Joe Biden, leg ons dit in godsnaam uit

Joe Biden, leg me dit uit alsjeblieft!

Van de ene op de andere dag in Kabul geen jeans meer op straat, geen T-shirts meer op straat en al helemaal geen vouwen en meisjes meer op straat. De verstikkende boerka met gaas op ooghoogte weer voor vrouwen en meisjes verplicht. Vanuit zo’n boerka schijn je nauwelijks iets te kunnen zien, je struikelt voortdurend over de zoom, en onder zo’n miserabel ding moet het snikheet zijn. Vraag ’t het Afghaanse meisje uit Rotterdam dat deze weken haar opa in Kabul bezocht en er nu in de val zit. Ze houdt voor de internationale pers een dramatisch dagboek bij. Ouwe Joe, hoe sluit jij je eigen leven af! In chaos. In chaos ook in je eigen hoofd. Je sloeg met je overhaaste daad legio adviezen van diplomaten en andere kopstukken in de wind. Westerse kleding wordt op zijn mudjahediens openbaar fanatiek verbrand en vrouwen en meisjes verstoppen zich met ademnood in keukenkastjes. Mannen en jongens trouwens ook. Met koranverzen onder hun arm, een tulband op lang vettig haar, een broek met traditioneel veel te korte pijpen en een kalasjnikov nonchalant in de hand lopen de bebaarde strijders van de Taliban als geile donders rond, dat alles in naam van hun God. Joe Biden, voor mij ga je hiermee wellicht de geschiedenis in als de slechtste president van Amerika ooit. Nu al ja, in je eerste ambtstermijn die er nog niet eens voor de helft op zit, of vergis ik me? Nog nooit was ik het eens met Donald Trump. Maar nu wel. Joe Biden je moet weg om de herovering van Afghanistan door de Taliban. Ze hadden er een offensiefje van niks voor nodig. Had je dat vooraf niet zelf kunnen bedenken? Joe Biden, tot deze maand zo bejubelde politieke veteraan van het fatsoen en de harmonie, ik schrijf je: Waarom? Zie de beelden van het vliegveld van Kabul waar begrijpelijk hysterisch bange Afghanen op de romp van een vertrekkend vliegtuig springen. Waar ze op grote hoogte van het vliegtuig vallen. Te pletter. Liever dood dan de streng radicaalislamitische Taliban met wetten van nog vóór het Stenen Tijdperk. Waarom dompelde je miljoenen Afghaanse vrouwen en meisjes (en ook niet religieus vergiftigde mannen en jongens trouwens) in een onbeschrijfelijke wantoestand met alle denkbare rechtsongelijkheid? Wat heb je nú op je geweten. Dit komt nooit meer goed. Een onoplosbare humanitaire ramp is begonnen welke zich als een olievlek zal uitbreiden. Wat doe jij, Joe Biden, wat doe jij ’s werelds gezondheid trouwens ook aan in deze tijden van corona en razendsnelle onzichtbare virusverspreiding! Vrouwen en meisjes hebben nergens recht op bij de Taliban. Ze vallen niet onder de mensenrechten. Hun behandeling is bruut en mensonwaardig. Ze kunnen alleen naar een dokter onder begeleiding van hun man of volwassen zoon. En als ze die nou niet hebben! Dan gaat doktersbezoek niet door. Met vaccineren is Afghanistan hopeloos, maar dan ook volkomen hopeloos achter. Ik maak de herbeleving van 25 jaar geleden met al het verdriet en galbittere tranen hier van zeer dichtbij mee. Het is iemand die ons lief is. Een vluchtelinge met nog familie in de brandhaard. Alles komt weer boven. De schuilkelder, de diaspora, de exodus. De sprong met twee kleine kindertjes in het volslagen duister om aan de nog grotere duisternis van de onnavolgbare gelovigen te ontkomen. Gelovigen waarin? Om te ontkomen aan het afhakken van ledematen bij de geringste onnozele ongehoorzaamheid waaronder het opkomen voor jezelf. Je claimt de strijd