Ik wil u laten weten dat dierbare Johan ,voor mijn ogen ,op vrijdag 3 mei 2024 is overleden. Hij bleef kiezen voor de liefde. Hoe onwerkelijk is het allemaal. We nodigen u uit voor het afscheid van Johan Carbo. Het afscheid zal in stijl gebeuren met een drankje op het leven zoals Johan het gewild zou hebben. “Geef ons ook morgen” schreef Johan eens. Hij zou wensen dat we op dezelfde voet verder zouden gaan. Dat we met veel levenslust verder leven.
De afscheidsbijeenkomst zal op maandag 13 mei 2024 plaatsvinden, vanaf 12:00 uur tot 14:00 uur en daarna is er catering die voor een hapje en een drankje zorgt. Wij verzoeken u vriendelijk om een onverpakte losse bloem mee te nemen. Aansluitend zal de crematie in besloten kring plaatsvinden. Er worden geen rouwkaarten opgestuurd. Wel is er een NRC-advertentie op vrijdag 10 mei , dit was de wens van Johan Carbo. U krijgt een persoonlijke uitnodiging. Op dit blog mag door iedereen worden gereageerd.
Utrecht, 16 december 1950 ✝ De Meern, 3 mei 2024
Helin Al Mohammad en Diana Sharifi
Een citaat van Johan Carbo vanuit zijn nieuwjaarskaart
Het einde zowat van een bewogen jaar met naschokken die nog steeds
voelbaar zijn. Dat zal zo blijven. Liefde is ook loslaten als tijd en omstandigheden daarom vragen. Het klinkt zo rationeel, maar nee, dat is het nu ook weer niet. Het gemis komt met golven. Eb en vloed. Niettemin, gaan we voor het leven, voor het licht. Met de ziekte van Ellen en haar dood ben ik erg verbonden geraakt met Afghanistan en Koerdische Syrië. Ik noem Helin, ik noem Diana. Beiden zijn heel speciaal voor mij geworden. Ze vonden de weg naar mijn hart.Ik verwijs in dezen naar het huiveringwekkende boek van Nadia Murad, een iconische Yezidi en mensenrechtenactivist uit Koerdische Irak. Wat zei Helin op een warme zomerse zondagmiddag in de tuin tussen de paar-stinten van de alles zo schilderachtig overwoekerende vlinderstruiken? In het noorden van Syrië waren de bergen mijn beste vrienden. Bergen voor Helin om zich voor de vijand te verbergen. Haar schuilplaats. Schuilt hierin ook de diepere betekenis. Leven in angst, voor vliegtuigen, voor IS, voor geüniformeerden, voor landmijnen, voor gifgas, en meer dan dat. Hulde Helin, jij kleine studiewonder, voor de 8 waarmee je deze dagen van je tentamen aan de VU Faculteit Geneeskunde thuiskwam. Ik heb haar opgevangen om de stabiliteit, de veiligheid en de goede toekomst te bieden. Reuring , na de benauwende stilte die in mei thuis over me heen viel met de dood van Ellen. De kopjes kwamen niet meer van hun plek , sinds de zomer weer wel. Ik neem haar overal mee. Zo zuinig op je Helin. Zo fanatiek ben ik op je studie. Op deze manier bleef mijn dierbare lieve Johan en bleef inderdaad gaan voor het leven. Hij creëerde zijn eigen familie en vriendenkring. Dat deed hij met veel liefde
en compassie met een centrale rol voor Diana en Helin. Helaas heeft dit niet
lang mogen duren. Intens verdrietig want hij wilde dolgraag blijven leven om
betekenis, geborgenheid en bescherming te bieden aan eenieder die hem lief was.
Johan: “Helin, Ik leef voor je meisje, Ik bescherm je altijd, Je bent
mijn zonneschijn in dit huis“
In memoriam Johan Carbo
Je hebt van die mensen die niet zo heel erg lang iets doen, maar die wel een onwisbare stempel op iets drukken. Zo’n persoon was Johan Carbo voor UVV honkbal in een van UVV’s roemruchtige periodes in de jaren zeventig/tachtig.
Johan is vrijdag 3 mei 2024 op 73-jarige leeftijd overleden aan een hartstilstand.
Een begenadigd (sport)journalist/tekstschrijver/blogger/auteur en columnist, docent en mediatrainer. Johan ging met vervroegd pensioen om nog meer te kunnen zorgen voor de liefde van zijn leven: Ellen, die op 30 april 2022 is overleden
Zijn grote hobby was de honkbalsport. In de jaren zestig en zeventig reed hij op zijn brommertje naar heel veel wedstrijden van UVV. Want UVV beheerste een aantal jaren zijn leven. Erelid Joop Kruithof ‘rekruteerde’ Johan op de tribune tijdens een honkbalwedstrijd. Het bleek een gouden greep.
