De daad bij het woord met de corona in Suriname

Lieve Johan,

Wat een allerakeligst verhaal over Ellen met wie het even mis leek te gaan, alweer twee weken geleden. Wat zal jij in de rats hebben gezeten na die zo te horen wel erg stellige uitspraak van de waarnemend arts, die het vast goed bedoelde, maar kennelijk niet subtiel en precies genoeg was. En dan je aardige eigen arts die ook nog kwam maar op zijn beurt jou ook niet werkelijk gerust kon stellen. Maar de kuur sloeg gelukkig weer aan! Ellen die als je het zo hoort, de regie in eigen hand nam en weer opknapte. Jij blijft zitten met de naweeën van wat er gebeurd is en de onduidelijke duiding daarvan, waarbij je je ongetwijfeld aan het voorbereiden was op wat er in korte of langere tijd kon gebeuren. Daarnaast vraag je je vast en zeker af wat zij van de hele toestand heeft meegekregen (of was daar geen sprake van?) en bovendien met de onbeantwoorde vraag (neem ik aan) wat er nu precies met haar aan de hand was. Ik hoop van ganser harte dat zoiets niet nog eens gebeurt, want dat is beslist voor niemand goed. Dat druk je zelf ook al met die ‘kouwe kleren’ uit. En onderwijl maar voorzichtig zijn vanwege de gevaren. Ik mag hopen dat dat in De Meern gemakkelijker is dan hier, waar de mensen op de terrasjes doen alsof er niets aan de hand is. Ik geloof helemaal niet dat men het vergeet, ik denk eerder aan  egoïsme: “Mij treft het toch niet, dus die anderen bekijken het maar”, zoiets.

Wij vertrekken inderdaad als althans het sein helemaal op veilig staat. We zijn voorzichtig en bovendien keert de verzekering niets uit als je tegen een reisadvies in wel op pad gaat en onverhoopt met artsen en ziekenhuizen te maken krijgt. Ik ben niet bijgelovig, maar je moet de kat niet op het spek binden aangezien ik wel eens op de eerste hulp beland ben.

Over Femke Halsema ben ik het niet met je eens, maar dat moet kunnen, zoals dat eens heette. Tegenwoordig lijkt er weinig meer te [moeten] kunnen… Ik vind wel dat ze een aantal ernstige fouten heeft gemaakt, maar het is mij niet duidelijk geworden of het hele politieapparaat wél naar behoren heeft gefunctioneerd. Haar optreden in de raad vond ik netjes en de reacties van “rechts” meteen na het hele gebeuren meer dan walgelijk, je zag het likkebaarden van Telegraaf, Forum en Wilders al in de hoogste versnelling inzetten. En natuurlijk hoor jij niet bij rechts als je kritiek op de burgemeester hebt, daar hoef je (bij mij!) niet bang voor te zijn, dat weet je toch wel.

Ik word bepaald niet minder somber van alles wat er gebeurt, denk ook niet dat het racisme in de praktijk heel veel minder zal worden na al deze adhesiebetuigingen van aardige lieve mensen. Het werd toch al te snel een vanzelfsprekend “uitje” in een soms vrolijke sfeer. Er is helaas geen breed gedragen beweging die ook politiek denkt en eisen weet te formuleren die je bij partijen op tafel kunt leggen. En van boosheid alleen is de wereld volgens mij nog nooit beter geworden. Ik weet weinig van racisme in theoretische zin en ik begrijp dat heel veel met het slavernij-verleden te maken heeft. Maar er is veel meer, neem nou de Marokkanen en andere niet West-Europeanen die hier ook enorm benadeeld worden.

Dat zou een mooi onderwerp zijn om eens rustig met elkaar over te praten, Johan! Dat stellen we dus uit tot zodra wij weer terug zijn ­ deo volente.

Dat jullie samen een rustige en harmonieuze zomer mogen hebben, zonder nare onvoorziene gebeurtenissen en mét heldere momenten van Ellen, die er dan blijk van geeft de essentie van jullie bij – elkaar-horen ondanks alles goed te beseffen.

Johan, ik moet niet van alles voor jou onder woorden gaan brengen, daar heb je mij echt niet voor nodig! Je mooie tuin is een zegen, een kleine Hof van Eden – voor of na de zondeval, dat laat ik aan jou over! Vier je bot op het onkruid en laat de bloemen bloeien en zit er vooral in samen met Ellen en jullie getrouwen.

Ik vind het fantastisch dat je dit zware leven al jaren en jaren weet vol te houden, ook in coronatijd die alles er bepaald niet makkelijker op maakt. Laat je liesbreuk je althans een beetje met rust? In ieder geval fijn dat je niet vandaag of morgen geopereerd hoeft te worden.

We houden contact, sterkte gewenst met hartelijke groeten, ook van Marc, en liefs ook aan Ellen,

Jeannette

****

Lieve Jeannette.