tegen de fundamentalisten en het terrorisme gewonnen te hebben. Wat een nonsens. Dat gelooft geen hond. Dat geloof je zelf niet eens. Je hebt niks gewonnen. Je liegt trouwens tegen je eigen volk over de destijds gekozen doelstelling in Afghanistan. Je liegt tegen het Afghaanse volk. Je liegt tegen de landen zoals Nederland die solidair met je waren en die militairen op missies naar Afghanistan stuurden. Je bent een flapdrol. Het ging niet alleen om een volgende aanval als op 9/11 te voorkomen. Het ging om meer. Het ging erom Afghanistan zoveel mogelijk uit de klauwen van extremisten met verknipte godsdienstwaan te houden en het land beter te organiseren en instituties te versterken. Je verdraait de geschiedenis. Nee, het is het herschrijven van de geschiedenis wat je doet. Je kunt de gewone burger van Afghanistan toch niet als een morele lafaard in de steek laten. Zie de desastreuze gevolgen. Wat een slechte timing Joe Biden! Ik verafschuwde altijd Trump. Ik doe het nog. Zijn motieven zijn vals, ik weet het. Trump is Trump, een doodordinaire ophitser, hij is er één van het allerslechtste ziekelijke egocentrische soort. Maar nu heeft hij wel gelijk: Jij Biden wierp de Middeleeuwse Taliban Afghanistan in de schoot. Afghanistan binnen luttele weken tweehonderd jaar terug in de tijd. En toen ging het er misschien nog wel minder onrechtvaardig aan toe dan nu. Ik heb uit de eerste hand wat het is om als vrouw onder de Taliban te moeten leven. Dat is geen leven! Nu alweer mogen vrouwen niet meer naar hun werk en mogen meisjes al niet meer naar school. Dat heb jij op je geweten Joe Biden. Wat jij verder nog doet, jij Joe Biden komt – niet wellicht maar vast en zeker – in het rijtje slechte presidenten van Amerika. Met Trump, met Lyndon B. Johnson, met Richard Nixon. Het wordt een nog grotere catastrofe. Kijk naar het vliegveld van Kabul en zie wat zich er allemaal afspeelt. Iedereen probeert het laatste vliegtuig te halen. Weg, weg, weg. De Chinezen zitten al op het vinkentouw. Ze omhelzen de Taliban. Het gaat de Chinezen om de duizenden miljarden aan edelmetalen en andere schatten in de bodem van Afghanistan, en nergens anders om. Edelmetalen voor hun industrie aan mobieltjes en batterijen. En die komen onze kant weer op. Een Chinese kus op de mond van de streng gelovigen met tulband. Joe Biden, lig op je ouwe dag hopelijk wakker van de beelden van de luchthaven van Kabul, ik gun het je. De Killing Fields en Pol Pot in Cambodja. Die film gezien Joe Biden? Ik zie de voorstelling Miss Saigon voor me die ik met Ellen tweemaal zag, in Den Haag en in Utrecht. Hartverscheurend. De overhaaste vlucht van de Amerikanen uit Vietnam. Het van zich af trappen van wanhopige Vietnamezen achter dranghekken. Stokslagen voor de doodsbangen. Die Vietnamese jonge vrouw met een klein kindje van een Amerikaanse soldaat op de arm. Ze krijste. Hij, die Amerikaanse militair, liet haar achter, zonder haar nog een blik waardig te keuren, en stortte de jonge vrouw in de grootst denkbare ellende. Later liet hij het kindje naar Amerika overkomen, zijn vroegere Vietnamese maîtresse niet. Die was hij al lang vergeten. Zijn verloofde in Amerika in de tijd van Vietnam was inmiddels zijn vrouw geworden. De Vietnamese stond jaren na de oorlog in Vietnam haar kindje af aan de verwekker en zijn blonde gade voor een beter leven in de westerse wereld. Ellen en ik, in Den Haag en in Utrecht, we waren er stil van. Zonder een woord te zeggen reden we na de musical terug naar huis.

