Hallo Johan, Ongelofelijk wat een dagen hebben wij gehad, totaal verrast door de overstromende Geul, mensen die al vijftig jaar in de straat wonen geloofden niet dat dit ooit zou kunnen gebeuren, maar het water kwam. De kelders, keuken, ontbijtzaal en de woning van Thom en Yvonne stroomden vol, het water bereikte een hoogte van ongeveer 90 centimeter. We zijn donderdagmorgen aan de slag gegaan met water wegpompen en gasten annuleren, je gelooft niet wat sommige mensen zich nog permitteren, je zou er spontaan agressief van worden. Al het eten, de apparatuur, alles weg. Vrijdag en zaterdag was het water nagenoeg verdwenen en kon het leeghalen beginnen, drie volle containers zijn opgehaald, daarna zijn we begonnen met schoonmaken, we grappen met elkaar dat de hotels nog nooit zo schoon zijn geweest. Zo dankbaar jegens alle mensen die ons geholpen hebben. Vanmiddag kwam bij mij de inzinking, ik ben naar huis gegaan en rust uit. Ik zag je reservering voor donderdag aanstaande, er geldt nu nog steeds een noodverordening, je komt het centrum van Valkenburg niet in, er wordt streng gecontroleerd, hou het maar in de gaten, maar fijn om je te zien donderdag, kunnen we bijpraten. Voor jullie een fijne rustige avond, Lieve groet uit je hotel in Valkenburg, Moni.
Als het erop aankomt trekken ze zich nergens wat van aan, van niks en niemand niet. Het wordt weer tijd voor het tweezits bankje om al dan niet gemeend berouw te stamelen in de camera. Ach ja, aan het einde van de Week des Oordeels, zo leek het wel, de Week des Oordeels, en daar hoefde je heus geen fatalist voor te zijn, aan het einde van de week met het aan zijn verwondingen diep triest bezweken fenomeen Peter R. de Vries. De Ark van Noach ook, de rampzalige en al even emotioneel verdrietige toestanden met het kolkende water in venijnig onstuimig Zuid-Limburg, verzwolgen Valkenburg en omgeving, en ook vlak over de grens in Duitsland en in België het rampscenario met 180 doden inmiddels en meer dan 1000 vermisten en met ingestorte huizen en in onbruik geraakte wegen en installaties. Tsunami’s van razende modderstromen, met evacuaties in Venlo, dijkspanning in Meerssen en Bunde, zandzakken en ontreddering, verdriet en onmacht, de hoogste alarmfase, uitzonderlijke omstandigheden. En aan het einde van een week met weer plots een gevaarlijk oplopend aantal coronabesmettingscijfers die ons land vuurrood doet kleuren en een vierde coronagolf angstig dichtbij brengt. En jawel hoor: aan het einde van zo’n dramatische en schokkende week die zijn weerga niet kende heeft het de koninklijke familie behaagd, alsof er niets aan de hand was, en nog steeds niet is, zijn vaste Prodent grijns fotomoment voor de royaltypers te houden in vrolijke jurkjes en een strak pak met wit overhemd achter een aanzwellende maag en buik. Alvorens daarna spoorslag gezellig op vakantie naar het buitenland te gaan. Naar de speedboot van twee miljoen. Bah. Koninklijke modepoppen. Terwijl even verderop de etalagepoppen van C & A en de Hema met het stijgende water worden afgevoerd. Zoals ook de volledige inhoud van een drogisterij en zo meer. Zoals vogelkooien met kanariepieten door het wassende water drijven. Die ene familie, wanneer komen we daartegen nou eens eindelijk in opstand. Maar nee, bij ons in de buurt wordt ook straks wellicht weer meer gevlagd voor Koningsdag dan in verband met de Dodenherdenking. Net als afgelopen mei. Parmantig poseren voor de fotografen terwijl op deze intens bittere vrijdag vele duizenden landgenoten in het Zuiden in één klap alles kwijt zijn en in angst leven voor het verdere schier onbeheersbare natuurgeweld – poseren, wat een bijzonder slechte smaak zeg. De familie der Oranjes weer eens in de bocht. Eigenzinnig en eigenmachtig. Bah. De familie Poppenkast. Ach, kijk ook eens naar begin deze week. Wembley, de finale tussen Engeland en Italië. William en Kate hoog boven het gepeupel op het ereterras met hun zoontje, George geloof ik, tussen hen in. Het mannetje was als een middeleeuws clowntje van een dure kostschool aangekleed alsof hij parmantig ter communie ging. Een kandelaar en een kaars ontbraken nog. Had het kind een voetbalshirtje aangetrokken, net als iedereen om hem heen, in plaats van dat wollige blazertje met stropdas. Had geen karikatuur van het jochie gemaakt. Nu al voor de rest van zijn leven verpest. De Oranjes doen er nauwelijks voor onder. Een doodordinair plichtmatig bezoek moet het zijn geweest in net even te chique kleding van de societyshop of nog duurder aan het zo zwaar geteisterde, nee verdronken, Valkenburg en omgeving gisteren. Evenzeer een plichtmatige geschokte reactie op de dood van Peter R. die de misdaadjournalistiek gestalte gaf en dat met zijn leven betaalde. Die Willem en Max zijn gewoon niet goed wijs. Wat een slecht voorbeeld aan hun drie kinderen. Ze leven in hun eigen realiteit. Ze wuiven en glimlachen vanuit hun eigen cocon. Totaal geen voeling met de gewone man. Doen alsof, meer is het niet. Ikke, ikke, ikke. Waarom moest die Willem-Alexander voor dressman spelen in zijn oversized blazer die dezelfde kleur had als Nederland deze week voor Dansen met Jansen aannam op de coronakaart? Humor? Laten we het met die klanten maar op humor houden. Waarom Max en tienerdochters als mannequin voor de camera terwijl op twee uur rijden Limburgers stoned de ravage in hun ondergelopen huis stonden te bekijken? Of met lieslaarzen waren begonnen het bruine lösswater uit hun verwoeste woonkamer en keuken te dweilen. Een miljoenenschade. Hoe het in mijn vaste hotel in het verdrietige Valkenburg is? Geen idee. Ik krijg geen contact met ze. Twee keer geprobeerd vandaag. Ze zijn weinig uit mijn gedachten. Ze zitten waarschijnlijk zonder stroom. Waterschade zullen ze zeker hebben. De bevoorrading moest waarschijnlijk gecanceld worden. Geen aanvoer van eten en drinken. Ze zitten nagenoeg in het centrum van Valkenburg en de Geul is om de hoek. Vanuit mijn vaste kamer 3 keek ik schuin rechts op die Geul uit. Kabbelende huisvriend zogezegd. Tot deze bizarre week. Om de hoek van hotel Janssen bevond zich ook die brug die is ingestort. Ik herken alle plaatjes uit Limburg zo’n beetje. Van Valkenburg en Schin op Geul zeker. Maar ook van Heerlen, Kerkrade en Eygelshoven. Van Meerssen en het station van Eijsden. De hoteleigenaren beleven een rampweek. Maar zij niet alleen. Het gaat om alle Limburgers. Niet om de vakantiegangers, nee om de Limburgers. En nee, al helemaal niet om de ramptoeristen. Even verderop heeft België al nationale rouw afgekondigd. Zou deze week voor één overnachting naar Eijsden zijn gegaan. Net op tijd kosteloos geannuleerd. Nieuwe reservering gedaan. Dat hotel was vandaag wél bereikbaar. Daar in Eijsden ging het met het spoor helemaal mis. Was deels weggezakt in de blubber. Geen treinverkeer meer mogelijk. Behalve Donald Trump zal niemand in de wereld nog geloven dat de lieflijke Geul en de Ahr in Duitsland NIET kunnen veranderen in wrede monsters die alles opslokken. Trump zal het wel op nepnieuws houden. En ja, als zijn kinderen opmerkten dat hun nachtmerrie met de aanslag/ liquidatie werkelijkheid was geworden dan vind ik dat daarmee ook gezegd lijkt dat de persoonlijke ambitie van hun vader wel iets minder had gemogen. Ik