het rouwproces beleefden’, aldus Brard in een exclusief vraaggesprek met de krant. ‘Gelukkig kunnen we er nu wel over praten, al zijn we er nog lang niet.’ Dat heet opluchting. Volgens Brard kon Van de Vijver niet begrijpen dat ze na het overlijden van Lulu weer snel aan het werk ging. De presentatrice zegt dat ze haar echtgenoot nog nooit zoveel verdriet heeft zien hebben. Het was hartverscheurend. Hond Lulu overleed na een tijd te hebben gekwakkeld met haar gezondheid. Brard vindt over het verdriet na het overlijden van een dier “de houding van mensen die nooit liefde voor dieren hebben gekend verschrikkelijk.” (…..)
Konden Patty en Antoine eerst niet samen praten over het heengaan van Lulu? Vreselijk voor die twee. Nu wel? Maar zijn ze er nog lang niet? Jeetje. Hoelang had Antoine gewild dat Patty thuis bleef rouwen om die hond? Lulu…. alleen die naam al. Dan zie ik een kwispelstaartend beestje op korte pootjes voor me met de nodige veren in de bips…. Josephine Baker en Parijs. Dat ongeveer. Een hondje met pluimoortjes. Waar doen Lulu nog meer aan denken? Aan Toon Hermans; die zong erover. Zou er voorafgaande aan de crematie van Lulu een rouwdienst zijn gehouden? Ja toch zeker wel. Zouden Patty en Antoine de kapel goed vol hebben gekregen in deze tijd met veiligheidsaanscherpingen vanwege de corona? Ach ja… Liggen hier uw problemen? Krijgt Brard ondersteuning van bijvoorbeeld seksoma Patricia Paay? Zal toch wel. In voor- en in tegenspoed. Waar wordt de as van Lulu verstrooid, of is dat al gebeurd? Was Mieke Telkamp erbij? Hadden Patty Brard en haar man een PGB voor Lulu die al een poosje met haar gezondheid gekwakkeld schijnt te hebben? Waren ze samen budgetbeheerder en beiden zorgverlener? In een Nederlandse dierentuin breken twee chimpansees uit. Ze lopen over van de stress en zijn daardoor levensgevaarlijk. Een jongetje komt op een paar meter van de apen. Het had zijn dood kunnen worden. De apen naar Lulu in het hiernamaals geschoten om de meest vreselijke dingen te voorkomen. En ja hoor: een dag later activisten die bij de dierentuin een demonstratie komen houden omdat twee chimpansees door geweld om het leven zijn gekomen. De pers er natuurlijk als de kippen bij. (Moeten die activisten nooit werken?) We zijn nog steeds niet van die sluipmoordenaar Covid-19 af. De ziekenhuizen hebben nog altijd handenvol werk. Positief getest zorgpersoneel werkt door op onderbezette corona afdelingen. Met gevaar voor eigen leven. Jawel, met gevaar voor eigen leven. Buurman Charles die een filmpje liet zien van een oergezonde binnenschipper of cruisevaarder van om en nabij de 40, net vader geworden, die aan corona overleed en er op het laatst uitgemergeld met een doodshoofd uitzag als iemand uit de concentratiekampen van de nazi’s. En ondertussen legt het onnozele AD zijn oor te luisteren bij het ontembare aandachtorgel Brard en haar wankelmoedige echtgenoot. Maar ja, als die ook Antoine heet…. En mijn blonde kakeltantetjes van Goede Morgen Nederland neuzelen gruwelijk met hun lege hoofdjes in de nieuwe najaarscollectie van Bristol of de chimpansees toch niet beter in leven gehouden hadden moeten kunnen worden misschien, mogelijk en waarschijnlijk…. Maar vooral leven we mee met de aandoenlijke kinderboekenschrijfster Patty Brard, de mannelijke Antoine en hun schattige Lulu die ging hemelen. Het is niet niks wat ze voor hun kiezen kregen. Maken wij ons druk om de corona doden. Doden zoals ook die bekende taxichauffeur uit Utrecht, hij was er binnen een paar corona tellen geweest.
Laat ons Biden, zeg ik Tommy Wieringa na. En wat is ze een verademing vergeleken bij de uitgestreken bijbelfetisjist Pence die vicepresident Harris! En wat geestig gekozen door de Republikeinen: een persconferentie vol onbewezen beweringen over fraude en zo meer van een advocaat met een Italiaanse achternaam in dienst van de maffiose godfather Trump en in Philadelphia gegeven tegen de gebladderde garagedeur van een tuincentrum en recht tegenover een begraafplaats annex crematorium en naast een seksshop. En dan laat het AD Patty Brard grienen over haar dode hondje. Om met Mieke Telkamp te zingen: waarheen, waartoe.
****
Ha die Johan,
Ik had dat artikel over die hond van Brard ook gezien in het AD, tenen krommend. Deze blog dus nu helemaal met veel plezier, en met een dikke vette instemmende glimlach, gelezen. Hoop dat alles nog in orde is bij jullie.
Groet en dikke knuffel en kus aan Ellen.
Albert.