Joe Biden, die ene vraag: waarom deed je dit?

PS. De voormalige Britse premier Tony Blair, die samen met toenmalig Amerikaans president George W. Bush twintig jaar terug het besluit nam Afghanistan binnen te vallen, noemt de terugtrekking van de westerse troepen nu ’tragisch, gevaarlijk, volstrekt onnodig en kortom imbeciel’. De terugtrekking van westerse troepen is ‘niet in het belang van de Afghanen, noch in dat van ons’, schrijft hij in een opiniestuk. Blair geeft toe dat er fouten zijn gemaakt rond de oorlog in Afghanistan, ‘maar de reactie op onze fouten zijn jammer genoeg nog meer fouten’. Alle winst van de afgelopen twintig jaar dreigt verloren te gaan, klonk het. De terugtrekking doet elke jihadistengroep overal ter wereld juichen, aldus Blair.

****

Pffff, mooi geschreven, Diana.

****

Hallo Johan. Zeer eens met wat je over Afghanistan schrijft. Het is afschuwelijk. Ik heb contact gezocht met Diana om haar een hart onder de riem te steken. Ik heb haar een bericht gestuurd. Ik voel haar pijn. Groet vanuit Venlo en tot gauw, Wil.

****

Lieve Ellen en Johan,

Wij wensen jullie morgen een mooie Indiëherdenking toe vanaf 12.00 uur op NPO 1. Hoop zeer dat alles goed gaat bij jullie aan de Zonzijde, met jullie beiden en met alle verzorgenden. Is Diana alweer terug op haar post? Lieve groet van hier, we hebben een aantal dagen hard geklust, het hout van het plat was op sommige plaatsen verrot en moest worden vervangen. Een enorme klus!! Verder alles goed. Was aan het opruimen, vond een doos met telegrammen en brieven ter gelegenheid van ons huwelijk. Vond ik een telegram van Palstra met felicitaties en goede wensen en Gods zegen, prachtig vond ik dat weer! Dat telegram van de vader van Ellen, 56 jaar geleden verstuurd op 25/6 1965. Wat lief! En nu hebben we allang weer contact. Wat heerlijk dat ik El weer gevonden heb en jou erbij Johan. Maakt me gelukkig en het ontroerd mij tegelijk. Iets van ons voor jullie beiden, XX😋👍🌹🌹❤️💙

Wietske en John.

****

Ha Johan en Ellen,

Hoop dat jullie het goed genoeg maken om ook nog met geopende knip aan die arme donders in Afghanistan te denken. We volgen het nieuws hier slechter dan thuis maar de gruwelijke zaken daar bereiken ons zeker, óók via de Franse radio die nog een correspondente in Kabul heeft. Die heet Gesellich… Je vraagt je af hoeveel dagen ze er nog zal zijn. Vanochtend schreef ik jullie een kaartje en nu net zag ik een bericht van de Stichting Vluchteling op mijn smart phone. Dacht natuurlijk meteen ook aan jullie en jullie Diana. Hoop zeer dat zij geen naasten meer heeft daar en dat ze zich enigszins kan los maken van al deze gruwelen. Veel groeten en liefs vanuit een heet Homs! Ook namens Marc.

Jeannette.

****

Hallo Johan!

Leuke foto’s van jullie welhaast als een jungle (in de goede zin des woords) bloeiende tuin. Tja, veel regen gehad tot nu. En, met Ellen genietend van de zon. Mijn klussenier was te druk. Heb dus zelf hier de tuin bijgewerkt. En nu, met ontzettende rugpijn, naar de osteopaat. Ik schaam me voor Nederland. Voor Den Haag. Wat een lanterfanters om alle Afghanen die in het verleden Nederlandse missies hebben geholpen (dat zijn niet alleen tolken) feitelijk uit te leveren aan de Taliban. Als je in dat land wat voor buitenlanders hebt gedaan, ben je de klos. Kan je vast een plek op een begraafplaats aanwijzen. Ach, jij weet er alles van. En dan lult een aantal politici hier over een ‘beperkte’ toelating van hen die nu tot de dood veroordeeld zijn: ‘Dank voor bewezen diensten en sterf maar’. Daar komt het feitelijk op neer. Terwijl -linksom of rechtsom- er weer een grote vluchtelingenstroom op gang komt. De naam ‘Sharifi’ is in Afghanistan kennelijk net zo bekend als hier ‘Jansen’. De nieuwe correspondente van de Volkskrant (afkomstig van de NRC) is Maral Noshad Sharifi. Familie van Diana?

Groet uit Hoofddorp aan onze vriendenkring,

Jan.