Johan trad toe tot het bestuur van wijlen Line Klein, oprichtster van de afdeling Softbal binnen UVV. Line nam het voorzitterschap van het honkbal over na het overlijden van haar echtgenoot Tom in 1967. Officieel was Johan in dat bestuur wedstrijdsecretaris. Het spreekt voor zich dat zijn schrijverstalent en het bijbehorende netwerk hem ook op andere terreinen brachten. Denk hierbij onder andere aan zijn werk voor de uitgaves van het blad Bull Shot (later Hot Shot) en zijn werkzaamheden voor het Nieuw Utrechts Dagblad, Voeg daarbij zijn ongebreidelde energie en gedrevenheid en je komt op de uitspraak dat hij zijn stempel op deze periode binnen UVV drukte. Hij kwam in aanraking met allerlei spelers en coaches en natuurlijk moesten die allemaal naar UVV komen. In 1988 verzorgde hij de eindredactie van het 40-jarige honkbal jubileumboek. Zijn inbreng over de vorm en inhoud was bepalend voor het grote succes van dit ‘juweeltje’ met zijn vriend wijlen Jack Keja als wijze en rustige coördinator. Jarenlang maakte Johan ook deel uit van de redactie van het bondsblad Inside. Bovendien had hij een groot aandeel in twee sportboeken; het boek over 25 Haarlemse Honkbalweken en dat over een eeuw honkbal in Nederland. Door allerlei oorzaken verloor Johan het contact en zijn interesse voor UVV. Hij ‘verdween’ naar stadsgenoot HMS waar hij wederom voor de honkbalsport van grote waarde was. Maar ondanks dat hij zelf zei ‘’niets meer te hebben met UVV’, verschenen er in zijn blogs nog regelmatig verhalen over iconische honkballeden binnen UVV. Werk van zijn hand is ook terug te vinden op de site van UVV. Zelfs schreef hij in een van zijn laatste blogs over zijn 73-jarig verjaardag ‘’ Je wordt maar één keer in je leven 73. Een wonder eigenlijk dat ik dat heb gehaald. Ik kon het eerste jaar in de journalistiek, bij Parool Sport, geen stukkie beginnen zonder eerst een Wilde Havana van La Paz aan te steken. Tien sigaren in een doosje. Ze gingen schoon op zodra er een artikel geschreven moest worden.’’
Namens bestuur HSV UVV
Marina van Huissteden-Kaspers
De uitvaart van Johan is maandag 13 mei in besloten kring.
In memoriam Johan Carbo (1950-2024): ‘Een rare snuiter, erudiete, charismatisch man, journalist en eigenheimer is niet meer’
https://www.villamedia.nl/artikel/in-memoriam-johan-carbo-1950-2024-een-rare-snuiter-erudiete-charismatisch-man-journalist-en-eigenheimer-is-niet-meer
Voormalig honkbal-journalist en Inside-medewerker Johan Carbo overleden – Grand Slam * Stats & News (xs4all.nl)
Op vrijdag 3 mei 2024 overleed Johan Carbo, sportredacteur, politieverslaggever en chef buitenland voor Het Parool in Amsterdam en het Utrechts Nieuwsblad. Veertien jaar lang werkte Carbo als docent aan de Fontys Hogeschool voor Journalistiek, thans Fontys Journalistiek. Zijn oud-collega Ton Bennink schreef deze in memoriam, welke Villamedia met zijn toestemming opnieuw publiceert.Laatste wijziging: 21 mei 2024, 12:05
Oud-collega Johan Carbo overleed 3 mei aan een hartstilstand, snuffelend voor zijn boekenkast. Adoptiedochter Helin Al Mohammad trof hem daar levenloos aan. Hij overleed voor de boekenkast en vanuit het niets. Typisch Johan dus. Boeken en donderslaan bij heldere hemel.
In onwillekeurige volgorde draaide zijn leven om: zijn vrouw Ellen die hij tot aan haar dood door Parkinson liefdevol verzorgde, de vrouwen in zijn leven: Helin, Diana en Beriwan, journalistiek, boeken, schrijven en sport.
De sportjournalistiek stelde overigens niks voor in de ogen van Johan. Hoewel zijn neefje Willy in de jaren tachtig nog een door de sportcollega’s lang bewierookte fenomenale hakbal produceerde. Voor de kenners; nog voor Van der Vaart. Over dat niks voorstellen waren we het hardgrondig oneens.
De regenjas en jonge klare ontbraken weliswaar, maar als er een archetype voor ons geliefde beroep geschetst moet worden: Johan Carbo. Heijn, Heineken, 1989, hij stond aan de frontlinie. Ook binnen ons instituut.