****
Goeie morgen Annelies:
Als een mantelzorger af en toe een time out neemt redt hij het wel. Dat is tenminste mijn ervaring. De verzorging van Ellen is een continu en bijna bedrijfsmatig proces, maar niet mijn grootste probleem, dat is eerder het bureaucratische gedoe er omheen. En tegen het einde van elk jaar valt er weer het nodige te regelen voor het nieuwe jaar. Weer andere ambtenaren en van mij weer hetzelfde verhaal als al vele jaren. Veel ambtenaren zijn buitengewoon vermoeiende mensen en werken als een rooie lamp op een stier zoals ik, omdat ze niet zelfstandig kunnen of durven denken over zaken die voor mij zo logisch en ook zo vanzelfsprekend zijn. Nu geeft ook de VVD in zijn gloednieuwe verkiezingsprogramma al toe dat we veel te ver zijn doorgeschoten in de zorg met de marktwerking. Wij wisten dat al een tijdje. Nu komt de zorgverzekeraar met zijn eigen aparte zorgwinkels voor hulpmiddelen en heeft de vertrouwde apotheek het nakijken. Heb je wat opgebouwd met de apotheek, breken anderen het weer af. En straks wordt die maatregel natuurlijk weer teruggedraaid gelijk zoveel vernieuwingen die niet bleken te werken. Zelfs het onderwijs is er niks bij. Ik moest voor de zorgverzekeraar eens een formulier invullen. Het leek me een routinezaak. Ellen moest het formulier ondertekenen en ik ook. Maar door de parkinson kan Ellen de pen niet meer hanteren. Was toen ook al zo. Dat is nou juist één van de gevolgen van een spierziekte als parkinson. Een kind van de lagere school begrijpt dat, een volwassene achter een zorgloket klaarblijkelijk niet. Ik tekende voor Ellen met de mededeling dat de ziekte van Parkinson daar de reden van was. Dus nog uitleg ook. Kreeg ik te horen dat Ellen per se moest tekenen. Zo niet dan moest ik haar via de rechtbank ontoerekeningsvatbaar laten verklaren. Dat verschrikkelijke woord alleen al! Ontoerekeningsvatbaar! Dan kreeg ze een curator of bewindvoerder of weet ik veel wat. De stoom kwam uit mijn oren. Of die mevrouw de ambtenaar ook zo zou handelen als haar man door parkinson niet zijn handtekening meer zou kunnen zetten? Ja dus, als dat nu eenmaal de regels waren. Vreselijk, vreselijk. Vroeg ik de ambtenaar, een jonge vrouw, hoe dat ging bij iemand die blind was. Moest je die dan ook maar meteen ontoerekeningsvatbaar verklaren omdat hij niet van punt A naar punt B kon omdat hij punt B niet zag?! Ja daar zei ik zowat. Van dit soort voorbeelden heb ik er nog veel meer. Ik zal ze je besparen. Het gevaar van een overgeorganiseerd land is dat het individu op diverse kantoren zijn verstand thuis laat en dat alleen nog maar in zijn vrije tijd gebruikt. En werken doen veel ambtenaren om hun vrije tijd heen. Ben ik cynisch? Klopt, ik ben heel cynisch, ik ben het geworden. Maar ook ironisch. Gelezen dat het schattige pluimoor hondje Lulu van Patty Brard en haar lieve echtgenoot Antoine dood is? Brard vertelde dat zij en haar man heel verschillend met het overlijden van Lulu omgingen. Antoine was ontroostbaar, maar nu ging het gelukkig alweer wat beter, al waren ze er samen nog lang niet. Maken wij ons druk om de corona perikelen en de vereenzaming in de Nederlandse verpleeghuizen die tijdens de lockdown ook heel veel levens eiste. Maar dan Patty Brard die zwaar gebukt gaat, nog steeds, onder de dood van Lulu en de neerslachtigheid van Antoine, rijp voor een hele batterij aan psychiaters en psychologen zoals Donald Trump advocaten heeft. Weet jij dat toevallig? Lulu was al een poosje ziek en zou Patty Brard een PGB voor Lulu hebben gehad en ook die droeve rondgang langs die zorgloketten hebben moeten maken? Een PGB voor de mandlegerige Lulu, dat moet in dit gekke Nederland toch tot de mogelijkheden hebben behoord? Iets anders: ja, ik ga een Nigeriaanse migrante coachen die in de Nederlandse zorg doorgaat voor het diploma verpleegkundige. Maar ze was altijd gewend voornamelijk in het Engels te communiceren. Ze moet zich nu richten op een betere spreek- en schrijfvaardigheid in het Nederlands. Want anders krijgt ze het papiertje niet, ook al heeft ze een schat aan ervaring in de zorgsector en daarvoor het bankwezen. Ik zie je op de wandeling. Dan zal ik wel weer van mijn hoofdpijn en duizeligheid af zijn. Daar schijnen de meeste mantelzorgers van tijd tot tijd last van te hebben. De mantelzorger als emotionele jojo. Ik lig ‘de laatste tijd veel wakker ’s nachts en dan kijk ik regelrecht in een zwart gat. ’s Morgens kikker ik weer een beetje op bij een volle thermoskan sterke koffie. Zo vergaat het de mantelzorger. Zeker ook mijn vriendelijke buurtgenoot hier van wie zijn vrouw de diagnose Alzheimer heeft sinds begin dit jaar. Zijn vrouw scheldt hem dagelijks verrot, beticht hem van de gekste dingen als overspel, en loopt telkens weg. Moet hij er op de fiets achteraan om zijn zieke vrouw te zoeken. Tsja Annelies, en dan ruimt dat rare populistische AD een pagina in voor Patty Brard om haar te laten leeglopen over Lulu die ging hemelen. De theaters zijn dicht, maar niet het theater Patty Brard.