****

Ha Johan en Ellen,

Op deze voor jullie nog altijd bijzondere dag van de Indiëherdenking een teken van leven uit het hete Bali. Binnen overdag altijd 30+ en buiten in de zon momenteel 48.  Mooi om in je blog het verhaal over dat afgrijselijke misbaksel uit Purmerend te lezen. Wat was die gozer diep gezonken. En wat fijn om hier in Bali te lezen dat het zo goed gaat met de longen, bronchiën en het zuurstofgehalte van Ellen. Ik heb me vermaakt met het EK voetbal, de Tour de France, Roland Garros, Wimbledon en tot slot de Olympische Spelen. Dat is een heel plezierige surrogaat voor het nauwelijks op pad kunnen de corona beperkingen. Het virus laat zich ook hier met moeite bedwingen. Inmiddels zijn er op Bali ook al 2544 doden te betreuren. Ook hier huist nu de Delta variant. We zijn op onze hoede. We gaan nauwelijks de deur uit, En dan immer met een mondkapje voor. Niet altijd prettig met die hitte maar ja, we stappen uit de airco auto de gekoelde supermarkt binnen dus dat valt op zich mee.  De horeca heeft het zwaar te verduren nu het nog steeds verboden is Bali als vakantiegangers te bezoeken. Heel wat hotels en restaurants hebben het loodje gelegd en de deuren definitief gesloten. En wat te denken van al die taxichauffeurs, de souvenierwinkeltjes en de rijdende eetkarretjes.  Dat inreisverbod voor toeristen zal dit jaar nog wel van kracht blijven, vrees ik. Vele vrijwilligers, vooral buitenlanders, zamelen geld in om de hulpbehoevenden een handje te helpen. Daar wordt dan vooral rijst, water en overig voedsel van gekocht. Ook hier helpen we regelmatig graag een handje met een gift. Zo geef ik iemand, die we geregeld in alle armoe plastic afval zien zoeken en zo een maaltijd voor de avond bij elkaar probeert te scharrelen met de verkoop van dat plastic afval, af en toe een biljetje van 50.000,00 rupia. Omgerekend is dat 3 euro maar voor hem een week eten. Ik zou wel wat meer willen geven, het dubbele bijvoorbeeld, waar heb je het dan over, maar dat wordt me dan weer ontraden om de cultuur in stand te houden. Iemand die dan minder geeft wordt dan weer niet echt gewaardeerd of minder gewaardeerd. Ingewikkeld.  We gaan een paar keer per week buiten de deur lunchen, meestal aan zee, genietend van de zeewind. In Singaraja zit dan vaak een oud vrouwtje op een muurtje van de boulevard. Daar kan je dan ook niet zonder iets te geven aan voorbijlopen. Ze zegt niets, misschien kan ze dat wel niet, maar haar ogen zeggen genoeg. Zo dankbaar. Haar geef ik dan twee biljetjes van 50 K, opgevouwen. Heeft ze twee weken te eten in elk geval. Ik heb je blog gelezen Johan over Valkenburg. Afschuwelijk wat zich daar in Limburg, vooral omgeving Valkenburg, heeft afgespeeld. Je zo geliefde Hotel Janssen beneden zo goed als geruïneerd. Indrukwekkend hoe je het allemaal verwoord. En dan Afghanistan. Waarom haalde Biden inderdaad de soldaten terug. Duizenden hebben er het leven gelaten en dat is nu allemaal voor niets geweest. Nog even en de Taliban heeft heel Afghanistan weer volledig in handen. Net zoals van 1996 tot 2001. Wat een onbeschrijfelijk leed. En wat een angst voor alle vrouwen en meisjes. En wat een machteloze pijn voor jullie Diana in het veilige Nederland. Hoe moet dat daar nu verder? Het vertrek van de Amerikanen ongedaan maken kan eigenlijk niet meer.  Maar iedereen aan zijn lot overlaten ook niet. Er zal wel een grote run naar Europa ontstaan, als ze in Afghanistan al bij machte zijn om ongezien te vertrekken. Tot slot ook weer voor nu de hartelijke groeten uit Bali, van mij, maar zeker ook van Rini.

Hans Walraven.