Het is gelukkig allemaal weer redelijk op zijn pootjes terecht gekomen met Ellen. Maar even spannend was het wel twee weken geleden. En dan komt er een ambulance de straat in, stappen daar een arts en een aio uit, en die gaan op de stoep voor maanvrouwtje spelen in hun coronapak met mondkapje en geplastificeerde handschoenen. Het gasmasker ontbrak nog. Gelukkig ontging het de meeste omwonenden. Want belangstelling is goed, maar nieuwsgierigheid is vreselijk. Het zijn bij Ellen de bronchiën. We zaten dicht bij een longontsteking. Zulke spannende en zelfs hartslag verhogende momenten spelen zich af in de dampkring van ons bestaan. De rol van onze eigen huisarts nadien was natuurlijk weer een formidabele. Hij heeft een groot psychologisch inzicht ook. We dragen hem op handen. Nu gaat het weer veel beter hier. De liesbreuk hield zich een poos koest. Dus ging ik weer minder zorgvuldig met die blessure om. Sjouwen, en dat soort dingen. Te zwaar tillen, ik voel het meteen. Gisteren voor een dagje bij vrienden in Leeuwarden. Bij een oud-schoolvriendinnetje van Ellen en haar man. Een buitengewoon ontspannen dagje mantelzorgverlof. Kan ik erg van genieten. Ben met weinig tevreden. Terug op de autoradio een verpleeghuisdirectrice uit de Flevopolder. De verpleeghuisbewoners mochten nu weer een beetje bezoek ontvangen. Dat werd op lijsten bijgehouden. Een behoorlijk aantal van de bewoners had de crisis rond corona niet overleefd. Maar, zo sprak de directrice, veel sterfgevallen hadden ook te maken gehad met eenzaamheid en niet meer willen eten. Niet meer willen eten omdat het bezoek wegbleef. Dat begrepen de verpleeghuisbewoners niet. Ze gingen zichzelf ook verwaarlozen. Sommigen wilden niet eens meer een kam door hun haar. Volgens de directrice lagen er nog geen protocollen voor een eventueel tweede golf aan coronagevallen. Ze vreesde dat ook het zorgpersoneel bij zo’n nieuwe uitbraak eraan onderdoor zou gaan. He rek was eruit. Dat is nu wat ik Halsema verwijt. Heel veel mensen hebben grote offers gebracht de afgelopen maanden. Voor zichzelf maar ook voor hun leefomgeving. En voor personen die verder reikten dan hun eigen leefomgeving en die ze niet eens kenden. Artsen op de ic’s waagden hun eigen leven om dat van anderen te redden. Een buurman van me verloor zijn vriend aan corona. De overledene was zestig en nog heel fit en levenslustig. Dood binnen goed en wel een week. Van kerngezond in een paar dagen naar het crematorium. Naast die vriend lag iemand van vijftig met corona op de ic. Die overleefde het wel. Maar de man schijnt nu eenmaal weer thuis vanuit de huiskamer niet eens zijn keuken meer te halen. De longen schijnen na corona onherkenbaar te zijn. Ik las erover op internet. Alreeds zwaar geteisterde horecaondernemingen krijgen fikse boetes of moeten zelfs hun toko sluiten omdat ze de anderhalve meter uit het oog verliezen. En zet dat eens af tegen het beeld van de Dam op Tweede Pinksterdag. Ik rijm dat niet. Dan laat ik die opgewonden Ghanese rapper maar even buiten beschouwing. Die hadden ze de microfoon moeten afpakken. Halsema heeft om politieke redenen een demonstratie laten doorgaan zonder ooit goed te hebben kunnen inschatten hoe groot de toeloop zou kunnen worden. Immers: Tweede Pinksterdag, mooi weer en de horeca met zijn terrassen weer sinds lange tijd permissie. De artsen waren flabbergasted en begrijpelijk. Natuurlijk tikten ze met hun wijsvinger hun voorhoofd aan. Ik hoop dat een onafhankelijk onderzoek alsnog de val van Halsema inluidt. Nou waren we zó voorzichtig met Ellen. Als zij corona krijgt wordt het haar dood. Dan is er geen houden meer aan. Ze zal niet eens naar een ic gaan. En dan die massaliteit op de Dam?! Het maakte me razend. Maar ik begrijp desondanks de wereldwijde woede om de politiemoord in Minneapolis. Natuurlijk begrijp ik die. Die boosheid heb ik ook. Maar je gaat niet tijdens een pandemie selectief om met de veiligheidsregels. Zo van: we zien wel wat er van komt. Ook op de autoradio gisteren een wethouder uit Rotterdam. Het ging over de beeldenstorm van nu. Die begreep hij. Maar toch wilde hij de beelden laten staan van criminele zeehelden. Liever