Competenties, digitale leeromgeving, invullen van feedbackformulieren (laat staan smileys, gelukkig voor hem was hij al geruime tijd met vervroegd pensioen toen we daar mee kennismaakten), hij bestreed nieuwerwets onderwijs met alles wat hij in zich had.
Johan had één feedbackinstrument: het rode potlood. De rest kon hem gestolen worden. Toch liepen studenten met hem weg. Hij leerde ze schrijven. Met veel vallen en opstaan. En daar ging het hem om. Ook tijdens de taallessen die hij na zijn pensioen gaf aan Beriwan, gevlucht docent Engels uit Koerdistan. Engels was the easy way, maar Johan verlangde Nederlands van haar.
Vier keer in de week kwam ze langs voor taalles. Met resultaat, na twee jaar Nederland, communiceert ze in onze taal en geeft ze straks hier Engelse les.
Een rare snuiter, erudiete, charismatisch man, journalist en eigenheimer is niet meer. Er kwam nooit een klacht over zijn tong als hij bijvoorbeeld na een dag intensieve mediatraining aan externen, de mantelzorg voor zijn Ellen weer op zich ‘mocht’ nemen. Ellen overleed twee jaar geleden. Daarom Johan, dit oprechte cliché: laat het asjeblieft zo zijn dat je herenigd bent met haar.
En, zoals je mij schreef: dat wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt. Mijn gedachten bij jou en ook bij Diana. En ik sta erbij stil. Ik wil je middels deze weg je heel veel sterkte en kracht wensen met de komende tijd. En de tijd die gaat volgen met het verwerken van het verlies en het omgaan met gemis. En ik wil je tegelijkertijd mijn hulp aanbieden, mocht die van pas komen. Al weet ik dat je misschien weinig aan zal hebben aangezien ik niet echt in de buurt woon. Maar wellicht is af toe een berichtje met de vraag hoe het gaat ook al behulpzaam. Ik kom jullie maandag met mijn moeder ook persoonlijk condoleren en afscheid nemen. Tot dan, Liefs, Krijn.
Wat een verdrietig nieuws. Ik zal er maandag zijn. Als ik ergens mee kan helpen, iets voor je kan doen of iets voor je kan
betekenen, nu of later, laat het mij weten. Zoals Johan en jijzelf in het leven hebben gestaan en naar mensen hebben omgekeken, is inspirerend. Ik heb er alle vertrouwen in dat jij dat zult voortzetten en als ik daar een bijdrage aan kan leveren, doe ik dat heel graag. Gecondoleerd met jouw verlies en veel sterkte de komende komende periode. Groet, Richard
Wat een vreselijk nieuws. Johan was mijn mentor in mediatrainingen. Ik wil graag bij het afscheid zijn.
Met enige regelmaat bezoek ik deze website. Mijn manier om in contact te blijven. Te weten hoe hij dacht over de grote belangrijke kwesties in de wereld. En tot twee jaar geleden om te lezen hoe het hem en zijn Ellen verging. Later hoe zijn leven zonder haar doorging. Moest doorgaan.
Gisteren las ik hier tot mijn schrik dat hij er niet meer is. Meneer Carbo, die iets zag wat anderen niet zagen. Die altijd meer verwachtte, zelfs als ik vond dat ik echt alles had gegeven. “Mooier gaan schrijven Astrid! Til het naar een hoger niveau!” Hij had gelijk.
Onbedoeld veranderde hij mijn leven door me in Suriname een stage bij ‘de Ware Tijd’ te laten lopen. En door mij na mijn afstuderen te blijven adviseren (soms tegen wil en dank) over hoe ik mijzelf kon blijven verbeteren. Toen hij in Paramaribo was voor een journalistieke training mocht ik hem ineens bij zijn voornaam noemen. Om de relatie docent-student te veranderen naar een meer gelijkwaardig niveau? Voor mij bleef hij toch meneer Carbo.
Terug in Nederland had ik sporadisch contact met hem tot het op een gegeven moment ophield – zoals die dingen gaan – maar meneer Carbo was de beste docent die ik mij kon wensen. “Je moet van ieder poepje een gebakje maken”, zei hij vaak.
Meneer Carbo, ik doe mijn best.
Geschokt door het overlijden van Johan, mijn oude leermeester en strijdmakker op de buitenlandredactie van het Utrechts Nieuwsblad. Verneem graag waar het afscheid is en of ik daarbij aanwezig mag zijn.
Vaarwel dappere kamergenoot en collega van de FHJ in Tilburg. Je hart heeft het begeven? Het zat op de juiste plaats! Bedankt voor de samenwerking tijdens die vele mediatrainingen! Je werk als beoordelaar van het journalistieke werk van onze studenten was formidabel. Vaarwel!