****

Dat ene woord, dat ene woord MACHT. Die godverdommese machtshonger. Die krankjorume machtswellust. In het overwoekerde Park Pensionada plots aan de militaire dienst van vijftig jaar geleden moeten terugdenken. Zo maar ineens. Mister Kippenpoot, ik bewaar hem nog even voor straks. Onze tuin gemetamorfoseerd in een jungle als de schone schijn van een onbezorgde wereld met foto’s van een al bijna vergeten zon. De regen, regen en nog eens regen riep in de tuin de gelijkenis op met een puber met ongekende groeistuipen. De wereld loopt op zijn eind, schrijf ik afgaande op de beelden van Kabul. De Hazara uit Afghanistan renoveren het verouderde toilet boven. Prachtige tegels voor vloer en wanden liggen klaar. Maar waarom nog eigenlijk? De Afghanen maken een opgewekte indruk. Het is schijn. Diep van binnen zit de pijn. Een thuisland met opnieuw een vreselijke humanitaire ramp waarop de Turkije-deal geen antwoord geeft, zo is de vrees. Van de Nederlandse militairen lieten er 25 veelal jong nog het leven in Afghanistan. Het was allemaal voor niks. We drijven mee op de golven van de internationale politiek en de onberekenbaarheid. Het nog grotere lijden is weer begonnen in Afghanistan. Zó ver weg in Park Pensionada en tegelijkertijd ook zó dichtbij. Voor ons althans wel. Hoe komen de radicaalislamitische Taliban toch aan al dat schiettuig? Dat hebben ze niet allemaal op het Afghaanse leger buitgemaakt. Door wie worden ze gefinancierd? Saudi-Arabië, China, Pakistan, Iran, Egypte en zelfs de VS? Multinationals met of zonder steun van hun eigen regering? Wat ontgaat ons? Ziekelijke regels worden heringevoerd. Een land waarvoor niemand een oplossing weet. En ondertussen schuiven we Afghanistan even opzij en lijden we mee met de verdrietige snotteraar Messi die de voorbije vier jaar een half miljard bij Barcelona bij elkaar harkte en die, omdat Barcelona dat niet meer kan blijven betalen, noodgedwongen de verhuiswagen de kant van Parijs moet opsturen. Op zijn uitvaart voor de Spaanse pers barstte hij in huilen uit. Hoe oogstrelend kan poppenkast zijn. Vraag het de Spaanse voetbaljournalisten. In Parijs lachte de miserabele toneelspeler Messi gelukkig alweer breeduit op een staatsiefoto met zijn nieuwe eigenaar uit het oliestaatje Qatar. Dan hoeven we het nergens meer over te hebben, dan weten we het wel. Je krijgt vanzelf een hekel aan de voetbalwereld. Het was vals wat Messi op zijn uitvaart in Barcelona deed. Het was onsmakelijk. Hij meende er geen flikker van. Hij bespeelde de fans van Barcelona als een Hammond orgel ten koste van het bestuur. Messi en het Afghaanse volk dat voor de zoveelste keer op de vlucht slaat voor waanzinnigen met een baard: het contrast kon deze week niet groter. Van Messi en de Afghanen is het niet eens zo’n heel forse stap naar de militaire dienst met de kersdagen van 1971. Iemand die niks heeft, zit niet op zijn geld en zijn goederen. Die huilt als er te huilen valt en niet voor als een theatershow. Daarom ken ik in eigen directe omgeving alleen maar vrijgevige Afghanen. Een theatrale Messi barst in snikken uit omdat zijn zoontje een binnenvetter is en het kereltje afscheid moet nemen van zijn Catalaanse vriendjes en die vriendjes niet kan uitleggen waarom. Nou simpel kereltje: je vader is over het paard getild en denkt nog louter in miljarden. Ineens doemt een oude herinnering op. Het voorval van egoïsme sloeg in als een granaat. Met kerst 1971 zaten we als soldaten van de laagste rang, ’s lands kanonnenvoer zogezegd, te eten in de manschappenmensa. Van zo’n groot aluminium bord met vakjes waarbij de jus in de griesmeelpap stroomde als je even ergens tegenaan stootte, of heel voorzichtig moest niezen, of zelfs dat nog niet eens. We kregen allemaal een gebraden kippenpoot omdat het kerst was. Kwam er op een gegeven moment een officier onze kale vreetschuur met lange tafels ingelopen. Die officier was een leeftijdgenoot van ons. Ook