vatte het niet als een compliment van zoon en dochter op. Je spreekt niet zo maar van een nachtmerrie. Ondanks ook hun bewondering voor één van de grootste journalisten van de afgelopen decennia. En een extraverte Gijp ging zelfs zover het Merk Peter R., want een Merk was hij, een Merk met een hoofdletter M, een egoïst te noemen. Van de doden niets dan goed natuurlijk, maar toch. Ja dat fotomoment van het koninklijke gezin: onbegrijpelijk. Krankzinnig. Het verkeerde moment. De show must go on. Dát werk. Het Einde der Tijden deze week en het koninklijk gezin breeduit lachend op z’n paasbest poserend voor persfotografen. Hoe verzin je het godverdomme? Waarom niet in Zuid-Limburg gebleven, de fotosessie geschrapt, de agenda schoongeveegd, en de Limburgers geholpen met dweilen en zandzakken. Weg met dat zomercolbert bij hem en dat geruite bruingele jasje van haar in de kleur van het Valkenburgse water. Deze week verschenen ook de twee verdachten van de vermoorde advocaat Derk Wiersum voor de rechter. Ze wezen de rechter op hun recht te mogen zwijgen. Zo’n recht zou verdachten eigenlijk ontnomen moeten kunnen worden. Ze zwegen, de verdachten. Met het doodschieten van de advocaat hadden ze al genoeg lawaai gemaakt. In de woorden van de vader van Derk Wiersum: hoe komen we uit deze hel? Het was de Week van de Hel met aan het einde de wansmaak van de monarchie. Deed hij niet iets in watermanagement? Lag daar niet zijn hart en was hij er volgens het propaganda-apparaat de Rijksvoorlichtingsdienst niet heel erg goed in? Weggaan op het verkeerde moment, weggaan op het moment dat het zuiden van ons land tot rampgebied is verklaard en de hoogste alarmfase beleeft. In Valkenburg 700 gezinnen ontheemd door de stormvloed. Als het erop aankomt trekken ze zich nergens iets van aan, van niks en niemand niet. Je gaat het zowat zien vanuit historisch perspectief.
Hallo Ellen en Johan,
Vrijdag volgende week is oké. Dan kom ik. Maandagmiddag is mijn vaste bridgemiddag. Ik heb die uitzending met René van der Gijp gezien, zoals ik dagelijks naar ze kijk, en moest toen hij dat zei over zijn kinderen meteen aan jou denken om dat je er ook zo over denkt. Hoe is het met jouw hotel in Valkenburg? Al wat gehoord? Hebben ze ook waterschade en andere sores? Fijn weekend !
Lieve groet, Wil.
Om de hoek houdt de Leidsche Rijn zich koest. Ook bootjes op het water maar dan met vrolijk luidkeels peddelende spelende kinderen. Het is van hier nauwelijks voorstelbaar wat zich op twee uur rijden in Valkenburg en elders afspeelt rond de bezeten Maas, de Geul en de Ahr. Inmiddels hebben de overstromingen in Duitsland ook Beieren en het oosten bereikt. In eigen oase herinneren alleen de nog steeds kletsnatte potten met tuinplanten aan de zondvloed die ons geregeld dwong voor sluiswachter te spelen. Even niet van het eigen erf weg te krijgen. Zie de honkbalpet, in model gevouwen met een opstaande rand als een echte Amerikaanse baseballcap. Geen mutsje maar een pet die meer is dan een hoofddeksel alleen. We komen niet voor niets uit de honkbalwereld voort. UVV bracht het er al vroeg in. Ondertussen bezig aan schitterend proza. Prachtig opgeschreven. Een cadeautje. Shuggie Bain van Douglas Stuart. De Booker Prize van 2020. Een schrijversdebuut dat leest als een meesterwerk, recenseerde de Washington Post. De gulle gever zei me over het boek dat je er in blijft lezen zodra je eenmaal begonnen bent. Nou, dat klopt. Glasgow in zijn meest groezelige en beklemmende gedaante. Het spat van elke pagina af. De troosteloosheid beklemt en fascineert tegelijk. Een pageturner. Shuggie Bain bedwelmt de lezer.