een bordje erbij, zoals ook zijn partijgenoot en minister-president Rutte bepleitte. Een bordje met daarop waarom de man van het standbeeld eigenlijk geen standbeeld verdiende. Hoe hypocriet. Wat zou er bij Piet Hein in Delfshaven in Rotterdam ter nadere duiding bijgeschreven moeten worden? Hij was een niets en niemand ontziende rover? Of: Helemaal volmaakt was ook Piet niet? Haal ze weg de standbeelden van de misdadigers tegen de menselijkheid. Trek ze van hun sokkel. Laat dat niet aan betogers over maar doe dat als gemeente zelf. Ik zie de standbeelden van Jan Pieterszoon Coen, Piet Hein, Jo van Heutz en ook Johan van Oldenbarnevelt als een foutief eerbetoon en een verkeerd signaal van de Nederlandse overheid aan de huidige generaties van het multiculturele Nederland. Het zijn provocaties geworden. Ze worden uitgelegd als een verheerlijking van personages die verre van rechtschapen bleken. Hun beelden dienen net als die van Edward Colston in Bristol te water te gaan of beter: naar de schroothoop te worden gereden. Door de gemeenten die zij ontsieren. J.P. Coen moordde in het belang van de VOC 15.000 Molukkers op de Banda-eilanden uit vanwege het nootmuskaatmonopolie. Zelfs in de zeventiende eeuw met zijn eigen mores werd Coen al als een wreedaardig beest gezien. Te water met die bruut. Suriname heeft op zijn blote knieën Nederlandse steun gevraagd omdat onze vroegere kolonie een tweede uitbraak van corona moest registreren. Suriname heeft een tekort aan alles. Niet alleen aan beademingsapparatuur. We hebben massaal gedemonstreerd. De Dam, Rotterdam, Den Haag, Utrecht, in alle grote steden. Ook Arnhem, Nijmegen, Tilburg, Breda, en zo kan ik nog even doorgaan. Jeannette, ik vertelde je van die mevrouw met zwart haar in Albert Heijn. Ik vertelde je van die Hollander, die bakra, die blanda, of hoe we die imbeciel ook noemen willen. Diezelfde mevrouw, ook jij kent haar. Lichtbruine tint. Gevlucht uit oorlogsgebied. Ze kan nooit meer naar haar geboortegrond terug. Jaren geleden zaten haar twee kinderen op de lagere school in een keurige Nederlandse gemeente. Mevrouw gaf haar kinderen elke dag hun broodtrommeltje mee met boterhammen en fruit. De kinderen kwamen met een leeg broodtrommeltje ’s middags weer thuis. Het begon de moeder op te vallen dat haar kinderen rammelden van de honger. Ze waren steeds bij de koekjestrommel te vinden. Eindelijk kwam het hoge woord eruit. Hun broodtrommeltje werd afgepakt door schoolkameraadjes. De inhoud werd op het schoolplein in een prullenbak gekieperd. De kinderen van die altijd hoffelijke mevrouw met lichtbruine tint en zwart haar kregen van de klasgenootjes het broodtrommeltje leeg terug. Zulke dingen schijnen nauwelijks gemeld te worden. Ze blijven onder de radar. Dat weten we allemaal. Ze worden niet gemeld omdat de gekleurde slachtoffers hun hoofd niet nog een keer willen stoten bij het doen van aangifte op het politiebureau. Ik ken een jongen met een bruine tint en zwart haar die zijn voornaam veranderd heeft om meer kans te maken bij sollicitaties. Iedereen is tegen elke vorm van racisme. Jaja (….) Iedereen begrijpt dat veel emotie bij de zwarte bevolking mede zijn oorsprong vindt in wat er ooit in driehonderd jaar slavernij is gebeurd. Jaja (….) Welnu, we mogen nu laten zien hoezeer we het met z’n allen menen met onze luidkeels verwoorde afschuw van racisme. We mogen tonen hoezeer wij ons ervan bewust zijn dat een kleurlijn door de eeuwen heen een blanke uitvinding was. De blanke superioriteit en zelfgenoegzaamheid. Het neerkijken op zwarte en bruine mensen. Het mishandelen van deze mensen. Ik hoop dat we zonder verdere condities Suriname op volle kracht gaan helpen. Met apparatuur en medisch personeel. En ik hoop dat we buiten beschouwing laten dat Desi Bouterse weliswaar de verkiezingen heeft verloren maar daar nog altijd wél president is.

Van deze Surinaams-Nederlandse keeper (Kenneth Vermeer) bungelde enkele jaren geleden een namaakpop aan een touw over de balustrade van het stadion in Amsterdam. De walgelijke vertoning deed aan de slavernij denken. Nederland was twee dagen geschokt en ging vervolgens over tot de orde van de dag.