hij was voor zijn nummer op. Hij had hbs en had zich bij de keuring kritisch uitgelaten over het pacifisme. Daarom mocht hij voor dienstplichtig kornet spelen en zijn leeftijdgenoten in de rang van soldaat, soldaat eerste klas en korporaal in de houding zetten en een dauw aansmeren. Hij keek of je schoenen wel netjes gepoetst waren. Hij stuurde je met je al een nagenoeg kale kop opnieuw naar de bloempotkapper als hij er zin in had. Een sarcastische en sadistische en karakterloze jongen met boreale trekjes. We vonden hem allemaal een enorme lul. Hij was dat ook. Geen van allen wilden we met die lul uit Purmerend gezien worden. Maar soms was er geen ontkomen aan. We vonden het een puisterige kontenneuker. Hij zat op schoot bij de beroepsofficieren. Meelachen om grappen die hij niet begreep. Hij nam de militaire dienst bloedserieus, anders dan wij, met in ons onderdeel opmerkelijk veel vrachtwagenchauffeurs en ander Brabants werkvolk. Nog altijd weet ik niet hoe we na de bruiloft in Tilburg van onze ouwe stomp Frans, met op zijn 21ste al een kunstgebit, zonder ongelukken weer terug in de kazerne zijn gekomen. Dán onze kornet uit Purmerend. Die kwam er in Tilburg niet in. Daar schonken ze geen karnemelk. Op oefening in Duitsland, Seedorf, had hij zijn pyjama van zijn mammie meegekregen, keurig gestreken. Zelfs onderofficieren die met gemak zijn vader konden zijn, of opa als ze tegen hun pensioen aanliepen, zelfs die moesten voor deze uitslover salueren. Dit hoorde eenvoudigweg niet. Maar het moest wel. En waarom Messi en Afghanistan me bij die lul uit Purmerend brengen? Als je niks hebt mis je ook niks, en andersom. De puistenkop met hbs liep na een overvloedige kerstmaaltijd in het exclusieve restaurant voor officieren met zijn vriendinnetje, een foeilelijk ding, nog even onze vreetschuur binnen. Hij bleef staan bij de nog uit te delen kippenpoten met armzalige kerstversiering. Het waren er nog twee. Het kunnen er ook drie zijn geweest. Er stond nog een rij van minstens twintig man op zijn eten te wachten. De laatkomers. Het misbaksel uit Purmerend keek naar de rij wachtenden en keek in de pan. En van de pan weer naar de rij wachtende onderknuppels. En van de wachtenden naar zijn vriendinnetje, een foeilelijk ding, ik herhaal dat met alle plezier nog maar even. Wilde hij indruk maken? Ik zie hem nog staan. Een beeld om nooit te vergeten. Je zag hem denken. Zelf had hij net gedineerd, want hij at niet in militaire dienst, in zijn rang dineerde hij. En al helemaal met kerst. De kok kreeg opdracht de twee of drie resterende kippenpoten uit de pan te vissen en in een paar servetjes aan hem mee te geven voor op zijn kamer in het officiershotel. De wachtenden moesten maar een extra lepel appelmoes krijgen ter compensatie. Zou zijn vriendinnetje zich voor hem geschaamd hebben, zoals mevrouw Messi zich misschien wel diep heeft geschaamd voor de huilende meneer Messi? Zou het vriendinnetje op het kazerneterrein van ’t Harde de verkering hebben uitgemaakt? Met een beetje hersens heeft ze dat gedaan. Had hij ’s avonds in pyjama op bed in het officiershotel zijn tanden gezet in die twee of drie laatste kippenpoten? Vast wel. En ja, zei de inhalige klootzak de volgende dag, ja, want wie niets had kon ook niets missen. En of je nu twintig man zonder kip liet met de kerstdagen of zeventien. Misschien was twintig nog wel beter, want dat voorkwam jaloezie. Je moet er maar opkomen. Het had hem goed gesmaakt. De kornet was ook voor de Amerkanen die hem niet genoeg napalm op Vietnam konden gooien. Door Messi door dat ene woord macht ineens in Purmerend aangeland. Je moet miljardair zijn om te voelen wat het inleveren van een paar miljoen is. Zoals de Afghanen en andere vluchtelingen die ik ken aan allerhande liefdadigheid doen omdat ze met niets gelukkig kunnen zijn. Als er maar veiligheid is. Wat zou er eigenlijk van de ongelofelijke uitslover uit Purmerend geworden zijn?